Skuulervertellingen 

                    Verhalen over een man die leerde omgaan met het leven

 

Inhoudsopgave

1.Inleiding                                                                                                                                                                                                                                     

2. De Nieuwe Skuul         Een ontwenningskliniek op Texel                                        

3.  Chips                         De voordelen van vooroordelen                                          

4.  Baas                          Bazen waren er niet op de Skuul                                         

5.  Bananen                    Verslavingsgedrag kent vele gedaanten                              

6. Braaf                          Assertiviteit is belangrijk vooral als je braaf bent                

7.Dom hé                        Ben ik dom of niet?                                                             

8. Eieren                         Verantwoordelijkheden                                                      

9. Kopjes                         Luiheid??                                                                             

10.De verdwenen kip         Waar ligt de waarheid                                                          

11.Afscheid                      Laatste dag op de Skuul                                                      

12.Busje komt zo               Liedjes die meer betekenis krijgen                                       

13.Dood                           De ultieme keuze                                                                

14.God                             Geloven helpt of niet?                                                         

15.Groepsgevoel                De spanning van groepsprocessen                                       

16.Schapen                       Ontspanning was vaak spannend                                         

17.relaties                         Op de Skuul was je nooit alleen                                          

18.Vallen                           Opstaan als je gevallen bent                                                 

19.Skuulerstreken               Gedrag wordt Ontwikkeld                                                  

20.Wedergeboorte              Een nieuw begin                                                                  

21.Kinderen                       Ouderschap en verslaafd                                                     

22.Kerstviering                   Een verslaafd kerstverhaal                                                 

23.Vergeten                       Drank en drugs leiden tot                                  

24.Jaarwisseling                  Nieuwjaarswens?                                                                 

25.Sociaal                          Gevoel hebben voor je medemens?                                     

26.Koninginnendag              De Meierbliss op Texel                                                        

27.Zes maanden later          Overgang                                                                            

28.Confrontaties                 Spiegels zijn nodig voor zelfreflectie                                   

29.Eitje kwijt                      Iets kwijt kunnen                                                                

30.Geduld                          moeilijk is wachten

31. Malen                           jezelf dol maken met gedachten

32.Manupulatie.                  Gebruik maken van anderen                                                

33.Het leven is verrukkelijk   Het leven kan mooi zijn                                                       

34.Nazorg en zelfzorg           Er is meer nodig dan klinische hulp                                     

35.Rituelen                         Gewoontes zijn soms belangrijk                                          

36.Valkuilen                        Terugkeer in gebruik komt voor                                           

37.De Paal                          Herdenking aan een paal                                                      

38.Als en dan?                     Het zijn niet alleen woorden maar ook denken           

39.Even maar                       Soms moet het even

40.Geuren                          Herkennen doe je ook met je neus                                       

41.In het midden staan        Centraal sta je zelf                                                               

42.Ja maar                         Altijd weer voorwaarden stellen                                          

43.Verslaafden de deur uit   Er is maar één oplossing                                                       

44.Uitleggen                       Begrip krijg je niet zo maar                                                   45.Wandelen                       Ontspanning was belangrijk op de Skuul                            

46.Levenskrant                    (ophokplicht) de oplossing voor voor verslaafden?             

47.Erfelijk belast                  Verslaving medische verklaard en dan?                             

48.Openbaar vervoer            Met je ogen open zie je meer                                           

49.Kicken                            Dat is leuk?                                                                      

50.De lol van de twijfel         Wat is er leuk aan twijfelen?                                              

51.Uit de kast                      Er voor uit komen.                                                             

52.Korte rokjes                    Waar geniet ik van?                                                            

53.32miljoen seconden          1 jaar nuchter.                                                                  

54.Mede                              Zo maar wat gedachten                                                    

55.Ivoren torens                   Mijn gebit is belangrijk                                                     

Re-integratie                     Weer aan het werk.                                                              

57.Humor                             Om te lachen?????                                                             

58.De Pausmobiel                  Niet zomaar een vervoermiddel.                                        

59.De sleutelhanger              Symbolen.                                                                         

60.Loslaten                          Makkelijker gezegd dan gedaan                                          

61.Terugkomdagen                Elke zes weken kun je terug naar de Skuul                         

62.Naastenliefde                   Eerst van je zelf houden.                                                   

63.Nuchtere emoties             Emoties kun je nuchter beter beleven.                               

64.Een sprookje?                   Verslaving beperkt.                                                            

65.Programma’s                     Ervaringen van anderen zijn leerzaam                                 

66.50                                   Abraham zag ik                                                                  

67.Voorlichting                     Vertellen over mijn ervaringen                                             

68.Lastig die skuulers             De skuul een vergaarbak van mensen                                  

69.Echo’s 1                        Het verleden laat zich zien                                                    

70.Documenten                  Terugblik op papier                                                              

71.Ontmoetingen en romances       Nuchter meemaken                                            

72.Huisarts                         Het belang van de huisarts

73.Jenneke en Jan               Afscheid van 2 bijziondere stafleden

74.Kennisoverdracht            voorlichting aan organisaties                                                                                                                  

Belangrijke adressen                                                                                                                                                                              

 

1.Inleiding

De verhalen zijn bedoeld voor iedereen die interesse heeft in verslavingsproblematiek, en of, het gewoon leuk vindt, eens wat anders te lezen.

De verhalen die volgen, zullen gaan over de belevenissen van Anton.

Anton is of was verslaafd aan de alcohol. Hij had problemen met het leven.

Het is moeilijk om van een verslaving af te komen. Eerst moest hij lichamelijk afkicken, maar dan begon het pas. Hij moest leren leven, zonder zijn gebruik. De processen die Anton doormaakten zijn in deze verhalen beschreven. Het is niet de bedoeling van de schrijver om te laten zien hoe het hoort. Ieder mens is een individu, en maakt deze processen op zijn of haar, eigen manier door.

Wel hoopt de schrijver dat je wat aan de ervaringen van Anton hebt, en ook om de handigheden en onhandigheden van zijn belevenissen kunt lachen.

De naam Skuulervertellingen is afgeleid, van het woord Skuul, wat schuilplaats betekent, in het oud-fries. Soms hebben mensen (ik dus ook) een schuilplaats nodig, om even tot rust te komen.

2.De Nieuwe Skuul

Anton was vier maanden opgenomen in een zelfhulp kliniek voor verslaafden, De Nieuwe Skuul op Texel. Deze kliniek is een onderdeel van de Jellinek te Amsterdam. De kliniek bestaat uit een verbouwde boerderij met twee woongroepen. De cliënten slapen in één twee of drie persoonskamers.Er wordt per groep gezamenlijk middags en avonds gegeten.Er is sprake van zelfverzorging. De cliënten koken zelf, doen zelf de boodschappen en maken het gebouw en het terrein zelf schoon. Ook de dieren moeten verzorgd worden.Er zijn een aantal vaste verplichte activiteiten, zoals de ochtend meditatie, de groepsgesprekken, het spel, de sport de voorlichting bijeenkomsten van de AA de NA en de Buitenveldert groep.De staf bestaat uit een aantal ex-gebruikende verslaafden of mensen die in ieder geval persoonlijke betrokkenheid hebben met verslaving.Zij zijn alléén aanwezig tijdens de kantooruren maar zijn wel in geval van nood daarbuiten oproepbaar.De boerderij bevat behalve naast een stafgebouw, een woongedeelte, en een creatieve ruimte, ook een vijftal geiten en een tiental kippen.

Ik ben Anton, het zijn mijn ervaringen die u leest. Om schrijfkundige redenen, heb ik mezelf de naam Anton aangemeten. Al heet ik gewoon Peter van Gelder. Ik was 9 jaar geleden op de Nieuwe Skuul voor een alcoholverslaving. Ik ben inmiddels 9 jaar nuchter

In de verhalen komen allerlei mensen voor, die Anton op de Skuul of in zijn woon en werkomgeving heeft leren kennen. De mensen hebben bestaan, al zijn eigenschappen, hier en daar wat aangedikt.

Als mensen zich er in herkennen dan is dat voor eigen rekening. Niemand hoeft zich aangevallen of beledigd te voelen. De verhalen zijn echte belevenissen geen verzinselen.

De verhalen gaan eigenlijk niet over de drank, maar over het leven zonder. 

Als u deze verhalen leest zult u wensen nooit verslaafd te worden of op de Skuul terecht te hoeven komen als cliënt. Of misschien ook juist wel.

 

Veel plezier met het lezen.

Peter van Gelder

 

De eerste dag op de nieuwe Skuul

Wat een dag was dat! De eerste dag naar de Skuul, ik was er niet best aan toe, was wel gemotiveerd, maar was als de dood, voor wat me te wachten stond.Mark, de pastor van mijn kerk, bracht me weg. Ik was bepakt en beladen, en had natuurlijk de helft vergeten, wat ik mee had willen nemen. De ontvangst was vreemd. We werden op een paar stoelen neergezet, en moesten wachten totdat we geroepen werden. Ondertussen keken allerlei bewoners met nieuwsgierige blikken naar ons. Wie de nieuwe bewoner zou worden was wel duidelijk, ik zag er uit als een verslaafde zwerver, en dat was ik natuurlijk ook. Mark ging al snel weg en wenste me veel sterkte en succes. Nadat Jannus van de staf, me welkom heette werd ik naar de groepsruimte gebracht. Hij stelde me voor aan Jobbe die mijn kamergenoot zou worden. Hij was alleraardigst, en probeerde me op mijn gemak te stellen. Dit lukte redelijk, al dacht ik wel bij mezelf; wat een vreemd zooitje hier. Ik zou dus op een twee persoonskamer ondergebracht worden. Ik had ook op een drie persoonskamer kunnen komen maar dat hoorde ik later pas. Die Jobbe. Een grote gezette (ja dik kun je zeggen) Groninger van 54 jaar met een grote baard. Hij was altijd vol humor en leek wel een beetje op de Hoss uit bonanza. Hij was vriendelijk zachtmoedig en had altijd tijd voor een praatje met mij. Ik zag dat de boodschappen al binnen waren gebracht en maakte me al zorgen voor het eten. Ik heb een allergie voor uien prei en bieslook en zag het al voor me, ziek worden na het eten. Ik vertelde het aan Jobbe en hij regelde meteen dat de koks van die dag op de hoogte werden gebracht. Na het eten verliep de avond verder rustig. Enfin, die eerste dag was een dag vol vragen verrassingen en verveling. Ik hoefde die dag en de rest van de week niets te doen en was vrij om me te bewegen en te wennen. Wat een opgave, maar goed daarover in latere verhalen meer.

3.Chips

Ik ging laat naar bed en mijn kamergenoot sliep al(dacht ik. Ik had nog wel gemeld, dat ik graag nog even radio luisterde voordat ik sliep en dat was geen probleem zolang ik hem maar zacht zette. Dit liep natuurlijk meteen mis. Hij stond dus te hard en pas toen hij zacht genoeg stond naar tevredenheid van Jobbe, hoorde ik hem dus niet meer. Ik besloot, een zakje met nootjes, uit mijn tas te pakken, die de pastor vriendelijk in mijn tas gestopt had. Terwijl ik daar lustig op knabbelde veerde Jobbe op en vroeg me vriendelijk doch beslist daarmee te stoppen, omdat hij er last van had. Ik probeerde nog de nootjes te sabbelen, maar dat hoorde hij ook, dus dat ging niet. Ik stopte, met alles behalve ademhalen en denken, en viel uiteindelijk in slaap. De volgende morgen stond ik fris, en allesbehalve uitgerust op, en die dag verliep rustig. Die avond ving ik toevallig een gesprekje op tussen Jobbe en een andere bewoner(ik wist zijn naam toen nog niet), over zijn eerste nacht met mij. Nu ben ik, dacht ik, een zeer sociaal mens, maar wat ik hoorde! Ik zou de hele nacht aan het chips eten zijn geweest. Hij zei het lachend, maar er werd door de ander, toch wel lachend en meelevend over gedaan. Ik besloot de volgende nachten van het nootjes eten (chips?? hoe kwam hij erbij?), af te zien. Deze chips eten bleef me achtervolgen. Al at ik niets, toch bleef hij mij er op aanspreken. Dit was eigenlijk wel komisch, en soms benadrukte ik het nog wat, door aan anderen te zeggen dat het wel mee viel, en dat het niet meer was dan een zak per nacht. Enkele weken later werd ik slaapdronken s´nachts wakker en liep in plaats van naar de deur naar het raam waar Jobbe sliep. Hij werd er niet wakker van, maar de volgende morgen vertelde ik het wel aan hem. Jobbe genoot wel van die situatie en maakte er gelijk gebruik van, door aan iedereen die het wilde horen, te vertellen dat ik die nacht naast zijn bed op de tram had staan wachten. Iedereen moest er wel om lachen, en begrepen heus wel dat het een geintje was. Tenminste dat dacht ik. Enkele maanden later vertrok Jobbe. Dit was een groot feest voor hem, hij was er echt aan toe en blij om weer naar huis te gaan. Ik was blij voor hem maar miste hem al meteen. Er was dus een slaapplaats vrij. Nu waren er twee bewoners die op een drie persoonskamer sliepen, en de kans hadden om te verhuizen naar een twee persoonskamer. Als je nu denkt dat ze blij waren, dan vergis je je. In de wandelgangen hoorde ik, dat ze liever niet bij iemand op de kamer sliepen, die de hele nacht chips aan het eten was, en s´nachts op de tram ging staan wachten. Niet dat een van beide, ooit rechtstreeks naar me toe was gekomen, om te vragen hoe het daar mee zat, maar goed. Het gevolg was wel dat ik drie weken de hele kamer voor mezelf had. Dat was echt lekker. Als er nieuwe bewoners kwamen, dan had ik de neiging om te informeren of deze nieuwen wel op de hoogte waren van mijn chips gebruik. Dat was eens werkelijk het geval. Er waren twee nieuwen, die maar besloten samen op de logeerkamer te gaan slapen. Ik heb me werkelijk waar kapot gelachen. Ik ben zelfs naar ze toe gegaan, om te vertellen dat de verhalen over chips en trams onzin waren, maar dat hielp niet echt. Ze geloofden me toen gewoon niet. Uiteindelijk was er een nieuweling, die dit wel door had, en er geen probleem van maakte om bij mij te slapen. Deze kamergenoot bleek Rob te worden. Rob en ik werden al snel goede vrienden en hebben samen heel wat afgelachen over de chips. Rob maakte het zelfs spannender, door in een groepsgesprek, mijn chipsgebruik aan de orde te stellen. Iedereen had (jammer genoeg) wel door dat het een geintje was.          Chips Als u zoals ik van chips eten houdt. Zorg dan dat u dat alléén doet, Anders loopt u het risico dat u de rest van uw leven alléén moet slapen.

 

4.Baas

 Een vreemde zaak in de Skuul. Er was (zo leek het)niemand de baas. Niet over de cliënten, niet over de staf, niet van de dieren, niet van het gebouw. Om een voorbeeld te noemen; Als er bij de post een enveloppe, geadresseerd aan de leiding van de Skuul bij zat, leek het wel alsof we zo´n brief niet kwijt konden. Niemand van de staf wilde hem dan als baas(leiding) aan nemen. “Leg maar in het kantoor”, zeiden ze dan. Er werd blijkbaar op gerekend dat iemand hem wel zou openen. Wie? Ik weet het niet. Ik heb wel eens gevraagd wie van de staf nu eigenlijk de baas was, of de functie had, van zoiets als hoofd, oudste of zoiets. Als antwoord kreeg ik dan dat er zoiets niet was, en dat ze het met zijn allen deden. Wie is (was)nu eigenlijk de baas? Er zijn wel meer voorbeelden aan te dragen, maar erg duidelijk waren ze nu ook weer niet. Ik haalde het eens in mijn slimme hoofd, tuin afval in een tuin en groenteafvalbak te deponeren. Ik kreeg op mijn kop door Jannus(staf). Er mag geen aarde in want dan wordt die te zwaar en dan nemen ze hem niet mee. Ik nog heel vriendelijk opgemerkt(opmerkend) “ dat doe ik thuis ook” maar dat was niet afdoende. Ik werd geacht niet na te denken, maar gewoon te vragen. Ik dacht ” ik mag niet te veel vragen” maar goed. Ik dacht; bekijk het maar, en op een middag groef ik een kuil in de tuin, en stortte daar het afval in. Niemand die er iets van zei totdat Maggie het zag, en vertelde dat ik maar uit moest kijken, dat Jannus het niet zag. Want dan waren de rapen gaar. Zou Jannus de baas over de tuin zijn? Ook toen de maaimachine kapot was, nam Jannus het initiatief om een nieuwe aan te schaffen. Wel deed hij dit in overleg met Rudolf. (Zou die soms de baas over de financiën zijn?). Zo was er ook een discussie, over het al dan niet aanschaffen van nieuwe kopjes. Ook hierin moest Rudolf gekend en geraadpleegd worden. Maar toen we eens bij Rudolf aankwamen met de vraag of er zand mocht worden aangeschaft om het tegelpad te vernieuwen, werd er weer naar Jannus verwezen. Vreemd. Hoe zat het dan met Coby, en Tiny, hadden die wat te vertellen? Het leek wel eens van niet, maar toch waren zij het, die zonder ook maar even te aarzelen, beslissingen namen over ons. Wie er nu precies van de staf de baas was, ik weet (wist) het niet.  Ook over de bewoners was er geen echte baas. De ene keer leek het alsof Jobbe veel beslissingen nam, de andere keer was het weer een ander. Eigenlijk ging iedereen zijn eigen gang. Maar als er eens een conflict was over wat wel en niet mocht, werd er altijd de staf bijgehaald. Die reageerden dan altijd met woorden in de sfeer van “zoek het maar uit”. Er was dus op geen enkele manier een baas aanwezig, met wie wij met onduidelijkheden of vragen, ten aanzien van wie er gelijk had of niet, terechtkonden. Zo was er eens geld gestolen, uit de huishoudpot. Geen geld betekende, geen boodschappen en dus geen eten. De staf daarmee geconfronteerd reageerde met;” zoek maar uit, los maar op, ons probleem niet”. Shit, we moesten met zijn allen geld bijeen schrapen om te kunnen eten en we waren daar absoluut niet blij mee. Zo waren er regelmatig bewoners die een conflict hadden met een ander, en daar mee naar de staf gingen. “Wat heb je er zelf aan gedaan? Eerst zelf uitzoeken. Vraag het aan je groepsgenoten. "Nou én, wat moeten wij daarmee".Dat waren de antwoorden die we dan kregen. Shit, je had geen moer aan die hele staf, dachten we vaak. In noodgevallen waren ze er trouwens altijd voor ons, maar voordat het zo ver was! We misten gewoon die baas. Hoe vaak liep er een staflid langs, en zag duidelijk, een ruzie tussen twee bewoners. Of zag dat het eten aanbrandde, of dat er iemand zeer triest zat te (wezen) doen. Ze liepen altijd voorbij, zelfs als ze nadrukkelijk aangekeken werden. Wat doe je dan, als er geen baas is, aan wie je verantwoordelijkheden kwijt kunt? Of geen baas aan wie je de schuld kan geven, als er iets niet goed liep. Wat dan? Langzaam aan kreeg ik de indruk, dat er bewust geen baas was, om duidelijk te krijgen dat je niets aan bazen hebt. Je hebt alleen te maken met jezelf, en dus ben jezelf baas. Een mooi voorbeeld was dat op een vrijdag, toen ik voor het weekend klaar was, en een grapje maakte over mijn terugkomst. Op de Skuul was de regel dat als je vrijdags wegging je zondagavond moest terugkomen, en als je zaterdags wegging moest je maandag voor twaalf uur binnen zijn. Ik maakte waar Jannus bij was, de opmerking; "ach ik zie jullie dinsdag wel weer". Dat is toch geen probleem hé”. Jannus reageerde meteen met de woorden; “natuurlijk joh je mag ook woensdag terugkomen, of donderdag, ach weet je wat, blijf toch gewoon weg”. Ik moest er wel om lachen, maar had toch liever gehad dat hij mij min of meer verplichtte, om op maandag terug te zijn, maar ja, duidelijkheid moest je zelf krijgen, die kreeg je niet van de staf. Die boodschap is me wel duidelijk worden. Je moet zelf de verantwoordelijkheid over je leven in de hand nemen. Zelf weten wat je wilt. Dus als je het hebt over bazen, dan;Als je alleen bent, en niemand in de buurt is, of niemand je kan horen, roep dan heel hard  IK BEN DE BAAS   ( je mag er stiekem wel shit bij zeggen vind ik) Of als je echt ont-skuuld bent, zo, dat iedereen je kan horen, en je schijt hebt aan wat de anderen (of je baas of partner) er van vinden.

Dat was de Skuul. Een bende vrijgelaten verslaafden, Te onzeker, te asociaal, te wereldvreemd, te verslaafd, te veel met zich zelf bezig.

 Bijwoord

Op de nieuwe Skuul waren er maar weinig regels. Die werden echter steng nageleefd. Bij overtreding worden cliënten zonder pardon naar huis gestuurd. 

Deze regels waren:

1.Geen gebruik van middelen. Ook in het vrije weekend mocht    je niet gebruiken. Zelfs een gegrond vermoeden van gebruik    was voldoende voor verwijdering

2.Geen gebruik van fysiek of verbaal geweld.   

 

5.Bananen…. 

Wat is dat toch met die bananen. Elke keer als ik naar de supermarkt ga, en in de groentevakken bananen zie liggen, denk ik bij mezelf, Nee niet kopen. Vreemd, mijn kinderen, lusten ze bij vlagen graag en ik zelf vind ze ook wel lekker. Heeft het te maken met de functie die bananen hadden in de skuul? Misschien. Vormt u eigen oordeel.

Op de Skuul was het niet altijd makkelijk. De weinige dingen die leuk waren, koesterde je, want deze waren zeldzaam. Dit gold niet alleen voor het kijken van een tv programma, het meedoen aan een favoriete activiteit, maar ook voor lekker eten of snoepgoed. Zo was er Alf een 45 jarige man, hij was niet groot maar wel erg stevig, dik is misschien wat overdreven. Hij was werkelijk gek op het eten van bananen. Maar jammer genoeg deed hij dat nogal uitgebreid. Waren er eenmaal eens bananen gekocht dan zorgde hij goed voor zichzelf. Hij at er snel een paar en vaak nam hij er een paar mee naar boven voordat er anderen op het idee kwamen om er ook een te nemen. Dit kregen de andere bewoners in de gaten, en begonnen zich er aan te ergeren. Niet dat ze het nou zo ontzettend erg vonden dat Alf de meeste bananen opat, maar gewoon het feit dat als ze er eens zin in hadden, ze altijd weg waren. Of misschien was het wel dat ze het Alf gewoon misgunde. Niet iedereen kreeg wat hij of zij lekker vond. De kosten moesten door ons allemaal gedragen worden, en als iedereen kreeg wat hij of zij wilde dan was het budget snel ontoereikend. Er ontstond een soort antibananen gevoel. In de Skuul moeten de boodschappen, voor het eten om de beurt, gehaald worden en er werden dus gewoon geen bananen meer gehaald. In het begin reageerde Alf laconiek. “Zijn er geen bananen gehaald?” vroeg hij dan. De meeste bewoners, antwoorden dan"nee, vergeten”, "of, het geld was op". Uiteindelijk kreeg Alf in de gaten dat “zijn” bananen gewoon expres vergeten werden, en hij veranderde van tactiek. Hij schreef zelfs elke dag op het boodschappenbriefje, of het mededelingen bord met grote dan wel nadrukkelijke letters, bananen op. Ook was hij soms origineel. Zo schreef hij eens op het bord, denk aan de kromme boogjes. Het duurde even voordat ik doorkreeg dat er bananen mee werden bedoeld. Dit werd weer nadrukkelijk genegeerd. Niet dat iemand er ooit voor uit kwam, dat er expres geen bananen werden gekocht om hem te treiteren, of als je het positief benadert, niet toe te geven aan het verslavingsgedrag van Alf. Ook dat is overigens iets aparts op de “Skuul. De staf benadrukte, dat al het onmatige, buitensporige, of verlangende gedrag, verslavingsgedrag is(was). Nu moet je tegen een verslaafde, die wanhopig probeert van de drank de drugs, medicijnen of seks af te blijven, nooit zeggen dat hij zij verslavingsgedrag heeft. Dit doet pijn, is confronterend en zeker niet leuk. Zo hebben ze mij min of meer gedwongen een tijd lang af te zien van mijn kopjes koffie, die ik te pas en te onpas in mijn hand had. Dit heeft me wel geholpen, mijn tijd meer aan mezelf te besteden, in plaats van aan koffie. Maar dat is iets wat me pas na enige tijd duidelijk werd. Maar enfin de bananen.

Het werd langzamerhand, steeds meer een sport, om te zorgen dat er geen bananen, meer in huis kwamen. Zelfs als Alf zelf eens de beurt had, om de boodschappen te doen, en dus bananen haalde, kreeg iedereen plotseling zin, in bananen, en had Alf mazzel, als hij er een te pakken kreeg. Bananen werden een gespreksonderwerp. Als de staf eens langskwam, werden hun wenkbrauwen nog al eens gefronst.wanneer er gezegd werd, geen bananen mee te nemen. Of als op het boodschappenbriefje het woord bananen nadrukkelijk werd doorgestreept. Ook kwam bananen aan de orde in het verplichte groepsgesprek (hoe verzin je het). Johnnie (staflid) vond het maar vreemd. Waarom geen bananen eten, die zijn toch gezond? De groep reageerde toch wel wat beschaamd. Eigenlijk had hij wel gelijk. Waarom zo moeilijk doen over een paar centen, haal toch die bananen. Maar toch. Iedereen verdomde het eigenlijk om bananen te halen. Op zekere dag werd het Alf te machtig. Hij vloekte en tierde. Agressie blonk in zijn ogen toen ik met hem het boodschappenlijstje doornam. Hij verloor bijna zichzelf en het zag er even naar uit dat hij mij aan zou vliegen. Al begreep ik (vooral later nog beter) dat het niet specifiek tegen mij persoonlijk bedoeld was, maar toch. Die bananen en zijn verlangen daarnaar zorgde bijna voor een geweldsuitbarsting. Hij kreeg er uiteindelijk zelfs een officiële waarschuwing voor. Er werd steeds meer gesproken over die bananen. Waar maakt hij zich druk om, wat een aansteller. Wat we echter misschien wel vergeten hadden was dat we eigenlijk bezig waren met ons pesten te vergoelijken. Of was het zo dat we dit verslavingsgedrag bij ons zelf herkenden? Later werden er weer gewoon bananen gehaald, al was iedereen er voorzichtig mee. Er waren zelfs mensen die stiekem bananen haalden en ze snel op de fruitschaal legden voordat iemand het zag. Deze vrucht kwam nog vaak ter sprake. Was er een conflictje over iets onbenulligs dan riep een staflid nogal eens; "gaat het over bananen"? Dit maakte ons dan vaak weer bewuster van de situatie en moesten er dan eerder en vaker om lachen. Als je ziet liggen denk dan eens aan de functie die zo´n banaan kan hebben in het leven van mensen. Er zijn mensen die inkomensafhankelijk zijn van de productie en verkoop van bananen. Wij in de Skuul waren dat niet maar misschien waren wij net zo afhankelijk van bananen. Ik zelf wordt echter elke keer als ik bananen zie liggen in de supermarkt weer herinnerd aan mijn eigen verslaving en aan mijn afhankelijkheden. En ik ben dan altijd vreemd genoeg blij dat ik ze dan toch niet gekocht heb. Dit heeft de Skuul en de bananen met mij gedaan. Dus als u nog eens bananen wilt kopen denk dan aan:    Wil ik ze, heb ik ze nodig, en………. Is Alf in de buurt?

6.Braaf

Een van de meest vreemde ervaringen, die ik had op de Skuul met Jannus(staf) was wel, dat hij mij zeer vaak betichtte van braafheid. Nu zou je denken dat is toch leuk, maar dat was het voor mij niet. Was ik het eens een keer eens met de staf, en vond ik bijvoorbeeld ook, dat er iets moest gebeuren, dan werd er meteen door Jannus gezegd; wat ben je braaf. Een compliment? Nou nee. Hij keek er dan altijd bij, alsof ik zo´n beetje de heilige uithing. Een soort jaknikker, die altijd maar deed wat hem gezegd werd. Dat was ik niet vond ik. Ik deed gewoon wat ik vond dat ik moest doen. Om een voorbeeld te noemen. Tijdens een groepsgesprek kwam aan de orde, dat de uitvoering van taken niet altijd netjes gebeurde. Ik vertelde dat ik me nog al eens er makkelijk van af maakte, door de taak zo snel mogelijk, en dus slordig uit te voeren. Ik gaf dat zo maar toe. Dom hé. Nou nee vond ik. Immers de staf had wel gelijk, dat iedereen te slordig omging met zijn of haar taken. Niemand wilde dit toegeven, maar ik besloot dat wel te doen. Niet dat ik me daar meteen erg populair mee maakte, maar goed. Dus ik kreeg weer te horen dat ik braaf was. Elke keer weer (hij lette gewoon op me denk ik) als ik aardig was, het voor een ander opnam, of erg netjes deed, dan hoorde ik weer WAT BEN JE BRAAF. Zelfs als ik daarop reageerde met; nou én dat is toch goed. Werd ik uitgelachen. Ook mijn mede bewoners vonden dat ik wel erg braaf was. Zij snapten iets wat ik niet snapte. Het kwam me op een gegeven moment de keel uit, en werd zelfs boos (iets wat ik niet snel werd-word). Ik snapte er niet veel van. Waarom was dat braaf zijn, toch zo slecht of verkeerd. Wat had hij toch tegen me. Ik werd er gek van. In een gesprek met Pieter werd het een en ander duidelijk. Pieter was net de dieren aan het verzorgen(netjes overigens) en ik maakte de opmerking ben je nu ook al braaf. Hij snapte meteen wat ik bedoelde. Hij zei echter dat ik het woord braaf wel moest begrijpen. Wat betekent braaf nu eigenlijk. Pieter vertelde me dat braaf zijn volgens hem (dus ook voor Jannus denk ik) betekende: gehoorzaam zoet. Daar keek ik van op. Ik dacht blijkbaar verkeerd, dat braaf zijn iets positiefs is, en dat het juist goed is dat je braaf bent. Niet dus. Want ik wilde niet gehoorzaam zijn, maar me houden aan bepaalde welgevoegelijke regels. Dit in het belang van het samenleven met mensen, en dus ook in het belang van mezelf. Een slaaf daarvan zijn, dat wilde ik niet maar enige aanpassing is naar mijn idee goed, zolang het niet ten koste gaat van mezelf. Ik begreep eindelijk waarom Jannus mij zo zat te pesten met zijn Braaf gedoe. Hij wilde dat ik meer voor mezelf opkwam, sterker werd, meer zelfverzekerd werd. Het was dus goed bedoeld. Een verademing en ik voelde me een beetje dom. Had ik het begrip, braaf zijn, dan altijd zo verkeerd begrepen? Het kostte me daarna minder moeite, zijn braaf gedoe over me heen te laten komen, en ik keek bewuster naar mijn gedrag. Precies wat zijn bedoeling was dus ik had weer iets geleerd. Positief dus. Toch zat het me niet lekker. Na maanden, toen ik weer eens aan braaf dacht zocht ik het in de van Dale op. En wat blijkt: braaf zijn betekent inderdaad, gehoorzaam en zoet maar ook VAN REINE LEVENSWANDEL Toen ik dat las sloegen de twijfels weer toe. Had Jannus misschien de hele tijd mij complimenten gegeven. Immers, het is toch geweldig, als iemand tegen je zegt, dat je van reine levenswandel bent? Laat ik het daar maar op houden. Hoewel? Het is altijd goed om elke keer weer te bekijken, of die reine levenswandel wel iets is, dat ik op dat moment wil volgen. Misschien wil ik daar ook wel eens van afwijken, en gewoon lekker mijn eigen zin, of mening verkondigen. Om nu elke verwarring in de toekomst te voorkomen, stel ik voor dat als iemand een ander braaf vindt, en dat ook zegt, er bij vermeld wat hij zij bedoelt. Braaf als gehoorzaam en zoet of braaf als rein van levenswandel. Dus BESTE JANNUS

Ik ben braaf zowel braaf als gehoorzaam als braaf en rein en daar ben ik blij mee.

 

7.Dom hé

Er waren wat inzichten die ik op de Skuul verkreeg die het verblijf op de Skuul meer dan de moeite waard hebben gemaakt. Zo´n ervaring had ik al na drie maanden. (Snel ? Voor mij wel). Wat gebeurde er. Ik kwam tot de ontdekking dat ik niet dom ben. Een nogal boute uitspraak maar toch. Op zekere dag had Johnnie (staf) een leuk idee. We mochten allemaal om de beurt een poosje de baas zijn. Nu had ik zelf altijd al problemen met bazen gehad, en het idee om zelf de baas te zijn trok me niet erg aan. Voor mij betekende het dat ik in plaats van kritiek te hebben op bazen, ineens zelf bloot zou komen te staan aan kritiek. Ik zat daar in eerste instantie niet op te wachten maar goed. Een ander iets, waar ik altijd moeite mee heb, is dat een baas je dingen laat doen die ik niet wil. Lastig want ik heb geleerd dat je altijd moet doen wat de baas zegt. Het spel wat Johnnie in gedachten had was het volgende:   Om de beurt, moesten we plaats nemen op een stoel, die op een tafel gezet was. Op de stoel mocht je gedurende een aantal minuten, de baas spelen over, de aanwezige bewoners. De eerste die plaatsnam was Patty. Patty een vrouw van 34 jaar, meestal vriendelijk, maar niet echt een type waarvan je zou denken, dat ze een baas is, maar ik moet zeggen, de macht van een baas beviel haar wel. Je zag het haar denken, wat zullen we ze eens laten doen. Ze besloot ons als kippen, in de rond te laten lopen met daarbij te tokkelen, en met onze armen in het rond te zwaaien. Enthousiast stond iedereen op, en deed wat ze wilde. Lachend dat wel, want het leek ze wel leuk. Nu bleef ik echter zitten. Ik dacht dat ik het doel van het spelletje wel door had. Namelijk dat te doen wat je zelf wil, en niet te doen wat een ander wil. Zelfverzekerdheid eigenwaarde, op komen voor jezelf, en jezelf dan ook serieus nemen zijn daarbij de kern. Dacht ik. Ik bleef dus zitten, en de anderen keken me echt aan of ik gek dan wel tegendraads was. Doe niet zo flauw, doe mee werd er tegen me gezegd. Ik keek erbij alsof ik dacht (wat ik ook deed) bekijk het maar.  Toen Patty me nog eens (heel streng zei ze dat ) nadrukkelijk vroeg (beval), om ook mee te doen, waren de rapen gaar. Ik zei dat ik niet wilde en bleef zitten, en strak voor me uit kijken. Van binnen echter voelde ik me steeds onzekerder worden. Moest ik niet gewoon mee doen? Waarom mijn eigen zin door drijven, het is maar een spelletje? Ik voelde me er niet echt prettig bij, en moest me zelf dwingen te blijven zitten, en niet te lachen, om die lui die als kippen zonder kop rondrenden. Zij vonden het erg leuk en lachten wat af. Ik was zelfs een beetje(boel) jaloers dat ik niet mee deed maar ik kon niet terug(vond ik). Nadat Patty klaar was, met baas te zijn, werd nog gevraagd door Johnnie waarom ik niet mee deed. Ik zei omdat ik daar geen zin, had en ik het flauwe kul vond. Daar nam hij genoegen mee tot mijn verbazing. Rob was aan de beurt en vroeg ons om je buurvrouw(man) een hand te geven, en daar had ik geen moeite mee en deed dus mijn best. Tot mijn verbazing wilde een buurman geen hand van mij hebben. Ik dacht al, dat is om mij te pesten. Eigenlijk had ik moeten denken, dat hij dat niet wilde omdat hij er voor koos, ook eens niet mee te doen, met de wensen van een baas maar ach dat bedacht ik veel later pas. Toen ik zelf aan de beurt was, kreeg ik het moeilijk. Moest ik nu wel of niet mee doen. Ik probeerde nog er onderuit te komen door te zeggen, dat ik geen baas wilde zijn maar dat lukte niet. Ik moest in ieder geval op die stoel plaatsnemen. Terwijl ik daar zat probeerde ik nog, door in plaats van te bevelen, de aanwezigen te vragen of ze mee wilden doen, met een plan van mij om er een gezellige periode van te maken. Dus ik vroeg of iemand ideeën had. Niemand had die, en toen ik de stoel van de tafel nam, en tussen de anderen ging zitten, gunde niemand me eigenlijk een blik waardig. Alleen Annie(de schat) wilde wel mee doen, en gelukkig brak Johnnie mijn baastijd al snel af(niet snel genoeg naar mijn zin maar goed). Nadat de anderen de baas waren geweest, en ik vaker niet, dan wel aan de bevelen van die bazen, gehoor gaf was de spel-tijd gelukkig over. Ik voelde me aardig opgelaten, en wist gewoon niet wat ik met mijn gevoel aan moest. Ik voelde me zo zeker, op het moment dat ik besloot niet mee te doen, maar meteen daarop weer onzeker. Ik wist het niet meer, en ging toch wel wat stiekem en bibberig, naar Johnnie toe. Ik vertelde hem dat ik het niet begreep. Ik wilde niet mee doen. Niemand verplichtte mij, om mee te doen. Niemand zou mij ontslaan als ik niet mee deed. Niemand zou me slaan of op een andere manier kwaad kunnen doen. Dus waarom voelde ik me dan toch ongemakkelijk. Wat ben ik toch dom hé, zei ik tegen hem. Wat hij toen tegen me zei verbaasde me.  JIJ BENT NIET DOM.  Wat je voelde komt doordat je aangeleerd hebt om te doen wat je gezegd wordt. Dat is dus niet dom, maar aangeleerd gedrag. Als je weet dat het aangeleerd is, kun je het veranderen. Mijn ogen gingen open al wist ik nog niet precies hoe je dat veranderen dan wel moest doen(tja). Diep in gedachten, ook opgelucht, zelfs blij liep ik weer naar buiten. Ik heb nog heel wat nagedacht over die denkwijze. Ik ben niet dom(wauw). Die middag kwam ik Jannus(staf), nog tegen, en enthousiast, schoot ik hem aan, met de mededeling: Jannus ik heb wat geleerd vandaag. O Ja reageerde hij. Ja zei ik. Ik ben niet dom. Wat hij toen zei en mijn reactie daarop was de openbaring waar ik al melding van deed. Hij zei (bloedserieus leek het)

WELKE IDIOOT HEEFT JE DAT WIJS GEMAAKT Ik aarzelde denk ik, niet langer dan een seconde, en ik moest voor het eerst sinds vele jaren ongelooflijk hard lachen. Ik had het eindelijk helemaal door. Domheid praat je jezelf aan. Het aanleren van gedrag, daar ben je zelf verantwoordelijk voor. Dus wat maakt het uit wat een ander doet, zegt, beveelt, of denkt. Alleen jij bent het die het in de hand heeft. Wat een openbaring. Dom hé IK DUS NIET  Alhoewel? Of iedereen het daar mee eens is? Kan me eigenlijk niets schelen (soms wel een beetje hoor) shittttttt

8.Eieren

Wat was dat elke week weer een probleem in de skuul. Wat doen we toch met al die eieren. De kippen, we hadden er wel een stuk of tien rondlopen, waren in gezelschap van een wel zeer ijverige haan. Die haan was erg populair en hij had er zelf ook wel erg vaak zin in. Menig mannelijke Skuul bewoner, keek met jalousie naar die haan. Het gevolg was dat de kippen met zeer grote regelmaat, bevruchtte eieren legde. Nu hadden die kippen de gewoonte om ze op de meest onbereikbare en ongemakkelijke plekken te leggen. In het kippenhok, waren ze nog wel zichtbaar, maar op de hooizolder niet. Je moest er echt naar op zoek gaan. Eerst moest je een ladder op, dan op de vliering kruipen, en tussen het hooi gaan zoeken. Dat was niet makkelijk. Zeker als je, of hoogtevrees had, of niet bepaald lenig was, of gewoon wat lui aangelegd was. Bovendien wat moet er gebeuren met de eieren. Moesten we ze eten, weggooien, of moesten we ze laten uitbroeden. Vooral over het laatste waren de meningen verdeeld. Vooral de dames, waren helemaal gek van kuikentjes. Ze vonden ze lief, en vonden het leuk om naar ze te kijken, en er mee te spelen. Op een gegeven moment, liepen er meer dan twintig kuikentjes rond, en eigenlijk was dat wel genoeg. Ze moesten natuurlijk voer hebben. Voer kostte geld, en er waren nog al wat bewoners, die vonden dat dat geld, beter besteed kon worden. Iedere bewoner moest twee euro per week betalen, (uit eigen zak want de verzekering betaalde dat niet) waar zowel evenementen, als het dierenvoer uit betaald, moesten worden. Geluiden als zonde van het geld, waren dan ook niet uit de lucht. Tijdens een groot groepsgesprek(eens per week was er een vergadering met de gezamenlijke groepen) kwam het ei - probleem aan de orde. Wat doen we? Laten we alle eieren bebroeden, of niet. Er werden regelmatig, tussen de veertig en zeventig eieren, aangetroffen. Welke bevrucht waren wisten we niet, maar de kippen waren er slechts met dwang, erboven vandaan te halen. Wat als er zeventig kuikens, in de maand rond zouden lopen. Iedereen, zelfs de dames, begrepen dat het er dan wel erg veel zouden zijn. Hoewel? Het scheen dat er een zwerfkat rondliep, en een kiekendief (hoe toepasselijk) rondvloog die regelmatig kuikentjes consumeerde. Zielig? Ach de natuur? Besloten werd uiteindelijk, dat de kippen hun gang konden gaan, als er maar gezorgd werd, dat de aantallen binnen de perken bleven. Bovendien, moesten iedere dag de nieuwe eieren weggehaald worden, en de bebroedde eieren gemerkt worden. Een hele klus. Dus wie doet dat? Nu dacht ik, dat degene die zo graag kuikentjes zagen, dat wel zou willen doen, maar(naïef hé) nee. Niemand had daar zin in. In de praktijk, werden alle eieren, stiekem door degene die de dierenbeurt hadden, verwijdert(soms wel met honderd tegelijk want niet iedereen durfde eieren weg te gooien). Een nadeel was wel, dat er geen verse eieren meer gegeten werden. Immers als je eens, een bevrucht ei gekookt hebt, en openmaakt, dan gebruik je liever een gekocht ei. Toch waren die kuikentjes wel leuk. Sommige kregen zelfs namen. Zo was er een Hashim-kip een Jannus-haantje en een Anton-haantje(zelf uitgekozen, of het wel een haantje was, weet ik niet zeker, het had ook een kip kunnen zijn). Ik denk dat er meer waren, die een naam hadden, maar niet iedereen kwam er voor uit, dat er een naamgenoot rondliep. Dat de kuikentjes, tenslotte groot zouden worden, wisten we wel, maar daar werd niet over gesproken. Ze zouden dan naar een boer gebracht worden, waar ze vrij konden rondlopen(of geslacht, maar daar vroegen we maar niet naar). Overigens was de houding ten opzichtte van het eieren vraagstuk, niet uniek in de Skuul. Veel dingen die wij leuk vonden, waren alleen leuk, als er niets voor gedaan hoefde te worden. Uitjes waren leuk, maar het organiseren daarvan, was dat niet. Dus veel leuke ideeën werden nooit uitgevoerd, omdat niemand zin had, er tijd en energie in te steken. Ik ook niet. Lastig, want daardoor gingen veel leuke dingen niet door. We zaten daar allemaal op Skuul, om leren om te gaan met onze verslaving. Dat was zwaar, en wij waren allemaal blij, als er iets gebeurde, waar je lol aan kon beleven. Jammer genoeg konden we vaak gewoon de energie niet opbrengen, om daar dan ook iets voor te doen. Juist die leuke dingen doen, zorgen er voor dat je minder trek krijgt. Je kunt je er door ontspannen, en hebt dan geen alcohol of andere middelen nodig. Maar om iets leuk te gaan doen moet je er eerst energie in steken. En dat is juist niet altijd zo makkelijk. Het vereist een discipline. Die discipline moest ik, in ieder geval, weer opnieuw leren.Die energie betaalt zich echter terug. Terug naar de eieren op de Skuul: Als u plannen heeft om kippen MET haan te nemen realiseert u zich dan dat er ook werk aan zit en dat u op hulp van de Skuulers niet hoeft te rekenen. 

9.Kopjes

Een van de dingen die mij opvielen in de Skuul, was dat er zo weinig kopjes waren. Steeds moesten ze overal vandaan gehaald worden, en eerst afgewassen worden, voordat ze gebruikt konden worden. Tenminste als er koffie was. Die koffie, daar krijg ik na al die tijd, nog wel eens hoofdpijn van. Ik greep er altijd naast. De koffie was dan op, en ik moest dan weer koffie zetten. Gek genoeg scheen het, alsof iedereen datzelfde had. Iedereen klaagde er over, dat ze weer eens koffie moesten zetten. Sommige hadden wel leuke oplossingen. De een zette een oplossertje, een ander ging bij de buren halen(als ze even niet opletten tenminste).Het laatste kopje pakken, betekende eigenlijk dat je verse moest zetten, maar als er niemand in de buurt was, dan werd dat wel eens vergeten. Ze waren echt overal, die kopjes. In de huiskamer, in de keuken, op de gang, in de crea-ruimte, buiten op de tafels en stoelen, op de trap, echt overal. Ik heb er zelfs eens een stel van de wc gehaald en uit het kippenhok. Ik vroeg me af, of als je koffie gedronken had je je kopje niet moest afwassen, of tenminste in de keuken op het aanrecht moest zetten. Het duurde zeker (zeker het lijkt kort maar voor mij was het lang) twee dagen voordat ik het durfde te vragen. Iedereen had een keer de afwasbeurt. Het was een van de verplichte taken die iedereen had. Die taak werd aan het begin van de week verdeeld. Ook de wijze waarop dit gebeurde verbaasde me. Twee of drie medebewoners, gingen bij elkaar zitten, en de taken werden verdeeld. Je had dan later, (in theorie) de mogelijkheid dingen te veranderen, maar je moest dan zelf, voor vervangers zorgen. Echt inspraak had ik toen (nog) niet. Het leek alsof sommige mensen, toch wel erg vaak de makkelijke baantjes hadden, maar tja wie was ik toen nog? De taakverdeling was ook vreemd (voor mij dan). Zo bestond de afwastaak uit: afruimen, afwassen, afdrogen en in de kasten zetten. Je moest dat dan ook nog alléén doen. In principe mocht niemand je zelfs helpen. Stel je voor dat dat een gewoonte werd. Dan zou iedereen elkaar moeten helpen, en dat willen we toch niet? Ik snapte er niets van. Nu was ik zelf (toen ik nog thuis woonde) ook niet de ijverigste, maar dit sloeg toch wel alles. Dit afwassen was toch wel een zware taak. Dit omdat de mensen die kookten de rare gewoonte hadden, om zo veel mogelijk vuil te maken. En, alles wat twee keer gebruikt kon worden te vermijden, en dan een extra pannetje of schaaltje gebruikten. Dit tussendoor even af te spoelen, was blijkbaar ook te arbeidsintensief. Het leek me het wel logisch, dat je de af te wassen voorwerpen bij elkaar zocht, maar moest je er dan ook echt naar op zoek gaan? Ik vond het belachelijk, en maakte tot gewoonte, om alles wat ik onderweg tegenkwam, mee te nemen, af te spoelen, en terug te zetten waar het hoorde. Iedereen vond dit fantastisch. Immers dan hoefden ze het zelf niet te doen. Maar toen ik voorstelde dat iedereen dit deed, brak de oorlog uit. Hoe haalde ik het in mijn hoofd. Net pas hier, en nu al zich met zaken bemoeien die al jaren zo werkten. Ik werd er kriegelig van. Toch maakte een van de bewoners, Jobbe, me het wat duidelijker. Het is de bedoeling dat iedereen hier in de skuul zijn of haar verantwoordelijkheden, serieus neemt. De mensen zijn zelf verantwoordelijk, en als je taken overneemt maak je het hen makkelijker, zich er van af te maken. Wijze woorden dacht ik nog, maar moest dat dan zo ver gaan? Ik was het er niet mee eens, en hielp zo vaak als ik kon (en als ik eerlijk ben, zin had) met afwassen en vuil ophalen. Langzaam aan gingen steeds meer mensen dit overnemen, en uiteindelijk werd de takenlijst veranderd, door bij het afwassen, twee mensen er op te zetten. Iedereen was er eigenlijk wel blij mee en de afwas was niet meer de meest gehate taak. Trouwens niet alleen de kopjes, moest je zoeken. Lepeltjes waren helemaal een probleem. Toen ik binnen kwam, waren er nog maar een stuk of acht, van de twintig, die er ooit waren geweest. Lepeltjes verdwenen alsof ze eetbaar waren. Gek genoeg, waren er mensen, die altijd een lepeltje hadden, terwijl anderen, er altijd naar moesten zoeken. Zij gebruikten dan maar een vork of grote lepel, Deze werden de laatste tijd wel altijd afgespoeld (ahum). Of er mensen waren die daadwerkelijk lepeltjes in hun binnenzak hadden, is me nooit duidelijk geworden, ook niet na vier maanden. Een ander probleem was overigens dat er twee groepen op de skuul zijn, ieder met een eigen keuken. Kopjes en lepeltjes werden dan ook wel “gezocht” bij de andere groep. Dat was niet altijd zonder risico, want ook de andere groep, was altijd kopjes en lepeltjes kwijt. Dus gevonden kopjes en lepeltjes, moesten dus tactisch gebruikt, dan wel verplaatst worden. Dat wij als bewoners een kopjes probleem hadden, was wel duidelijk, maar dat zelfs de staf er aan meedeed, was werkelijk het summum. Stafleden vroegen ons elke keer, of ze een kopje mochten pakken, alsof ze bang waren dat ze van diefstal werden beschuldigd. Op zich niet zo gek, omdat ze eens, na verschillende waarschuwingen, alle kopjes die ze vonden, in de crea ruimte achterover drukten. Dan moeten jullie je troep maar opruimen zeiden ze. Dat deden we sindsdien wel veel beter, maar volgens mij staan er onder in een kast, op kantoor, nog wel een stuk of twintig kopjes. Na de skuul weer thuis gekomen, ruimde ik sindsdien, altijd zo snel mogelijk mijn kopje op, hoewel dat de laatste tijd wat minder wordt. Ik hoop dat er hier geen kopjes verdwijnen want, om ze dan op Texel te gaan zoeken gaat wel erg ver.

Kopjes! Zorg dat je ze opruimt want je weet maar nooit……..

 

10.Het raadsel van de verdwenen kip 

Die malle bruine kip. Elk dag stond zij er weer te wachten bij de buitendeur. Als die open gaat, sjokte ze op haar gemak naar binnen, en ging pontificaal, op de trap zitten. Zij legde daar zeer trouw, elke ochtend een ei voor ons. Als het ei gelegd was liep ze de trap af, en ging weer bij haar soortgenoten zitten. Als je er langs wil, geen stap gaat ze op zij. Hoe vaak heb ik mijn nek niet bijna gebroken, over dat beest als ik van de trap af naar beneden ging, met een nog slaperig hoofd. Eens heb ik werkelijk een smak gemaakt. Op het laatste moment zag ik haar, wilde mijn voet opzijzetten maar miste de volgende tree. Als je nu denkt dat iemand mijn schreeuw en smak hoorde, dan heb je het mis. Er is niet zo gek veel interesse voor de smakken van een ander, tenzij het voor je neus gebeurt en je er niet meer omheen komt.Triest? Maar ach wie zeurt daar nu over, er was niets gebeurd, alleen een pijnlijk zitvlak. Die kip toch. Zitten we te lunchen en zijn we diep verzonken in ons maal, gaat die kip weer tekeer, en weten we met zijn allen, dat er weer een ei voor ons klaar ligt. Niet iedereen was blij met die kip. Hashim, een van huis uit Ghanees, vond dat kippen niet binnen hoorde, en bonjourde dat beest regelmatig de deur uit. Overigens altijd netjes, want iedereen vond dat beest wel leuk. Op een maandag was dat beest echter verdwenen. Iedereen vroeg zich af waar dat beest toch was. De eerste dagen werd er niet veel over gesproken, maar diverse bewoners liepen al wel te zoeken. Hashim, wist van niets, maar vond het wel best. Thomas, wist ook van niets, maar gaf aan er niet mee te zitten. Die Thomas, ik weet het nog goed. Hij had de eerste nacht al zich groen en geel geërgerd, aan de haan, die elke morgen al om vijf uur kukelde. Thomas was zo kwaad geworden dat hij er de eerste nacht al een steen naar gegooid had. Die vent was zelfs zo brutaal, dat hij er s’ochtends, van het gooien, melding maakte, aan de verzamelde groepen bij de meditatie. Je had iedereen(mezelf incluis) moeten horen. Iedereen was witheet, en hij beloofde het nooit meer te doen, al was hij het er niet mee eens dat zo´n haan de brutale moed had om hem zo vroeg te wekken. Uiteindelijk besteedde niemand er verder aandacht aan maar toch. Waar was die kip? Twee maanden later, zitten in de tuin, Thomas, staflid Rudolf en verschillende andere bewoners gezellig samen. Een nieuwe bewoner was gearriveerd, en het gesprek ging over de gezelligheid van de dieren op "onze" boerderij. De trapkip kwam ter sprake.Spontaan vertelde Thomas, dat hij die kip stiekem in het weekend, onder zijn arm had gedaan, de poort uitgelopen was, en de kip een kilometer verderop, bij andere zwerfkippen had neergezet. Het was alsof Rudolf ontplofte. Hij ging tekeer. Hij schreeuwde, werd rood in zijn gezicht, en even dachten we dat hij Thomas zou aanvliegen. Hoe halen jullie het in je hoofd, die kip is niet van jullie niet van mij, maar van de Skuul, daar heb je af te blijven. Thomas bleef erg rustig, en zei dat hij dat nooit meer zou doen, maar er werd toch wel vreemd naar hem gekeken. Eerst een steen nu dat weer. Niemand was er blij mee maar tja het was maar een kip. Ach er waren zoveel zwerfkippen bij de kippenboom(zo werd hij genoemd) dat die kip het er wel naar zijn zin zou hebben. Na enige tijd was iedereen het zo´n beetje vergeten, totdat na enkele dagen na het vertrek van Hashim, Hendrik met het verhaal kwam dat Thomas die kip helemaal niet had verwijderd maar dat Hashim de kip, stiekem boven de vuilcontainer zijn nek had afgesneden. Verontwaardiging alom. Hoe had die goedzak van een Hashim, zoiets kunnen doen. Niemand begreep er een snars van. Toen Thomas nog met het verhaal kwam dat hij een valse bekentenis had gedaan, om Hashim te beschermen, begreep niemand er nog iets van. Thomas vertelde overigens dat hij niets wist, van de moord op de kip. Vreemd, Hashim zou zoiets niet doen, dachten we, maar waarom zou Hendrik zoiets vertellen, waarom greep hij dan niet in, en waar was die kip dan, Had Thomas die kip toch weg gebracht? Speculaties alom. Een raadsel, wat is er in werkelijkheid met de kip gebeurd? Als iemand het weet mag die het komen vertellen. In ieder geval, sindsdien is er geen kip meer, die het waagt om bij ons op de trap te komen zitten. 

 

11.Afscheid

Ik, Anton, ben uiteindelijk vier maanden op de Skuul geweest. Jullie hebben al iets gelezen wat ik daar allemaal meemaakte.Het moment van vertrek brak aan; Als iemand weg gaat, dan is het gebruikelijk, dat er een soort afscheidsfeestje, gegeven wordt. Bij zo´n feest, is het verplicht dat iedereen aanwezig is. Het hoort zogezegd, bij het programma. Ook het afscheid nemen, is min of meer verplicht. Bij zo´n afscheid is iedereen in de gelegenheid, nog enkele woorden tot de vertrekkende bewoner te richten. Zowel de staf als de bewoners maken daar vaak met (veel plezier) gebruik van. Dat afscheid kan nogal eens spannend zijn. Niet alleen neem je afscheid van mensen, met wie je enkele maanden lief en leed deelde, maar het is ook de stap naar buiten. Naar de gevaarlijke buitenwereld waar alle ellende op je wacht. Mede bewoners hebben de gelegenheid nog eens na te trappen, of rot opmerkingen te maken. Je kunt dan toch niets meer doen want je gaat weg. Nu zou je kunnen zeggen dat ik me wel voorbereid voelde, dat ik graag weg wilde, en me gesteund voelde door mijn achterban maar toch. Ik scheet peuken(vergeef me de uitdrukking). Van de bewoners en de staf was ik niet zo heel erg bang. Ik was afgezien van een enkeling, gelukkig redelijk populair, maar toch. Waren er mensen die me nog onzekerder zouden maken als ik al was? Vooral van Hendrik verwachtte ik veel ellende. Wij lagen elkaar niet en ik had hem de vorige avond nogal hard aangepakt. Nu had hij al gezegd dat hij niet zou komen, maar de aardige Coby(staf) had hem gedwongen toch te komen. Bij aanvang, was er een niet echt leuk incident. Ik had de AA vertegenwoordiging, ook uitgenodigd, een gebakje mee te eten ter gelegenheid van mijn afscheid(ik had tompoezen gehaald). Dit had ik beter niet kunnen doen, want er was, net voordat ik kwam(ik was met Catherina en de kinderen even naar het strand geweest) een flinke aanvaring geweest, tussen een aantal bewoners, en de AA vertegenwoordiging. Deze bewoners wilden niet komen, als zij er bij waren. Dus wat te doen. Ik besloot dat ik de bewoners belangrijker vond dan hen, en vertelde de dames van de AA, dat ik liever had dat ze niet kwamen. Wat werden ze kwaad, ze begrepen er niets van. Wat hadden ze misdaan? Het koste me(een diepe zucht) enige moeite, maar ik slaagde er in ze met een lelijke blik in hun ogen, toch weg te werken. Dit zou later in de staf wel besproken worden, maar daar had ik (gelukkig) niets meer mee te maken. Enfin iedereen was er. Ik had een korte toespraak voorbereid die jullie hierna kunt lezen.

De beloofde toespraak

Zoals jullie gewend zijn van Pjotr zal IK voor de verandering eens een verhaal vertellen. Er was eens een man uit Amsterdam, laten we hem Anton noemen . Hij zat vol met problemen met het leven en zoop en zoop net zolang totdat hij niet meer zonder de drank kon. Hij was een alcoholist. Hij zocht lamlendig naar hulp, vond deze vaak maar kon er niets mee aanvangen.   Hij voelde zich een zielige arme stakker. EN wat gebeurde er. Hij werd geplaatst in een boerderij vol met stakkers achter de Mokbaai op Texel. Hij dacht stiekem, Ha fijn, samen met andere stakkers verzorgt, verpleegd en genezen worden. Maar nee hoor. Er werd hem gezegd dat hij een volwassen man was, geen stakker en dat hij ZELF met zijn problemen aan de slag moest. Dank zij de andere bewoners de staf de dieren en alle andere bezoekende helpers ontdekte hij met veel pijn, verdriet, woede en wat al te meer steeds meer van zichzelf en ontdekte zelfs krachten in zichzelf die hij al jaren niet meer had kunnen vinden. Hij begreep het eindelijk: hij moest en zal het zelf doen, en hij besloot na vier maanden met al zijn angsten, zijn onzekerheden, zijn twijfels en gelukkig al zijn krachten de Skuul te verlaten en “ buiten” het leven weer tegemoet te gaan. Gelukkig weet hij dat er vele mensen vooral ook Catharina mijn vrouw maar ook allerlei organisaties zoals de AA de NA en de Buitenveldergroep hem daarbuiten kunnen ondersteunen zolang als hij zich daar maar voor open zou stellen.  Tot zover het verhaal. Nu naar Nu. Die Anton uit het verhaal staat hier tegenover jullie, en bedankt jullie, de bewoners de staf de bezoekers het gebouw en de dieren voor de mogelijkheden die ik gehad heb om mezelf opnieuw te leren kennen en ik ga met moed naar buiten en zal ongetwijfeld nog wel eens hier terugkomen. Ik ga echter niet weg zonder een statement en dat is:    JULLIE ZIJN GEEN STAKKERS, IK BEN GEEN STAKKER MAAR EEN DING IS ZEKER IK WIL NOOIT EN NOOIT MEER DRINKEN. Zodat jullie nog eens aan mij zullen denken (met al dan niet plezier) heb ik iets voor de skuul meegebracht. Het is iets voor iedereen die er in geïnteresseerd is. Het enige wat ik vraag is dat het altijd beschikbaar blijft voor iedereen die er behoefte aan heeft. Tenslotte nog dit;

Er is hier op de Skuul een gezegde; durf eens het kind in jezelf te zijn. Ik wil jullie dan ook vragen als afscheid samen met mij, ik bedoel daar alle bewoners, staf en bezoekers mee om even samen met mij kind te zijn. Mijn zoon van acht jaar zal helpen met uitpakken een kind is dat niet toepasselijk.    Anton

 In deze toespraak maak ik melding van:

Stakkers.     Het woord stakker heeft een aparte betekenis in de Skuul. Ooit was er een bewoner die een lied schreef over zijn verblijf in de Skuul. Hij had het daarin over de stakkers van de boerderij achter de Mokbaai op Texel. Nu waren wij(de meeste van ons) niet zo gecharmeerd, van dat woord stakker, want we vonden dat het ons een beetje belachelijk maakte. Ik zelf vond het juist wél erg leuk. Immers we hebben ons allemaal als stakkers gedragen, als mensen die in plaats van ons te richten op het leven, ons hebben overgegeven aan alcohol drugs seks en wat al te meer. Belachelijk toch(snik). Als cadeau had ik een bijbel meegebracht. Ik had deze bijbel van pastoor Leon gehad van mijn eigen parochie. Het was een prachtige geïllustreerde bijbel die ik als de Skuul hem niet had willen hebben(of niet goed voor zou zorgen) heel graag in mijn bezit was gekomen. De bijbel werd met plezier ontvangen. Niet iedereen was gecharmeerd van bijbels of geloof, maar door de meeste werd deze geste op prijs gesteld, en men heeft mij verzekerd dat deze bijbel op een voor iedereen bereikbare plaats zou worden neergezet. Kind zijn. Een van de leukste opmerkingen die ik gehoord heb van de staf was dat het goed is om af en toe eens het kind te zijn wat je was. De onbevangenheid van een kind kan heerlijk zijn. Nu heb ik niet bepaald een prettige kindertijd gehad, maar het was wel waar. Een kind staat onbevangen tegenover de werkelijkheid. Hij zij doet wat hij of zij wil. Zonder meteen rekening te houden met anderen. Wat een ander er van vindt. Is dan nog niet zo belangrijk(dat komt later pas). Zo had Johnnie(staf) in dit verband. een leuk spel bedacht. namelijk klootschieten. Niet het Friese spel, maar een spel, waarbij er in een nylon kous, twee zandzakken(kloten) werden gestopt. Deze moest je om je heupen binden. Door je heupen heen en weer te bewegen, moest je met deze zandkloten, een bal naar een doel brengen. We deden dit spel op het strand, waar andere mensen gewoon rondliepen. We moesten doen alsof, de andere mensen ons niets interesseerden, en gewoon genieten van dit spel. Niet iedereen lukte dit, maar ik genoot even goed wel van dit belachelijke spel(kind zijn). Als afscheid had ik dit kind in gedachten, en iedereen kreeg van mij een potje bellenblaas. Ze moesten bellen blazen. Tot mijn verbazing en genoegen, deed iedereen na enige aarzeling, fanatiek mee. James klom zelfs op een stoel, om zijn bellen hoog de lucht in te krijgen. Ook Coby(staf) deed met plezier mee. Mijn kinderen genoten hier echt van. Negentien volwassen mensen ongedwongen en fanatiek aan het bellen blazen. Mijn zoon had zelfs de grootste moeite, om een potje bellenblaas te pakken te krijgen(het werd gewoon onder zijn handen weg genomen). Na het bellenblazen was het de beurt aan de bewoners om mij toe te spreken. De meeste waren positief er klonk geen onvertogen woord(tot mijn opluchting).            Zo eindigde mijn verblijf op de Skuul.

Niet helemaal, maar hier in dit verhaal ga ik er niet verder op in.

Nawoord op mijn toespraak

Ik beloofde destijds, dat ik nooit en nooit meer zou drinken. Op dat moment meende ik dat ook echt. Later begreep ik dat het een belofte was, waarvan ik niet zeker wist, of ik die wel zou kunnen houden. Op het moment dat ik dit schrijf 16 maanden na mijn vertrek, sta ik nog steeds droog, maar trek ik die belofte in. Ik wil nog steeds niet drinken, maar toch is het best mogelijk, dat ik ooit weer wat zal drinken. Ik weet het gewoon niet. Niemand kan in de toekomst kijken. Er wordt wel gezegd dat sociaal drinken, voor een alcoholist niet meer mogelijk is. Of dat waar is, weet ik niet. Ik heb inmiddels, mensen leren kennen, die dat wel kunnen, al heb ik er meer ontmoet, die dat niet konden, en terug vielen in hun verslaving en gebruik. Het doet er ook niet zo veel toe. Op dit moment, weet ik gewoon niet, of het mogelijk is, en daarom neem ik geen risico, en drink ik niet.

12.Busje komt zo

Laatst hoorde ik toevallig, het liedje; busje komt zo op, de radio. Dit liedje, al meer dan tien jaar oud, werd destijds door de gebroeders Hollenboer uitgebracht. Ik vond het toen wel een leuk liedje, en het busje komt zo, werd een beetje in het straat taal gebruik, overgenomen. Destijds realiseerde ik me nauwelijks, dat het liedje over verslaafden ging. Ik zocht nog eens op Internet de tekst op en las dat het liedje ging over verslaafden, die wachten op hun methadonbusje. Zelfs aan de poorten van de hel moesten ze wachten op hun busje. Jaren later in de Skuul, kreeg dit liedje voor mij een andere betekenis. Op de Skuul was er een busje. Een personenbusje dat 9 personen vervoeren kon. Het busje werd gebruikt om boodschappen te doen, en voor vervoer van en naar een arts, de sporthal, en voor wandeltochten. Ook mocht het busje voor privé tochten gebruikt worden, als dat tenminste opgetekend werd. Er moest een zeer kleine bijdrage per kilometer betaald worden. Als er boodschappen gedaan moesten worden dan werd er vanuit gegaan dat we om 9.30 uur vertrokken. Eerst was er de meditatie om 9.00 uur, dan moest er vaak nog geld gehaald worden bij de staf. Om 11.00 uur begon de eerste activiteit dus dan moesten we terug zijn. Elke groep stuurde twee mensen mee voor de boodschappen. Dan was er natuurlijk nog een chauffeur en er bleven dus nog enkele plaatsen over, vier dus. Deze plaatsen werden bezet door mensen die “dringend” iets moesten doen in het dorp. Het was voor ons als Skuul bewoners erg prettig om even van het terrein af te komen en zich onder”gewone” mensen te gaan, dus er was nogal eens iets dringends te doen. Het waren ook vaak dezelfde mensen, die meegingen, omdat zij er voor zorgden, als eerste bij de bus te zijn. Dat begon op een gegeven moment, nog al eens te irriteren, en er werd afgesproken, dat na de meditatie, er een inventarisatie zou zijn wie er mee gingen. Als iemand zich aanmeldde, dan werd er gevraagd wat er zo dringend was. Gek genoeg waren er mensen, die wel twee of drie keer in de week bij de dokter of apotheek, moesten zijn. Gecontroleerd werd er eigenlijk nooit, maar niemand kon dat natuurlijk lang volhouden. Ook gebeurde het vaak, dat er bij de meditatie nog vier aanmeldingen waren, en dat er bij vertrek van het busje er zeven stonden te wachten. Er waren nog net geen vechtpartijen bij het busje maar het scheelde niet veel. Uiteindelijk greep de staf in en zei dat als we er niet op een fatsoenlijke manier uitkwamen, het busje alleen nog voor de boodschappen en zeer speciale gelegenheden, gebruikt mocht worden. Vanaf dat moment liep het wat soepeler, en waren er zelfs regelmatig lege plaatsen. Ach ja dat busje. Omdat de wandeltochten over het hele eiland plaatsvonden, was het vertrekpunt nog al eens uit de buurt. Er konden geen achttien mensen in het busje dus werd er in twee keer rijden, de groep overgebracht. Dat was nog al eens balen, want wie moest met de eerste groep mee? Je moest eerder klaar staan, je moest bij het vertrekpunt wachten op de anderen, dus de eerste groep was niet populair. De tweede groep kon nog een bakje koffie nemen, en rustig aan doen. Afhankelijk van de chauffeur werd er al dan niet langer gewacht, met vertrekken. De chauffeurs waren ook bewoners, en er waren er in mijn periode slechts vier, die hun rijbewijs nog hadden, en wilden gebruiken. Vooral Hendrik had er een handje van om al te beginnen met toeteren, voordat iedereen al de deur uit was. Dat toeteren hielp overigens ook niet echt, want niemand trok zich er wat van aan, en ging pas naar de auto, als hij of zij er zin in had. Op de terugweg ging het juist andersom. Iedereen wilde zo snel mogelijk terug naar de Skuul want dan was er nog gelegenheid, om wat te rusten voordat de volgende activiteit begon. Soms moest je mensen er bijna uitslaan. Immers wie als eerste mee was gegaan mocht ook als eerste terug. Het was elke keer hetzelfde liedje. Busje komt zo, was voor de meeste van ons een begrip geworden, al was dat wat anders dan waarvoor het liedje oorspronkelijk voor bedoeld was geweest. Hoewel? Dat busje, reed steeds meer volgens afspraak. Wie niet op tijd was s´morgens voor de boodschappen, liep het risico achter gelaten te worden. Lastig want er moest wel voorraad zijn, om te kunnen koken. Er werd afhankelijk van de chauffeur al dan niet gewacht op laatkomers. Zo was Hendrik iemand die als het 10.30 uur was de afgesproken tijd om te vertrekken dan ook precies op tijd vertrok. Zelfs als er achter in de straat nog, iemand liep werd er gewoon vertrokken.Mickie wachtte rustig nog een kwartiertje en was nauwelijks bereid, om te vertrekken voordat we compleet waren. Ook dat was lastig, als we weer eens te laat waren voor de Yoga of zoiets. Pieter bekeek het altijd van persoon tot persoon. Iemand die al twee keer laat was kon het een derde keer wel vergeten. Ik vond dat eigenlijk nog het eerlijkste. Eigenlijk allemaal te gek voor woorden natuurlijk, dacht ik maar dat lag toch even anders. Afspraak was afspraak. Het was belangrijk dat iedereen leerde dat hij zij zich aan afspraken te houden had. Dat moest je immers buiten in de maatschappij ook. Allemaal leuk en aardig maar een beetje rekening houden met elkaar dat moet toch kunnen nietwaar? Het busje mocht gebruikt worden voor privé. Dat was erg makkelijk, want wat te doen als je tot de ontdekking kwam, dat je iets belangrijks vergeten was. Het was zeker een half uur fietsen, naar het dorp, en als je de aanwezige fietsen ken, t en hoeveelheid wind op Texel wel eens gevoeld hebt, dan ben je blij als er ander vervoer is. Dat sommigen er wel eens misbruik van maakten, hoorden we pas als het leed al geschied was. Er was eens iemand die het busje gebruikte om zijn voorraad middelen (lees hier drugs) op pijl te houden. Een ander zei dat hij binnen het uur terug was en was pas een halve dag later terug. Een artsbezoek en apotheek bezoek ging daardoor de mist in, en een zieke werd zieker dan nodig was geweest. Het toppunt was wel, dat er een bewoner besloot zijn verblijf in de Skuul te beëindigen, en het busje maar ongevraagd meenam, om zijn spullen te vervoeren en voor het gemak, het busje maar in Amsterdam achterliet. Ach, ja dat busje was toch wel verdomde makkelijk, al bracht het wel eens wat lastige situaties met zich mee. Ik was in ieder geval erg blij dat er een busje was, al kon ik zelf niet rijden. Bewoners die een rijbewijs hadden werden steeds populairder, al waren dat er niet zoveel. Een verslaving brengt nou eenmaal met zich mee dat er nog al eens een rijbewijs wordt ingenomen. De meeste chauffeurs, waren nooit te beroerd om te rijden, en daar ben ik ze dankbaar voor. Zij van hun kant vonden het geloof ik wel leuk, om wat te doen te hebben. Die chauffeurs waren ook heel verschillend in rijgedrag. Je had Hendrik een oud taxichauffeur die rustig maar stevig reed. Erg veilig. Dan had je Mickie. Een stevige veilige rijder, maar er van hield flink door te rijden, en de bochten met vaart te nemen. Veilig maar spannend. Dan was er Pieter. Ik heb nog nooit zo´n zelfverzekerde rustige rijder mee gemaakt. Hij reed zonder haast, en had engelengeduld met medeweggebruikers. Veilig misschien, maar wel een beetje saai. Dan was er Thomas. We hebben af en toe doodsangsten met hem meegemaakt. Hij reed dan wel veilig, maar wel met veel risico’s. Dan was er Hannes. Een veilige rustige rijder, maar er van hield een geintje uit te halen door in een keer vol gas te geven, zodat we allemaal zowat tegen de achterruit geplakt zaten. Dat busje bracht ook nog extra werk met zich mee. Het moest schoongehouden worden en de privé ritten moesten afgerekend worden. Dit behoorde tot de algemene taken en niemand zat er echt op te wachten Wat zag dat ding er soms uit. Logisch want er werd hout voor de vuurpot, boodschappen en door wandelvervuilde voeten in gezeten. Dat de afrekeningen lang niet altijd klopten was lastig. Want wat er tekort kwam op de eindafrekening moest hoe dan ook door de groepen betaald. Dat er wel eens illegaal mee gereden werd, was wel duidelijk maar de daders lagen altijd op het bekende kerkhof. Busje komt zo. Toen ik weer eens op de bus stond te wachten en het liedje busje kom, zo in mijn hoofd spookte, dacht ik bij mezelf; zou de bus op tijd komen, Is de bus al weg. Ach laat ik maar geduld hebben we zien het wel. Maar.. ehhhhh   Zouden er echt zoveel buschauffeurs op de Skuul gezeten hebben???

 De tekst van het liedje kun je makkelijk vinden op www.lyrical.nl/      song/11650-6k

 

13.Dood

Er zijn van die dingen, die je in het leven, en dus ook in de Skuul kunnen raken, zelfs ontmoedigen of juist motiveren, om nog harder je best te doen, is wel de dood. Ik maakte mee dat tijdens mijn verblijf een van de oud bewoners overleden was. Hij was omgekomen, tijdens een zelfmoordpoging. Een bewoner, vertelde me dat gedurende zijn verblijf twee van zijn gebruikersmaten, overleden waren. Ook een van de exen van een van de stafleden, overleed tengevolge van een verslaving. We werden geconfronteerd met het verdriet van haar. Een week later hoorde ik, dat het relatief vaak voorkomt, dat oud bewoners zelfmoord pleegden. De staf kreeg regelmatig meldingen van het overlijden van oud bewoners. Het greep ze aan, maar wat erger was, dat ze er aan gewend waren. Het gebeurde te vaak. Hoe vaak precies weet ik niet, maar wel vaker dan je zou verwachten. Dit alles heeft me diep geraakt. Maar wat belangrijker was dat het me confronteerde met mezelf en mijn eigen ervaringen, mijn angsten, en ook mijn eigen doodwensen. Op de een of andere manier biedt de Skuul geen garantie op overleven. Geen van de bewoners, ook ik niet, hebben door onze problemen, die een verslaving met zich meebrengt wel eens niet aan zelfmoord gedacht. Juist dat is een van de redenen waarom wij, juist gekozen hebben om aan een zware klus als de Skuul te beginnen. Het leven viel ons zo zwaar, dat we hulp nodig hadden, om te overleven. Dat we wel willen leven, bewijst wel dat we in de Skuul waren, en wilden vechten wat we waard waren. Hoe moe kan je niet worden, van een verslaving, en alle problemen, die dat met zich meebrengt. Elke dag weer vechten, om aan je borrel, je shot, je eten, je seks, of waar je dan ook verslaafd aan bent, te bemachtigen. Alle ellende die dat met zich meebrengt. Je moet stelen, bedriegen, je zelf vernederen, je prostitueren. Alles om maar aan het spul te komen. Je vrienden je vrouw je man je kinderen, je baan je liefhebberijen, alles raak je kwijt. Alles wat je dan nog hebt dat ben jezelf. En daar kun je niet blij mee zijn; dat wezen dat alleen nog leeft voor het spul of de handeling. Hoe klein is je wereld dan nog. Alles wat belangrijk voor je is, ben je kwijt, het enige dat nog telt is; hoe kom ik er aan, waar slaap ik vannacht  nzovoort. Wij in de Skuul hebben dat allemaal meegemaakt. Ieder op zijn of haar eigen manier en intensiteit. Toch wilden we het allemaal anders. We willen leven. Op de Skuul, was de dood iets waar je niet over sprak, al dacht iedereen er vaak over na. Rudolf (staf) had daar, als hij weer eens geëmotioneerd raakte, als wij er weer met de pet naar gooiden, een uitspraak, die me elke keer weer raakte. Verdomme, werk aan jezelf, Het gaat om alles, Het gaat op leven en dood, Dat staat er op spel. En als je dan zover bent dat je ont-giftigd bent, je tijdelijk verstoken bent van je middelen, dan begint het allemaal pas. Je moet het (al wil je wel) zonder die middelen doen, en het leven met open vizier, tegemoet treden. Zo moeilijk is dat, als je gewend bent het leven te verstoppen, te verbergen, te vergeten, met die middelen. Al wil je er van af, je bent het zo gewend, dat je ze nodig denkt te hebben (je lichaam vraagt er niet meer om dat vraagt je geest). Het duurt lang, voor dat je merkt, dat het ook zonder die middelen mogelijk is. Je wilt leven, maar dat is niet makkelijk. Je hebt een leven achter de rug, waarin je alleen kon leven met middelen, of gewoonten. Nu moet je het zonder dat doen. Je moet opnieuw leren leven. Je wilt leven zonder middelen, maar hoe je moet leven zonder, dat weet je gewoon nog niet. Op de Skuul, maak je een begin met dat te leren. Je leert dat het zonder kan, maar dat het makkelijk is zegt niemand. Ook de Staf beaamt dat het leven niet makkelijk is. Horen dat je het moeilijk hebt, doet je beseffen dat het niet gek is, dat je het moeilijk hebt, dat het niet aan jou ligt, jouw schuld niet is, al ben je er wel zelf voor verantwoordelijk. Mijn leven met al zijn problemen is niet makkelijk, maar moeilijk. Ik vond het zo moeilijk, dat ik ging gebruiken. Ik en vele anderen op de Skuul vonden het geweldig, dat het leven ook mogelijk is zonder die middelen. Het was een nieuwe ervaring een openbaring maar hoe nu verder? Dat leerproces waar je in de Skuul een aanvang mee gemaakt hebt gaat "buiten" verder. Dat leerproces eindigt nooit. Altijd zal die verslaving op de achtergrond, een rol spelen. Altijd zal je je bewust zijn, dat je eens gekozen hebt voor die middelen, in plaats van het leven. Middelen zijn geen oplossing voor de problemen van het leven, ze veranderen de problemen niet, ze maken ze hooguit enige tijd, minder zichtbaar of voelbaar. Sinds ik langere tijd droog en nuchter ben weet ik, dat het leven wel makkelijker wordt, omdat je zonder die middelen de problemen van het leven beter kan hanteren. Toch blijft dat wel eens moeilijk. Leven is gewoon soms moeilijk. Het lijkt vaak makkelijker om maar weer te gaan gebruiken. Te vergeten te vluchten geen moeilijk leven meer. Je weet echter dat de middelen niet werken. Dan bekruipt mij, en ik weet dat alle ex-gebruikers dat ook hebben, wel eens de gedachte; is het dat wel allemaal waard. Niet gebruiken kost moeite (heel veel soms). Het lijkt wel eens makkelijker om er uit te stappen een einde aan die strijd te maken. Je wilt niet gebruiken maar het leven is soms wel erg moeilijk. Zelfmoord lijkt dan wel eens een oplossing. Je kunt het op zo´n manier doen dat zo min mogelijk mensen er last van hebben. Je kunt het nuchter en wel overwogen doen. Niemand kan dan later zeggen hij is weer gaan gebruiken en daarom leeft hij niet meer (hij heeft gefaald). Dood is dood en leven is leven. Ik heb nog nooit mét middelen, zo kunnen genieten van een bloempje aan de kant van de weg, een lach van mijn zoon en dochter, de kus van mijn vrouw, een televisieprogramma, een goed boek, een zonnetje, een regenbui, en noem maar op. Ik weet en dat geeft me het gevoel dat ik als ex-gebruiker niet alleen sta dat ook als je niet gebruikt of gebruikt hebt dat het leven soms moeilijk is (voor de een wat meer dan een ander). Leven is en kan mooi zijn. Je moet er alleen naar kijken en zoeken en van binnen beleven. Dat maakt het voor mij waard om al die moeite te doen. Raar maar waar   VOOR WAT HOORT WAT Niets in het leven krijg je voor niets. Wen daar maar aan, dat probeer ik ook.

14.God

Een van de zaken die me in de Skuul erg bezig gehouden hebben is mijn geloof. Nu wil ik zeker niet beweren dat ik nou zo´n ontzettend gelovig mens ben maar ik moet zeggen dat mijn geloof in God en Jezus me geholpen heeft om de Skuul te overleven (doorstaan). Elke dag bad ik voor en na de maaltijden en elke avond deed ik een gebedje voordat ik slapen ging. Ik werd daarbij niet altijd even serieus genomen want ik vergat het wel eens en ik zou tijdens het darten regelmatig vloeken. Ik geloof dat niet echt, maar misschien gebeurde het wel, zonder dat ik het zelf in de gaten had. Zoals ik de laatste jaren en maanden voor en tijdens mijn verblijf van zoveel niet bewust was. Ik weet nog goed dat ik vaak in opperste nood, verdriet en ellende God heb aangeroepen om me te helpen en uit die ellende te halen. Dat deed hij niet (verdomme) of wel? Later heb ik geleerd dat het zo dan ook niet werkte. Ik moest alles zelf doen, en mijn problemen onder ogen zien en zelf verwerken (oplossen indien mogelijk). Veel later toen ik dat door kreeg begreep ik ook waarom ik van God dat soort hulp niet hoefde te verwachten. God is en was nooit een persoon, een tovenaar, een figuur die het allemaal voor mij doet en oplost. Nee dat moet je zelf doen. Toen ik eindelijk meer van mezelf begreep, en beter doorkreeg waar mijn problemen uit bestonden, namelijk dat ik niet op een goede manier met het leven omging en al helemaal niet op een "wijze" manier omging met me zelf, vond ik ook God terug.God kan voor mij veel steun betekenen, een leermeester. Maar ik moet het wel allemaal zelf doen en open staan voor die God en zijn/haar bedoelingen, wil ik wat aan die God kunnen hebben. Op de Skuul werd niet zo veel aandacht besteed aan God of geloof. Natuurlijk was er wel gelegenheid om te bidden voor en na de maaltijden en tussen de bedrijven door, maar een gebedsruimte een eredienst of zoiets was er niet. Dat iemand geloofde en daar wat mee wilde doen was volkomen geaccepteerd. Dit door zowel de staf als de medebewoners, al werd er niet veel aandacht aan besteed. Ik weet zeker dat er meer bewoners waren die geloofden maar om daar voor uit te komen was moeilijker. Je werd toch wel een beetje uitgelachen en een opmerking in de zin van; God helpt je wel dat kun je wel zien, was niet ongebruikelijk. Geloof werd niet serieus bekeken. Eens toen ik een artikel in het parochieblad over een reis van een groepje daklozen en alcoholisten wilde laten lezen door Tiny (staf) werd dit onmiddellijk na het lezen van de eerste zin afgewimpeld. Jammer vond ik, want het artikel had mij wat te bieden. Er stond in vermeld wat het de begeleidster (zelf alcoholist maar al meer dan een jaar nuchter) deed om met zo´n groep op stap te gaan. Zij wilde niet verder lezen, omdat ze niets had met geloof en Godsbeelden. Ze respecteerde overigens wel, dat andere mensen dat wel deden, en vond dat ook prima, maar zelf wilde ze er niets mee te maken hebben. Dat ze me wel degelijk serieus nam was wel duidelijk, aangezien ze meteen vroeg, of dat haar in mijn ogen ongeschikt maakte, om als hulpverlener met mij te werken. Dat was voor mij zeker niet het geval. Ik kon altijd goed met haar praten (niet altijd leuk maar wel leerzaam) en respecteerde haar mening. Wat ik wel bemerkte bij mezelf, was dat ik het wel jammer vond, om niet over mijn geloof, en mijn twijfels daarover te praten.Uiteindelijk vond ik die mogelijkheden weer wel door regelmatig naar erediensten van kerken in de buurt te gaan. Ook met een van de medebewoners (micky bijvoorbeeld), kon ik daarover praten. Ook hij had geleerd dat je op God alleen kunt vertrouwen en open voor staan als je dat eerst tegen jezelf was. Ook kwamen er wel eens vragen van anderen over bepaalde bijbelkennis. Nu ben ik redelijk bijbelvast (heb het echt allemaal wel eens gelezen) maar letterlijke teksten kende ik niet uit mijn hoofd. Mycky en James overigens wel. Het verbaasde me een beetje dat er in een kliniek geen bijbel aanwezig was (dacht dat het zo hoorde). Toen mijn afscheid naderde dacht ik dat een bijbel dan ook een leuk afscheidscadeautje zou zijn (lees afscheid). Ik ben geen prediker en wil dat ook niet zijn. Ieder moet zelf zijn of haar keuzes maken in het leven. Ik zelf vind het prettig om te geloven en God hielp en helpt me bij het zelf (God doet dat niet hoor) maken van al die moeilijke en gelukkig ook makkelijke keuzes in het leven. Een van de dingen waarbij, ik regelmatig God toch tegen kwam op de Skuul, was bij de voorlichtingsmiddagen van de AA. Niet dat ik nou zo gek ben op de AA maar dat is een ander verhaal, maar omdat er altijd besloten werd met een gebed wat me zeer aansprak. Dit gebed ging als volgt.

God geef me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.

Een grote slimme en diepe wijsheid. Daar gaat het immers om. Het leven bestaat uit die keuzes. God kan daarbij helpen. Hij maakt die keuzes niet dat moet jezelf doen. En of je nu gelooft of niet (je kunt het woordje God vervangen door vrienden filosofen of zoiets) dit gebed is voor mij geweldig. Het geeft in slechts enkele bewoordingen precies weer, waaraan ik moet werken om niet aan die verslaving toe te geven. Tijdens dit gebed was het de bedoeling dat je elkaars handen (in verbondenheid) vasthield. Dit ging vele bewoners te ver. Het schrok hen af en ze wilden niet.Prima maar toch dat gezamenlijke, sprak me ook erg aan. Immers we zijn, waren allemaal in de dezelfde positie en je kunt steun halen uit die verbondenheid. Voor mij was dat gebed tot God een openbaring. Of je nu wel of niet in God gelooft, lees dat gebed nog eens goed door en haal er uit wat je er in aanspreekt.  

15.Groepsgevoel

In de Skuul waren we verplicht om deel uit te maken van een groep. Eigenlijk niet een maar twee. In de eerste plaats waren de bewoners verdeeld over twee groepen. We aten verdeeld in twee groepen. De eetzaal de huiskamer de toiletten en de douches werden per groep schoongemaakt. Er waren aparte groepsgesprekken. Ook werden de yoga de creatief, en het twaalfstappenplan per groep georganiseerd.De bewoners waren verdeeld over de verschillende slaapkamers zonder groepsverschil. Met de andere groep samen werden de dieren verzorgd het terrein schoongehouden en waren er een aantal "therapeutische" sessies zoals de voorlichtingsgroepen, de meditaties de bewonersvergadering en de wandeltochten gehouden.Ik zelf zat in groep 2 maar maakte ook deel uit van de gehele Skuul-groep.Er was wel een verschil in sfeer tussen de groepen. In groep 1 bijvoorbeeld werd er vaker opener en eerlijker met elkaar omgegaan. Terwijl in groep 2 er meer humor en ook wel wat meer recalcitrante gedrag plaatsvond. Er werd veel contact gemaakt tussen de beide groepen. Ieder zocht toch wel zijn maatje uit ongeacht in welke groep je zat. De aparte groepsgesprekken waren geheim. Officieel wist je nooit wat er in de andere groep besproken werd al lekte er wel eens wat uit. Hierover misschien later. Het was nog al wat. Ik maakte dus deel uit van een groep. De mensen daarvan zocht ik niet uit. Wel was het zo dat toen ik koos voor een behandeling op de Skuul ik ook koos voor de daar gebruikelijke behandeling. Namelijk in een zelfhulpgroep komen tot jezelf en daar te leren om te gaan met je verslaving. Ik had dus bewust (nou ja bewust, echt nuchter had ik die beslissing niet genomen) gekozen voor een groepsbehandeling. Die verslaving was de grote gemeenschappelijke deler. Dat hadden we allemaal gemeenschappelijk. Nu waren er niet alleen alcoholverslaafden maar ook mensen die aan seks, drugs, en medicijnen verslaafd waren. Ook had iedereen zijn of haar individuele achtergrond. De een getrouwd, de ander alleenstaand, de een dakloos de ander niet, de een arbeidsloos de ander niet. Allemaal verschillende mensen met andere leeftijden en gebruiken. Deze verschillen kwamen regelmatig op allerlei momenten tot uiting. Niet iedereen had dezelfde ideeën betreffende wat hoort en wat niet. Door al die verschillende mensen kwamen er natuurlijk veel conflicten op de Skuul voor. Lang niet altijd extreem gelukkig. Er waren niet veel regels op de Skuul, maar een daarvan, was dat op straffe van verwijdering uit de Skuul, het verboden was zich verbaal, dan wel fysiek agressief zich te uiten. Hoe boos iemand dan ook was, hij zij keek wel uit, om iemand te slaan of te bedreigen. Gelukkig maar want niet iedereen was altijd even aardig tegen elkaar. Dat de regel strak werd bewaakt was wel duidelijk. Vlak voor mijn verblijf daar waren er al mensen naar huis gestuurd omdat ze iemand hadden bedreigd en zelfs en keer iemand met een mes aangevallen hadden. In de periode dat ik er was kreeg er een iemand zelfs een officiële waarschuwing omdat hij zich bedreigend had gedragen. Toch had het ook iets beschermend en iets veiligs. Er werd (soms) goed voor elkaar gezorgd. Zo werden wij erg bezorgd om het gedrag van Patty. Zij had een man uitgenodigd die wij niet vertrouwden. We hingen uit het raam om hem in de gaten te houden. Zelfs het kenteken van zijn auto werd opgenomen. Uiteindelijk werd ook de staf op de hoogte gebracht. Die kwam binnen het kwartier. Nog al een rare gewaarwording als iemand die het niets aangaat wat je doet zich toch met je leven bemoeid (prettig? Nee niet altijd maar wel veilig voor mensen die zo verdwaald waren als wij. Ook als er gezien werd dat iemand het moeilijk had werd er eigenlijk altijd wel door iemand gereageerd. Ze gingen naar hem of haar toe en informeerde dan of ze iets konden doen. Er was ondanks alle haat en nijd onder elkaar toch wel een zeker gemeenschapsgevoel. We waren immers geen van allen voor zweetvoeten in de Skuul. Nu had niet iedereen een even intensief groepsgevoel. Er waren er bij die het niet veel interesseerde wat de groep dacht of wilde. Ze gingen gewoon hun eigen gang. Dat betekende wel een erg eenzaam bestaan op de Skuul. Al snel pasten zij zich aan al was dat soms duidelijk tegen hun zin. Er waren natuurlijk wel mensen die dat samenleven niet aankonden. Er waren er die al naar een paar dagen helemaal gek werden van dat groepsgebeuren en haakten af en gingen naar huis(of weer de straat op). Ook hebben we ons wel eens dood geërgerd, maar ook vreselijk gelachen om James. Hij had de gewoonte om als er boodschappen gedaan werden, zich zo ver als mogelijk was, van de andere Skuulers te verwijderen. Hij gedroeg zich als iemand die wilde zeggen Ik hoor daar niet bij hoor. Zo ging hij nooit bij het busje van de Skuul staan wachten, op de anderen, maar ging hij expres, een eindje verderop staan. Hij ging overigens ook vaak met de fiets. We maakten het hem wel eens lastig door dan naar hem te roepen (of er een kennis bij stond of niet) hé Skuuler we vertrekken zo. Ook toen er een expositie werd georganiseerd, en er gevraagd werd, wie als afgevaardigde van de Skuul, de pers te woord wilde staan, wilde hij dat alleen, op eigen titel doen. Hij was nota bene de bedenker, en hoofd organisator, van de expositie. Deze expositie, was overigens een groot succes, en er zijn zelfs enkele werken verkocht. Ook al waren we allemaal, groepslid Binnen de Skuul, we waren ook, allemaal individuen, ieder met zijn of haar behoeften. Er was wel degelijk ruimte voor die individualiteit. Zo waren er de darters, de tafeltennissers, de klaverjassers, de wandelaars, de terugtrekkende, enz. Ook waren er, hoewel dat strikt genomen verboden was, seksuele relaties tussen de bewoners. Ieder liet elkaar zo veel mogelijk doen wat hij of zij wilden, zolang dat maar niet ten koste ging, van taken of "sessies"

Groepsgevoel.      Ik zelf, was toen trots, op het lid zijn van de Skuul groep. Ook nu nog, voel ik me een Skuuler. Dit omdat ik er trots op was en ben, om aan het werk te zijn met mijn verslavingsproblematiek. Het klinkt natuurlijker en minder heftig, als je een Skuuler bent, dan dat je zegt; ik ben een verslaafde, maar ach. Blij met de groep, was ik alleen, omdat de groep me wat te bieden had. Als ik niet verslaafd was geweest, zou ik met een aantal mensen die in de Skuul waren, niet eens gezien willen worden, laat staan, er mee te slapen te eten enz. Dankzij de groepsprocessen, die ik in de Skuul ervaarde, heb ik meer inzicht gekregen, in mij zelf, en mijn verslavingsproblematiek. Daar ben ik de groep dankbaar voor. Op de een of andere manier voelden we ons daar medeverantwoordelijk voor elkaar. We wilden immers allemaal hetzelfde. Goed leven zonder die verdomde verslaving. Van naturen, ben ik geen groepsmens. Ik heb altijd een grote aversie gehad tegen groepsdruk. Ik wilde doen wat ik zelf wilde, en niet wat de groep wil. Toch heeft deze groep mij geholpen. Van een groep, kun je deel uit maken, zonder je zelf te verloochenen, dat heb ik in de Skuul wel geleerd. Ook na de Skuul, ben ik zowaar lid geworden van een groep, waar ik al in de Skuul mee kennis maakte. De Buitenveldertgroep. Nu kun je niet echt zeggen, dat er sprake is van een lidmaatschap, maar je bezoekt de groep wel. Deze Buitenveldertgroep, is een samenraapsel van diverse mensen, die allen op de een of andere wijze, zelf verslavingsproblematiek hebben, of gehad hebben. In die groep, kun je met elkaar praten over de problemen, die je in het leven tegenkomt, en de verslavingsproblematiek die daarbij om de hoek komt kijken. Je kent de mensen eigenlijk alleen maar van de groep, en niet van buiten in de straat. Het komt wel voor, dat mensen vriendschappen ontwikkelen, maar juist het anonieme karakter van de groep, zorgt er voor, dat je heel open en eerlijk kunt praten, over de problemen die je tegen komt, zonder dat je het later, op je boterham krijgt. De werkwijze en sfeer, lijkt erg op die van in de Skuul, met het grote verschil dat de vervelende aspecten ontbreken. Je gaat immers na de bijeenkomst, gewoon naar huis, en je hoeft niet met de groepsleden, naar bed of voor hun eten te zorgen. Voor  mij is het prettig, en elke keer weer leerzaam, om een Buitenveldert-goeps-lid.te zijn. De bijeenkomsten vind ik prettig en ook goed voor al mijn onzekerheden en angsten. Groepen kunnen heel goed voor je zijn. Ze kunnen leerzaam en gezellig zijn. Zoek een groep op waar je je thuis voelt. Alléén is maar alléén. Ik ben blij mezelf een Buitenvelderter en Skuuler te noemen.

 

16.Schapen 

Wat doe je, als je eens een weekend aan de Skuul vast zit. Je mag immers niet altijd, zomaar van het eiland af. Er was een markt op een donderdagavond, en Ronnie, Patty, Alf, Paulus, Edwin en ik besloten er naar toe te gaan. Pieter zou rijden dus we hoefden, de kleine vier kilometer niet te fietsen of te lopen. Er zou een schaapscheerders, en een schapen melken, wedstrijd zijn, en dat hadden de meeste van ons, nog nooit gezien. Ook zou er een markt zijn met typische Texelse producten. Het lukte ons om iedereen in het busje te krijgen, en wij dus op weg naar de markt. We moesten wel lachen, want een aantal van ons, voelde zich enigszins belachelijk. We hadden niets beters te doen, en ach het was een uitje en vertier, dus we hadden er wel zin in. Op de markt aangekomen, kwamen we tot de ontdekking, dat de meeste kramen al weg waren, en er alleen nog de wedstrijden waren. Ik ging samen met Edwin, al vast zitten bij het schapen melken, en ik vertelde nog enthousiast dat ik ooit in een ver verleden, wel eens een schaap gemolken had. Dat had ik beter niet kunnen doen, want Edwin sprak meteen een van de rondlopende dames aan, om te vertellen dat zijn vriend, ook wel eens een schaap gemolken had. Deze dame ging onmiddellijk naar me toe en vroeg of ik ook een schaap wilde melken. Dat wilde ik wel, al voelde ik me behoorlijk opgelaten, om ten overstaan van mijn medebewoners schapen te gaan melken. De wedstrijd begon, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, kreeg ik een nummertje in mijn handen geduwd, en was plotseling mededinger, naar de grote prijs van Texel (de beste schapenmelker). Dat was nou niet bepaald mijn bedoeling, maar terug kon ik niet meer. De wedstrijd begon, en ik keek erg goed af, bij de andere melkers, en hoopte dat ik het nog een klein beetje zou kunnen. Ik was aan de beurt, en gelukkig herinnerde ik me op tijd, dat je schapen van achteren melkte, en niet van opzij. Dat zou helemaal een aanfluiting zijn, als ik ook nog verkeerd ging zitten. Het melken ging me nog redelijk af, al kreeg ik wel de opmerking van een van de boeren, dat het misschien aardiger zou zijn voor het schaap als ik het iets zachter deed. Maar goed. Ik kreeg er zowaar 350 cc uit. Mijn medebewoners hebben vreselijk gelachen, maar complimenteerden me met mijn durf. Ik vond het jammer dat Jannus van de staf er niet bij was, want die zou zich helemaal rotgelachen hebben, en misschien ook trots geweest zijn op mij. Er waren erg weinig kandidaten om te melken, dus de dames probeerden het publiek zover te krijgen, om ook mee te doen. Uiteindelijk slaagden Edwin en ik er in, om ook Ronnie zover te krijgen. Wat hij ook probeerde (hij deed echt fanatiek zijn best), hij kreeg er geen druppel melk uit. Dat leverde hem een week later, nog een “eervolle” vermelding op in de Texelse Courant. Amsterdammer doet mee aan de wedstrijd maar kreeg er geen melk uit. De uiers waren niet ontstoken. We hebben hem er wel mee gepest, maar ik was wel een beetje jaloers, want ik werd niet vermeld terwijl ik toch als vijfde was geëindigd ( van de acht). In de tussentijd was Patty een jonge Texelse boer, aan het versieren. Alf de resten van de markt aan het bezoeken, waar hij nog een paar leuke cd´s had weten te bemachtigen. Edwin was druk bezig geweest met foto´s maken, die erg mooi waren geworden, bleek later (ze zitten nog in het Skuuler plakboek). De prijsuitreiking hoefden we niet te zien, maar terwijl we onderweg waren naar het busje, werden we terug geroepen, omdat ook wij een prijs hadden gewonnen. We waren toch wel nieuwsgierig en gingen terug. De eerste prijzen werden uitgereikt en tot onze schrik werden er flesjes Juttertje uitgedeeld. Dit is een sterke Texelse likeur, en wat moesten we daarmee?? Ik wist het wel, ik zou ze meteen uitdelen maar de anderen schrokken wel terug, van het krijgen van een flesje drank. Mee naar de Skuul nemen mocht niet, want dat was daar op straffen van de dood (pardon wegzending) verboden. Gelukkig of eigenlijk ook wel jammer, kreeg ik geen flesje, maar een enveloppe met daarin vijf euro. Toch leuk. Van het schapen scheren, heb ik daar niet veel gezien. Nu had ik dat al zo vaak gezien, dus ik vond dat niet jammer. De anderen hadden het wel gezien en vonden het leuk. We gingen terug naar de Skuul. Voldaan en tevreden. Een uitje was er niet vaak en het was echt een moment van ontspanning geweest. Het schapen melken, werd een aantal dagen het gesprek van de dag. De staf was op de een of andere manier al meteen op de hoogte, dat ik en Ronnie schapen gemolken hadden. Hoe ze dat weten wist ik niet, en ik begrijp dat nog steeds niet. De staf wist altijd alles al. Alsof ze kamera´s geplaatst hadden of een aantal spionnen hadden rondlopen. Maar goed ze vonden het leuk. Dat schapenmelken had voor mij veel later nog een staartje. Ik kreeg bij mijn afscheid een dot schapenwol mee. Robbie had dit dotje wol geregeld. Niet zo maar want het was een heel avontuur geweest. Hij had eerst verschillende mensen gepolst met hem mee te gaan om wat wol te zoeken. Dat lukte niet want niemand had er zin in. Lijkt eenvoudig maar deze wol groeit niet in de bomen en tot zijn verbazing vond hij ook, nergens wol in het prikkeldraad, van de schapen weides. Uiteindelijk besloot hij er alleen op af te gaan. Hij stapte over het prikkeldraad heen met een schaar uit de keuken. Eerst wilde er geen schaap lang genoeg stil staan, om wat wol af te kunnen knippen, maar uiteindelijk vond hij een stoned schaap (of dronken) waar hij wat wol van af kreeg. Met de wol in zijn hand draaide hij zich om, toen daar plotseling een vrouw voor hem stond, en hem vroeg wat hij aan het doen was. Hij schrok zich wild, maar was zo gevat, om te antwoorden, dat hij van de veterinaire dienst was uit zuid Limburg, om schapen op ziektes te onderzoeken. De mevrouw pikte dat, en vroeg hem zelfs, om meer informatie. Robbie vertelde haar, dat ze daar nog een brief over zou krijgen, en holde bijna terug naar de Skuul. Mijn medebewoners hebben zich er rot om gelachen (ik ook toen ik het veel later hoorde). Dit waren enkele gebeurtenissen in de Skuul die ik nooit zal vergeten, en met liefde in mijn hart zal bewaren. Hoe fantastisch is het als je het moeilijk hebt, om eens iets te doen, wat je nog nooit (want nu ik er diep over nadenk, waren het in een ver verleden geiten, en geen schapen die ik gemolken had) eerder hebt gedaan. En dat er iemand enkel en alleen, om mij een plezier te doen een heel avontuur meemaakt, voor een stukje wol om mij cadeau te doen. Als je nou eens in de put zit, doe dan ook eens iets geks. Daar knap je echt van op

 

17.Relaties

 In de Skuul, waren we allemaal met onze eigen achtergrond en problematiek, in de eerste plaats aanwezig voor ons zelf. Dat was ook de boodschap, die wij allemaal bij binnenkomst, van de staf meekregen. Je bént hier voor jezelf, wérk aan je zelf. Dat deden we dan ook, ieder op onze eigen manier. De een wat duidelijker zichtbaar dan de ander maar toch. Als je in zo´n situatie zit, als op de Skuul heb je genoeg aan je hoofd. Er is de groep, er zijn de therapeutische activiteiten, en dan ook nog alle ellende, die je uit je eigen leven mee neemt. Dat is geen makkelijke opgave, vooral als je, nog druk bezig bent, te proberen, zonder de middelen die je gebruikt had, je hoofd boven water te houden. Van de groep had je lang niet altijd veel steun. Soms leek het wel alsof de groep, je eerder nog verder in de ellende stortte, dan dat ze je hielpen. Natuurlijk is de groep er voor jou. Om jezelf te leren kennen, en met alle problemen, die je ook in de samenleving tegen komt om te gaan. Maar leuk is het lang niet altijd. Ieder van ons voelde zich vaak alléén. Alléén met zijn of haar eigen ellende. Gelukkig waren alle bewoners, behalve lid van de groep, ook nog eens individuele mensen. Er waren er bij, wie je je echt thuis kon voelen en bij wie je je ei kwijt kon. Voor mij waren er daar een paar geweldige mensen, die als ze er niet geweest waren, het leven op de Skuul nog moeilijker hadden gemaakt dan het al was. Zo was er Jobbe. Hij was bij mijn binnenkomst mijn kamergenoot. Hij had altijd veel kritiek op mijn slaapgewoontes maar hij was er altijd voor me. Hij had alle geduld met me en legde me uit hoe het werkte in de Skuul en wat de geschreven en ongeschreven regels waren. Ook was hij een van de weinigen, die me aansprak, op een onveroordelende wijze op mijn gedrag, als ik weer eens aan het zemelen of doordraven was. Op het laatst was een blik van hem genoeg om me weer bij zinnen te brengen en me in te tomen. Hij was een echte steun voor me, en ik had er ook best verdriet van, toen hij wegging. Dan was er Edwin. Een echte fries en een geweldige vent. Hij was ongecompliceerd, zei altijd wat hem op zijn hart lag, en had een hart van goud. Hij was degene die onmiddellijk begreep wat ik voelde toen ik vertelde dat mijn vrouw me over de telefoon een kus gegeven had. Hij sloeg een arm om me heen en zei; wat geweldig voor je. Dat hadden vele mensen op de Skuul niet achter hem gezocht. Hij was ook een fanatieke darter, net als ik, en we hebben menig partijtje samen gespeeld. Ook later na de Skuul heb ik nog steeds een geweldige steun aan hem. Dan was er nog Robbie. Ik zal nooit vergeten hoe hij binnenkwam. Hij had al gehoord van mijn chipsgebruik (lees chips) maar daar trok hij zich niets van aan. Hij stelde zich voor, en trad me met open vizier te gemoed. Hij werd mijn kamergenoot, en had geen last van mijn radio, al moest hij wel af en toe wat zachter. Hij ging ongeveer op dezelfde tijd naar bed, en we hadden dus zeer weinig last van elkaar. Hoewel hij me vertelde dat ik nog al eens praatte in mijn slaap. Gek, dat had ik nooit gehoord van Jobbe. We hadden de gewoonte om elkaar regelmatig een hart onder de riem te steken, als we het eens moeilijk hadden. We voelden elkaar hierin haarscherp aan. Ik had bijvoorbeeld al heel snel door, dat hij eigenlijk een heel gevoelige man was, en hij had door dat mijn gezemel niet alleen maar onzin bevatte. We hebben elkaar in de Skuul leren waarderen. Behalve dan natuurlijk het klaverjassen. Robbie was een eerste klas speler en dat was ik zeker niet. Hij kon me dan ook behoorlijk op mijn donder geven, als ik weer eens een verkeerde kaart speelde. Ook na de Skuul hebben wij nog regelmatig contact met elkaar en daar ben ik blij om. Zo was ik daar uiteindelijk niet meer alléén. Dat ik met Robbie Jobbe en Edwin zo´n prettige relatie had wil niet zeggen dat er geen enkele vorm van relatie was tussen mij en de anderen. Met Wayne had ik een bijna haat relatie. Hij mocht mij niet en ik was toch wel een beetje bang voor die stoere cowboy. Toch heeft hij me een aantal keren inzichten gegeven, die me weer verder hebben geholpen. Dan was er nog James, met wie ik heerlijke theologische gesprekken kon voeren, wat ik erg leuk vond. Met Annie heb ik heerlijke moederlijke gesprekken gehad. Met Patty had ik een soort broer zus relatie. Ik had haar aardig leren kennen en we bespraken vaak problemen met elkaar, zonder dat er ook maar een spoor was van seksuele spanningen. Dat was vooral voor Patty een nieuwe ervaring. Zij was niet anders gewend dat mannen, alleen in haar geïnteresseerd waren, als er seks bij kwam te kijken. Met Hannes heb ik gevist. Hij kon het veel beter dan ik. Ook kon ik met hem nog wel eens pittige filosofische gesprekken hebben, wat mijn brein weer stimuleerde. Met Paulus schaakte ik wel eens. Met Pieter praatte ik ook veel. Hij kon mij boodschappen van de staf zo uitleggen dat ik het beter begreep. Met Ronnie had ik soms hele serieuze gesprekken over praktische zaken. Met Maggie kon ik geweldig praten over mijn vrouw. Zij kon de vrouwelijke kanten zeer goed uit de doeken doen, en ik had aan haar veel steun in mijn problemen, die ik met mijn vrouw had. Met Pelle had ik vooral de eerste twee weken goed contact. Er straalde zo´n rust van hem uit, en hij stelde me op mijn gemak. Hij gaf aan dat ik eerst maar de tijd moest nemen, om te wennen en vooral niet te veel te willen. Dat hielp me echt. Met Vinnie had ik hele gesprekken hoe je het beste als hulpverlener kon optreden in de groep. Niet dat we echt hulpverleners wilden zijn, maar we hadden allebei de (on)hebbelijkheid wel eens als zodanig op te treden. Tussen de bewoners onderling, waren er ook allerlei soorten relaties. Zo had Patty eerst met Vinnie later met Hendrik en tenslotte met  Ronnie een nauwe relatie. Dat de relatie niet bepaald gezond, was, kwam nog al eens tot uiting, als vooral de mannen, het te duidelijk en te vaak, voor Patty opnamen, ook dan, als dat zeker niet op zijn plaats was. Aan de andere kant leek vooral Ronnie een stuk gelukkiger, toen hij eenmaal met Patty wat had. Tussen Hannes en Annie bloeide ook wat moois. Ze gingen vaak samen vissen, en zouden na de Skuul samen gaan wonen. Wayne en Maggie hadden ook een aparte relatie. Maggie had altijd een luisterend oor voor Wayne en Wayne zorgde altijd dat Maggie niets tekort kwam. Hij bracht koffie, nam haar taken over en niemand hoefde maar in de buurt van haar te komen of hij zat ernaast. Klaas, net in de Skuul binnengekomen, vond een vaderlijke broederlijke steun in Thomas. Alf vond een goede vriendin buiten de Skuul bij wie hij regelmatig op de koffie ging. Oh ja voor ik het vergeet, ik had een prachtige relatie met Violet. Zij bracht elke dag de telegraaf en ik had altijd een alledaags babbeltje met haar. Heerlijk eens met een niet Skuuler te praten. Met lang niet iedereen in de Skuul zou ik een intieme of vertrouwensrelatie willen opbouwen. De meeste bewoners zal ik na de Skuul nooit meer zien en zal ik ook niet missen. Toch hebben alle mensen in de Skuul voor mij wat betekend. Ieder van hen heeft mij wat geleerd van mezelf. Wat zit een samenleving in het klein zoals in de Skuul toch raar in elkaar. Achttien wildvreemde mensen met nu niet bepaald de kleinste problemen worden bij elkaar gezet in een boerderij en wat gebeurt er? Er ontstaat een groepsgevoel. Mensen vinden bij elkaar dingen die ze lang en soms nooit eerder hebben gezien of gevonden. Mensen vinden steun bij elkaar. Er ontstaan vriendschappen die misschien wel voor heel lange tijd zullen blijven voortbestaan. Wat zou het leven saai zijn als er niet mensen om je heen waren. Soms makkelijker misschien als ze er niet zijn maar wat mis je niet allemaal. Nu ik zelf weer uit de Skuul ben en nuchter leef ( nu ik dit schrijf tenminste) ontdek ik dat er zoveel mensen in mijn omgeving zijn die wat kunnen betekenen. Ieder mens is voor mij waard er te zijn hoewel sommigen misschien wat meer op de achtergrond mogen blijven. Mensen zijn er ook voor elkaar al zijn ze daar zelf lang niet altijd bewust van. Ik probeer open te staan voor andere mensen en heb gemerkt dat ook ik er voor veel mensen mag zijn. Geweldig toch?

 

18.Vallen

Op de nieuwe Skuul en daarbuiten kun je op veel manieren vallen. Op de Skuul ben ik vaak gevallen. Dit in de zin van opvallen. Ik was wel een beetje een buitenbeentje. Ik was vaker net iets te bemoeizuchtig. Ik praatte net wat,,bekakter,, dan anderen, en wilde net iets te vaak, het beter weten. Ik ben ook vaak in aanraking gekomen met toe-vallen. Jannus van de staf had ooit in hetzelfde ziekenhuis gewerkt als ik. Ook waren er aan-vallen. De staf viel me vaak aan door me te wijzen op mijn gedrag en ideeën. Alf viel me in een conflict bijna werkelijk fysiek aan.Er waren ook bij-vallen. Tot mijn verbazing kreeg ik vaak bijvallen als ik eens onrecht aan de kaak stelde. Ook ben ik eens over een kip gestruikeld en van de trap gevallen. Tijdens het sporten ben ik vaak op de vloer gevallen door een toevalstreffer? Van een bal. On- gevallen waren er wel meer. In mijn vier maanden waren er zo´n vier breuken, vijf blessures één blauw oog, en een drietal snij wonden. Be-vallen van een kind ben ik daar nooit. Hoewel; er waren mensen die goed met mij op konden schieten en ik viel dus wel eens in de smaak. Het heeft me overigen nooit echt be-vallen op de Skuul maar de resultaten van mijn verblijf beviel weer wel. Af-gevallen ben ik daar ook niet. Integendeel ik ben daar aardig aangekomen na een maandenlang gebrek aan fatsoenlijke voeding. Een aantal van de bewoners waren wel afgevallen toen hun eet patroon niet meer hoofdzakelijk, uit problemen weg eten bestond. Ieder mens valt regelmatig. Daar is op zich niets mis mee maar het hangt erg sterk af van de manier waarop je neer komt. Op de Skuul was het juist de bedoeling dat je viel. Alleen als je gevallen was, kon je begrijpen, dat wat je deed, niet de goede manier was, om op de been te blijven. Wij in de Skuul waren allemaal op onze "bek" gegaan. We waren allemaal gevallen in het leven. Op de Skuul leerden we hoe we op moesten krabbelen en het leven rechtop staande te leven. Kinderen vallen zo vaak als ze moeten leren lopen. Ze vinden dat vaak niet eens erg. Ze leren er van. Hoe vaker ze vielen, hoe sneller ze leerden lopen. Steeds harder totdat ze ook leerden, dat hardlopen, gevaarlijker is, want als er dan gevallen wordt, dan doet dit pijn. Zo leren wij dat we niet hard moeten lopen voordat we gewoon kunnen lopen. Van het leven leer je dat je alleen door vallen en opstaan wijzer wordt. Wij hadden duidelijk, iets niet goed begrepen, of geleerd, anders waren we nooit, zo naar de klote gegaan, en zo hard gevallen, door ons volkomen misbruik, van allerlei middelen en gedragingen. Om niet opnieuw te vallen moesten we ons weer aanleren te lopen. Niet fysiek maar psychisch, spiritueel maar ook in alle bewustwording van de realiteiten van het leven in een lang niet altijd volmaakte wereld. Het lijkt eigenlijk onmogelijk om niet nog eens te vallen in dit leven na alles wat we al meegemaakt hadden. Terug-vallen is misschien onvermijdelijk? Net als kinderen die leren lopen hebben wij op de Skuul en vooral ook met de opgedane ervaringen een aanvang gemaakt met opnieuw te lopen in de buitenwereld. Net als kinderen die net hebben leren lopen, moeten ook wij voorzichtig en met beleid stapsgewijs het leven weer tegemoet te treden. Met al die kennis hebben wij onze val-kuilen leren kennen. Doordat we die kennis hebben kunnen we over veel kuilen heenstappen, ze omzeilen en ze niet negeren. Ook hebben we geleerd dat we als we gevallen zijn we ook weer kunnen opstaan, hoe moeilijk dat dan ook is. Die zekerheid maakt het ons mogelijk te blijven lopen als we maar uit kijken hoe we lopen. Dan ook kunnen we weer genieten van het lopen. Het leven lopend (bewust) doorbrengen, is leuk, moeilijk, spannend, maar ook gewoon een must, wil je je leven een leven kunnen noemen. Lopen kun je overigens ook vanuit een rolstoel uit een bed of met een paar ondersteunende schouders van een ander. Je bent dan in beweging en hebt een bredere kijk op dat leven. Niet lopen betekent een gemis van alles wat niet direct in je nabijheid is. Zonde toch?? De angst op een terug-val is bij ieder van ons aanwezig: zolang een terug-val een terug-val blijft is er niet zo veel aan de hand want je kunt dan weer opkrabbelen. Een andere zaak is het als de terug-val veranderd in een weg-val. Het weg-vallen uit het leven is datgene wat we werkelijk moeten vrezen. Weg-vallen uit het leven is de dood. Een vertrek uit de realiteit, het verlies van alles wat je lief is. De angst is een positief iets. Zo moet je dat ook zien. Dankzij datgene wat je geleerd hebt weet je hoe het leven kan zijn en wat er gebeurt als je dat kwijt raakt. Zonder angst om te vallen kun je nooit leren hoe je moet lopen. Fijn vinden om te vallen vindt niemand. Dus val niet om, blijf af en toe even staan en ren niet door. Tenslotte nog dit. Zorg dat je niet in ver-val raakt. Blijf wie je bent en maak gebruik van alles wat je geleerd hebt zodat je jezelf be-valt. Als je dan ook nog een ander bevalt dan is dat mooi meegenomen.  

19.Skuulerstreken

In de Skuul was de hele groep samenleving er op gericht, je bewust te maken van je eigen handelen. Je gedachten daarbij, je eigen verantwoordelijkheden en je eigen tekortkomingen. Het gedrag van de bewoners in de Skuul was daar dan ook op gericht. Elkaar in die bewustwording ondersteunen.Ook in de samenleving buiten de "veilige", Skuul maak je allerlei situaties mee die je daarmee confronteren. Bepaald gedrag, wat in de Skuul als leermomenten wordt beschouwd, is me nooit zo opgevallen in de gewonen samenleving. Ik ben deze gedragingen op een gegeven moment maar Skuuler streken gaan noemen. Voorbeelden daarvan zijn er genoeg. Ik vroeg waarom mijn dochter van dertien de bordjes van haar extra hapjes niet afgewassen had. Ze antwoordde dat ze de afwasbeurt niet had en het daarom niet nodig vond dat te doen. Typisch een Skuuler streek. Elke keer als mensen weer eens iets niet doen omdat dat niet tot hun taken behoort beschouw ik tegenwoordig als een Skuuler streek. Niet alleen mijn dochter maar ook in de winkel. Een vraag: waar kan ik bijvoorbeeld de suiker vinden wordt al te vaak beantwoord door een richting aan te wijzen in plaats van de exacte plaats even aan te wijzen. Je moet het allemaal zelf maar uitzoeken.Waarom willen mensen zelden iets doen wat extra is. Iets waar je een ander ongevraagd mee helpt. Er zijn nog maar weinig mensen die iets extra´s doen. Iets wat ze niet verplicht zijn te doen. Moet iedereen zoals op de Skuul dan léren om zijn of haar taken zelfstandig uit te voeren. En is het altijd wel op zijn plaats een ander daar op te wijzen? Ik vind van niet. Er is ook zoiets als een aardigheidje doen voor een ander. Ik krijg steeds meer de neiging om mensen die iets willen weten, te vragen wat ze zelf gedaan hebben om een oplossing te vinden. Of ik verwijs ze naar een woordendoek, of iets dergelijks. Typische Skuuler streken van mezelf. Moet ik echt elke keer, een ander wijzen, op zijn of haar eigen verantwoordelijkheden? Mag ik niet gewoon eens antwoord geven? Kun je me helpen vragen mijn kinderen vaak. Tegenwoordig antwoord ik steeds vaker; dat kun je zelf. Of probeer het eerst zelf. Altijd weer dat promoten van de zelfstandigheid in plaats van gewoon eens te helpen en iets uit hun handen te nemen. Skuuler streken dus. De tram, bus of trein die voor de verandering eens precies op tijd gaat rijden. Nota bene terwijl de chauffeur ziet dat ik er aan kom. Een typische Skuuler streek weer. Waarom niet even wachten? Je hebt weer eens je best gedaan om lekker te koken en wat gebeurt er? De neus wordt opgetrokken, of er wordt keihard gezegd; dat is niet te vreten. Skuuler streken dus. Waarom niet gewoon aardig zeggen; dat vind ik niet zo lekker maar je hebt je best gedaan. Of sorry maar ik heb niet zo´n honger? Ook van die leuke dingen; Hé Anton je hebt vergeten die proppen papier in de prullenbak te gooien. Waarom niet gewoon ze op te ruimen als je ze ziet liggen. Moet je altijd een ander wijzen op zijn of haar fouten? Skuuler streken dus. Negatief benaderd zijn Skuuler streken alleen maar er voor om te bewijzen dat je de macht bezit om de baas te spelen. Dat je beter bent dan een ander. Dat je het recht hebt een ander te wijzen op zijn of haar tekortkomingen. Jij bent de meester en de ander is de leerling. Ook kun je zeggen dat het leuk is om een ander te pesten. Je kunt van Skuuler streken niet zeggen dat ze alleen maar vervelend zijn. Ze hebben hun nut natuurlijk. Het positieve van Skuuler streken is dat ze allemaal gericht zijn op het ontwikkelen van een zelfbewustzijn. Klinkt hoogdravend maar dat effect hebben ze wel. Positief benaderd kun je zeggen dat je iemand een Skuuler streek levert als je hem iets wil bij brengen. Of dat je in staat bent om voor jezelf op te komen. Ik zelf wil tegenwoordig nog al eens iemand van repliek dienen na zo´n streek. Ik zeg dan typisch Skuuler streken. Ze kijken je dan raar aan maar ik leg het nooit uit. Ik pak ze dan een beetje terug. Flauw? Ja maar ook dat is een Skuuler streek.

 

20.Wedergeboorte

Na de Skuul ben ik als het ware wedergeboren. Net een echte bevalling en geboorte. Het nieuwe leven tegemoet gaan net als een baby.

Bevruchting

Voordat ik kon herboren worden moest ik eerst opnieuw geboren “willen” worden. Ik moest mijn oude leven achter me laten. Alles wat ik had moest ik opnieuw beoordelen opgeschikt-heid. Ik oordeelde dat mijn leven zoals het er uitzag niet geschikt was. Ik wilde zo niet meer leven. Dood gaan wilde ik ook niet. Dus wat te doen? Ik besloot dat ik een nieuw leven wilde. Een leven zonder drank of andere middelen. Een leven waar ik de problemen van mijn leven, onder ogen kon zien. En er mee aan de slag gaan. Ik besloot met angst en beven dat ik opnieuw geboren wilde worden. Dat betekende nogal wat, want ik moest op nul beginnen. Alles weer opnieuw leren. Jammer genoeg kon ik mijn leven niet overdoen. Ik moest leren te leven met mijn verleden. Maar dezelfde fouten maken wilde ik niet. Terug naar school was niet voldoende. De enige manier was echt opnieuw te beginnen en bijna alles wat ik aangeleerd had vergeten. Een nieuw begin maken maar dan met bagage om het beter te doen. Ik begon net als een foetus. Naakt en kwetsbaar en in mijn geval met een verleden. Ik was van buiten niet zo schoon als een ongeboren baby. Dat is lastiger want je hebt meer mee te dragen. Ik wilde echt en dat hielp. Zo begon ik in de baarmoeder die we in dit geval maar de Skuul zullen noemen.

De zwangerschap.

Ik worstelde in het rond in de baarmoeder die de Skuul was. De placenta; lees hier de bewoners, de staf, het gebouw, de taken, kortom de hele Skuul benauwde me. Ik moest vallend en kruipend groeien, want opstaan kon ik niet, daar had ik de benen nog niet voor. Toen ik eindelijk na drie maanden zover gegroeid was dat ik naar buiten wilde (snel want een baby heeft er in principe negen maanden voor nodig) probeerde ik de opening te vinden. Ik had leren lopen al was dat nog erg wankelend net als een baby die net heeft leren lopen. Tenslotte vond ik de uitgang maar hoe kom je er uit. Dus ik naar Jannus van de staf toe. Ik vertelde hem dat ik eigenlijk naar buiten wilde maar dat ik nog wat tijd nodig had om er uit te klimmen. Ik had daar nog wat extra bagage voor nodig. Hij vertelde me dat het simpel was. Je pakt je koffers en gaat de deur, en de poort uit, en hup daar sta je buiten. Na al dat geworstel wilde ik mijn "worstel" kwaliteiten, eerst proberen in de veilige baarmoeder"de Skuul dus", en die gelegenheid kreeg ik. Wel zei hij me dat het buiten nu net zo is dan over een maand maar goed, ik kreeg die maand. In die maand heb ik alles wat ik geleerd had in de praktijk gebracht. Dat leverde wel eens conflicten op. Doordat ik steviger in mijn schoenen stond durfde ik ook eerder voor mezelf op te komen. Hierdoor kreeg ik ook meer tegenstand. Hier moest ik weer mee leren omgaan een goede oefening voor buiten “de veilige baarmoeder”. Langzaam aan naderde de dag dat ik er uit wilde. Mijn naasten stonden buiten al te wachten. Ze rekenden op mijn komst. Niet dat ze direct haast hadden. Ze vroegen geen medicijnen om de weeën op te wekken. Ook zij hadden de tijd nodig om mijn komst voor te bereiden. Er waren al heel wat gesprekken geweest tussen mij in de baarmoeder en zij daarbuiten. Waar moest ik op rekenen. Waar moest ik me aan houden. En zij van hun kant; oh, oh wat staat ons te wachten? Hoe zal de baby zijn? Past hij (nog) wel bij ons? Ik was klaar om geboren te worden maar de pijn van de bevalling moest nog komen en overwonnen worden.

De bevalling

Het moment was aangebroken. Alle artsen de zusters en de familie stond klaar. Zo klaar als ze maar konden zijn. Gespannen vol van verwachting. Ik, nog met een half been in de baarmoeder, nam afscheid van mijn vertrouwde en veilige omgeving en maakte aanstalten om te vertrekken. Ik kon in die baarmoeder niet langer groeien. Het was tijd om geboren te worden en volwassen te worden. Als je nu denkt dat ik hulp kreeg om er uit te kruipen dan heb je het mis. Ik moest het zelf doen. Niemand nam mij bij de hand of voet. Niemand hield me tegen. De opening naar buiten stond wijd open. Geen doorgang werd versperd. Het leek wel of de baarmoeder blij was dat zij van me af was. Zelf kroop ik, dan naar het leven buiten de baarmoeder, in de vrije maatschappij.

De eerste dag

Geen tromgeroffel, geen fanfare, geen feest. Niets van dat alles. Natuurlijk mijn vrouw en kinderen waren blij dat ik met ze mee ging en dat ik niet meer terug naar de Skuul hoefde. Ook ik was blij dat ik uit de benauwde baarmoeder gekropen was. Maar ik was ook bang. Geen moederkoek meer om me heen. Alleen de "boze" buitenwereld was er. Er waren echter die eerste dag ook nieuwe ontdekkingen. Net zoals een baby zag ik de buitenwereld voor het eerst. Niet door de troebele ogen van de drank maar door heldere waakzame ogen. We gingen om mijn wedergeboorte te vieren, eten in een restaurant in Den Burg. Daar begon het al goed. Op de kaart stond heel toevallig de naam van de eigenaar. Van Marker, net als ik. Ik werd me bewust dat ik niet langer alléén Anton was maar Anton van Marker. Ik had weer een volledige naam. Op de Skuul kenden we elkaar alléén van de voornaam. De achternaam wisten we vaak gewoon niet en waren er eerlijk gezegd ook niet echt in geïnteresseerd. Nu was ik weer volledig. Niet langer me verstoppen achter een voornaam maar als mens, volledig zichtbaar voor iedereen. Op het eten moesten we erg lang wachten. Even leek het er op dat ik terug was in de Skuul maar nu konden we daar gewoon protest tegen aantekenen. Ik was dat niet meer gewend (protesteren in de Skuul deed ik niet zo snel) en gelukkig deed mijn vrouw het woord. Na het eten gingen we de Pontweg weer op richting de boot. We kwamen langs de Skuul en ik moest me bijna dwingen onderweg niet te stoppen. Ik ging bijna automatisch terug naar die baarmoeder waar ik al die maanden veilig had gezeten. Ik moest echt wat wegslikken toen we de boot op reden, en de overtocht naar Den Helder maakten. Van de reis naar Amsterdam weet ik niet veel meer. Ik was de hele tijd bezig met het verlaten van die baarmoeder, en elke kilometer was er een die me wegvoerde van de Skuul. Ik wist dat ik er voorlopig niet meer terug zou komen. Tenminste niet zoals ik dat elk weekend had gedaan.In Amsterdam aangekomen wist ik zelfs de weg te vinden naar mijn oude huis. De eerste stap de drempel over was voor mij zeer emotioneel. Ik kwam terug naar huis. Terug naar mijn vrouw en kinderen. Terug naar de kat die me enthousiast begroette. De kinderen en mijn vrouw waren blij maar ook wat gespannen. Papa was weer thuis en zou niet meer weg gaan. Die avond was kort en toen ik nadat mijn vrouw en kinderen naar bed waren gegaan alléén op de bank zat realiseerde ik me. Ik was wedergeboren. Ik schreeuwde het bijna uit. Hélppppppp ik ben op de wereld. Niet er op gezet door anderen, maar zelf gekozen om op de wereld te zijn en te leven. Te leven met alles wat ik ben en was.

Er had een geboortekaartje rondgestuurd mogen worden:

 

Na zelfverbranding herrezen uit zijn as   Peter van Gelder 5 Augustus 2005 om 16.50 uur.

                       

 Ik ben een nieuw leven begonnen die dag op Texel. Ik ga dat leven met heel veel moed en herontdekte krachten tegemoet. Ik weet dat als je net geboren bent het leven pas begint. Ik weet dat er veel moeilijke dingen zullen komen. Geboren worden doet pijn. Niet alleen de baby (ik dus), maar ook de moeder (mijn vrouw en mijn kinderen).Maar die pijn is het waard als dat nieuwe leven hoop bied. Hoop op een goede toekomst. De bevruchting, de zwangerschap en de uiteindelijke geboorte heeft mij niet alleen hoop maar vooral vertrouwen gegeven in die toekomst.

21.Kinderen

Ik zat met pakjesavond samen met de kinderen en mijn vrouw gezellig samen in de huiskamer. Ik keek hen even vanuit mijn ooghoeken aan en bedacht me hoe dat een jaar geleden er uit zag. Ik was niet thuis. Ik logeerde in een passantenhotel. Op dat moment had ik niets meer. Ik was alleen nog bezig met mijn verslaving, en mijn gebruik. Ik realiseerde me amper dat er zoiets was als Sinterklaas. Ik had er graag bij willen zijn maar daartoe was ik niet in staat. Ik was te zeer onder invloed en te zeer met mezelf bezig. Ik had nog wel even een pakje gebracht van mijn laatste beschikbare centen. De rest van mijn centen had ik nodig voor mijn alcohol. Hoe ellendig voelde ik me. Hoe zielig voelde ik me. Het is nog al wat om vader te zijn en verslaafd te zijn. Het leven als een gebruikende verslaafde, in mijn geval aan alcohol, doet je elke verantwoordelijkheid vergeten. Het enige wat belangrijk voor je is, is hoe je aan je middelen (alcohol) komt. Je vergeet je kinderen. De kinderen hebben niets aan je. Als je dan eindelijk beseft wat die verslaving met jou en je kinderen gedaan heeft is het in veel gevallen te laat. Je dreigt je kinderen kwijt te raken. Een verlies dat je diep van binnen raakt. Er is echter iets wat veel erger is. Je kinderen zijn jou kwijt. Je kinderen hebben geen vader meer op wie ze kunnen vertrouwen. Er is geen vader meer die er voor hen is wanneer ze iemand nodig hebben. Dat besef is eigenlijk nog het moeilijkste te aanvaarden. Je hebt door het toegeven aan je verslaving je kinderen iets ontnomen wat ontzettend belangrijk voor hen is. Zij kunnen er niets aan doen. Zij hebben niet gevraagd om een ongelukkige vader die alléén bezig is met zijn verslaving en gebruik. Het gaat niet meer om hoe zielig je wel bent. Het gaat er om wat je je kinderen aandoet en aangedaan hebt. Kinderen worden groot. Ze zullen ook zonder jou wel volwassen worden. Maar wat nemen ze van het leven mee? Ze nemen jouw verslaving mee. Ze nemen het verlies van een vader met zich mee. Dat was iets wat ik absoluut niet wilde. Ik wilde er wél zijn voor mijn kinderen. Dat kon alléén als ik mezelf onder handen nam. Ik moest mezelf onder controle krijgen. Mezelf terug vinden en weer blij met mezelf worden. Dat kon alléén zonder gebruik. Mijn kinderen waren een van de belangrijkste redenen om te vechten voor mezelf. Alléén voor mijn kinderen vocht ik niet maar mijn wens om er voor mijn kinderen te zijn was een geweldige motivatie om te blijven vechten, en met mijn verslaving zonder gebruik te leren leven. Dit alles realiseerde ik me pas toen ik een tijdje nuchter leefde. Pas toen kon ik zien wat de realiteit is. Hoe het werkelijk met mijn leven stond. Dat onder ogen zien was het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Het is iets waar ik mee moet leven. En dat kan ik alleen nuchter. Mijn kinderen ben ik gelukkig niet kwijtgeraakt. Dat is vooral te danken aan mijn vrouw. Zij heeft ondanks mijn gebruik, de kinderen altijd voorgehouden, dat wat papa ook doet, hij is en blijft jullie vader. Ook heeft zij mij nooit de kinderen onthouden. Als ik nuchter was mocht ik ze altijd zien ook in de periode dat ik gebruikte. De kinderen hebben tijdens mijn verblijf in de Skuul tekeningen gemaakt en opgestuurd. Die tekeningen had ik op de kastdeur van mijn slaapkamer in de Skuul geplakt en ik keek er altijd naar voor dat ik slapen ging. Ik heb regelmatig telefonisch contact met ze gehad. Zij waren ook altijd bezig met hun vader. Ze praatten er veel over met hun moeder en ook op school werd er veel met een juffrouw over gepraat. Ik ben daar altijd erg blij mee geweest. Het was voor de kinderen niet makkelijk. Het is zo belangrijk dat kinderen kunnen praten met iemand die naar ze luisteren willen. Op de Skuul ben ik heel vaak geconfronteerd met mijn gevoelens voor mijn kinderen. Elke keer weer werd het me duidelijk wat mijn verslaving een impact heeft moeten hebben voor mijn kinderen. Toen ik al twee of drie maanden op de Skuul was waren er wat praktische problemen betreffende een rapportavond op de school van mijn zoon. Ik dacht dat ik er wel heen kon en vroeg toestemming aan Tiny van de staf. Ik kreeg op een ongenadige manier op mijn lazer. Hoe haal je het in je hoofd?! Je hebt je nooit wat van ze aan getrokken. En nu wil je er ineens naar toe. Je bent hier met jezelf bezig! Zorg eerst maar eens dat je met jezelf in het reine komt. Die kinderen hebben het zonder jou ook gered. Als je gaat hoef je niet terug te komen. Dat waren ongeveer de woorden die ze gebruikte. Ik werd ontzettend boos en liet dat ook blijken. Ze zei nog, ben je boos? Mag best hoor, kan me niets schelen. Ik droop boos af en heb met enkele medebewoners er over gesproken. In tegenstelling van wat ik verwachtte, gaven enkele mensen, in wie ik veel vertrouwen had, haar nog gelijk ook. Ik was verbaasd maar het dwong me wel nog eens goed na te denken. Ze had eigenlijk gewoon gelijk. Wat hadden de kinderen aan een vader die nog niet eens voor zich zelf kon zorgen. Die nog niet eens zover was dat hij zijn eigen problemen onder ogen kon zien. Hoe moet zo iemand nog een bijdrage leveren aan hun scholing en opvoeding. Ik baalde er enorm van dat ik niet naar die rapportavond kon. Niet omdat ik dan niet betrokken zou worden bij hun scholing, maar omdat ik nog lang niet klaar was, een dergelijke verantwoordelijkheid te dragen. Ik baalde van mijn eigen onvermogen. Wel stimuleerde dit mijn motivatie om nog harder aan mezelf te werken. Het ouderschap reikt veel verder dan de zichtbare bezoeken aan een ouderavond. Het gaat juist om al die ongeziene ouder taken. Gedachten over verantwoordelijkheden naar je kinderen toe. Het is een continue taak die alles wat je hebt en kunt van je vergt om deze uit te voeren. Dus Tiny bedankt dat je zo rot tegen me deed want het heeft me weer verder geholpen. Er waren op de Skuul niet veel mensen die zo´n geluk hadden als ik. Hendrik had zijn kinderen al meer dan tien jaar niet meer gezien. Tijdens zijn verblijf op de Skuul kwam hij toevallig zijn vrouw en kinderen op de boot vanuit Den Helder tegen. Het contact met hen werd voorzichtig hersteld. Doordat hij niet meer gebruikte en op de Skuul aan het werk was met zichzelf mocht hij weer contact met zijn kinderen hebben. Daar waren we allemaal erg blij mee. Ook Alf heeft het contact met zijn dochter enigszins kunnen herstellen en ook Patty heeft voorzichtige contacten met haar dochters gekregen. Er waren echter ook bewoners die geen enkel contact meer hadden met hun kinderen. Zij hadden ook weinig hoop dat er ooit weer contact met hen mogelijk zou zijn. Toch moeten ook zij verder met hun leven. De verslaving heeft voor hen veel kapot gemaakt. Ik heb de mazzel gehad dat ik mijn vrouw en kinderen nog bij me heb en elke dag opnieuw weet ik, dat ik dat alleen kan behouden als ik met mijn verslaving leef zonder te gebruiken. Kinderen      Ouderschap brengt veel verantwoordelijkheid en moeilijke situaties mee. Ook als je niet verslaafd en gebruiker bent. Maar als je gebruiker bent zoals ik dat was is het ouderschap niet hanteerbaar. Om je dan alleen als slachtoffer te beschouwen schiet jij en je kinderen niets mee op. Je moet uit die slachtofferrol kruipen. De verantwoordelijkheden van het ouderschap kun je alléén nuchter dragen. Ik ben ongelofelijk blij met mijn kinderen. Ik ben trots op ze. Ik wil een zo goed mogelijke vader voor hen zijn. Dat doe ik dan ook nuchter!!!!

 

22.Kerstverhaal

De dagen van kerst en oud en nieuw komen er aan. Zo´n achttien mensen zijn op dit moment in de Skuul. Zij werken net als ik (al weer vijf maanden geleden) aan hun verslaving. Ik heb dan wel geen kerst mee gemaakt op de Skuul maar weet nog goed hoe het was toen de vakantie tijd aanbrak. Mijn kinderen, vrienden en familie, waren allemaal druk bezig geweest, hun vakantie voor te bereiden. Ze spraken met elkaar wat voor leuke dingen ze gingen doen en waar ze naar toe zouden gaan. Als je op de Skuul bent zijn er zoveel andere zaken waar je mee bezig bent. Natuurlijk weet je wel dat er zoiets bestaat als vakantie maar daar ben je niet mee bezig. Je zou het wel willen, maar je weet dat dat deze keer, niet voor je is weggelegd. Zo zal het ook zijn nu op de Skuul. Toch gaat het kerstfeest door. Ook op de Skuul, en ik weet zeker dat ze proberen er met elkaar wat van te maken. Er zullen echter ook momenten van verdriet en gemis zijn. Voor mij is de kerst behalve een religieuze beleving ook een moment van bezinning. Een moment waarop je kijkt naar wie en wat je bent en wat je hebt. Een moment van terugblik, en vooruitblik. Ik zelf kijk erg uit naar Kerstmis omdat dat een feest zal zijn wat ik nuchter hoop mee te maken. Een feest wat ik dit jaar écht samen met mijn vrouw en kinderen zal vieren. Ik ben blij dat ik dat nu kan, en hoop dat iedereen dat nu of ooit zal mee kunnen maken. Toen ik in die stemming kwam hoorde ik in mezelf het volgende kerstverhaal. 

Kerst voor iedereen

Het liep tegen de Kerst. Op Texel was het koud en het waaide flink. De tuin was pas geleden nog helemaal winterklaar gemaakt en erg kaal. De dieren zaten meer binnen dan buiten. Iedereen op de Skuul was druk bezig met alle dagelijkse beslommeringen die het leven op de Skuul met zich meebrengen. Af en toe was er op de radio een kerst liedje te horen. Af en toe werd er wel gesproken met elkaar wat ze gingen doen met de kerst. De een ging naar huis, een ander mocht bij vrienden logeren. Anderen die geen huis meer hadden of nog geen toestemming hadden te vertrekken bleven op de Skuul. Ze zouden wel zoiets als een kerstmaal maken maar lang niet iedereen voelde daar wat voor. Kerst betekende niet voor iedereen hetzelfde. Op 25 december werden alle bewoners midden in de nacht wakker. Een ongelooflijk licht scheen bij hen de slaapkamers binnen. Een voor een gingen ze naar buiten om te kijken waar dat licht vandaan kwam. Het bleek een grote ster te zijn die recht boven de Skuul stond. Iedereen keek elkaar aan. De ster bewoog plotseling heel langzaam richting de pont. Het was erg koud maar iedereen wilde weten Waar die ster naar toe ging en snel trokken ze dikke kleding aan en volgden de ster naar de pont. De ster bleef even stil hangen boven een vissersschip dat op de plaats lag waar normaal de pont lag. Een schipper wenkte hen en vreemd genoeg gingen alle bewoners naar het schip toe en stapten op. De ster (en de boot volgde hem), vertrok richting Den Helder. De Skuul bewoners spraken niet met elkaar maar keken vol verwondering naar de ster en naar elkaar. Wat doen we nu. We mogen niet van het eiland af, werd er gemompeld maar niemand maakte aanstalten om terug te gaan. Het schip legde aan in de haven van Den Helder waar een bus klaarstond. Toen iedereen ingestapt was, deed de chauffeur de deur dicht, en de bus volgde de ster verder landinwaarts. Wat was er toch aan de hand. Waarom doen we dit. Wat is dit. Iedereen zat vol vragen maar niemand was ongerust. De bus volgde de ster nog steeds totdat ze Amsterdam bereikten. Aan de rand van het centrum stopte de bus en de chauffeur vroeg hun de bus te verlaten. Dat deden ze nog steeds met hun blik gericht naar boven naar de ster. Ze liepen met zijn allen de ster achterna. Uit alle hoeken en gaten van de straten die ze passeerden kwamen mannen en vrouwen met hen meelopen. Het waren nu niet bepaald de meest nette mensen. Het waren duidelijk allemaal daklozen, zwervers, alcoholisten en andere verslaafden. Niemand had echter iets bij zich. Allen hadden alleen dikke kleding of een omgeslagen deken bij zich. Het aantal mensen wat de ster volgden groeide en groeide, het waren er inmiddels meer dan drie honderd. Aan het einde van een lange straat zagen ze dat de ster stopte en een felle lichtbundel naar beneden richtte precies op een vervallen bouwkeet midden in een bouwput. Alle verzamelde mensen gingen op de rand van de bouwput staan en keken naar beneden naar de bouwkeet. Ze liepen allemaal voorzichtig naar beneden en gingen om de bouwkeet staan. Plotseling werd het heel stil. Er leek een zachte serene muziek te weerklinken boven hen en om hen heen. De deuren en ramen van de bouwkeet gingen langzaam open en er stapte een man naar buiten. In de keet zagen de mensen een aantal zwerfhonden en zwerfkatten zitten. Ook vlogen er allemaal stadsduiven rond. Van die typische vieze lucht ratten. De man spreidde zijn armen en iedereen keek en luisterde naar hem. Hij sprak Vandaag is geboren voor u allemaal; Jezus Christus. Alle mensen keken elkaar aan en zagen voor het eerst in elkanders ogen weer hoop blinken. De hoop die ze zo lang kwijt waren.

Ik wens jullie allemaal een Zalig kerstfeest  En voor hen die niet geloven wens ik  Feestelijke kerstdagen    Vol hoop.

 

23.Vergeten

 

Afgelopen week ontving ik een brief van het ziekenfonds waarin ik gevraagd werd wat er precies gebeurd was negen maanden terug. Ik zou met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht zijn. Daar zou ik behandeld zijn en men wilde weten of de kosten daarvan verhaald konden worden op de veroorzaker van het ongeval. Nu was ik in die tijd druk aan het gebruiken lees hier drinken en ik wist er werkelijk waar niets meer van. Ook navragen bij vrienden en kennissen leverde geen duidelijke informatie op. In die periode kwam het vaker voor dat ik van de straat was opgeraapt en naar mijn toenmalige slaapplaats gebracht was. Het zou best kunnen dat ik een ambulance nodig gehad had. Wat doe je in zo´n geval. Ik heb maar eerlijk geschreven dat ik van die periode niets meer wist en geen informatie kon verstrekken. Ik ben benieuwd of ik daar nog wat van hoor. Het ziekenfonds weet natuurlijk, dat ik kort na die gebeurtenis, ben opgenomen, in de CODA dus ik hoop dat ze de link leggen. Wat zou ik nog meer vergeten zijn? Het schijnt dat alcohol en ik geloof ook vele andere middelen de hersenen aantasten. Het is dus een natuurlijk gebeuren dat je dingen vergeet. Zo zijn wel meer dingen uit mijn geheugen gewist. Op Texel tijdens de wandelingen kwamen we veel planten tegen die ik wel herkende maar niet meer kon benoemen. Voor mijn gebruik kende ik veel namen van planten maar nu wist ik ze niet meer. Ik voelde dat echt als een gemis. Later hoorde ik wel dat een deel van het geheugen na enige tijd weer terug komt dus daar hoop ik dan maar op. Het is een vreemd iets dat geheugen. Veel dingen uit die zwarte tijd van zwaar gebruik kan ik me nog herinneren. Mensen uit die tijd die ik nu tegen kom herken ik, al ken ik de namen die er bij hoorde niet meer. Andere mensen weer niet. Een vriendin wees me op een man die mij samen met haar van de straat gehaald had en naar mijn bed gebracht had. Ik wist er niets meer van en schaamde me daarvoor. Ik bedankte hem nog wel. Toen ik eens in het passantenhotel was hoorde ik dat ik vele malen van de grond was geraapt. Ook daar herinnerde ik me slechts een enkele keer van. Nu was mijn geheugen ook voor mijn excessief gebruik ook al niet best, maar ik was nu wel erg veel kwijt geraakt. Niet dat ik me alles zou willen herinneren uit die gebruikerstijd. Datgene wat ik me wel herinnerde was niet bepaald iets waar ik blij van werd. Zoals me verteld was, komen delen van mijn geheugen langzaam terug. Een bekend gezicht een stukje op de televisie een opmerking brengt gebeurtenissen uit die tijd terug in mijn herinneringen. Lang niet altijd plezierig maar wel nuttig. Het doet me elke keer weer beseffen wat er in die tijd allemaal met me gebeurt is, en wat ik zeker niet opnieuw wil laten gebeuren. Dat geheugen is toch een raar iets. Laatst bij een bijeenkomst van de Buitenveldertgroep kwam toevallig de militaire dienst aan de orde. Mijn ellendige tijd daar kwam plotseling volop terug in mijn geheugen Ik dacht dat ik dat deel van mijn leven wel afgesloten had maar dat bleek dus niet het geval. Veel emoties uit die tijd kwamen terug en ik merkte dat ik nog niet alles verwerkt had. Een nieuwe taak wacht op me. Ook als je niet gebruikt kan het geheugen een lastig iets zijn. Je kunt gelukkig soms gebruik maken van een zogenaamd selectief geheugen. Klinkt interessant maar het komt er gewoon op neer dat je bij voorbaad dingen niet onthoudt. Een voorval een ontmoeting een afspraak of en persoon probeer je meteen te vergeten. Soms lukt dat en dat is prettig. Immers, je hoeft niet alles te onthouden. Een gemaakte afspraak kan later niet meer zo belangrijk zijn. Een verjaardag van iemand en het verplichte bezoekje kan wel eens slecht uitkomen. Een excuus als; oh dat ben ik vergeten, is dan makkelijk gemaakt. Geen geldig excuus maar toch……… Ik weet niet hoeveel GB opslag capaciteit een mens heeft maar als je alles zou onthouden draag je wel heel erg veel met je mee. Al is er heel veel uit mijn geheugen verdwenen er blijft genoeg over om aan te denken en indien nodig mee aan het werk te gaan. Daar heb ik mijn handen vol aan en ik heb er geen behoefte aan om nog meer werk te hebben. Als u iets weet uit mijn verleden of dat van een ander vraag u dan eerst af of het wel plezierig is (of het nuttig is bepaal ik of de ander natuurlijk zelf) mij of een ander er aan te herinneren. Het gekke, goede, vermoeiende, noodzakelijke, en roep maar een stel andere bijvoeglijke voornaamwoorden, is dat geheugen, bijna altijd onverwachts terugkomt. Ik ben voorbereid zo goed als ik kan op mijn eigen geheugen. Op dat van een ander is lastiger maar ik doe mijn best. ……………………….?

Juist Anton

24.Jaarwisseling?

 Het is al weer bijna zo ver. Het nieuwe jaar breekt weer aan. Wat stelt dat nu eigenlijk voor een Jaarwisseling. Iedereen wenst elkaar gelukkig nieuwjaar. Leuk maar is er dan altijd werkelijk wat nieuws in het nieuwe jaar. Wat anders dan het vorige jaar? Natuurlijk er zijn wat veranderingen. Op het gebied van de ziektekosten, strafrecht, belastingen, bestuursrecht, en wat al te meer. Gelukkig, staan deze veranderingen, wel in de eerste krant van 2006, of waren al langer bekend. Wat deze veranderingen met zich meebrengen merken we wel (of als je pech hebt te laat). Ook dat zogenaamde afsluiten van het oude jaar. Wat is dat dan precies. Gooi je de deur van het vorige jaar dicht en vergeet je alles wat er gebeurd is. Laat je alles achter? Van het oude, het verleden, kun je leren. Je neemt het mee. Het zal altijd een onderdeel blijven van je totale bestaan. Wat komt, weet je nooit zeker. Wat komt, heb je niet altijd in de hand. Stil staan bij het morgen is nutteloos want je weet niet wie je morgen bent, waar je morgen bent en wat er gebeuren zal. Als wat geweest is, en komen zal, niet zo interessant is Wat blijft er dan over. Juist het nu. Het belangrijkste is het nu. Dit moment. Deze seconde. Dat is wat je aan het beleven bent. Dat is waar je nu mee om gaat. Daarom wens ik alle mensen op en buiten de Skuul toe een Gelukkig NU

Anton

 

25.Sociaal?

Stelt u zich voor. Een boerderij met twintig verslaafden die proberen van hun middelen af te komen en er af te blijven. Waar men samen, opstaat, eet, werkt en naar bed gaat. Waar je op therapeutisch basis en ondersteuning, met elkaar, en jezelf wordt geconfronteerd. Het is een samenleving in het klein. Alles waar je in de maatschappij tegenaan loopt kom je er tegen. Het is er wel veilig. De staf en de bewoners bewaken samen met elkaar die veiligheid. Er is in principe geen geweld of verbale agressie, daar staat wegzending op. Iedere bewoner en de stafleden zijn wat dat betreft, betere politieagenten dan die agenten buiten. Ieder van de bewoners zat er voor hetzelfde. Om leren gaan met een verslaving. Een grote  geenschappelijke factor. Dat zou een soort sociale gemeenschap moeten vormen. Maar………wat is sociaal? We waren op de Skuul eigenlijk geen van alle echte lieverdjes. Bijna ieder van ons heeft mede door zijn verslaving wel eens dingen gedaan die niet door de beugel konden. Ook ik ben niet altijd braaf geweest. Ik heb door mijn behoefte aan alcohol eens een paar flessen wijn “geleend” en ben zelfs zo ver gegaan om geld van de spaarrekening van mijn kinderen te halen. Schandalig. Hoe wanhopig ben ik toen geweest dat ik zo ver ging om aan mijn verslaving toe te geven. Ik was in de ziektewet, kwam afspraken niet na en verwaarloosde mijn vrouw mijn kinderen en vrienden. Op de Skuul werd ik me daar pas zeer terdege bewust van. Toen ik eenmaal nuchter werd, en in ieder geval fysiek minder afhankelijk werd, van de alcohol, zag ik in, wat ik de alcohol en mijn verslaving, met me hebben gedaan. De verslaving aan de alcohol had me gemaakt tot een asociaal wezen dat alleen rekening hield met zichzelf. Dat asociale gedrag is natuurlijk nooit alleen te wijten aan de alcohol of andere middelen. Een oud gezegde vertelt; dat wat er niet in zit komt er ook niet uit. Middelen maken grenzen kleiner, haalt barrières weg. Iemand die geen gewelddadige trekken heeft zal ook met een borrel ook niet snel gewelddadig worden. Het vervelende is dat alle menselijke eigenschappen in ieder mens aanwezig zijn. Je hebt echter de keuze vrijheid om tussen al die eigenschappen te kiezen. Dat alcohol, drugs en andere middelen die keuze beïnvloeden lijkt mij duidelijk maar kunnen nooit een excuus zijn voor gedrag. Wij, dus ook ik, hebben vaak de neiging om de middelen de schuld te geven van ons “slechte” gedrag. Dat is eigenlijk onzin. Immers, de middelen gedragen zich niet, want dat doe je zelf. Bovendien neem je zelf die middelen en je weet dat ze je gedrag beïnvloeden. Dus ten alle tijd hoe “lullig” dat ook is, de enige die je ergens de schuld van kan geven dat ben je zelf. Gedrag en houding verander je niet zo maar. Daar is tijd voor nodig. Een nieuwe denkwijze. Op de Skuul zat niemand voor zweetvoeten. Zo waren er bewoners die al jaren op de straat hadden geleefd (ik slechts enkele dagen)of steeds in klinieken waren geweest. (Dit was min of meer mijn eerste) Wij hadden daar geleerd alles te pakken wat je pakken kunt. Als je op straat leeft en je hebt honger dan moet je het zelf regelen. Dat kan door te stelen of te zorgen dat je voor in de rij staat bij een van de verslaafden opvangcentra. Als je in een park slaapt moet je zorgen dat je een droog plekje bemachtigt. Dat betekent soms echt vechten. Te leven op straat is een overlevingsstrijd. Ook als je wel een huis, of kamer hebt, en je hebt heel weinig geld dan was het moeilijk. Je bent verslaafd en behalve je middelen verkrijgen (alcohol drugs wat dan ook) moet je ook eten. Alles wat je pakken kan pak je gewoon zonder rekening te houden met anderen. Ook ik, heb een periode van enkele maanden, op straat, in passanten hotel en in een kerk verbracht. De drie nachten dat ik in een park geslapen had zal ik nooit vergeten. Wat een ellende was dat. Ik heb ook zonder geld gezeten en op straat letterlijk om een shagje gebedeld. Ik ging zelfs zover, om in een ziekenhuis op patiënten rookkamer, te gaan zitten. Daar was het droog warm en ik kon er een sigaretje bietsen. Honger heb ik zelden gehad. Ik ben wel eens wezen eten in een van de opvangcentra maar had gelukkig vrienden waar ik regelmatig eten kon. Ik had wat dat betreft nog veel geluk gehad. In een kliniek als de Skuul zat je op rozen. Je kreeg te eten je had een dak boven je hoofd. Je kon televisie kijken, en zonder gevaar voor eigen leven op de bank gaan zitten. Ook was er niemand die je wat kon maken als je liep waar je wilde lopen. De Skuul vroeg er echter iets voor terug. Je moest aan jezelf werken, om van je verslaving af te komen. Je werd dan wel niet geslagen, van je eten of je laatste rokertje beroofd, maar wat veel moeilijker was, je werd geconfronteerd met jezelf. Juist dat maakte het leven op de Skuul zo moeilijk. Voor sommigen was dit zo moeilijk dat ze dit niet aankonden. Ze konden die confrontatie met zich zelf niet aan. Ook voor mij was dit moeilijk. Regelmatig kreeg ik op mijn donder, van Jannus, dat ik te veel bezig was, met bijzaken zoals: hoe doen we het met het eten, wat doen we met de kippen, en hun eieren. Dit alles om maar niet met mezelf bezig te zijn. Dat werd door de Skuul en daar bedoel ik niet alleen de staf mee, maar ook de andere bewoners niet getolereerd. Ik moest of ik wilde of niet, aan mezelf werken. Deed je dit niet dan liep je het risico weg gestuurd te worden. Net zoals de meeste ging ik dus aan het werk met mezelf. Op gebruik van middelen stond zonder aanzien des persoon, en zonder excuses, altijd verwijdering van de Skuul. Ik heb dit in mijn verblijfperiode meerdere keren meegemaakt. Soms was dit heel triest. Zo was er Jozef. Een geweldige vriendelijke goedzak van een man. Iedereen vond hem fantastisch. Hij was altijd aardig stond altijd klaar voor iedereen en was nooit te beroerd voor welke (rot) klus dan ook. Toch was voor hem de Skuul te moeilijk. Hij kwam op een avond dronken terug in de Skuul. Hij was niet in staat geweest zijn verslaving te beheersen. Zelfs hij werd door de staf weg gestuurd. Wij als bewoners vonden het verschrikkelijk, maar waren het eens met de beslissing van de staf. Middelen en het gebruik daarvan was niet acceptabel. We waren immers in de Skuul om juist niet daar mee te worden geconfronteerd. Ik zelf ben regelmatig in de verleiding geweest om toch maar weer een borrel te nemen. Voor mij was de wil en kracht in mezelf gelukkig sterk genoeg om er niet aan toe te geven. Makkelijk was dit niet. Ik wilde echt graag van die drank af en had er alles voor over. Het samen wonen met allemaal verschillende mensen met ieders individuele achtergronden bracht allerlei irritaties boven. Voor ieder waren dat andere zaken. Het met mensen samen opstaan eten therapieën volgen naar bed gaan en dan ook nog leren leven zonder je middelen, vereiste een zekere sociale vaardigheid. Zonder die vaardigheden zouden er veel te veel spanningen ontstaan. We hadden geen keuze in wie er met je samen woonden. Die keuze werd gemaakt door de staf.We moesten het maar doen met de mensen die er waren. Het leek wel de echte samenleving, met dat verschil, dat je in de Skuul, niet weg kon lopen of mensen negeren. Maar wat is sociaal en wat niet. Ieder van ons had daar andere ideeën over. Waren er bijvoorbeeld drie grote en vijf kleine stukjes vlees bij het diner dan waren de grootste bij voorbaat al geregeld. Er waren er altijd wel een paar bij (steeds dezelfde) die meteen een groot stuk pakten voordat een ander er de kans voor kreeg. Zelfs een keer toen er een stukje te kort was omdat we een gast hadden waren er weinig die van plan waren hun stukje te delen of af te staan. Zo ging het ook met lekkere vleeswaren. Die waren altijd onverwacht op. Een laatste plakje kaas, of vleeswaren, werd gewoon gepakt, maar zelden aan een ander gegeven. Een van de bewoners had een keer roti gemaakt. Dit vond iedereen erg lekker, maar er was zoveel over, dat er besloten werd dat te bewaren voor de volgende dag bij de lunch. De volgende morgen was de hele roti verdwenen. Iedereen baalde er van maar niemand wilde toegeven dat hij het geweest was die hem toch s´nachts naar binnen gewerkt had. Maanden later bij het vertrek van een bewoner vertelde hij me dat hij het was geweest. Ik vond het moedig van hem dat hij dat nog even bij vertrek vertelde. Slagroom was een delicatesse bij ons in de groep. Er werd niet om gevochten maar als je niet snel pakte was die op voordat je er erg in had. Dat zelfde gold ook voor koekjes of gebak. Nooit was er genoeg. Er werd zelfs stiekem meegenomen naar de kamer. Dat alles om maar vooral niets te missen. Dankbaarheid daarover was vaak ver te zoeken. Het was er, dus het hoorde zo. Eigenlijk gek want voor velen waren die extra´s iets dat ze buiten de Skuul niet of nauwelijks gekend hadden. Ik zelf gaf niet zo veel om eten. Echt slecht, had ik het zelden gehad. Toch maakte ik me er vaak erg druk over. Waarom? Eigenlijk alleen maar omdat ik geen keuze had om dat laatste plakje te nemen. Al had ik het niet eens willen hebben. Ik had het graag weg willen geven. Dan was ik aardig. Dat werd me ontnomen. Later besefte ik dat ik het niet zo hard meer nodig had om aardig gevonden te worden. Daardoor maakte ik me er ook minder druk om. Ieder heeft zo zijn of haar eigen manier om te gaan met zulke dingen. Het heeft voor mij erg lang geduurd dat te accepteren. Ook in de houding naar elkaar toe, was er van “sociaal” verkeer soms weinig sprake. Er was niet veel geduld met elkaar dacht ik eerst. Een woordenwisseling had je al heel snel. Al werd er niet gevochten. Ach ja sociaal. Wat dat precies is weet ik niet meer zo goed. Zelf kom ik uit een streng socialistisch maar ook conservatief gezin. Je zelf weg cijferen, altijd aardig zijn, braaf zijn (als Jannus dit leest lacht hij zich rot) en vooral niets laten merken wat je voelt stond hierbij centraal. Ik heb op de Skuul echt moeten leren dat opkomen voor jezelf, en het laten merken van je irritaties, je gevoel voor eigenwaarde opkrikt. Iets wat ik wel nodig had. Ik was niet altijd even handig in het benaderen van mensen. Ik wilde nog al eens eigenwijs zijn, of wilde weer de braafste van allemaal zijn. Dat werd niet altijd gewaardeerd en ik kreeg er dan ook regelmatig van langs. Toch probeerden alle mensen op de Skuul er wat van te maken. De tolerantiegrenzen waren groter voor de meeste dan ze ooit waren geweest. Mensen die gewend waren niets te pikken van een ander pikten dat nu wel en ik, ik leerde langzaamaan wat minder te pikken. Zeker in het begin was ik zo bijdehand om te denken dat ik wel wist wat sociaal was en wat niet. En vond eigenlijk dat iedereen die ideeën maar moest aanleren. Op de Skuul gebeurden er soms wel dingen die mij persoonlijk enorm raakten. Al was ik dan wel druk bezig met te leren dat alle leed die je berokkend wordt in de essentie alleen berokkend wordt omdat je dat zelf toe laat. Een ander kan je pas pijn doen (fysiek uitgezonderd) als je dat toestaat. Waarom zou je je  wat aantrekken, van wat een ander van je vindt? Als een ander je onaardig vind dan geeft dat niet. Het geeft pas, als je jezelf niet aardig vind. In dat leerproces zat ik. Veel te vaak was ik ontevreden over mezelf. Kon ik mezelf niet accepteren omdat ik dacht dat anderen dat niet deden. Weer een excuus om maar weer te drinken. Te vaak verwachtte ik bepaalde zaken van anderen die dat dan weer niet waar maakten. Weer een teleurstelling of frustratie. Weer een reden voor een borrel. Zo was dat. Nu wil ik dat niet meer. Het begrip van dit proces wil nog niet zeggen dat je dat zo maar veranderen kunt. Ik vond dat, en vind dat, nog steeds wel moeilijk.

Sociaal op de Skuul? De dikke van Dalen schrijft over sociaal. Geneigd om in groepen te leven. Of je die neiging hebt of niet, op de Skuul leefden we, uit eigen keuze gedwongen, in een groep. Gevoel hebben voor de noden van de mede mens. Dat gebeurde wel degelijk op de Skuul. Wel was dat soms heel moeilijk, omdat op de Skuul je eigen ik en je functioneren zonder middelen centraal staat. Er blijft dan niet veel over voor anderen. Volgens de dikke van Dalen is de Skuul, voer voor een sociaal-psycholoog Iemand die zich bezig houdt met het sociale aspect van psychologische problemen en moeilijkheden. Zo iemand heeft de Skuul vast uitgevonden. 

26.Koninginnedag en Meierbliss

Toen ik net enkele dagen op de Skuul was werd het koninginnedag. Een groot feest wat ik altijd met plezier gevierd heb. In Amsterdam waren er allerlei rommelmarkten en de alcohol was overal verkrijgbaar. Ik heb wat afgezopen die feestdagen. De drank hoorde er voor mij gewoon bij. Het laatste koninginnedag feest zonder alcohol kan ik me nauwelijks herinneren. Aangezien ik op de Skuul niet mocht en ook niet wilde drinken was het voor mij een nieuwe ervaring om koninginnedag te vieren. Wat doe je op zo´n feest zonder de drank? Ik mocht ook nog niet van het eiland af. De eerste drie weekenden mocht je niet weg. Dus wat te doen. Er waren nog enkele ander bewoners die dat weekend op de Skuul zouden verblijven. Zij waren er wat langer dus ze waren al enigszins gewend zonder de drank een speciale dag te verbrengen. Ze zouden naar de stad gaan en vroegen of ik mee ging. Heel eerlijk gezegd durfde ik niet zo goed. Ik was bang dat de verleidingen me te groot zouden worden. Ik ging dus niet mee maar ging later die middag wel even naar de stad. De bus kostte geld en dat had ik nauwelijks dus ik besloot te gaan liften. Binnen enkele minuten had ik een lift en was dus sneller dan mij eigenlijk lief was in de stad. Later hoorde ik dat niemand eigenlijk ooit durfde te gaan liften. Ze waren bang dat ze als Skuul bewoner herkend zouden worden en hadden zo hun twijfels of de staf dat wel goed zou vinden. Ik had daar niet eens bij stil gestaan en ik hoorde ook later nooit dat de staf daar bezwaren tegen had. Of iemand wist dat ik van de Skuul kwam, vond en vind ik niet belangrijk. Maar goed. Ik dus de stad in. Overal waar ik kwam zag ik mensen gezellig aan het bier of andere drank zitten. Het leek zo gezellig wat het natuurlijk ook was, maar ik zag alleen die verboden vrucht. De drank. Ik kon eigenlijk niet echt genieten, van die vrolijke drukte, de leuke rommel (ik ben gek van tweede handse boeken), en de vrolijke gezichten. Na nog geen half uur ging ik maar weer terug naar de Skuul en had gelukkig tot mijn verbazing binnen drie minuten een lift. Daar zat ik dan op de Skuul. In mijn eentje, moederziel alleen en voelde me weer lekker zielig. Dat begon me snel te vervelen en besloot maar wat nuttigs te doen. Het kippenhok zag er niet uit en ik begon aan iets waar ik spijt van had. Het was veel meer werk dan ik verwacht had en werd al heel gauw moe. Ik had dan ook een conditie ver beneden peil door mijn gebruik. Maar ik zette door, en na vier uren keihard gewerkt te hebben, zag het kippenhok er weer prima uit. Ik was best trots op mezelf en was blij dat ik de koninginnedag nuttig besteed had. De andere bewoners waren vroeger terug dan ik had gedacht en er was zowaar voor eten gezorgd. Na het eten zaten we met een man of vijf en één vrouw bij elkaar. Een van de mannen was eigenlijk van de andere groep maar we wilden hem ook niet alleen laten. We waren wat gezellig aan het babbelen, totdat iemand op het idee kwam om naar de Meierblis te gaan. Wat dat nou precies was kwam ik later pas achter. De meierblis is een soort vreugdevuur dat elk jaar op 30 april ontstoken wordt. Het afvalhout daarvoor wordt al maanden van tevoren verzameld. Blis is een Texels woord voor vuur. Ach ja, waarom niet dachten we en gingen we dus op weg naar het dicht bijzijnde vuur. Dat was vlak bij de boot, we gingen er lopend naar toe. Behalve Alf, die ging met de fiets. Hij had last van zijn enkel. Toen wij daar aankwamen zagen we overal, rond een enorme vuurberg, groepjes Texelaren zitten. Het was er erg gezellig. We voelden ons er niet echt bij horen. We werden aangekeken met blikken van, wie zijn dat? Oh ja dat zijn die lui van de Skuul. De Skuul was op Texel zeer bekend maar niet echt berucht. In al die maanden dat ik er zat, heb ik nog nooit verwijtende of veroordelende blikken van de bevolking gezien. Sterker als ze wisten dat je van de Skuul kwam dan werd je zelfs gecomplimenteerd dat je met je verslaving aan het werk was. Ik ben zelfs bij mensen thuis uitgenodigd, weliswaar om samen de bijbel te lezen maar daar had ik niet echt wat op tegen. Ik vond het zelfs leuk. Maar goed. Wij dus met zijn zessen bij elkaar. We hadden net als de andere groepjes ook zelf een klein vuurtje opgebouwd en we vonden het gezellig. Wij waren dat soort gezelligheid niet gewend. Zeker niet, als er niet rijkelijk gedronken werd. Wel voelden we ons er niet echt bij horen totdat een groepje kinderen naar ons keek en met elkaar aan het fluisteren gingen. Patty had gehoord dat de kinderen tijdens de Meierblis de gewoonte hadden alle aanwezigen met roet te besmeren. We zeiden tegen elkaar dat we hoopten dat ze dat niet bij ons zouden doen. Toen die kinderen toch op ons afkwamen, en ons onder smeerden, genoten we volop We vonden het fantastisch. Ongelooflijk hoe die Texelse bevolking een stelletje verslaafden als wij, gewoon accepteerden. De avond kon niet lang genoeg duren. Alf stelde voor, (die humor had ik niet verwacht van hem) om maar een kratje bier te halen. We stemden toe en waren blij met de ijsjes die hij even later meebracht. Toen het vuur ver over zijn hoogtepunt (het brandde nog tot diep in de volgende middag door) was gingen we tevreden maar bedrukt terug naar de Skuul. Op de Skuul wachtte onze eigen problemen weer. Koninginnedag was voor mij, maar ook voor de andere bewoners, een succes volle dag. We gingen tevreden slapen. Zulke momenten als de koninginnedag op de Skuul waren de krenten in de pap. Die momenten maakten dat wij de Skuul aankonden, overleefden, en draaglijk maakten. Hoe heerlijk, als je kan genieten, zonder drank of andere middelen van zoiets als de Meierblis. Als u de gelegenheid hebt dit soort dingen mee te maken, doe het dan. U hoeft natuurlijk niet een grote houtstapel in de brand te steken, of kinderen ronselen om mensen onder roet te smeren, maar er zijn zoveel volks gebruiken. Zoek ze gewoon op en geniet er van.

27.Zes maanden later

Ik ben nu zes maanden uit de Skuul. Mijn verhalen zullen meer gaan over het leven zonder Skuul al zal ik er vaak op terugkomen. De verhalen zullen vanaf nu nog veel meer gaan over het dagelijkse leven in de “echte” buitenwereld. Ze gaan over gewone dingen die voor mij echter lang niet altijd gewoon zijn. Veel ervaringen worden door mij als nieuw gezien. Ik doe dat immers nu nuchter en niet door de troebele alcohol ogen. Het gaat helemaal niet meer om de drank, of om het laten staan daarvan. Nee het gaat om het leven. Met al zijn leuke lastige en moeilijke momenten. Er bestaat geen verschil tussen wel of niet verslaafd zijn. Ieder mens leeft in deze samenleving en komt dezelfde dingen tegen. Iedereen probeert daar op zijn of haar eigen manier mee om te gaan. Dat je een verslavingsachtergrond hebt is misschien lastig maar niet alles bepalend.

  

28.Confrontaties

 

Ik liep laatst in een winkelstraat bij mij in de buurt. Ik kwam een vrouw samen met haar zoon tegen. De jongen zat in een rolstoel en was zwaar gehandicapt. Zijn armen waren in een spastische verwrongen houding. Zijn benen zaten scheef getrokken onder een deken. De jongen lachte wel. Hij had het duidelijk naar zijn zin. Ook de vrouw, waarschijnlijk zijn moeder, had het grootste plezier. Waar ze nou precies zo’n lol over hadden weet ik niet. Het raakte me. Ik dacht bij mezelf nog, dat het fantastisch is, als je, ook al ben je gehandicapt, en je bent gezegend met een gehandicapt kind, toch plezier kan hebben. Op de een of andere manier genoot ik van die aanblik van die twee, daar in de straat. Tegelijkertijd dacht ik aan mijn eigen zoon. Ook hij is gehandicapt. Hij heeft de ziekte van Duchenne en zal over niet al te lange tijd, net als die jongen zo ernstig gehandicapt worden. Zou ik ook dan dat plezier kunnen hebben? Waar genoot ik nu precies van, daar, en op dat moment. Ik liep daarover na te denken, terwijl ik mijn boodschappen deed, en kwam tot een verhelderende conclusie. Het IS mogelijk om met al die ellende gelukkig en blij te zijn. Ik had dat altijd wel geweten en bedacht. Ik heb niet voor niets zo lang in de verpleging gewerkt om dat wel in te zien. Maar zo duidelijk, als ik het op dat moment voelde, had ik het nog nooit echt beleefd. Door deze ontmoeting, voelde ik het ook werkelijk. Een confrontatie was het met mijn eigen werkelijkheid. Met mijn eigen gevoel. Ik zag me zelf daar lopen, met mijn zoon en genieten van het leven, hoe het er dan ook uitzag. Dat moment, dat gevoel, die fracties van secondes waren voor mij heel belangrijk. Eerlijk gezegd weet ik zeker dat ik die momenten in mijn gebruikerstijd nooit beleefd zou hebben. Ik zou niet in staat zijn geweest, het mooie te zien. Ik had alleen de ellende gezien. Ik was blij dat ik nuchter en helder genoeg was om dat mee te maken. Maakt het dat allemaal makkelijker? Jazeker! Natuurlijk het blijft moeilijk, en het is verdrietig als je zoon zo moet lijden. Het is verschrikkelijk als je zoon niet op kan groeien als een gezonde jongen, en niet buiten kan voetballen, en niet later kan thuiskomen met een meisje, gaat trouwen, en kinderen krijgt. Het feit dat je ondanks alle ellende, in staat bent om ook positieve krachten te kunnen zien en voelen, maakt het je mogelijk om daar mee om te gaan. Dat inzicht, die ondersteuning, gaf me die confrontatie. Confrontaties zijn niet alleen leuk. Ze kunnen schokkerend zijn. Ze kunnen dan wel eens verhelderend zijn maar dan hoef je er niet altijd blij mee te zijn. Ik ben ook vaak genoeg kinderen in rolstoelen tegengekomen die helemaal niet lachten. Ze hadden pijn, waren verdrietig of gewoon boos. Ook dat is een realiteit. Het is zeker niet leuk om daar aan herinnerd te worden. Maar het hoort wel bij het leven van nu, en in de toekomst. Het weten dat het komt geef je de mogelijkheid om er jezelf op voor te bereiden en krachten in jezelf te ontwikkelen die je dan nodig hebt. Er zijn van die confrontaties waar je niet meteen weet wat je er mee aan moet. Een dergelijk confrontatie had ik van de week. Ik kwam bij de tandarts bij toeval een oud medebewoner van de Skuul tegen. Ik had bijna vier maanden met haar lief en leed gedeeld. Ik had een speciale band met haar en we mochten elkaar wel. We hebben heel wat gepraat met elkaar in die tijd, en we kenden elkaar aardig goed. Een echte vriendschap heeft zich niet ontwikkeld tussen ons maar we wisten heel goed wat we hadden aan elkaar. Daar bij die tandarts zo onverwacht, kwamen we elkaar na vijf maanden weer eens tegen. Eerst herkende zij me niet. Ik heb nu een baard en toen was ik altijd gladgeschoren. Ik was net klaar bij de tandarts en zij werd net binnen geroepen dus we hadden niet veel tijd. We vonden het allebei leuk elkaar weer eens te zien. Omdat we slechts even tijd hadden, gaven we elkanders telefoonnummers, en zouden gauw een afspraak maken, om eens bij te kletsen. Dat hebben we gedaan en tijdens een dergelijke ontmoeting, hoorde ik dat het niet best met haar ging. Ze had weer gebruikt en had nog steeds geen eigen huis. Ze was nog druk bezig met haar verslaving en leefomgeving. Ik hoorde ook van haar dat een andere medebewoner er nog slechter aan toe was. Hij was helemaal terug gevallen in zijn verslaving en was dood en dood ongelukkig. Toen ik die avond thuis kwam werd ik onrustig. Ik voelde me angstig worden. Ik had bijna de neiging om zelf ook maar weer eens een borrel te nemen. Dat alles om maar te vergeten wat er ook mij had kunnen gebeuren. Het was niet eens zozeer mijn gevoel van verdriet over haar en die andere bewoner dat ik voelde. Het ging er in werkelijkheid om, dat ik in hen, mijzelf zag. Het had niet veel gescheeld of ik had daar gezeten. Ik had het zelf net zo goed niet kunnen redden. Ik werd me daarvan bewust hoe wankel mijn eigen evenwicht nog was. Hoe veel werk ik nog aan mezelf te doen heb. Het zal nog lang duren voordat ik zo zeker van mezelf ben dat de situatie van anderen mij niet meer persoonlijk zullen raken. Die confrontatie maakte me daar extra bewust van. Confrontaties gebeuren vaak onverwacht. Als je er niet op voorbereid bent. Een spiegel is ook een confrontatie maar je kunt er in kijken of niet. Als je in een spiegel kijkt weet je (meestal) wel wat je te zien krijgt. Dus je kunt besluiten niet in die spiegel te kijken. Een idee is om alle spiegels in je huis af te dekken of te vernietigen. Er is een oud verhaal, waarin dat gebeurt, ik geloof dat het Stoker was die dat beschrijft. Het ging daarbij om vampieren. Die hebben geen spiegelbeeld. Handig lijkt me. Maar verstandig???   Ik ben geen vampier. (Niet verder vertellen hoor). Ik kan me wel in de spiegel zien. Het leven is zelf echter ook een confrontatie. Je kunt ze niet vermijden. Maar goed ook. Het houd je alert. Je kunt er uit leren. Confrontaties vind ik lang niet altijd leuk, maar ik wil ze niet uit de weg gaan. Ik ga de confrontaties aan, omdat ik wil leven en niet van dat leven weg wil lopen. Wij als verslaafden (hoe durf ik die hoogmoed te hebben dat ik het zeg) hebben die confrontaties nodig. Trouwens ik denk iedereen. Maar goed.Beste confrères (mede broederzusters): léve de confrontaties, kom maar op.

 

29.Eitje kwijt?

Hoe gek het ook mag klinken; het is erg belangrijk dat je regelmatig je ei kwijt kunt raken. Niet zoals een kip maar als een mens. Ook geen ei met een dooier en een kalken schil maar als een product van je gevoel. Zoals het spreekwoord zegt je ei kwijt kunnen. Zeggen wat je wilt, wat je eigenlijk bedoelt. Kunstenaars doen dan op een speciale wijze. Ze schilderen, schrijven of maken muziek. Gek genoeg zijn, of waren veel van die kunstenaars verslaafd aan de alcohol, drugs of hadden andere dwangmatige gedragingen. We kennen allemaal de voorbeelden. Mensen als Bob Marley, Janis Joplin, Jimmy Hendrix, Herman Brood, Frank Sinatra, Bram Stoker, Freud, Gene Wolff, Simon Carmiggelt, Vincent van Gogh, Salvadore Dali, noem ze maar op hebben de prachtigste muziek, verhalen, films gemaakt. Ze waren allemaal verslaafd of psychiatrisch gestoord en zijn uiteindelijk daaraan direct of indirect gestorven. Toch waren ze allemaal in staat om de prachtigste kunstwerken aan de wereld te presenteren. Het lijkt wel of die middelen nodig waren om te doen wat ze deden. Ik zelf ken en kende mensen die de prachtigste dingen maakten als ze gebruikt hadden. Zijn die middelen nu echt nodig. Ik denk van niet, al lijkt het wel, alsof het met de middelen makkelijker was. Als mensen zoals ik niet meer afhankelijk zijn van hun middelen moeten ze alles opnieuw leren. Dat geld voor iedereen dus ook voor de grote kunstenaars. Ook zij moeten opnieuw leren hoe ze hun talenten moeten gebruiken. Kunstvormen lenen zich uitstekend om ideeën en gevoelens uit te drukken. Ze te tonen. Ze uit het eigen systeem te krijgen. Het ei van jezelf kwijt te raken. Dat is vind ik erg belangrijk. Je moet niet altijd met je gevoelens je emoties en ideeën rond blijven lopen. Ze kunnen je verteren. Van binnen opvreten. Je kunt dat op vele manieren doen. Mij helpt bijvoorbeeld het schrijven. Het is voor mij belangrijk om over mijn gevoelens te schrijven. Dit omdat ik het moeilijker vind om er over te praten dan ze op te schrijven. Het leuke eraan is dat het me wel weer helpt om over mijn gevoelens te praten. Een ander leest wat ik geschreven heb en praat er met me over. Dan lukt het me wel om over mijn verhaal (mijn gevoel) te praten. Dat schrijven is ook niet altijd makkelijk. Nu heb ik altijd al willen gaan schrijven en heb dat vaak genoeg geprobeerd. Dat deed ik door een paar flinke borrels te nemen(of nog wat meer). Het schrijven ging me toen makkelijker af maar leesbaar was het niet. Ik heb laatst een verhaal gelezen dat ik geschreven had toen ik weer eens goed dronken was. Geen touw aan vast te knopen. De grootste onzin had ik geschreven. Afgezien van de taal en spelling fouten was het gewoon niet te lezen. Mij hielp die borrel dus totaal niet. Ik sprak laatst met iemand die de prachtigste gedichten kon opdragen. Hij was gewoon, dat met een flinke slok op te doen. Dan durfde hij. Hij was gestopt met drinken, en tot zijn eigen verbazing, lukte het hem ook, zonder die borrel. Hij was erg zenuwachtig geweest voor zijn optreden maar het werd een succes. Het kan dus wel degelijk zonder de drank. Dat te ontdekken was voor hem een bevrijding. Ook voor mij was het een bevrijding dat het schrijven mij wel lukt zonder de borrel die ik altijd nodig dacht te hebben. Ik geniet er nu van als ik weer eens een verhaal af heb. Natuurlijk zal het ook er mee te maken hebben dat ik de verhalen nu voor mezelf schrijf, en het niet meer zo belangrijk vindt dat anderen het mooi vinden. Het is en blijft natuurlijk wel leuk als ze dat wel vinden hoor. Ik zelf kan mijn ei uitstekend kwijt door te schrijven. Een achttal dagen was mijn computer stuk. Word deed het niet meer. Nu is mijn handschrift zo slecht dat mijn verhalen handmatig op te schrijven geen alternatief voor mij was. Ik voelde me vreselijk onthand. Hoe moet ik mijn ei nu kwijt dacht ik. Ik probeerde het uiteindelijk wel door te praten en dat lukte ook nog wel aardig. Misschien een goede leerschool voor mij maar prettig vond ik het niet. Ik vind er ook niets mis mee, als je niet zo’n prater bent. Als je je gevoelens maar op een andere wijze ventileert. Kwijtraakt en met anderen deelt. Soms is een kunstvorm duidelijker dan welk uitgesproken woord dan ook. Er zijn zoveel manieren als er mensen zijn. Je kunt schilderen, zingen, muziek maken, schrijven, dichten, beeldhouwen, tekenen of wat dan ook. Het is zeker niet makkelijk, om een manier te vinden, om je gevoelens te uiten, op een manier die bij je past. Dat vergt onderzoek en uit proberen. Zoeken in jezelf naar de juiste vorm. Een kip moet soms ongelooflijk worstelen om een ei te leggen. Maar als het lukt dan wordt er een prachtig wit, bruin, zonder schil, ei ter wereld gebracht. Ter beschikking voor iedereen die het wil, weg pikt, of per ongeluk kapot trapt. Of er wordt uit dat ei een nieuwe kip geboren. Zo zie ik dat ook in de producties van mijn schrijven. Je weet niet wat er mee gaat gebeuren maar ze zijn er en dat was mijn werk. Ik ben dat ei kwijt. Een ei kwijt raken is geen eitje maar behalve jezelf doe je er misschien nog velen een plezier mee.

Zo dat was mijn ei!    Beste lezers….leg ze!!!!!

 

30.Geduld

Geduld is een schone zaak.

Dat is iets wat ik al zo vaak gehoord heb, dat ik er “bijna” in ben gaan geloven. Je hebt gewoon geduld nodig in het leven. Als je in de supermarkt staat moet je wachten tot je aan de beurt bent. Staat er een lange rij, dan duurt dat wachten lang. Dat vind ik soms vervelend, soms heel vervelend en soms heb ik alle tijd en observeer andere mensen. Die staan zich dan te ergeren. Ze moeten wachten. Dat speelt zich af in de winkel, maar ook bij het wachten op de bus of trein, en we weten hoe goed die op tijd rijden. Je kunt je dan wel steeds ergeren, maar dat schiet niet op. Je maakt jezelf er ongelukkig door, en de trein, bus of caissières worden er echt niet sneller door. Beter is om je geduld te bewaren. Geduld wordt vaak op de proef gesteld. Een uitstekend voorbeeld daarvan is als je moet wachten op organisaties als gemeente, sociale dienst, ziekenhuis, tandarts, werkgevers, Arbo-diensten en dergelijke. Die hebben meer mensen in dienst, en die moeten weer op elkaar wachten. Die mensen wachten op elkaar en dat om jou te helpen en hun werk te doen. Ook zij moeten geduld hebben Het lijkt wel of we het grootste deel van ons leven verbrengen met wachten. Zonder geduld kom je dan nergens. Dat geduld gaat ook op voor jezelf. Veel veranderingen in je leven vergen geduld. Als je zoals ik verslaafd bent aan alcohol en een half leven niets anders gedaan hebt dan te drinken dan leer je dat niet zo snel af. En ben je er dan eindelijk vanaf, dan moet je er nog wat voor in de plaats vinden. Dat alles kost tijd. Veel tijd. Toen ik net uit de Skuul kwam en in ieder geval fysiek van de drank af was, wilde ik zo snel mogelijk mijn leven weer oppakken. Ik wilde al mijn energie positiever gebruiken. Ik wilde ze steken in gezin, werk en vrije tijd besteding. Ik dacht dat ik alles wel aan kon. Dat bleek niet zo te zijn. Ik had nog zo veel te leren. Dat gaat gewoon niet snel. Een kind leert ook niet in een paar dagen lezen en schrijven. Dat, realiseren valt niet mee. Je wilt zo graag. Je bent zo blij dat je van de drank af bent. Je wilt weer “gewoon” leven. Dat lukt je niet. Je moet daar de tijd voor nemen. Om die tijd te krijgen vereist zekere vaardigheden. Je moet in de eerste plaats zelf heel goed weten dat alles alleen in stapjes gaat. Elk moment dat je iets geleerd hebt van jezelf, moet je eerst een plaats geven in jezelf, voordat je er in de praktijk wat mee kan. Een nieuwe stap brengt je naar een volgende, enzovoorts. Je moet dus tijd voor jezelf nemen en niet alles tegelijk willen doen of kunnen. Zo ben ik begonnen met reïntegratie in mijn werk. Slechts een dagdeel in de week. Ik dacht dat, dat te weinig was. Ik dacht veel meer te kunnen. Maar toen ik de eerste middag gewerkt had was ik zo moe en zo onzeker geworden dat ik blij was dat ik niet langer hoefde te werken. Ik moest echt uitrusten. Dat heb ik dus gedaan en dat gaf me weer energie om de week daarna weer een dagdeel te werken zonder dat ik me gelijk onder druk gezet voelde. Ik zie nu zowaar met plezier uit naar het volgende werk middag.  Zo gaat dat met alles wat ik tegenwoordig wil. Ik heb zo veel dingen herontdekt. Ik zou af en toe wel eens alles tegelijk willen doen. Ik zou zo graag weer open en spontaan met mijn vrouw en kinderen omgaan. Dat gaat niet. Er is veel te veel gebeurd in mijn gebruikerstijd. Ik moet hun vertrouwen weer terug winnen en moet mijn eigen zelfverzekerdheid weer vinden. Dat alles heeft tijd nodig. Ik ben niet in twee dagen verslaafd geraakt. Ik kan dan ook niet verwachten dat ik meteen weer alles kan. Ik hoor wel geluiden dat voor elke drie jaar dat je verslaafd bent geweest je er één nodig hebt om daar van te herstellen. Ik heb dan dus nog wel even geduld nodig. Dat je geduld moet hebben, wil niet zeggen, dat je alléén maar moet wachten. Zoals ik al vaker geschreven heb, en nog vaker naar mijn hoofd gegooid heb gekregen; je moet er wel aan werken. Dat alles zoveel tijd nodig heeft, kan wel eens voordelig zijn. Je krijgt er de tijd voor, omdat de meeste mensen wel weten dat het tijd kost. Ze verwachten niet van je, dat je alles weer kunt. Ik neem dus bewust (tenminste dat probeer ik) de tijd ervoor. Dat geeft me rust. Rust die ik nodig heb om aan mezelf te kunnen werken. In de stress lukt dat niet. Geduld is inderdaad een schone zaak. Maar je moet het ook niet overdrijven. Er komen wel eens momenten dat hoeveel geduld je ook hebt, dingen gewoon niet lukken. Je hebt dan hulp nodig. Het doet mij in ieder geval goed om er over te praten met mijn vrouw, vrienden, mijn nazorghulpverlener, en in de Buitenveldertgroep. Het hoort bij het werken aan jezelf.

  

31.Malen

Hebt u dat ook wel eens? Een halve nacht niet kunnen slapen omdat allerlei gedachten door je hoofd malen? Alle gedachten springen van de hak op de tak. Je wilt eigenlijk slapen maar dat lukt niet. Als je probeert een gedachtegang uit te werken wordt het te serieus. Je gaat je zorgen maken. Wil plannen maken etc. Dat wil je niet, want je wilt slapen. Het malen wil niet stoppen dus je pakt een boek. Het boek is al dan niet interessant, maar je bent te moe om je er op te concentreren, dus je legt het maar weer weg. Dan begint het malen weer. Vroeger stond ik op en nam maar een paar borrels. Dat wil ik niet meer, dus ik blijf liggen. Het malen begint weer. Ik word er dan bijna gek van. Niet gekker dan ik al ben, maar ik wil dan slapen en dat lukt niet. Ik word dan weer boos op mezelf. Dat is ook niet goed want malen hoort er bij. Dan maar opstaan en wat tv kijken of muziek luisteren. Je bent te moe dus het boeit je niet. Dan weer naar bed en hopla, het malen begint weer. Wist u dat mensen in hun slaap informatie onbewust aan het verwerken zijn. Onbewust worden allerlei gebeurtenissen en indrukken verwerkt. Ze hebben dan in je geheugen een plaats gekregen. Het is niet voor niets dat de meeste mensen als ze goed geslapen hebben verfrist en helder wakker worden. Ze kunnen dan de hele wereld aan (na een bakje koffie of thee natuurlijk). Dat je die onbewuste verwerking plotseling bewust word, noem ik maar malen. Dat is doodvermoeiend. Het heeft iets weg van de omgekeerde meditatie. Bij meditatie laat je alle indrukken en gedachten die bij je opkomen rustig langskomen. Je staat bij niets stil en geeft er geen aandacht aan. Alsof je naar een verzameling voorstukjes uit films kijkt. Je ziet wat er komt en maakt een keuze, waarnaar je in de toekomst gaat kijken. Bij dat malen duren sommige stukjes veel te lang. Je kunt ze dan niet stoppen. Verdomde lastig hoor. Hoe stop je zoiets? Een borrel hielp wel eens, maar veroorzaakte de volgende dag weer een aanval van nog meer vervelende malende gedachten.Ook speelden maag en darmen dan op, dus dat schiet niet op. Ik vergelijk het wel eens met computers. Als je computer overvol begint te raken door alle informatie, die je er in gestopt hebt, dan moet je hem wel eens opschonen. Je kunt hem dan defragmenteren. Vraag me niet naar de technische detail´s, die weet ik niet, maar het komt er op neer, dat alles neergezet wordt waar het hoort. Je ziet dat echt op je beeldscherm verschijnen. Je kunt zien dat er allerlei vierkantjes opgepakt worden en elders geplaatst worden. Als de defragmentatie voltooid is, zie je dat er ineens veel ruimte vrij gekomen is. Alles wat je niet nodig hebt wordt door de computer er uit gegooid. Bij een mens gaat dat ook zo. Je geheugen, je geest, je verstand en je hersenen, kunnen niet alles wat ze hebben opgevangen, bewaren. De defragmentatie van de menselijke geest gebeurt meestal onbewust in je slaap. Als je echter aan het malen bent, gebeurt dat bewust, in de zin dat je er naar aan het kijken bent. Je weet dan wel niet waar je alles moet plaatsen maar je wordt er wel mee geconfronteerd. Je kunt dan nog niet alles opruimen. Dat kan zijn omdat je te moe bent of omdat de gedachten elkaar te snel opvolgen. Als je de volgende morgen wakker wordt weet je dat je gemaald hebt maar alle detail ´s daarvan weet je niet meer. De belangrijke dingen onthoud je wel. Daar ga je mee aan het werk of, schrijf je op zoals ik. Dat malen. Ik vind het een aanval op mijn welbevinden. Toch maak ik me er niet meer zo druk over als vroeger. Ik dacht toen dat ik echt gek aan het worden was en zag toen geen andere oplossing dan het malen te verdrinken. Aangezien ik dat nu niet wil ben ik tot de ontdekking gekomen dat ook het malen iets is wat er bij hoort. Dan maar eens een nachtje slecht slapen. Dat haal ik wel weer in. Maar toch? Liever zou ik graan gaan malen. Daar word je moe van en je slaapt meteen in. Je wordt dan wel met spierpijn wakker maar die kun je dan weer laten masseren. In ieder geval worden ze er ook sterker van. Malen? Pfffffffffffff       Ik maal niet meer om dat malen maar……..  Ik denk dat ik nog een uurtje ga slapen.

 

32.Manipulatie?

 

Een vreemde opmerking maakte me nieuwsgierig tijdens een van de Buitenveldert groep bijeenkomsten. Er werd gezegd; het laten blijken (tonen) van gevoelens aan een ander, kan een manipulatief karakter hebben. Zou dat waar zijn? Zou je als je gevoelens laat blijken dat doen met het doel een ander te manipuleren? Een voor mij vreemde gedachtegang. Er zit wel een zekere waarheid in. Als ik verdrietig ben en in het bijzijn van een ander bijvoorbeeld ga huilen, dan vraag ik als het ware om aandacht. Wilde misschien een arm om me heen. Een blijk van begrip van de ander. Is er dan wel sprake van een manipulatie? Natuurlijk, ik wil wat van de ander en probeer hem/haar zover te krijgen dat ik krijg wat ik wil. En zo ja, wat is daar mis mee? Mijn eerste gedachte toen ik die uitspraak hoorde was dat ik zelf niet gemanipuleerd wenste te worden. Ook hier gaat weer op, dat je er zelf bij bent. Je laat je manipuleren, of niet. Je doet wat de ander van je wilt of je doet het niet. Je moet dat natuurlijk wel in de gaten hebben. Maar toch het manipuleren van een ander, heeft aspecten die ik niet zo zie zitten. Manipuleren betekent immers op een achterbakse wijze iemand proberen te beïnvloeden. Een ander vraagt daar niet om. Je probeert gedrag van een ander zo te veranderen (of op te roepen) wat je zo uit komt of wenst. Er is dan sprake van een oneerlijke verhouding. Er wordt op een bewust manier gedrag uitgelokt in plaats van dat gedrag spontaan te laten ontstaan. Het gaat op voor vele andere gevoelens. Als je kwaad bent en dat laat zien dan wil je dat de ander bang wordt, merkt dat je het niet eens bent met wat de ander doet of deed. Als je blij bent, en dat laat zien, wil je de ander bewegen, iets dergelijks vaker te doen, zodat je er blij van wordt. Het is, lijkt me iets nuttigs, om in die zin, je gevoel aan een ander te laten zien. Maar is het wel altijd moreel verantwoord? De manier waarop je gevoel laat zien kan zeer verschillend zijn. De een begint te schreeuwen en te slaan wanneer hij kwaad is. De ander blijft rustig. Voor iedereen zijn er wat dat betreft andere standaarden van wat die moraal betekent. Een kwestie van waarden en normen die voor iedereen verschillend zijn. Maar toch? In mijn genezingsprocessen heb ik geleerd hoe belangrijk het is dat je gevoelens onder ogen ziet. Niet opkropt, opslaat of verbergt. Doe je dat wel dan kom je ze vroeg of laat tegen in vormen die je misschien niet kunt hanteren. Gevolg? In mijn geval een borrel pakken. Dat schiet dus niet op. Maar als je strikt kijkt naar jezelf dan gaan je gevoelens alleen jezelf wat aan. Niemand heeft er iets mee te maken wat en hoe je voelt. Een ander heeft daar in principe geen enkele invloed op. Althans zo hoort het te zijn volgens de Skuuler traditie. Voelen doe je zelf. Een ander kan doen wat hij of zij wil maar alleen jij bent degene die het gevoel veroorzaakt. Daar moet je zelf mee om gaan. Hoe afhankelijk ben je van anderen als je praat over je gevoel? Ik zelf ben daar soms wel degelijk afhankelijk van. Ik vind het heerlijk als iemand me een knuffel geeft, een arm om me heen slaat of een blik van begrip geeft als ik het moeilijk heb. Ik wil niet zeggen dat ik er niet zonder kan maar het maakt het leven voor mij wel wat makkelijker. In die zin heb ik geen moeite met het manipuleren van een ander om dat te verkrijgen. In het omgaan van mensen tussen elkaar hoort het delen van gevoel. Emoties horen er gewoon bij. Dat is lang niet altijd manipulatie in de negatieve zin van het woord.Je kunt soms je gevoelens niet onderdrukken. Je gevoelens worden dan zonder dat je dat bewust doet, zichtbaar voor een ander. De mate waarin dat gebeurt, is afhankelijk van de heftigheid van je gevoel, of in de mate waarop je in staat bent gevoelens te beheersen of negatief bekeken, kan onderdrukken zodat ze niet zichtbaar worden. Het hoort bij het communiceren met je medemens. Het vervelende van dat onbewust zichtbaar worden van gevoelens is dat die zichtbaarheid door anderen niet altijd juist worden geïnterpreteerd. Ieder uit zijn gevoelens op de eigen manier. Als ik mezelf als voorbeeld neem (moet je altijd doen, nooit vanuit een ander praten) dan huil ik zelden als ik verdrietig ben, maar trek me terug, hoor een ander niet, sla mijn ogen wat neer. Een ander die dat gedrag ziet van mij, kan dat beschouwen als, egoïstisch gedrag, desinteresse voor een ander, doofheid of wat al te meer. Dat is dan weer vervelend voor mij want ik had eigenlijk behoefte aan wat aandacht. Die krijg ik, dan niet. Een ander houd ik daar dan weer aansprakelijk voor en voel me weer teleurgesteld. Lastig hoor dat tonen van gevoelens. Als je het doet op je eigen manier word je vaak niet begrepen. Als je je gevoelens toont op een manier die iedereen begrijpt ben je weer manipulatief bezig. Eenvoudiger zou zijn, om in plaats van op manipulatieve wijze je gevoelens ten toon te spreiden, gewoon te vragen om wat je wilt. Je bent dan open en eerlijker. Gevoelens zijn niet altijd rationeel. Ze zijn niet altijd verstandelijk te verklaren, uit te leggen of te verwoorden. Daar zijn het gevoelens voor en geen verstandelijke overwegingen. Bewuste manipulatie is dan lastiger. Op de Skuul leerden we dat het belangrijk is dat je je gevoelens doorleeft (echt durft te voelen) en dat je ze toont. Als ik eens tijdens een groepsgesprek vertelde dat ik ergens boos over werd dan zei men dat ze daar niets van merkten. Wat wil je dan! Vroeg ik. Ik moest mijn boosheid uiten. Voor mijn gevoel deed ik dat, door scheve mondhoeken, in spleetjes geknepen ogen, en een opmerking. Dat was dus niet voldoende. Ik heb vaak krampachtig een boosheid proberen te uiten op de manier waarvan ik dacht dat het wel zou over komen. Ik ben absoluut geen type, die schreeuwt of zijn stem verheft, maar dat heb ik dus wel eens geprobeerd. Het werkte in zoverre dat ze me hoorden maar mijn boosheid voelde ik nog steeds, en het “uiten” daarvan hielp me niet. Dat zelfde ging op voor verdriet, en dat had ik op de Skuul genoeg. Ik heb op de Skuul nog nooit tranen laten zien en ik werd gek van de op en aanmerkingen als ik vertelde dat ik verdriet had maar dat weer volgens hen niet liet zien. Tjaaaaa         Gevoelens zijn dus eigenlijk iets heel persoonlijks en dienen dus als zodanig worden benaderd. Ieder voelt van binnen en laat alleen datgene van buiten zien wat hij/zij wil of absoluut niet kan vermijden. De enige uitzondering is daarop dat je gevoelens ook bewust kan laten zien aan een ander met het doel een ander tot iets te bewegen. Je betrekt ongevraagd anderen bij iets wat van jezelf is waar de ander eigenlijk helemaal buiten staat. Het manipulatieve karakter daarvan is dat je eigenlijk een toneelstukje aan het opvoeren bent tegenover de ander. Je wilt aandacht, en in plaats van die aandacht gewoon te vragen, pers je tranen eruit, omdat je denkt of hoopt dat een ander je dan de aandacht geeft die je wil. Dat manipuleren is verdomde risicovol. Als je het niet goed doet, krijg je niet wat je wilt. Daar raak je weer teleurgesteld door, en dat bevordert je verdriet weer. In de Dikke van Dalen wordt manipulatie omschreven als; Op slinkse wijze beïnvloeden. Zoals ik al schrijf; het tonen van je gevoel lijkt inderdaad wel eens manipulatie. Manipuleren hoort volgens mij gewoon bij het omgaan met mensen. Als je in een winkel iets van de prijs af wil hebben, dan helpt het als je aardig tegen de winkelbediende doet. Je bent dan niet aardig omdat je aardig bent, maar om iets van een ander te bereiken (manipulatie dus). Naar een verdrietig mens. wordt vaak aardiger gedaan, dan tegen een boos mens. Enzovoorts. Alle blijk van gevoelens gemeend of niet, hebben een eigen persoonlijk doel. Van dat doel hoef je je niet altijd bewust te zijn, maar het is er wel. Ik zelf heb het al moeilijk genoeg, om met mijn gevoelens om te gaan. Om ook nog eens, te veel na te denken, of anderen mijn gevoel wel begrijpen, kost me eigenlijk te veel energie. Begrijpen mensen mij dan niet, dan is dat jammer en vaak onhandig, maar dat is in principe hun probleem. Natuurlijk probeer ik de mensen die mij dierbaar zijn, wel te vertellen over mijn gevoel. Maar dan wel op een wijze die bij mij hoort. Ik vind het belangrijk dat mensen weten wat ik voel want dat bevordert mijn communicatie met hen. In alle leerprocessen die ik onderga, om met mijn verslaving om te gaan, ben ik me steeds bewuster van mijn gevoelens geworden. Die onderdrukte ik te vaak door mijn gebruik. Nu komen ze steeds meer naar voren. Toen ik eindelijk bewust was van al die gevoelens was ik er nog niet. Nu werd ik me ook nog eens bewust hoe ik er mee omga. Het zijn allemaal nieuwe ontdekkingen die leiden tot experimenteren. Ik gebruik daarvoor net als met de dierproeven in de medische wereld ongevraagd andere mensen voor. Er vallen gelukkig geen slachtoffers (voor zover ik weet) behalve ik zelf. Ik leer er van en daar gaat het om. Verder manipuleer ik, bewust dan wel onbewust gewoon verder, en laat me met plezier manipuleren door anderen, zolang ik het maar door heb. Dat heb ik helaas niet altijd maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.

 

33.Het leven is verrukkelijk (kuluk?)

Mijn leven zag er niet bepaald geweldig uit in mijn gebruikerstijd. Trouwens ook niet altijd daarvoor, maar goed. Alle ellende die ik mee maakte even daargelaten want die schijnen gewoon bij het leven te horen. Gek is dat. Je staat zo vaak stil bij alle ellendige dingen die je meemaakt. Hoe vaak lig je s´nachts niet wakker van zorgen over je kinderen, je vrouw, je werk, je financiën, en natuurlijk over je eigen persoonlijke problemen. Waar praat je vaak en lang over? Juist over je problemen en je zorgen. Wanneer bel je vaak vrienden familie of bekenden? Juist wanneer er weer iets minder leuks is gebeurd. Of als je minder leuke dingen te bespreken hebt. Zoveel aandacht gaat er naar je toe als je het moeilijk hebt. Ze staan als je geluk hebt in de rij om je te steunen en te helpen. Ook in de Skuul ging alle aandacht daar bijna volledig naar toe. Wat gaat er niet goed. Wanneer voel je je slecht. Wanneer heb je verdriet en waarover en waardoor. Huilen werd bevorderd dat was goed voor je gevoelsuiting en zo ging het maar door. `-**+Natuurlijk werd er wel gezegd dat het goed was dat je ook keek naar datgene wat er goed ging maar daarvoor was je niet op de Skuul. In gesprekken met hulpverleners wordt er altijd met de vraag begonnen; hoe gaat het. Als je dan antwoordt dat het goed gaat dan is dat mooi maar ze willen altijd meteen weten wat er niet goed ging of gaat. Echt stil staan bij het goede is er nauwelijks bij. Op de Skuul was het zelfs wel eens extreem. Toen ik zei bij het rondje na het eten, dat ik goed in mijn vel zat, en me prima voelde, werd meteen gezegd; nou dan ga je toch lekker weg. Dan ben je klaar hier. Pak je koffers maar. Doeiiiii Meteen voelde ik me belazerd. Hoe komen ze er bij. Ik ben nog lang niet klaar hier. Shit waar was dat goede gevoel nu gebleven. De staf bereikte precies wat hun bedoeling was. Kijk goed naar jezelf. Dat ik me nu goed voel wil nog niet zeggen dat ik klaar ben aan mezelf te werken. Alles goed en wel, ik baalde er wel van dat ik dat prettige gevoel kwijt was. Door mezelf dat wel, want was ik wel klaar op de Skuul geweest, dan had ik gereageerd met: je hebt gelijk. Ik pak mijn koffers en ga. Het is zo geweldig als het eens goed gaat. Het leven kan verrukkelijk zijn. Er gebeuren soms zo veel geweldig leuke dingen. Zo´n dag had ik.      Vandaag begon al goed. Ik had willen uitslapen, maar werd al vroeg gebeld door de gemeente. Ik schrok, maar het was goed bericht. Een aanpassing aan de voordeur in verband met de handicap´s van mijn zoon was goed gekeurd en zou uitgevoerd worden. Na een lang slepend proces wat heel wat kopzorgen veroorzaakt had. Een opluchting voor mij en mijn gezin. Een zorg minder. Die middag wilde mijn dochter en zoon een dvd kijken die ik had gekregen van Robbie een goede vriend van me. Eerdere dvd s die ik van anderen had gekregen deden het niet maar deze werkte perfect. De kinderen en dus ik ook hadden een geweldige middag. Tijdens de film werd ik nog gebeld door de Jellinek. Ik dacht meteen zoiets van, wat is er nu weer mis gegaan, maar nee hoor. Er was een saneringsprogramma met de tandarts voor me geregeld, en ik kon binnen enkele weken terecht voor behandeling. Geweldig. Eindelijk eens met mijn gebit aan de gang. Aan het eind van de middag kwam ik tot de ontdekking dat het vlees niet ontdooid was. Eten maken werd dus een probleem. Meteen besloot mijn vrouw dat we lekker bij de chinees gingen halen. Perfect. Mijn dochter had al gezegd dat ze graag weer eens chinees wilde eten en ik hoefde niet te koken dus hoe kan het beter. Een perfecte dag. Ik wil deze dag het liefste lang laten duren. De rottigheid, de ellende, en de zorgen, komen toch wel weer. Ik belde die avond meteen Robbie om mijn positieve ervaringen met hem te delen. Dat deed mij maar ook hem goed.  Ik had zelfs even de neiging om te denken. Daar moet op gedronken worden, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ha ha ha.  Tegenwoordig weet ik alle positieve dingen die gebeuren veel beter te waarderen dan in mijn gebruikerstijd. Ik kan er geweldig van genieten. In tegenstelling tot Remco Campert wil ik met dit verhaal geen “schijn” van verrukking tentoonstellen maar laten zien hoe heerlijk het is om die verrukking met anderen te delen. Waarom geen nachten lang wakker liggen en genieten van alle leuke dingen die je die dag hebt mee gemaakt of de volgende dag gaat mee maken? Waarom geen familieberaad, of vrienden bijeenkomst, om met elkaar te genieten van die leuke dingen?  Voel je je goed, gaat het goed, meldt dat dan aan anderen, die kunnen dan mee genieten.

 

34.Nazorg en zelfzorg

Als je de Skuul dan eindelijk verlaat, dan begint het pas. Ik heb veel aan de Skuul gehad. Ik heb er geleerd, dat ik het allemaal zelf moet doen, in het leven. Ik heb de krachten en moed in mezelf weer terug gevonden. Ik durf het leven weer aan, al ben ik er ook bang voor. Alles wat ik geleerd heb, moet nog in de praktijk gebracht worden. Ik moet zelf, al dat gedrag wat ik afgeleerd heb, plaats laten maken voor nieuw gedrag. Het afleren van mijn verslavingsgedrag leek achteraf gezien nog het makkelijkste. Maar hoe leer je nieuw gedrag aan. In plaats van de kroeg op te zoeken had ik ineens veel tijd over. Wat moest ik doen met die tijd. Ik heb veel te doen nu ik eenmaal van die alcohol af ben. Eerst moest ik zien dat ik de hulp kreeg die ik nodig had. Dat lijkt heel eenvoudig. Je gaat naar een kliniek of verslaving bureau, en vertelt dat je hulp nodig hebt. Er komt dan een aardige mijnheer of mevrouw naar je toe. Die neemt je in de armen en helpt je. Was het maar waar!   De bureaucratie is in Nederland, dus ook in de verslavingszorg gigantisch.  Je krijgt een gesprek, een intake. Als het goed is, zijn alle gegevens, die verzamelt zijn tijdens je verblijf in de kliniek, al bekend. In mijn geval was dat niet zo. Computers werken blijkbaar niet voor verslaafden. Het verslag van de intake, wordt dan besproken in een team. Uit dit team komt dan iemand naar voren, die je "zaak" overneemt. Als je gelukt hebt, heeft deze hulpverlener snel tijd en begint het echte werk. Ik kreeg uiteindelijk André, een aardige man die met mij sprak over het hoe en waarom van mijn verslavingsproblematiek, en hoe ik nu verder wilde. In de eerste tijd vond ik het maar niets. Ik moest er veel te veel voor doen. Het ging me niet snel genoeg, en ik had dan ook moeite niet terug te vallen in mijn oude verslavinggedrag, al dronk ik niet.  Daar sta je dan. Zonder alcohol, maatschappelijk, fysiek en mentaal bijna op nul. Alles moest opnieuw worden opgebouwd. Je wonen, je relatie, je werk, je sociale contacten en het verwerken van alle ellende, die je meegemaakt hebt tijdens je gebruik. Niet alleen de ellende die je meegemaakt hebt, maar ook de ellende die je veroorzaakt hebt, komen op je af. Je wordt er op een onbeschermde wijze mee geconfronteerd. Precies daarvoor is juist die nazorg.  Nazorg hoort bij de behandeling. Je schiet er niets mee op om alleen van je gebruik af te komen. Je moet er een vervolg aan geven. Een nieuw leven, zonder gebruik, en liefst gelukkig worden.  Ook in de nazorg staat je eigen zelf-doen centraal. Natuurlijk, had en heb ik veel aan André, maar ik moet het wel zelf doen. Hij doet het niet voor me. Hij wijst me op zaken, die ik zelf (nog) niet door heb. Makkelijker voor hem, omdat hij mij van een afstand kan zien. Voor mij is het prettig, zaken te bespreken van persoonlijke aard met iemand, die niet in mijn directe omgeving staat. Ik kan er alles zeggen en al mijn twijfels uiten, zonder allerlei consequenties daarvan onder ogen te hoeven zien. Afgezien natuurlijk, mezelf onderogen, zien en dat is moeilijk genoeg.  Met de individuele nazorg zoals ik die heb ben ik blij.

Zelfzorg

Naast de nazorg is er echter iets wat net zo belangrijk is. Dat is de zelfzorg. Het woord zegt het al. Voor jezelf zorgen. Zelf de verantwoordelijkheid over je leven in eigen hand nemen. Bij het voor jezelf zorgen, hoort ook het je zelf helpen. Klinkt wel wat belerend maar het is wel zo. Als je het moeilijk hebt, hoort het je zorgen maken, daarover erbij. Maar alleen zorgen is niet genoeg. Je moet je situatie verbeteren, en daar heb je hulp bij nodig. Als je dat niet nodig had gehad was je nooit verslaafd geraakt. Je moet je zelf willen helpen. Ook dat moet je leren want dat kon je niet, dat is gebleken. Moet je dan alles opnieuw uitvinden?? Nee gelukkig niet zeg!  Behalve de nazorg in welke vorm dan ook, is er meer.  Er is als je gelovig bent, God (God is er ook als je niet geloofd oké, daarover kun je redetwisten) maar er is ook zoiets als, lotgenoten contact. Mensen die net als jij, met verslavingsproblematiek te maken hebben gehad, kunnen hun ervaringen met je delen. Van die ervaringen kun je weer leren zodat je jezelf kunt helpen. Vreemd genoeg is er zo´n club van mensen, en zij noemen zich de zelfhelp groep. De zelf-help-groep waar ik mee in aanraking gekomen ben is de Zelfhelpgroep Buitenveldert.  Het is een groep die in Amsterdam, Assen, Den Haag, Groningen, Leeuwarden en Rotterdam bijeenkomsten organiseert. De groep is open en vrij betreft sfeer. Je hoeft geen lid te worden of contributie te betalen. Je hoeft geen verwijsbrief te hebben van je dokter of specialist. Je kunt komen wanneer je wil. Het maakt ook niet uit waaraan je verslaafd bent.  Zoals ze in hun presentatie melden; 

We zijn hier in een groep met uitsluitend mensen, die zelf een oplossing zoeken voor hun eigen verslavingsprobleem en/of ander dwangmatig gedrag, en een manier om in vrijheid te leven; er zijn dus geen buitenstaanders aanwezig         Uit informatief blad; zelfhelpgroepen Buitenveldert.

Erg prettig en duidelijk, geven ze aan dat verslavingsproblematiek niet alleen een kwestie is van de drank, drugs, seks, eten of wat meer. Het gaat om problemen in, en met, het leven. Voor mij is de Buitenveldertgroep geweldig. Ik kan er samen met anderen praten over de dingen in het leven, die me bezig houden, zonder dat altijd die drank aan bod komt.  Dat ieder in de groep zijn of haar eigen ervaringen heeft betreffende verslaving is dan bijzonder handig. Ze weten waar ik over praat zonder dat ik dat elke keer weer moet uitleggen.  Ik zou iedereen dan ook aan raden om die lotgenoten contact groepen te bezoeken. Er is ook de AA de NA en zoals ik bezoek de Buitenveldertgroep. Iedere groep heeft zo zijn eigen sfeer, gebruiken, tradities. Ik heb in elke groep wel wat gevonden wat bij me past, al heb ik uiteindelijk gekozen voor de Buitenveldertgroep. Waarom? Ach…aan die informatie heb je niets. Die komt van mij, en het gaat er juist om, dat je die groep kiest die het beste bij jouw past.  Bezoek ze eens. Niet een keer want dan weet je nog niets. Ga een paar keer en, kies dan een groep, of bezoek ze allemaal net zo vaak als je wil. Voor hen die het niet weten, je kunt meer informatie krijgen bij:

www.aa.nl  www.zelfhelp.nl of www.jellinek.nl

Die groepsbijeenkomsten zijn niet alleen serieus. Je bent geen slachtoffer, of hebt altijd te lijden onder je verslaving. Maar het is goed, nuttig, en plezierig met mensen te praten die ook een verslaving problematiek hebben. Er is een soort van herkenning, die je het gevoel geeft niet alleen te staan.  Behalve voor de nazorg en zelf zorg is zo´n groep ook nog geschikt te gebruiken als voorzorg. Je weet maar nooit. Een onderhoudsdosering om te blijven groeien. Je hoort van andere mensen zoveel interessants waar je later, of meteen wat aan kan hebben. Voor Anton zijn de bijeenkomsten bijna altijd weer een bron voor nieuwe verhalen. Je kunt er ook lachen om jezelf en als je dat niet goed kunt dan kun je het er leren. En wat is leuker dan lachen?

35.Rituelen

Rituelen zijn voorgeschreven gebruiken en ceremoniën bij erediensten. (Wolters Koenen)

Veel rituelen zijn voor mij niet alleen kerkelijk bepaald. Er zijn veel rituelen die niets te maken hebben met geloof of een kerkbezoek. Een ritueel is zoiets als een voorbereiding van een handeling of een gebeurtenis. Een dergelijk ritueel kan je helpen de gebeurtenis of handeling makkelijker te maken. Voor dat ik slapen ga zet ik altijd een flesje water naast mijn bed. Het vullen van het flesje met vers water. Het plaatsen van het flesje naast mijn bed hoort bij mijn voorbereiding van het slapen gaan. Als ik dan in bed lig ga ik op mijn rug liggen, bid een gebed, doe mijn ogen dicht en neem de afgelopen dag in mijn gedachten door. Dan ga ik op mijn zij liggen en denk aan de dag van morgen. Dan pas ga ik slapen. Altijd de zelfde procedure. Waar ik ook ben en hoe laat ik ook naar bed ga. Zonder die voorbereidingen, lees hier rituelen, kan ik niet in slaap komen. “S morgens sta ik op, ga naar het toilet, zet koffie, maak de kinderen wakker, kleed ze aan en zet hun schoolspullen klaar. Dan kijken op de kalender wat er me te wachten staat die dag. Daarna lees ik de krant en drink mijn kopje koffie. Daarna begint pas mijn dag. Het zijn altijd dezelfde rituelen. Altijd dezelfde volgorde behalve tijdens de weekends en vakanties dan kunnen de kinderen uitslapen. Zonder die krant (ik vergeet bijna de sigaret), en dat kopje koffie kan ik de dag bijna niet beginnen. Ik heb de tijd voor die rituelen gewoon nodig. Als ik thuis kom dan kijk ik eerst altijd of er post is. Ik neem die dan even door pak wat te drinken en dan pas denk ik aan wat er nog moet gebeuren. Koken, opruimen en alles wat er zo gedaan moet worden in een gezin met vrouw en kinderen. Dat ene moment van de post nakijken en even wat drinken hoort bij het begin van een nieuw dagdeel. Die volgorde is altijd hetzelfde. Een ritueel. Zelfs als ik elders ben dan is die neiging om naar de post te kijken er, en ook dat even zitten en iets drinken is er altijd. Zo zijn er veel meer rituelen. Nooit onder een ladder lopen, altijd even langs de buurvrouw lopen om te zwaaien, altijd even kijken of onze kat er is, etc. Rituelen hebben een duidelijke functie voor mij. Ze zijn een afsluiting en/of een voorbereiding. Het is een moment voor jezelf. Een moment van tijd alleen voor jezelf. Een moment naar binnen gekeerd. Zonder die rituelen ben ik onthand. Voel ik me niet op mijn gemak. Voel me onvoorbereid. Ik sta er, ook al ben ik moe, vroeg voor op. Ik begin wat later met koken of andere taken. Ik neem bewust de tijd voor mijn rituelen. Aan rituelen mankeert, denk ik niets. Ze zijn nuttig.  Maar wat als rituelen veranderen in verslaving? Wanneer is het ritueel belangrijker dan de reden waarom het ritueel tot stand is gekomen. De borrel die ik nam voordat ik iets moeilijks of lastigs moest ondernemen werd dat. Het ging bij mij al lang niet meer om iets moeilijks voor te bereiden. Het ging me om de borrel, de drank, de alcohol, de roes. De te ondernemen actie interesseerde me allang niet meer. Sterker nog: door mijn voorbereiding (ritueel) van de borrel was ik niet eens meer in staat om de actie uit te voeren. Ik gebruikte de voor me liggende taak als excuus om het drank/ritueel uit te voeren. Ik probeer rituelen wel eens te veranderen of juist bewust na te laten. Gewoon om te testen of ik van de rituelen afhankelijk aan het worden ben. Misschien een beetje over voorzichtig van me, maar ik wil, in principe nergens meer afhankelijk van zijn. Er zijn zoveel verschillende rituelen. In de kerk kies ik er voor, mee te doen aan die rituelen die mij aanstaan. Die, waar ik me niet prettig bij voel, pas ik aan of doe er niet aan mee. Op de Skuul was er een terugkerend ritueel. Elke keer weer als er veel nieuwe bewoners waren werd het ritueel van het afscheid “vieren”, een soort rouwverwerking van de alcohol. Op een plechtige rituele wijze werd een lijstje met dankbaarheden aan de alcohol verbrand in een vuilnisemmer.  Het was de bedoeling dat je opschreef wat je zo prettig had gevonden bij het gebruik van de alcohol of andere middelen of dwangmatige gedragingen. Het waren dingen zoals; met een borrel was het gezelliger, kwam ik losser. Met een snuif voelde ik me gelukkiger enzovoorts. Dit schreef je dan op een briefje. Je gooide die dan in een brandemmer met de woorden in de strekking van; bedankt dat je dat voor me gedaan heb maar nu wil ik dat zonder je doen. Ik begreep het doel van het ritueel wel. Je hebt je niet voor niets afhankelijk gemaakt van een middel. Het had zijn nut anders had je er geen gebruik van gemaakt. Toch deed ik op een andere wijze mee aan het ritueel. Ik wilde niet dank je wel zeggen tegen de alcohol. Dat verdiende de alcohol voor mij niet. Alle voordelen die ik heb gehad van de alcohol waren nep. Onecht. Er waren feitelijk geen voordelen, afgezien dat alcohol ook gewoon lekker kan zijn dan. Ik nam deel aan het ritueel door in plaats van dankbaarheid te tonen juist mijn afschuw liet blijken. Zoiets als bij een begrafenis zeggen wat ben ik blij dat hij dood is. Zo voelde ik het ongeveer. Je hoort geen slechts van een dode te zeggen maar in dit geval vond ik dat het mocht. Het ritueel was nuttig maar dan wel onder mijn voorwaarden en op mijn manier. Rituelen kunnen prachtig zijn. De liederen in de kerk, de meditatie in de ochtend, de uitwisseling van ringen tijdens een huwelijk. Ook allerlei andere rituelen of gebruiken zijn prachtig. Iedere familie, gemeente volk of land kent van die gebruiken. Ze zijn de moeite waard om te koesteren. Zorg er in ieder geval wel voor dat een gebruik, traditie of gewoonte, zijn waarde niet verliest door de functies daarvan uit het oog te verliezen. Een van mijn rituelen ga ik vandaag expres doorbreken. Al mijn verhalen worden voordat ze in een boekje worden geplaatst eerst onder mijn lezersclubje verspreid. Deze keer dus niet. U hebt dus kans, om op rituele wijze, de eerste te zijn, die dit verhaal gelezen hebt.

 

36.Valkuilen

In de verslavingszorg wordt altijd veel aandacht besteed aan de valkuilen. Daar wordt mee bedoeld de situaties waarin je verleid wordt tot het opnieuw gebruiken van de middelen waaraan je verslaafd bent. Wat zijn dat eigenlijk die valkuilen.  Toen ik nog een kind was heb ik nog al eens valkuilen gegraven. Voor de lol een gat graven, een paar takken erover heen en dan maar hopen dat iemand er in valt. Die kuilen waren niet diep hoor en er werden ook geen scherpe punten in de bodem geplaatst. Als iemand er al in viel dan zou die zich nauwelijks bezeren. Ik vond dat altijd spannend. Ik had wel eens een Tarzan film gezien waar wilde dieren in valkuilen, gered werden door Tarzan. Ik vond het een sport, die valkuilen zo te plaatsen, dat ze zo onzichtbaar mogelijk waren. Dat lukte wel eens. Sterker het lukte mij wel eens zo goed, dat ik door onoplettendheid wel eens vergat, waar ik ze precies geplaatst had. Gevolg was dan ook dat ik eens in een zelf gegraven valkuil viel. Ik haalde mijn been flink open en had er best pijn aan. Ik naar mijn moeder voor een pleister. Ik durfde natuurlijk niet te zeggen dat ik in mijn eigen valkuil gevallen was. Dat vond ik toen zo stom van mezelf, dat ik ze daarna nooit meer gegraven heb. Ik was veel te bang dat ik weer zou vergeten waar ze gegraven waren. Die valkuilen die leiden tot opnieuw gebruik van middelen, zijn in principe ook door mezelf gegraven.  Het zijn valkuilen in de zin van; aangeleerd gedrag die tot mijn gebruik hebben geleid. Ik liep vaak weg van moeilijke dingen die ik niet begreep of waar ik niet mee om kon gaan. Ik dronk dan maar, in plaats van er mee aan de slag te gaan. Dingen die moeilijk zijn of die ik niet begrijp, zou je mijn valkuil kunnen noemen. Net als een door een kind gegraven kuil, is zo´n kuil vaak verborgen. Je hebt pas door dat iets moeilijk is, als je ertegenaan loopt. Je hebt dan twee mogelijkheden. Je gaat je oude gedrag vertonen en gaat drinken (je valt in de kuil). Of je pakt die moeilijke dingen aan, bestudeert ze, analyseer ze en pakt ze aan. Je springt dan over de kuil heen. Toen ik als kind over een open grasveld liep waar veel kinderen speelden en dus de gewoonte hadden valkuilen te plaatsen lette ik altijd goed op waar ik mijn voeten neer zette. Soms gebruikte ik wel eens een stok om plaatsen waar het gras hoog stond, af te tasten voordat ik er mijn voeten neer zette. Dat alles om maar niet in een kuil te stappen.  Als kind wist ik in mijn buurt ongeveer wel waar kinderen valkuilen groeven. Niet elke plek kende ik want op vakantie ben ik ooit op vreemd terrein, in een valkuil gevallen. Het was nog een diepe ook. Erger was nog dat er kinderen op de loer lagen, die zich rot lachten om mijn val. Ik was diep beschaamd al zag ik de lol er ook wel van in. Dat was een goede valkuil. Ik wilde dat ik hem gegraven had. Ik ben nooit meer in een valkuil gevallen, en ik hoop, dat me dat ook nooit meer zal gebeuren. Zo gaat dat ook met mijn verslaving valkuilen. Ik heb door ervaring en door mijn leerprocessen, op de Skuul, onderhand wel geleerd, in welke situaties mijn alcohol lust opduikt. Die situaties zie ik meestal ook wel aankomen. Ik heb dan de gelegenheid nog eens goed bij mezelf te raden te gaan wat te doen en hoe te reageren. Ik trap dan niet in de val van mijn oude gedrag, maar pak het aan. Het is dus net als het kind dat uitkijkt voor valkuilen. Ik gebruik dan niet een stok, maar wel andere dingen, zoals het putten uit de ervaringen van anderen. Die valkuilen kom je overal in het leven tegen. De enige manier om die kuilen te vermijden is, dus niet te leven. Moet je er dan maar een einde aan maken?. Ik dus niet. Als ik maar goed genoeg oplet zie ik de valkuilen aankomen en kan er dan overheen stappen. Ik zelf geloof dan ook niet dat het nodig is om absoluut geen drank in huis te hebben. Zolang ik maar weet dat de drank niet voor mij geschikt is, blijf ik er van af. Drank kan ik op elke hoek van de straat kopen, dus vermijden kan ik de drank toch niet. Niet drinken kan ik wel vermijden. Ik hoef enkel mijn handen niet naar een glas te brengen. Aangezien de meeste valkuilen door mezelf zijn gegraven, weet ik ze dus te liggen. Dat maakt het makkelijker. Een kind gaat ook niet een mooi speelveld vermijden, omdat er wel eens een valkuil zou kunnen zijn. Je bent nooit te oud om te leren dus ook kun je valkuilen tegen komen, die je niet gezien hebt. Dit omdat ze zo verborgen zitten, dat ze niet zichtbaar zijn voor jou. Dat is een leerpunt. Door schade en schande wordt men wijs. Helaas maar een waarheid. Zo was een goede vriend van mij (net als ik alcohol verslaafd) laatst in de kroeg. Hij dronk cola en een buurvrouw deed dat ook maar dan cola met een flinke scheut cognac er in. Per vergissing nam hij het verkeerde glas en nam een flinke teug colacognac. Hij schrok zich wild maar bleef rustig. Nam niet nog een slok en kijkt sindsdien wel drie keer voordat hij een glas van de bar op pakt. Wat als je dan eens in een valkuil gevallen bent?  Toen Tarzan eens in een grote valkuil gevallen was bleef hij niet liggen om dood te gaan. Als hij de rand van de kuil niet bereiken kon, pakte hij een liaan om er uit te klimmen. Als dat hem niet lukte, riep hij zijn vrienden, die hem dan hielpen er uit te klimmen. Hij kon het, met gebruik van zijn eigen krachten en zijn vrienden.  Zo zou het ook moeten gaan, als je terug valt in je gebruik. Het heeft geen zin om dan maar op de grond van de valkuil te gaan zitten wachten op het einde. Je moet alle energie die je hebt, gebruiken om er weer uit te klimmen. Als je daar niet in slaagt, vraag dan om hulp, Je kunt dan een ladder aangereikt krijgen. Die moet je dan wel zelf opklimmen. Het is dan overigens wel handig, om als je er uit bent, die valkuil goed dicht te gooien. Een nieuwe manier aanleren om opnieuw gebruik te voorkomen.  Aangezien valkuilen altijd door jezelf worden gegraven zou je het woord valkuil moeten ontleden.  Maak gebruik van de scherpe blik van valk-uilen. Dan zijn valkuilen niet meer zo bedreigend en iets om bang van te zijn.

 

37.De Paal

Op de Skuul hadden we een paal staan waarop ieder die dat wilde na zijn verblijf iets achter kon laten. Het was een soort eitjes paal. Ik zelf heb er een bordje opgeplakt waarop een pakje sigaretten, een dartflight, een paar bloed druppels en een paar speelkaarten bevestigd waren. Anderen hadden een paar linker schoenen, of in mooie uitgehakte letters een naam hadden gebeiteld. Het waren Afscheids groeten   

38.Als en dan

Nee ik heb het niet over die vreselijke spierziekte maar gewoon over het woordje, het begrip als en dan en dus. Het zijn van die woorden die in de taal en het denken zorgen voor de nodige irritaties, onnodige onrust en onzekerheid. Wat dacht u van:   Ik doe het als……..Ik wil wel als……… Als de bus maar……..Als het maar lukt…….. Als je dat niet doet dan……..Als ik het niet doe dan……. Als de bus te laat komt dan…….. Als het niet lukt dan…….  Zo kan ik nog wel even door gaan.  Die woorden als en dan zijn eigenlijk heel vervelend. Door ze te gebruiken ga je van een aantal vooronderstellingen uit. Als je bijvoorbeeld niet drinkt, dan…….behoud je de baan die je hebt. Wie zegt dat? Het kan best zijn dat je baas failliet gaat. Als ik iets voor jou doe, dan…… doe je ook iets voor mij. Is dat zo? Moet het? Of doe je iets gewoon omdat je dat wilt en je het leuk vindt om wat voor een ander te doen? En wat doe je als de ander niets wil terug doen? Doe je het dan niet?  Of; als ik niet meer drink kan ik bij mijn vrouw wonen. Is dat zo? Is het alleen afhankelijk van mijn al dan niet drinken? Kan het zo zijn dat als ik niet meer drink mijn vrouw toch op mij uitgekeken is?  Al die als-en  en dus-sen. Beter zou het zijn deze woorden niet te gebruiken. Zeg gewoon wat je wilt of denkt. Verwacht niet steeds van alles terug. Je kunt dan niet zo snel teleurgesteld worden. Bovendien doe je dan de dingen, die je wilt doen, en doe je ze niet, om iets anders te bereiken. Gewoon iets doen voor een ander of gewoon om het doen zelf.  Zo vond ik naar de kerk gaan lastig. Ik dacht dat als ik ter communie ga, ik ook van de wijn moet drinken. Ik zat helemaal fout. Ik heb het aan de pastor gevraagd, en die vertelde dat het helemaal geen plicht was en dat hij zich voor kon stellen dat ik geen wijn wilde drinken. Ik was niet de enige. Door dat als, heb ik het mezelf moeilijker gemaakt dan nodig was.  Zo durfde ik ook niet goed naar mijn werkgever te gaan. Ik dacht; als ik ga dan zal hij wel over mijn gebruik beginnen. Dat gebeurde dus niet, toen ik eindelijk genoeg moed verzameld had, en gegaan ben. Dat als en dan. Als ik er daaraan denk dan word ik er moe van. Klopt dus ook niet helemaal want nu ik er aan denk en er over schrijf word ik helemaal niet moe. Integendeel, ik krijg er energie van. Als en dan probeer ik zo min mogelijk meer te gebruiken. Behalve in de vragende zin van het woord. Dan kan het verhelderend werken.  Zo stelde iemand me voor om iets voor me in de tuin te doen. Ik dacht nog, wat moet ik er voor terug doen, maar ik antwoordde met een enkel woord….. Als? Ik kreeg een antwoord in de geest van; voor niets hoor, ik heb zin om wat te doen. Dat gaf me een goed gevoel. Zo sprak iemand me laatst aan over mijn gedrag in mijn gebruikerstijd. Ik had al vele malen mijn excuses aangeboden en was het zat. Ik antwoordde met……en dan? De man was meteen uitgepraat. Ik heb daarna nooit meer wat van hem gehoord over die tijd. Net als, als, dan, dus, wanneer, ingeval, ach noem maar op. Allemaal van die vraagtekens en vooronderstellingen. Ik probeer ze zo min mogelijk nog te gebruiken. Alles wat belangrijk is dat is het nu. Dit moment. Deze seconde. Alles wat daarna komt is onzeker, en het heeft geen zin, om in je gedachten alleen al, woorden te gebruiken, die lijken op; als, mits, dan, wanneer, dus etc…Het vereist wel enige fantasie want ze zijn wel erg gemakkelijk in het gebruik. Tsja.. Dus……….

 

39.Even maar

Dit is zo’n dagje waarin het gewoon even moet. Even je aanstellen als een kind. Even je zielig voelen. Even de wereld klote vinden. Nou daar ga ik dan!!!!!! Die schoenen zitten niet lekker. Ik heb geen geld voor nieuwe. Die verdomde postbode is weer eens te lui een aangetekend stuk gewoon af te leveren in plaats van een briefje in de bus te stoppen. Mijn buik doet zeer. Ik heb trek en er is niets lekkers in huis. De gemeente wil weer eens niet meewerken om een aanpassing te verrichten. De aanvraag voor een aangepaste auto is afgewezen. Ik heb geen zin om aan het werk te gaan. De woonkamer moet geveegd worden, ik heb geen zin. Ik ben moe en wil slapen maar dat lukt niet. Vrienden van mij hebben het moeilijk ik ook. Mijn vrouw doet lelijk tegen me. Mijn kinderen zijn vervelend. Er is niets fatsoenlijks op de buis. De radio stoort. Mijn computer is stuk. De koffie die we altijd hebben, is er weer eens niet in de supermarkt. Verdomme ik moet koken vandaag maar ik heb geen zin. De was moet nog afgehaald worden, bah ik heb geen zin. Het regent buiten bah.. Ik heb ook nog pijn in mijn hoofd van al dat gemopper. Niemand begrijpt me. Ik voel me alleen. Ik ben in de steek gelaten door iedereen. Niemand weet hoe moeilijk ik het vind om nu geen borrel te nemen. Wat is er nog voor leuks in het leven. Boehoe boehoe shittttttttttttttt    Ja ik weet het, ik zeur, maar wacht even er komt nog meer…  En dan gebeurt het!  Een grote vaderfiguur met brede armen sterke spieren, zachte ogen en een klein hartje komt er aan. In zijn gezelschap is een grote moederfiguur. Grote zachte borsten waar je tegenaan kan kruipen, een zachte huid, warme ogen en een zachte stem. Ook is God daar. Een groot licht dat warmte en energie uitstraalt. Samen komen ze op me af en nemen zich in hun armen. Zachtjes fluisteren ze; Het is goed hoor Anton, je hebt gelijk. Het is allemaal heel oneerlijk, de wereld is klote. Kom maar hoor, huil en scheld maar eens lekker, dat lucht op. Ik laat dat helemaal over me heenkomen en geef me er zalig aan over. Totdat…… Met luide stem roepen ze; en nou is het afgelopen. Doe je ogen open. Recht je rug. Ga weer helder denken. Haal die was er af. Geef die kinderen een knuffel. Neem je vrouw in je armen. Bedenk wat nieuws voor een auto. Treedt de wereld weer tegemoet. Vergeet niet dat het eten op tijd klaar moet staan. Ga niet zuipen. Kom op. Ga er weer tegenaan. En dat doe ik dan maar. Dat klagen en dat zelfmedelijden schiet niet op. Het is echter wel eens lekker om je gewoon er aan over te geven. Kinderen kunnen dat nog zo goed. Een sneetje in de vinger kan hun hele wereld op zijn kop zetten. Ze wentelen zich in dat kleine sneetje. Ze worden opgevangen en het is zo weer over. Meteen erna is er weer het speelgoed wat ze aantrekt. De televisie, een vriendje, de papa’s en mama’s oma’s opa’s tantes enzovoort. Ze hebben het ook meteen weer vergeten dat sneetje of de vervelende gebeurtenis.  Als je volwassen bent of dat op zijn minst probeert te zijn is dat niet zo simpel. Je kunt zo snel de neiging hebben, je in dat zelfmedelijden te blijven wentelen. Er in vast te lopen. Depressief te worden. En de risico’s dat je terugvalt in je verslavingsgedrag is wel degelijk aanwezig. Kinderen kunnen makkelijk overstappen. Volwassenen niet altijd.  Toch vind ik het belangrijk, dat je eigenlijk wel eens medelijden mag hebben met jezelf. Het leven is gewoon niet altijd leuk. Je mag dat best eens hardop zeggen. Sterker je mag het ook wel eens voelen. Je hoeft je niet altijd groot te houden. Je hoeft niet meteen te roepen tegen jezelf; stel je niet aan.  Ik vind dat je je niet aanstelt. Maar daar schiet je niets mee op. Je moet verder met het leven. Je schouders er weer onder te zetten. Kortom wees maar eens af en toe dat kind. Vergeet niet dat je volwassen bent want er zijn niet altijd die vaders en moeders die je komen omarmen, en tegen je zeggen; en nou is het afgelopen. Dat zul je zelf moeten zeggen en DOEN.

 

40.Geuren

Het reukvermogen is een van de belangrijkste zintuigen. Het is een zintuig dat behalve je actieve geest ook je geheugen activeert. Geuren zijn herkenbaar. Zonder dat je ziet dat er iemand heeft gepoept weet je het al door de geur die iemand daarbij achterlaat. Echte kenners schijnen zelfs aan de geur te weten wat die persoon gegeten heeft of sterker nog welke ziekte hij onder de leden heeft. Geuren als die van uien, vis, sigaretten, aceton, noem maar op. Zonder dat je het ziet weet je dat ze er zijn. Niet alleen dagelijkse geuren herken je maar ook de geuren uit het verleden. Wie kent het niet? Je komt ergens en je ruikt iets dat je aan het verleden doet denken. Zo doet de geur van rozenwater me altijd aan mijn lang geleden overleden oma terug denken. Zij gebruikte dit altijd als parfum, maar ook voor de was, en zelfs bij de schoonmaak. Geuren kunnen ook allerlei emoties oproepen. De geur die een vrouw of man kan uitstralen kan erotische effecten te weeg brengen. Al zal de soort geur die dat te weeg brengt per persoon ongetwijfeld verschillen. De geur van een baby doet me altijd denken aan de geboorte en babytijd van mijn eigen kinderen. Ik word er warm van. Geuren kunnen je waarschuwen. Denk maar aan de geur van gas, rook als er iets in de brand staat. Zonder dat je het ziet ben je gewaarschuwd als je het ruikt. Geuren kunnen je honger of trek bevorderen. Dat kun je heel positief benoemen door te kijken naar de geur van verse soep, of van gebraden vlees als je daar van houd tenminste. Maar ook negatief als je geuren ruikt van dingen die je niet lust of waar je een hekel aan hebt. Geuren kunnen heel persoonlijk zijn. Ieder heeft zijn of haar favoriete geuren. Dit omdat ze herinneren aan leuke dingen of emoties oproepen die je graag hebt. Geuren kunnen de smaak papillen extra activeren, waardoor je nog meer genieten kan van lekker eten of drinken. Sommige geuren kunnen voor de een waarschuwing zijn of negatieve emoties oproepen terwijl een ander ze juist graag ruikt. Een voorbeeld daarvan is de geur van alcoholische dranken. Ik vind ze heel lekker ruiken. Ik was en ben dol op dranken. Ik wil ze echter niet meer gebruiken. De geuren daarvan kan ik echter lang niet altijd ontlopen. Gevraagd en ongevraagd komen dergelijke geuren op me af. Loop ik langs een kroeg (niet te vermijden), of kom ik in een restaurant, steeds weer ruik ik die dampen, terwijl ik dat wat ze verspreid, niet meer wil gebruiken. Het heeft ook wel zijn positieve kanten dat ik alcohol kan ruiken. Ik kan controleren of er in een drankje of maaltijd alcohol zit door er aan te ruiken. Ik kan gelukkig het kleinste spoortje van alcohol ruiken dus het zal me niet snel gebeuren dat ik ongewild alcohol gebruik. Wel is het soms lastig. Wat doe je als je iemand tegen komt die verschrikkelijk naar de drank ruikt. Knijp je demonstratief je neus dicht? Loop je snel door? Eigenlijk wil ik niet met alcohol geuren geconfronteerd worden. Ze verlijden me tot weer drinken. Die geuren verlijden me, en testen me. Sta ik wel sterk genoeg in mijn schoenen. Ach ja geuren. Sommige mensen zijn door hun jaren lange gebruik van verschillende middelen of door ziekte of ongelukken hun ruikvermogen kwijt. Dat lijkt me eerlijk gezegd veel lastiger. Je kunt niets meer controleren en ook andere geuren kun je niet meer waarnemen en daarvan genieten of gewaarschuwd worden. Geuren kunnen ook accenten leggen. Een vrouw of man kan zijn of haar uiterlijk accentueren door een parfum te gebruiken. In de kerk wordt wierook gebrand. Die geuren kunnen de  geloofsgedachte stimuleren. Als je zoals ik verslaafd ben dan kunnen de geuren van alcohol, marihuana, hasjiesj, cocaïne en noem maar op je alert maken. Je wordt als het ware weer gewaarschuwd. Zoals dit stinkdier kan genieten van de geuren van een bloem is hij zich niet bewust van zijn eigen geuren. Hoewel een ander stinkdier daar juist weer van kan genieten. Zo werkt het met geuren als je tenminste ruiken kan. Je kunt er van genieten en van walgen maar ze doen wat met je.  

 

41.In het midden staan

Dit vergt enige verduidelijking. Voordat u denkt dat ik de enige ben die belangrijk is. (Ben ik wel hoor!)                        In de contacten met andere mensen ben ik in principe het middelpunt. Ik ben degene die signalen van de anderen opvangt, geluiden hoor, interpreteert en daar op reageert. Niet dat alles naar mij toe gericht is, maar ik ben wel degene die het opvangt. Of er nu gesproken wordt over mij, of een ander, ik hoor zie en voel dat, en reageer daar op. Zonder dat ik er ben is er niets. Wauw….Toch is het zo. Als ik er niet zou zijn dan zou ik niet weten of er iets is. Jullie misschien wel maar dat kan ik dan niet weten omdat ik er niet ben. Is er dan überhaupt een bestaan zonder mij??? Ik weet het niet, omdat als ik er niet zou zijn, ik er ook geen weet van zou hebben. De rol die ik me hier aanmeet is wel erg filosofisch. Ik wil er mee duidelijk maken, dat overal waar ik bij betrokken ben, het ik (mijn ik) centraal staat. De invloed die alle gebeurtenissen hebben op mijn leven bepaal ik in hoofdzaak zelf. Ik ben degene die een gesproken woord interpreteer. Ik ben degene die een antwoord geeft, of niet. Ik heb mijn gevoel daarbij. De ander is in die zin afhankelijk van mij of het woord begrepen wordt zoals het door die persoon is bedoeld. Ik sta dus centraal. Dat gaat op voor alles. Het weer. Vind ik het leuk of niet. Heb ik er last van of niet. Zelfs het “weer” is er niet als ik er niet ben, hoewel dat weet ik natuurlijk niet. Misschien is er wel “weer” maar dan zonder mij. Elk gesprek waar ik bij ben of weet van heb vindt plaats rondom mij. Of het over mij gaat is pas van belang als ik er belang aan hecht. Als het niet over mij gaat is het pas interessant als ik het interessant vind. Als je jezelf centraal stelt wat ik wel eens doe of probeer dan is er een groot voordeel. Je hebt alles zelf in de hand. Het nadeel is weer dat je dan ook de verantwoordelijkheid daarvan draagt. Het feit dat ik alleen belangrijk ben en ieder ander dat niet is, is leuk. Een andere zaak is het als je in plaats van jezelf in het middelpunt te plaatsen, je door anderen in het middelpunt geplaatst wordt. Als je niet bij machte bent daarmee om te gaan kun je de klos worden. Anderen bepalen wat je tot jezelf toelaat. Je wordt doelwit van spot of andere ellende. Of en dat lijkt me weer wel leuk word je het doel van alle liefde die anderen maar op kunnen brengen. Natuurlijk, ik ben ook afhankelijk van anderen ook al zou ik dan zelf centraal staan. Maar en dat is het belangrijkste die afhankelijkheid heb ik zelf gekozen (al dan niet bewust). Misschien een hoop geneuzel. Toch is het belangrijk om mezelf te blijven doordringen van het feit, dat alles wat van belang is IK dat ben. Ik heb mijn leven in eigen hand. Draag de volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven. Ik kan dat aan niemand overgeven. Ik kan niemand ergens de schuld van geven. Ik doe het allemaal zelf. Als je dit gelezen hebt, begin dan nog eens opnieuw en lees het alsof je het zelf geschreven hebt. Immers jij(ik) heb(t) het geschreven, Anton niet, die bestaat niet, alleen jij (pardon) IK besta.  

 

42.Ja maar…

 

Het zijn van die eenvoudige dingen die het leven wel eens moeilijk maken. Of liever gezegd waar je jezelf nodeloos moe van maakt. Zo heb ik bijvoorbeeld de onhebbelijkheid om als iemand iets tegen mij zegt vaak als antwoord te geven; ja…maar…Zegt iemand bijvoorbeeld dat ik vergeten ben iets op te ruimen, dan antwoord ik te vaak met; ja maar ik was met iets bezig. Of, Ja maar ik ben het niet vergeten hoor, maar ik dacht dat doe ik later wel. De ander reageert daar weer op door te zeggen; het is toch een kleine moeite om het eerst op te ruimen. Ik reageer weer…………enz.  Dit zijn zulke nutteloze gesprekken. Waarom zeg ik niet gewoon; dat ben ik vergeten ik zal het meteen doen. Of gewoon Ja dat klopt sorry hoor. Dat elke keer weer in de verdediging gaan kost zo veel energie. Bovendien neem je een ander ook niet serieus die een terechte opmerking maakt. Zo veel van dit soort gesprekken, zijn gewoon te vermijden, door eerst toe te geven, en de ander gewoon antwoord te geven op wat er gevraagd wordt. Als iemand een opmerking heeft en je wilt reageren doe dat dan ook op een goede manier. Laat blijken dat je gehoord hebt wat er tegen je gezegd wordt. (Dit zeg ik vaak genoeg tegen me zelf. Je vermijdt zoveel nodeloos gewauwel. Gewoon zeggen je hebt gelijk. Het is veel makkelijker eigenlijk. Je hoeft toch niet elke keer excuses te vinden. Elke keer weer uitleggen waarom iets niet gegaan is zoals het hoort(volgens de ander). Het zijn van die dingen, waarvan iedereen volgens mij, wel eens moe wordt. De politie man die een fietser zonder licht aanhoudt wordt gek van alle uitvluchten. Hij krijgt de neiging de boete op te leggen. De fietser die meteen zegt; agent u hebt volkomen gelijk, mijn excuses, krijgt veel meer krediet. Misschien zelfs geen eens een boete. Dit is mij trouwens een keer gebeurd. Ik werd op het trottoir al fietsend aangehouden. Ik zei meteen u hebt gelijk ik zit helemaal fout. Ik zal het deze keer bij een waarschuwing houden antwoordde de agent en ik liep netjes met mijn fiets aan de hand verder. Of de agent zijn bekeuringen boekje al vol had weet ik niet maar ik was wel blij dat ik er geen kreeg. Discussies zijn wat dat betreft ook altijd lastig. Zo vaak ben ik het met een gepresenteerde stelling eens. Ik heb echter de behoefte om dat feit uit te leggen. Niet dat daar om gevraagd wordt maar ik zeg dan dus Ja …maar..  Ook frustrerend voor een ander. Die denkt dan, dit wordt een leuke discussie want hij is het met me eens, en dan komt er weer dat maar…  Geeft hij me nu gelijk of niet? Waarom dat maar…..

Deze onhebbelijkheid van dat maar….is lastig af te leren. Als ik het wel eens probeer geen maar te gebruiken, dan kijken de mensen me aan alsof ze zitten te wachten totdat er meer komt. Ik lach inwendig dan wel eens, als ik niets meer zeg en de ander afwachtend aankijk. Er is echter ook een nadeel. Een discussie is snel afgelopen als er alleen een ja uitgesproken wordt. Ook als je iemand op zijn donder wil geven, en er word alleen geantwoord; ja, je hebt gelijk, dan is dat ook onbevredigend. Je bent meteen uitgepraat. Ook als je een ander op zijn donder wilt geven en hij reageert meteen met; je hebt gelijk. Er is dan niet veel aan. Je hebt niets meer om over door te zeuren. Ik heb voor mezelf besloten het woordje maar te schrappen uit mijn taalgebruik. Maar dat zal niet eenvoudig zijn, want ik gebruik maar al jaren. Oh oh daar ga ik weer. Alweer maar…….              Nu ja ik drink niet meer dus dat heb ik ook afgeleerd. Ik hoop alleen dat het afleren van" maar" makkelijker is.

 

43.Verslaafden de deur uit?

 Dat is nogal een uitspraak die ik daar doe.

Ik weet dat het voor mij destijds de enige methode was om in te zien dat ik aan mijn verslaving wat moest doen. Pas toen ik het huis uitgezet was en alles wat me dierbaar was kwijt dreigde te raken begon ik pas echt wat aan mijn verslaving te doen. Met een alcoholist zoals ik, was niet meer samen te leven. Mijn vrouw en kinderen konden niet meer op me rekenen. Me niet meer vertrouwen. Ik stal geld, kwam afspraken niet na en gaf geen aandacht aan mijn kinderen. Mijn vrouw had niets meer aan me. De vrije tijd die ik had besteedde ik, door op de bank te gaan liggen. Ik was te vaak door mijn dronkenschap niet meer aanspreekbaar. Laat staan dat ze ook maar iets met me kon bespreken. Ook al hield ze van me met me samen leven ging niet meer. Dat ik dan ook uiteindelijk buiten stond, en volledig op me zelf terug geworpen werd, heeft me ook goed gedaan. Ik had niets meer dan mezelf. Een verhelderende situatie. Ik was wel gedwongen met me zelf te leven. Dat ging absoluut niet, en ben toen pas echt begonnen met mezelf aan het werk te gaan. Toen ik dat eenmaal deed, kwamen er weer kansen om terug te gaan naar huis. Dat is me uiteindelijk dankzij de Skuul, mijn vrouw en mezelf, gelukt. Ik wil zeker niet zeggen dat alle alcoholisten of andere verslaafden maar meteen de deur uitgetrapt moeten worden. Ik had die maatregel nodig. Dat ik het huis uitgezet werd had ook andere voordelen. De gemeente heeft bij het behandelen van een aanvraag voor een rolstoelbusje het volgende mee gewogen. Cliënt (lees hier mijn invalide zoon) heeft vervoer nodig om zijn vader te bezoeken op Texel. Volgens de gemeente hebben kinderen jonger dan twaalf jaar geen eigen vervoersbehoefte maar in dit geval blijkbaar wel. Nu wil het zo zijn dat ik na vier maanden Texel verliet en terug keerde naar mijn gezin. Toen de gemeente dat hoorde besloot ze meteen de aanvraag af te wijzen. Mijn zoon hoefde immers niet meer naar Texel dus had hij geen vervoer meer nodig. Ik had blijkbaar beter op Texel kunnen blijven want dan had de gemeente een busje geschonken aan mijn zoon en vrouw. Datzelfde gold ook voor een aanvraag bij een fonds voor gehandicapten. Toen ik niet thuis woonde werd de aanvraag serieus in behandeling genomen. Toen ik weer thuis woonde werd alles afgewezen. Dat alles omdat ook ik, een bescheiden inkomen had, en daardoor het gezamenlijke inkomen slechts enkele euro’s boven het minimum uitkwam. Natuurlijk, misschien enigszins overdreven maar: Gooi al die verslaafden de deur uit want dan krijg je wel wat je nodig hebt. Dat die verslaafde zelf ook van alles nodig heeft daargelaten, maar gezien de situatie waarin wij zaten, lijkt dat niet zo belangrijk. Ik had even de neiging om een scheiding en een verhuizing dan maar op de koop toe te nemen, maar gelukkig had ik ook nog een toegevoegde waarde voor mijn gezin. Als gebruikende verslaafde had ik dat niet. Nu wel, maar je zou bijna anders willen. Al deze afwegingen kun je achteraf wel hebben maar daar schiet je niet zo veel mee op. Ik, jij en iedereen moet maar leven met de situatie die er nu is. Ik en mijn gezin zijn nu in ieder geval blij dat ik niet meer gebruik en wel of geen busje doet daar niets aan af.

 

44.Uitleggen

 

Het is heel makkelijk, om aan anderen uit te leggen, hoe je een lekke band van een fiets moet plakken. Er van uit gegaan natuurlijk dat je dat al eens hebt gedaan. Iemand uit te leggen hoe je van de ene stad naar de andere stad komt is ook eenvoudig en anders zijn er zoiets als kaarten. Zo zijn veel dingen, makkelijk aan een ander uit te leggen. Een heel andere zaak is het, als je uit moet leggen wat je voelt. Dat is veel moeilijker. Je kunt veel doen met woorden en gebaren. Misschien zelfs met voorbeelden, of het aandragen van boeken. Je kunt zelfs films voorstellen. Allerlei hulpmiddelen zijn er. Veel soorten van gevoel kun je uitleggen omdat veel gevoel door anderen gedeeld worden. Iedereen heeft bijvoorbeeld wel eens verdriet, is boos, is verliefd of heeft verlangens. Allemaal dingen die mensen bij zichzelf herkennen en daardoor ook begrip kunnen opbrengen voor andere mensen die dezelfde gevoelens hebben. Het wordt echter veel moeilijker als je gevoelens hebt die slechts weinig mensen hebben. Zo heb ik een zoon die een zeer ernstige spierziekte heeft waaraan hij veel te jong zal overlijden. Hoe leg ik uit, hoe ik me daarbij voel, aan iemand die geen kind heeft met een dergelijke ziekte? Natuurlijk kunnen mensen er van alles bij bedenken. Ze begrijpen dat het moeilijk is als je een dergelijke zoon hebt. Maar kunnen ze echt begrijpen wat ik voel? Echt invoelen? Ik denk het niet. Wel kunnen dat mensen die in een vergelijkbare situatie zitten. Dan hoef je echter niet veel meer uit te leggen want ze voelen hetzelfde. Hoe kan een volwassene, laat staan aan een kind, uitleggen hoe het is om een “dodelijke” ziekte te hebben aan iemand die dat niet heeft? Hoe kan ik aan iemand die niet verslaafd is, uitleggen, hoe het is om verslaafd te zijn, en te leven zonder de middelen, die ik jaren lang gebruikt heb. Het is gewoon niet uit te leggen. Hooguit dat je begrip ontmoet. Maar echt invoelen, is bijna onmogelijk voor hen. Hoe moet een moeder of een partner van een verslaafde, uitleggen hoe het is, om te leven met iemand waar je van houd, maar die verslaafd is. Zelfs de verslaafde kan dat niet terwijl hij juist een belangrijke factor hierin is. Het uitleggen van die dingen is bijna onmogelijk. Hooguit dat je andere mensen een klein stukje inzicht in je denken en gevoel kan geven. Het is wel belangrijk dat je het blijft proberen, immers alle kleine beetjes helpen. Over het algemeen, willen mensen best wel weten wat je voelt en wat je bezighoudt. Daarom is het juist zo heerlijk dat niemand alleen staat met dit soort dingen. Er zijn een hele hoop mensen die dezelfde problemen hebben als ik. Al is ieder mens uniek en worden problemen door ieder mens op een eigen individuele wijze beleefd, de problemen zijn niet uniek. Die zijn menselijk, ze horen bij het leven in al zijn facetten. Je moet ze wel eens zoeken. Maar ze zijn er die mensen. Internet biedt bijvoorbeeld hierin een grote uitkomst. Je toetst het probleem in op een zoekmachine en er rollen hoogstwaarschijnlijk hele lijsten met mensen of groepen met hetzelfde probleem. Ook zijn er bibliotheken, ziekenhuizen, artsen, wijkcentra, noem maar op die je daar naar toe kan verwijzen. Als je dan deze lotgenoten ontmoet ben je in de gelegenheid te praten met mensen die weten waar je het over hebt. Zij vragen geen uitvoerige uitleg. Ze weten waar je over praat en wat je voelt. Door met deze mensen te praten leer je hoe andere mensen er mee omgaan. Niet dat hun manier de jouwe is. Integendeel zelfs maar je krijgt mogelijkheden nieuwe manieren uit te proberen. Te kijken of ze bij jou passen en of ze je kunnen helpen in het omgaan met je problemen. Mijn vrouw en ik hebben bijvoorbeeld heel veel aan de VSN (vereniging Spierziekten Nederland). Ze geven informatie, wijzen wegen, en we kunnen met ouders praten die ook een kind met die ziekte hebben. Zelf ga ik bijvoorbeeld naar de Buitenveldertgroep en ook wel naar de AA. Praten over mijn verslaving en alle daarbij voorkomende problemen. Er zijn groepen voor seks, drugs, alcohol, eten, roken, ziekten (bijna alle geloof ik), en voor bijna alle problemen die je in het leven kunt hebben. Ook voor de partners zijn er groepen, en voor familieleden, onderwijzers, en andere betrokkenen bij mensen met een probleem. Je hoeft niet dus niet altijd uit te leggen wat je bezighoudt. Er zijn mensen en groepen die geen uitleg nodig hebben, en je gewoon begrijpen.

Maak daar net als wij gebruik van.

 

45.Wandelen

Een van mijn leukste bezigheden is wel het wandelen. Dat kan zowel alleen als met zijn tweeën of met meerdere mensen. Ik kan me echt ontspannen tijdens het wandelen. Even alleen bezig zijn met je voeten naar voren te bewegen en alle indrukken van de buitenwereld op me in laten werken. Je weet nooit wat er tijdens een dergelijke wandeling allemaal op je weg komt. Het is een reisje met voor een deel onbekende bestemming. Je maakt dan wel of geen plan van je tocht maar wat je ook plant je weet nooit wat je tegen komt. Tijdens wandelingen heb ik de interessantste mensen ontmoet. Zo ben ik wel eens een bekende acteur tegen gekomen die ik vriendelijk groette alsof ik hem persoonlijk kende. Dat was niet zo, maar ik vond het gewoon leuk hem te groeten. De man draaide zich om en vroeg mij of ik hem kende. Ik zei: Niet alleen maar van de tv. Hij vroeg nog of ik zijn hand- tekening wilde maar daar had ik geen behoefte aan. We liepen langs elkaar heen en ik zag hem denken; wat een rare vent zeg. Ik vond het wel leuk. Ik deed iets onverwachts en bracht een ander aan het denken. Ik doe dat overigens vaak. Gewoon wild vreemde mensen groeten, of als ik net een sigaretje opsteek, er een aan te bieden. Mensen zijn dat soort contacten niet gewend. Meestal reageren mensen daar leuk op maar het kan ook wel eens verkeerd dreigen te lopen. Ik groette eens een man die onmiddellijk op een zeer agressieve toon aan me vroeg wat ik van hem wilde. Ik antwoordde maar dat ik gewoon maar groette en liep snel weer door. Het was spannend en niet echt prettig maar ik had weer eens iets meegemaakt wat ik niet had meegemaakt als ik gewoon thuis was gebleven. Niet alleen mensen ontmoet je, maar ook wel eens rare vogels. Ik bedoel dat hier letterlijk. Ik was samen met Meike en Thomas, twee bewoners van de Skuul, in het duingebied op Texel aan het wandelen toen we in de verte zeer grote bruine vogels zagen. Ik ken nogal wat soorten vogels maar deze had ik nog nooit gezien. Zelfs met een verrekijker die we bij ons hadden konden we niet uitmaken wat voor vogels het waren. In de Skuul aangekomen vroegen we het aan stafleden en aan de boswachter die toevallig aanwezig was. Ook zij wisten het niet. Ze noemden wel enkele vogelsoorten die ik wel kende maar die het zeker niet waren. We werden uitgelachen en zouden dan wel een stel nonnen of zoiets gezien hebben. Thomas, Meike en ik wisten het zeker. Dit waren bijzondere vogels. Veel later hoorden we dat er op het eiland kraanvogels waren gezien. Toen wisten we het helemaal zeker. Die hadden we gezien. En dat alleen maar omdat we gingen wandelen ‘s morgens om vijf uur, gewoon voor de lol. Dat wandelen vond ik op de Skuul zo wie zo een van de leukste dingen. Elke woensdag ochtend en zelfs een keer in de late avond maakten we op”therapeutische” basis een wandeling door de mooie natuurgebieden die Texel rijk is. Dat wij daar van alles meemaakten is niet zo verwonderlijk als je nagaat dat we met zestien totaal verschillende mensen met ieder een eigen geestelijke en lichamelijke conditie liepen. Sommige wandelingen waren voor sommige wel eens te lang, te zwaar, te nat, te oninteressant, te vroeg, te laat te snel of gewoon vervelend. Er werd wat afgemopperd tijdens die wandelingen. Ikzelf had daar niet zo veel last van. Ik liep meestal met Pieter voorop. Soms wel eens te ver, want we waren eens, een keer de hele groep kwijt. Gelukkig vonden we ze wel weer, maar de boswachter had al plannen om een zoekgroep er op uit te sturen om ons te gaan zoeken. Een wandeling op een late avond, we zouden in het donker lopen zonder zaklampen, werd een groot avontuur. Het regende alsof het een zondvloed was. Iedereen werd kleddernat en de meeste waren er niet op gekleed. Nu was het gelukkig niet koud maar ontspannen lopen was er niet bij. De een na de ander struikelde of moest zijn schoenen leegmaken. Toen de boswachter ook nog eens net deed of hij de weg kwijt was geraakt brak de pleu… uit. Er werd geroepen van; dat doe je toch niet met mensen zoals wij, dat kun je toch niet van ons verwachten. We stoppen ermee haal maar een bus. Ik lachte me bijna kapot al liet ik dat natuurlijk niet merken. In die paar uurtjes dacht ik even niet aan de ellende die ik allemaal beleefde. Ik genoot enorm. Toen we eindelijk weer bij ons busje waren was iedereen blij maar toch ook voldaan. We voelden ons eigenlijk eigenlijk wel knap, dat we dit doorstaan hadden al gaf niemand dat toe. Wandelen kon je overal op Texel. Zo gingen we een keer wadlopen. Nou had ik dat nog nooit gedaan dus ik zag er echt naar uit. Omdat ik al snel weg zou gaan bij de Skuul had ik nog gevraagd om dat wadlopen snel te gaan doen voordat ik weg ging. Dat lukte dus wij met zijn allen wadlopen. We waren goed voorbereid door de boswachter. We moesten zorgen voor goede waterschoenen of hoge gympen. Ik heb me nog rot moeten zoeken in Den Burg, de schoenen waren mij te duur maar ik slaagde er in. Die schoenen heb ik nog steeds en elke keer als ik ze aan doe denk ik weer aan dat wadlopen. Tijdens die tocht gebeurde er van die vermakelijke dingen die je mee gemaakt moet hebben om de humor er van te zien. Patty kreeg het voor elkaar om tijdens de wandeling van nog geen uur vijf mannen in een val mee te slepen de modder en het zilte sop in. We konden er wel om lachen maar ik zorgde er wel voor uit haar buurt te blijven. Hashim heeft geloof ik maar vijf meter gelopen. Hij zonk meteen in de modder en kroop op handen en voeten met maar een schoen de kant weer op. De schoen werd hem nog wel nagebracht maar hij vertikte het nog een stap in die “shit” te lopen. De krabben die je tijdens een dergelijke wadden tocht tegen kwam, waren prooi voor Patty. Hoe ze het voor elkaar kreeg weet ik niet maar ze pakte ze het water uit en speelde er mee alsof het jonge katten waren. Ik heb het ook geprobeerd maar kreeg gelijk een flinke knauw van zo’n beestje, dus ik liet ze maar links liggen verder. De wandeltocht zelf stelde niet veel voor. We draaiden al snel om omdat de tocht voor verschillende mensen gewoon te zwaar was. Wij verslaafden, waren nu niet bepaald in een optimale lichamelijke conditie, voor zoiets. Toch hebben we genoten van die tocht. Het was weer eens iets anders dan alleen maar bezig te zijn met je problemen. Doordat we allemaal verschillende condities hadden waren we een lang uitgestrekte groep wandelaars. In het begin had ik wel eens de neiging om een beetje op te letten of we er nog wel allemaal waren maar ik besloot al snel dat dit niet mijn verantwoordelijkheid was. Ik heb nogal veel ervaring in het lopen met groepen kinderen en ik was vaak de hele tijd bezig met kinderen te tellen. Stel je voor zeg dat we er een zouden vergeten. Dat werk hoefde ik niet te doen gelukkig. De boswachter vertelde me dat Texel een eiland was en dat er niet zo snel iemand echt zou verdwalen en hij had nog nooit iemand verloren onderweg. Dat het wel een keer gebeurd was probeerde hij de groep wel eens wijs te maken. We hadden een vrij donker bos betreden, en hielden om de paar minuten halt, om op de anderen te wachten. Dat werd sommigen te bar. Ze werden ongeduldig. Toen Hannes er op een gegeven moment niet was werden er enkelen zenuwachtig. Ze hadden niet gezien, dat hij al naar voren was gelopen, maar voordat ze daar achter waren, zaten ze zich toch een beetje zorgen te maken. We hebben daar stiekem wel om gelachen. Dat het ook wel eens verkeerd kan gaan, merkten we na een tocht door de Slufter. Dat was een groot natuurgebied langs de kust van Texel. We zouden met drie auto’s en het busje vertrekken. Toen we in Den Burg boodschappen aan het doen waren kregen we een telefoontje. Patty en Ronny waren nog in de Slufter. We waren ze gewoon vergeten en zij waren niet slim genoeg om op tijd te roepen. Wij weer met het busje naar de Slufter en hen opgehaald. Weer een wandel avontuur. Wandelen heeft wel een heel andere betekenis voor mij en mijn gezin gekregen. Voordat ik dronk wandelde ik graag en dat was nooit een probleem geweest. Maar toen ik aan de drank verslaafd raakte gebruikte ik het wandelen te vaak als excuus om stiekem een paar borrels achterover te slaan in de kroeg op de hoek. Al gauw kreeg mijn vrouw dat door en ik ben even een wandelingetje maken betekende gewoon; ik ben een borrel halen. Nu maak ik ook nog vaak wandelingetjes maar doe dat alleen nog om het wandelen zelf en niet voor die borrel. Een ding kan ik wel zeggen; het loopt een stuk makkelijker zonder borrel. Je hoeft dan niet elke stap weloverwogen te zetten, en hoeft niet uit te kijken dat je onderuitgaat. Rechtop lopen is niet bepaald eenvoudig met een flink aantal borrels achter de kiezen. Wandelen brengt de geest (in ieder geval de mijne) tot rust. Dat wandelen, brengt rust in mijn geest. Die rust maakt dat ik beter kan nadenken over dat wat voor mij belangrijk is. Dat ik zelfs in mijn slaap wel eens wandel zegt wel iets over de rust die ik in mijn geest blijkbaar niet heb maar wel zoek. Dat slaapwandelen is overigens niet zonder risico’s. Eens ben ik mijn slaap naar buiten gewandeld zonder dat ik een sleutel bij me had. Het staat bepaald lullig als je zonder sleutel in je blootje op de straat staat. Gelukkig had een buurvrouw de sleutel en die was wel wat gewend, en heeft me naar binnen gelaten. Ik kan duidelijk beter overdag gaan wandelen en dat nuchter. Want wandelen met een slok op helpt niet om mijn geest tot rust te brengen. Integendeel daar ga ik in mijn slaap van wandelen. Dan word ik weer moe wakker. Dat schiet gewoon niet op. Als mijn benen te moe zijn gebruik ik vaak de fiets. Er even lekker uit. Uitwaaien de rust opzoeken. Probeer het ook eens

       

46.Levenskrant

Een verhaal wat ik verwijderd heb. dit omdat de layout niet op deze site te plaatsen was. Ik beschrijf hierin het gevoel wat verslaafden hebben Ze voelen zich buiten de maatschappij geplaatst. Uitgekotst,afgedankt,minderwaardig.

 

47.Erfelijk belast?

De wetenschap staat voor niets. Er is de laatste jaren veel onderzoek gedaan, naar de erfelijke factoren, van alcoholisme en verslaving, in zijn algemeenheid. Het blijkt, vraag me niet de cijfers, dat alcoholisme in zekere mate erfelijk is. Er schijnt een gen te zijn waarop een afwijking te vinden is die alcoholisme bevorderd. Door deze ontdekkingen denkt men in de toekomst alcoholisme te bestrijden. Zou dat werkelijk waar zijn. Zou ik dan alleen maar naar de apotheek hoeven te lopen. Een pilletje of een injectie te halen en Hopla. Weg alcoholisme. Niet meer hoeven en willen te drinken. Of Hopla geen drugs meer willen, geen seks meer willen. Niet meer willen eten(teveel dan). Eerlijk gezegd geloof ik daar niet zo in. Alcoholisme is net als alle verslavingen gewoon een kwestie van al dan niet drinken snuiven spuiten of andere middelen te gebruiken. Natuurlijk kan het best zijn dat het ene lichaam makkelijker van een middel afhankelijk wordt, maar je moet het uiteindelijk wel zelf eerst tot je nemen. De wetenschap is allang zover dat de lichamelijke verslavingssymptomen snel verdwijnen na een behandeling. Wat overblijft, is de geestelijke verslaving. Wat dat betreft ligt het wel even anders bij ziekten zoals mijn zoon en dochter dat hebben. Ze hadden de pech dat ze een vader hebben die Neurofibromatose heeft, en een moeder die draagster is van Duchenne. Zij hebben dat door middel van bevruchting en de ziekmakende gen´s door gegeven. In tegenstelling tot bijvoorbeeld alcoholisme kunnen zij er niets tegen doen dat ze de ziekte hebben en de verschijnselen daarvan krijgen. Beide ziekten zijn overigens ongeneeslijk. Hooguit kunnen een aantal symptomen onderdrukt worden. Duchenne is dodelijk, Neurofibromatose(NF) kan het worden. Er is niets tegen te doen. Toch is er hoe moeilijk dat ook te begrijpen is, een zekere overeenstemming. Met alle ziekten, kun je een gelukkig leven leiden, al is dat leven met Duchenne en NF zeker beperkter. Niet alleen betreffende ontstane handicaps maar ook de levensverwachting is korter. Mensen zonder al deze ziekten kunnen ook gelukkig leven. Waar zit het hem er dan in, dat gelukkig zijn? Het leven van een alcoholist of met het hebben van een andere verslaving kent vele obstakels, vele lelijke momenten. Je staat echter met alles wat je hebt en bent, zelf in het leven en je moet er wat van maken. De enige die dat uiteindelijk kan dat ben je zelf. Dat het moeilijk kan zijn is duidelijk. Maar het kan wel, je moet er alleen elke dag weer je best voor doen. Ik sprak enkele jaren geleden twee zeer zwaar gehandicapte jongeren. Ze zaten in een rolstoel. Ze konden geen gebruik meer maken van hun handen en benen. Ze waren volkomen afhankelijk van anderen. Toen ik een opmerking maakte dat zij het wel moeilijk moesten hebben, maakten zij zich zeer kwaad. Ze werden echt pisnijdig. Ze zeiden. Wij zijn hartstikke gelukkig. Wat moet jij nou met al je ellende op je werk, je huishouding, je verantwoordelijkheden, je kleinerende gedoe. We zijn niets anders dan jullie. Wij doen het alleen met wat we hebben dat moet jij toch ook.  Dat gesprek met hen maakte het me ondanks dat ik al jaren in de verpleging werkte nog eens duidelijk. Alles wat belangrijk is ligt in jezelf opgesloten. Jij moet het zelf er alleen uit laten komen. Sindsdien werkte ik anders dan voorheen. Ik voelde me niet meer verantwoordelijk voor het geluk van de patiënten. Dat zijn ze zelf. Ik kon alleen als hun instrument dienen, om te zorgen voor hun eigen geluk. Als je je alcoholisme, of je ziektes hebt geërfd van je ouders. Is het dan afdoende om te zeggen dat is jullie schuld? Is daarmee de kous af. Heb je er wat aan?   Nee denk ik. Eigenlijk weet ik het wel zeker van niet. Wisten jullie dat een mens tenminste 100 genetische defecten van de ouders meekrijgen? Moeten we dan ook zeggen, het is hun schuld dat we grote oren, stijl haar, blauwe ogen, extra velletjes, scheve neus, ongeduldig zijn, met een plat accent praten etc, hebben of zijn? Mijn kinderen hebben Duchenne  en NF en misschien mijn alcoholisme, van mij ongevraagd gekregen. Daar kunnen zij niets aan doen. Het enige wat ik kan doen, is hen zoveel bagage mee geven, dat ze er zelf, ondanks dat, een gelukkig leven van kunnen maken. Dat zullen ze zelf moeten doen, ik kan dat niet voor ze doen, hoe verdrietig dat ook wel eens is. Ze zijn nu gelukkig ik hoop dat ze dat blijven.

 

48.Openbaar vervoer

Soms word je op de meest onverwachte momenten geconfronteerd met alle vreugde en ellende die mensen overkomen. Ik zat laatst in de tram. Het was een flinke afstand die ik overbruggen moest en ik zat dus alles bij elkaar meer dan een uur in die tram. Dat zo’n tram openbaar is wordt duidelijk als je je ogen en oren goed open zet. Iedereen jong oud rijk arm, gelukkig en ongelukkig maakt er gebruik van. Ik zat net op een vrijgekomen stoel vlak bij de conducteur toen er twee toeristen binnen stapten. Ze spraken engels met elkaar en keken rond. Ik denk dat ze niet goed snapten waar ze nu precies hun kaartje moesten afstempelen of in een apparaatje stoppen. Ik zag dat diverse mensen er naar keken met een blik in de ogen van zoek maar uit hoor. De conducteur die er nu eenmaal voor zit om de kaartjes te controleren zag ze ook en sprak ze vriendelijk maar zeer beslist aan om naar hem toe te komen en hun kaartjes te laten zien. In zijn gebrekkig engels vroeg hij naar de kaartjes. De dames zochten en vonden ze in hun uitpuilende tas en lieten ze zien. De conducteur vroeg waar ze naar toe moesten en ze bleken de volgende halte er uit te moeten. Hij legde uit dat de kaartjes niet meer geldig waren en dat ze opnieuw moesten stempelen. De dames hadden die ene halte makkelijk kunnen lopen, maar ze wisten niet waar ze waren. De conducteur zei tot mijn verbazing; laat maar zitten u moet er hier uit. De dames keken stom verbaasd. Ze hoefden niet te stempelen! Ze bedankten hartelijk en stapten uit. Geweldig toch die conducteur. Een ander had gewoon afgestempeld. Twee stoeltjes achter me zaten twee mensen, een man en een vrouw te mopperen. De vrouw met een iets te luide stem; zie je dat nou, en wij moesten wel afstempelen. Die toeristen hebben ook altijd mazzel. De man, die blijkbaar genoeg van het gemopper had, antwoordde; en jij rijd met een kortingskaart terwijl je nog geen vijfenzestig bent. De vrouw verstarde (ik zag het niet maar voelde het alsof ik er naast zat).  De beide mensen gingen er de volgende halte uit en ik zag, terwijl de tram verder reed, dat de vrouw met flinke stappen voor haar man liep zonder achterom te kijken of hij wel volgde. De man schudde zijn hoofd maar liep “braaf” achter haar aan.  Ik keek de conducteur achter zijn glazen wand aan maar hij vermeed mij aan te kijken of had niet in de gaten dat ik naar hem keek. Bij de volgende halte was het druk. Alle mensen die blijkbaar al enige tijd bij de halte stonden te wachten wilden tegelijk naar binnen. Een klein kind  kwam in de verdrukking en waarschijnlijk de vader, gaf een al dan niet bedoelde stevige elleboog aan een paar voordringers. Het kind mocht zijn kaartje laten zien en de conducteur nam even de tijd om te vragen waar ze naar toe ging. Het kind vond het prachtig en vertelde dat ze naar Artis ging. Nou dat is leuk ga maar gauw zitten, achter is nog plaats zei de conducteur.. De mensen die nog stonden te wachten hadden een blik in de ogen zo van schiet op, maar niemand zei er iets van. Ik had mijn hoed afgezet toen ik binnen stapte maar omdat het toch wat tochtte zette ik hem weer op. Een paar bejaarde dames die tegenover me zaten keken op. Ik zag ze denken; wat een grote hoed zeg. Ik zag de blik in hun ogen, keek ze even aan en tikte zoals dat denk ik vroeger gebruikelijk was, even vriendelijk mijn hoed aan om ze te groeten. De dames lachten vriendelijk naar me. We hadden de drukste haltes gehad en het werd wat rustiger in de tram. De conducteur leunde ontspannen wat achterover toen er een man instapte. Hij zag er zeer onverzorgd uit en hij was duidelijk in de war, en aan de blik in zijn ogen te zien waarschijnlijk flink onder invloed van drank of drugs. Hij bibberde en keek wanhopig om zich heen. Hij negeerde nadrukkelijk de conducteur. De conducteur sprak de man aan en vroeg om zijn kaartje. De man deed alsof hij zocht naar zijn kaartje maar moest toegeven dat hij er geen had. De man legde bibberend uit dat hij een slaapplaats had bemachtigd in een opvanghuis maar dat hij zulke zere benen had dat hij er niet heen kon lopen. Hij vroeg of hij toch alstublieft mee mocht rijden. De conducteur schudde zijn hoofd wat maar zei dat hij maar tegenover hem op een lege stoel moest gaan zitten. De man was dolblij en ging gauw zitten. Hij legde zijn hoofd in zijn armen en rustte uit. De trambestuurder die blijkbaar in de gaten had gehad wat er gebeurde nam via de interkom contact met de conducteur op. Deze legde uit dat hij had toegestaan dat de man mee mocht rijden. Ik hoorde de chauffeur (zo hard praatte hij) dat hij hem er uit moest gooien. De conducteur zei dat het van hem mocht, en als hij daar niet mee eens was hij hem er zelf maar uit moest zetten. Dat gebeurde dus niet. Een paar haltes verder stapte de man dankbaar uit. Hij knikte vriendelijk naar de conducteur. De conducteur negeerde hem verder en sloot de deuren. De conducteur leunde gemakkelijk achterover en zocht zijn spullen bij elkaar. Zijn dienst zat er blijkbaar op en we naderden de laatste halte.  Ik moest terug denken aan een jaar geleden toen ik ook langs de straten zwierf, verslaafd en dakloos was, en ook zo graag met de tram was gegaan. Ik had ook eens aan een conducteur gevraagd of ik mee mocht rijden omdat ik geen geld had voor een kaartje. Dat mocht ik niet en was uit de tram gezet. Ik moest toen een heel eind lopen om naar mijn nachtverblijf te gaan. Ik kon niet meer lopen en heb uit wanhoop een paar uur op een bankje gelegen aan de rand van een park. Die conducteur had een pluim verdiend. Mijn halte kwam er aan en ik stond op. Ik kon het niet laten, maar stapte naar de conducteur toe en zei tegen hem dat ik het geweldig vond wat hij gedaan had. Ik bedankte hem en stapte uit. Ik keek nog even achterom en wist het inwendig zeker. Deze man, deze conducteur, zou een volgende keer net zo handelen. Deze man van het openbaar vervoer zou een lintje moeten krijgen.

 

Dit verhaal is geplaatst in de Pers een gratis krant die inmiddels is opgehouden te bestaan.

 

49.Kicken

Wat is dat nu precies, en wanneer kick je, of zeg je dat is kicken. Vreemd maar ik kick tegenwoordig vaak.  Vaker dan vroeger toen ik de kick uit de drank of de drugs haalde. Natuurlijk dat waren wel momenten van verrukking, opmontering of verhoogde stemming. Maar er werd altijd een prijs voor betaald. Geld voor de drank, de drugs (weet) die ik gebruikte teelde ik in de tuin. Maar vooral de prijs die erna betaald moest worden. De hoofdpijn, de ruzies thuis, de problemen met mijn baas etc. Er zat altijd een bijsmaakje aan dat kicken. Bovendien was het altijd en soort nep - kicken. Ik had er wat voor nodig om te kicken. Het gebeurde nooit spontaan.  Nu ik niet meer gebruik sta ik voor veel meer dingen om me heen open. Ik zie meer. Ik voel meer. En wat ik dan mee maak! Dat is voor mij, elke keer weer een nieuwe ervaring. Het zien van een invalide sporter die een top prestatie neerzet dat vind ik fantastisch, ik kan daar echt een kick van krijgen. Mijn zoon is gehandicapt, en als hij met veel moeite iets voor elkaar krijgt, al lijkt dat nog zo simpel, dan is dat voor mij echt kicken. Ik geniet daar ontzettend van. Een goed uitgevoerde grap, een spotprent, een film, een boek, allemaal van die dingen die ik nu bewuster beleef dan in mijn gebruikerstijd. Ik kan er van genieten zonder dat ik er een borrel bij nodig heb. Ik kan echt niet om alles lachen, of overal een kick van krijgen. Zo zit ik niet in elkaar. Met een borrel kon ik overal om lachen maar was dat echt? Ik denk het niet. Met dat, wat echt is en, dat wat niet echt is, werd ik laatst op een vroege ochtend geconfronteerd. Ik mocht die dag uitslapen maar was vroeg wakker toen ik gebeld werd. Ik nam vlug de telefoon op voordat mijn vrouw wakker werd. Het was een goede vriend van me. Hij is – was, net als ik verslaaft, maar al een hele tijd nuchter. Hij vertelde me in geuren en kleuren hoe hij door een collega op zijn werk onheus was bejegend. Hij was uitgescholden en bijna fysiek bedreigd. Hij vertelde dat hij rustig was gebleven. Hij had nog geprobeerd de collega tot rede te brengen. Hij voelde zich niet persoonlijk aangevallen, maar legde het gedrag van de ander helemaal, daar waar het hoorde, bij de collega. Hij had geprobeerd zijn eigen rol in dat conflict, met de collega te bespreken, maar dat lukte niet. De collega was volkomen onredelijk en stond niet voor een ”normaal” gesprek open. Hij vertelde dat hij zich ondanks die rotte situatie volkomen zeker van zich zelf voelde. Wij hadden vaak met elkaar gesproken, over hoe wij met dat soort situaties vroeger omgingen. Wij gingen drinken. Nu dus niet meer. Hij vertelde dat hij helemaal geen behoefte had om een borrel te gaan drinken na dat conflict maar dat hij gewoon naar huis was gegaan, en de hele geschiedenis uit zijn hoofd had gezet. Hij voelde zich gewoon fantastisch, omdat hij die vervelende situatie zonder trek had overleefd. Ik was het helemaal met hem eens en feliciteerde hem ermee. Ik complimenteerde hem. Ik legde de telefoon neer en ik voelde me ineens geweldig opgeladen. Ik had ineens veel energie. Het was alsof ik een enorme kick gekregen had. Wat me bovendien een enorme kick gaf, was dat ik zonder enige vorm van jalousie, zijn ervaring fantastisch vond. Ik had helemaal niet het gevoel van; was ik maar zover, kon ik dat maar. Nee ik was gewoon blij voor hem en was er zelfs van overtuigd (hopelijk heb ik gelijk) dat ik dat nu ook zou kunnen.

Dat kicken, mag mij elke dag overkomen. Ik hoef niet bang te zijn voor de rekening achteraf. Het is gewoon een moment van kicken, van het opborrelen van energie, en positieve spanning.

Die ochtend was een vorm van onverwacht kicken wat ik erg leuk vind. Je mag mij er (bijna) elke dag voor wakker maken. Die ochtend had ik genoeg energie om aardig te zijn. Om geduldig te zijn, en zelfs “devoot” naar de kerk te gaan. Kicken zonder middelen is gewoon veel leuker, al denk ik dat de meeste mensen, net zoals ik niet op de manier wil kicken

       

50.De lol van de twijfel

Wat klinkt dit belachelijk. Hoe kun je nu lol hebben aan twijfelen? Ik snapte dat niet. Hoe ik er bij kom?  De laatste tijd komt er van alles op mijn pad. Ik krijg van diverse kanten suggesties Om ander werk te gaan zoeken. Suggesties die zelfs beloftes inhielden. Ander werk? Leek en lijkt me wel een goed idee. Maar ik zit nog in de ziektewet. Doordat ik in de ziektewet zit kan ik niet ontslagen worden. Als ik een nieuwe baan accepteer en ik niet voldoe aan de eisen die mijn werkgever stelt kan ik weer ontslagen worden. Of, nog erger, als ik in mijn verslaving terugval, kan ik de baan zeker vergeten. Mijn gezin en ik zijn afhankelijk van een inkomen. Tja. Dat is mijn dilemma. Die twijfels, wel of geen ander werk zoeken, of gewoon blijven doen wat ik nu doe, langzaam weer in mijn oude werk integreren. Dit dilemma, deze twijfels, hielden me nachten lang wakker. Het begon mijn dagelijkse leven te beheersen. Ik kon alleen nog maar denken aan wat ik nou moest doen. Twijfelen twijfelen en nog eens twijfelen. Allerlei mensen ondersteunden me, door me te wijzen op wat de voor en nadelen van nieuw werk waren. Samen met vrienden, vrouw, en hulpverlener had ik al heel snel alle in en outs op een rijtje gezet. Toch bleef dat twijfelen op de voorgrond staan. Toen ik laatst Jannus sprak, maakte hij een opmerking, die me aan het denken zette. Hij zei; Wat vind je zo lekker aan dat twijfelen? Ik, het nog steeds niet door hebbende, antwoordde, dat hij gek was, als hij dacht dat ik dat twijfelen leuk vond. Ik vind twijfelen helemaal niet leuk. Nee ik baal er van. Ik wou dat ik eens een beslissing nam maar dat lukte me gewoon niet.     Lol aan twijfelen. Langzaam drong het tot me door. Er zit wel degelijk een lol aan twijfelen. De lol zit het hem er in, dat als je maar bezig bent met twijfelen, je geen beslissing neemt. Als je beslist dan moet je daar mee leven en alle consequenties daarvan onder ogen zien. Dat is nou juist iets wat ik niet durfde. De twijfels waren alleen maar een vlucht. Aangezien ik sinds mijn ervaringen met de vlucht in de alcohol, niet meer wilde vluchten, moest ik dus een beslissing nemen. Tenminste dat dacht ik. Een vriendin van me, maakte de opmerking die me van het twijfelen en het vluchten afhielp. (al is dat natuurlijk maar tijdelijk). Ze zei; heb je haast of zo?    Haastige spoed is zelden goed, een wijze uitspraak. Ik bedacht me, dat ik het eigenlijk wel best vond zoals het nu gaat. Ik heb de tijd om aan mijn leven te werken.  Ik ben bezig het werken, aan dat leven toe voegen op een rustige manier. Ik heb al moeite genoeg om leren te leven zonder de alcohol, dat ik zo veel jaren gebruikte.  Ik nam de beslissing, dat ik geen beslissing zou nemen. Dat komt later wel weer eens aan de orde. Ik neem de tijd om af te wachten wat de toekomst me zal brengen. Ik stopte met twijfelen, tenminste in zoverre, dat het me niet meer elke dag bezig houd.  Door niet meer bezig te zijn met twijfelen had ik weer tijd om met andere dingen bezig te zijn. Zoals te genieten van mijn leven.  De lol van het twijfelen, had ik mezelf daarmee ontnomen, maar sommige lol kost gewoon te veel energie.  Twijfels. Eigenaardig, soms dat twijfelen.   Ik was gisteren de hele dag al bezig te bedenken wat we die dag zouden gaan eten. Mijn dochter lust dit niet. Mijn vrouw lust dat niet, mijn zoon wil eigenlijk alleen maar friet of vis. Waar ik zelf zin in had wist ik niet. Ik bleef maar denken. Die twijfels? Pffffff   Ik ging met mijn korte boodschappenlijstje naar de winkel. Op het lijstje stond behalve suiker, melk, cola, boter en nog wat dagelijkse dingen in grote letters;     Eten voor vandaag.    In de winkel aangekomen stond er bij de ingang een groot bord met daarop;  Boerenkool, aanbieding.  Ik wist het meteen, of liever gezegd eindelijk. We eten vandaag Boerenkool.  Weg twijfels. Waar had ik me nou zo druk over gemaakt?  Vandaag of morgen, wordt ik plotseling wegens een faillissement ontslagen, of loopt de directeur van een organisatie naar me toe om te zeggen, Anton ik heb een leuke baan voor je.   Voor niets getwijfeld.  Ik probeer zo kort mogelijk te twijfelen. Die lol gun ik me zelf niet. Trouwens anderen ook niet hoor.  

 

51.Uit de kast 

Als je bent wie je bent, dan moet je daar, denk ik, ook voor uit komen. Je schamen voor jezelf is niet prettig, en bovendien zeer lastig. Je moet je dan anders voordoen dan je bent. Daar schiet je niets mee op. Je kunt beter gewoon zijn wie je bent, en daar blij mee zijn. Anderen mogen gerust te weten komen wie en wat je bent. Dat gaat op voor de dingen van alle dag, zoals wat je leuk vindt en wat niet. Iets doen waar je een hekel aan hebt is vervelend al zal het wel eens onvermijdelijk zijn. En dan mogen ze gerust merken dat je het vervelend vindt. Met mensen waar je een hekel aan hebt omgaan is ook niet leuk. Als je het kan vermijden moet je dat gewoon doen denk ik. Lastiger wordt het als het gaat om zeer persoonlijke dingen. Vooral als het gaat om dingen waar je het zelf moeilijk mee hebt of waar andere mensen het moeilijk mee hebben. Toen ik er eenmaal achter was gekomen dat ik een probleem had met alcohol was ik daar bepaald niet blij mee. Zeker niet iets waar ik trots op was. Toch is dit iets waar ik voor uit moest leren komen.  Toen ik besloot aan die alcohol wat te doen en ik voor de eerste keer bij een AA bijeenkomst was kwam ik daar achter.Gebruikelijk was bij een bijeenkomst, dat iedereen als hij aan de beurt was om wat te vertellen of te vragen, zich voorstelde met: ik ben (naam) in mijn geval dus Anton en ik ben alcoholist. Iedereen antwoordde dan met hallo (naam) Anton.   Ik vond het maar een rare vertoning. Dat voorstellen vond ik nog wel begrijpelijk. Het is veel prettiger als iedereen elkaars naam kent. Je kunt altijd een valse naam opgeven. Maar om dan ook nog eens te zeggen Ik ben alcoholist? Wat gaat het ze aan? Moeten ze dat dan weten? Wat zou ik anders bij de AA doen als ik geen alcoholist was? Het belangrijkste aspect van zo´n openbare "schuldbekentenis" drong al snel tot me door. Je moet blijkbaar met de billen bloot. Toe geven aan anderen dat je een probleem hebt met de alcohol. Als je dat doet dan geef je het ook toe aan jezelf. Als je zoals bij de AA toegeeft (bekend) dat je alcoholist bent dan hoor je erbij. Dat geeft een goed gevoel. Je staat er niet alleen voor. Wat je "mankeert", heb je niet alleen. Bij bijvoorbeeld de Buitenveldertgroep wordt die openbare bekentenis niet gevraagd, maar voor iedereen is het duidelijk vanaf het begin, je hebt een verslavingsprobleem daarom kom je. Ook daar hoor je er bij. Je hoort bij de groep en kunt van die groep ondersteuning krijgen. Dat kan dan, omdat er iets gemeenschappelijks aanwezig is. Ik denk dat het belangrijkste is, dat je het toe kan geven aan jezelf. Ga bij wijze van spreken, maar eens voor de spiegel staan, en zeg tegen jezelf, ik heb een probleem. Je krijgt dan geen antwoord (inwendige stemmen zijn er ook, maar die horen de meeste mensen, gelukkig alleen van binnen en niet met de oren). Pas als je het toe gegeven hebt voor jezelf kun je het ook eerlijk aan anderen vertellen. Je komt uit de kast. En dat is goed, want in een kast, ben je eenzaam, is het donker, en sta je er alleen voor. Uit de kast gekomen kun je hulp krijgen van anderen.  In de kast ziet niemand je.  Maar doe je dat dan ook in alle gevallen? Ik wil best, ongeacht met wie, en waar ik ben, vertellen dat ik gek ben op science fiction, dat ik voetbal verschrikkelijk vind, dat ik graag mezelf hoor praten. Maar om nou ik ben alcoholist te roepen als ik me voorstel aan de ouders van de nieuwe kinderklas die ik als onderwijzer heb? Of bij een sollicitatiebrief te beginnen met; Ik ben een alcoholist en zoek werk?  Of  andere voorbeelden; in een volle sauna te stappen en te roepen Ik ben seks verslaafd. Of te roepen ik ben eetverslaafd, als je gevraagd wordt de koekjes in beheer nemen, voor de padvinders.  Zo zijn er genoeg voorbeelden te bedenken.  Soms is het ook wel leuk om te roepen dat je alcoholist bent. Roep het eens in een kroeg, of bij het binnen gaan van een slijterij. Ik denk dat het belangrijkste is dat je eerlijk bent tegenover jezelf. Dat je inzicht krijgt in je eigen problemen of situaties en daar dan wat mee gaat doen. Wat mij betreft mag een alcoholist die er wat aan doet, dat best stiekem zijn. Ik Anton ben een alcoholist. Dat weten jullie nu wel. Ik geef het aan mezelf toe, aan jullie en aan iedereen waarvan ik het nuttig vind dat ze het weten. Maar er zijn zoveel dingen die ik, Anton, ook ben. Ik ben vader, ik ben SF verzamelaar, Ik ben gek op chocola. Ik schrijf graag. Ik ben nog veel meer. Maar ik hoef niet alle privé eigenschappen te laten zien. Ik ben dus nog veel meer dan een alcoholist. Wat dan nog meer?

Als je daarop een antwoord hebt mail me dan.

Onder de juiste inzendingen wordt een speciale uitgave van skuulervertellingen verloot. Over de uitslag zal niet gecorrespondeerd worden.

Anton

 

Uitslag oproep uit de kast

Er zijn geen verliezers in de vele inzendingen die ik mocht ontvangen. Er zijn alleen maar winnaars. Dus wil ik iedereen blij maken met alle speciale skuulervertellingen die in de toekomst zullen volgen. Een greep uit de reacties.

Ik ben een alcoholische vader. Een verteller. Een goede vriend. Een ouwehoer. Een betweter. Een luisteraar. Een harde werker. Een onderwijzer. Een verhalenverteller. Een drammer. Een jokkebrok. Een verdraaier.

Er waren ook opmerkingen die nooit zijn doorgemaild. Deze zijn zonder dat ik dat hoorde(dachten ze) uitgesproken, maar zeer menslievend, niet aan me gemaild.

Verder zijn er twee die me bijzonder aangesproken hebben.

Ik ben een mens. Dat is nou een compliment. Dat is trouwens iets waar ik pas na enige tijd nuchterheid achter kwam.

Tenslotte, maakte iemand me opmerkzaam, op de schrijver Vitangelo Moscardo.

Hij schreef.

Ik ben een persoon die 100.000 individuen herbergt.      In het hoofd van ieder ander zijn we verschillende personages. In ons eigen hoofd zijn we verschillende personages naar de omringende personen toe. Deze personen kunnen we voor het gemak andere namen geven.We kunnen zelfs handelen uit naam van deze personen. Je kunt zelfs schrijven, uit naam van deze persoon, die je een ander wilt doen geloven, dat je bent. Je kunt ook geloven dat je een ander bent dan de persoon die een ander in je ziet.

Aan dit alles kan ik niet veel meer toevoegen. Het maakt weer eens duidelijk dat Peter en Anton één persoon zijn. Alle andere personen die ik ook ben laten zich wat minder nadrukkelijk zien maar zijn er wel.

Bedankt voor jullie inzendingen

Peter oh ja, en Anton.

 

52.Korte rokjes

Ze zijn er weer, de korte rokjes. Nu zullen jullie wel denken wat heeft die nou weer. Waar gaan zijn gedachten naar uit. Korte rokjes van de vrouwen? Nee hoor. Ik heb het over de krokusjes. Ik hoorde bij AT5, dat in Amsterdam deze prachtige lente bloempjes, korte rokjes genoemd worden. Ze zijn er inderdaad weer. Overal zie je ze in de stad staan. Zo maar in het wilde weg. Je kunt ze plukken, niemand die er zich meteen druk over zou maken. Ik vind het zelf prachtig. Een jaar geleden heb ik ze niet veel gezien. Niet dat ze er niet waren hoor, maar gewoon omdat ik mijn ogen er niet voor open had. Ik was veel te veel bezig met drinken. Een ware verademing is het, dat ik, nu ik niet meer drink, ze weer kan zien. Niet alleen de krokusjes, maar zoveel andere dingen. Wat kan er in een jaar veel veranderen in een mens. Toch zijn er ook wat kanttekeningen te maken. Ik zie bijvoorbeeld op dit moment geen korte rokjes bij de vrouwen. Nu mag ik daar erg graag naar kijken, maar ze zijn er gewoon niet. Dat komt door het weer. Het is nog veel te koud, en zelfs de marktkooplieden, klagen steen en been, omdat ze de korte rokjes, nog niet kunnen verkopen. Zo gaat dat. Je hebt geen invloed op het weer. Maar goed ook, want stel je voor dat ik, en andere mensen dat wel hadden? Koud of niet er is nog zo veel te zien. Ik ben dan nu wel nuchter, maar ik zie nog lang niet alles wat er te zien is. Na zo lange tijd van de alcohol afhankelijk te zijn geweest, moet ik dat ook weer leren. Mijn ogen open zetten. Niet allen mijn ogen natuurlijk maar ook mijn andere zintuigen. Deze waren zolang ongebruikt afgesloten, of door een bijna letterlijke mist afgedekt. .Het is eigenlijk vreemd om dat "zien" te omschrijven. Zien, kijken, doe je met je ogen. Zijn je ogen bij dat zien het belangrijkste? Kun je ook zien als je blind bent? Een oom van mij, nu al in de zeventig, en al blind vanaf zijn twintigste, zei altijd dat hij kon zien of wij, zijn neefjes, blij waren of niet. Ik begreep daar niets van. Ook wist hij altijd te vertellen dat hij de zon kon zien schijnen. Hij wist te vertellen dat hij kon zien dat we gegroeid waren, dat we nieuwe schoenen hadden. Toen we een nieuwe bank hadden, wist hij dat ook te vertellen, dit wel nadat hij er bijna zijn nek over gebroken had, maar goed. Hij kon zelfs vertellen dat er een nieuw huis in de straat gebouwd was. Veel later begreep ik dat hij zijn oren, zijn neus, en zijn handen, gebruikte. Al die gegevens die hij daar mee verkreeg kon hij combineren en zo de veranderingen opmerken.Het gebrek aan zien werd zo gecompenseerd.   In mijn gebruikerstijd werden mijn zintuigen geblokkeerd. Niet alleen mijn ogen maar ook mijn reuk en gehoor. Ook mijn geheugen en mijn algemene psychische vermogens werden geblokkeerd, of in ieder geval op zijn minst beperkt.  Nu ik niet meer drink staan mijn zintuigen weer open. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik er meteen alles mee kan doen. Er moet weer een soort koppeling plaatsvinden tussen datgene wat je ziet, en dan daaraan ook nog een betekenis geven.  Ingewikkeld misschien. Ik hoorde laatst een betere uitleg van dit probleem. Het gaat om het registreren. Het is niet alleen het zien, maar je moet datgene wat je gezien hebt nog opslaan. Rangschikken, en een plaats geven.  Registreren wil zeggen dat je alle gegevens die je binnen krijgt ordent. Dan pas ben je in staat door het overzicht wat je dan krijgt de betekenissen daarvan te begrijpen. Dat ben ik tegenwoordig veel aan het doen. Zo daagde het me, dat door het zien(registreren) van de korte rokjes, pardon krokusjes, het weer lente was. De winter is voorbij. De zomer gaat er aan komen. Nu ik nuchter leef zie ik veel meer. Registreer ik veel meer. De wereld lijkt in vele opzichten nieuw voor mij. Ik vind dat heerlijk. Ik geniet er (meestal) echt van. Ik weet het nog niet (zeker) maar een ding weet ik wel. Mijn registers staan wijd open om van alles in op te slaan. Soms doe ik mijn ogen wel eens dicht en het enige wat ik dan nog hoor zijn mijn eigen heldere gedachten. Soms leuk, soms vermoeiend. Soms gewoon ellendig maar vooral helder. Dat bevalt me prima.                                       

 

53.32 miljoen seconden

Laatst vroeg iemand aan mij, hoe is het toch zover gekomen met jou. Hoe ben je verslaafd geraakt en zo diep de put in gevallen. Ik vond het een lastige vraag. Tja Hoe is het zo gekomen. In de eerste plaats moet ik bekennen dat hoe je het ook went of keert, ik het zelf gedaan heb. Ik kan niemand de schuld geven. Noch mensen nog situaties of gebeurtenissen hebben mij verslaafd gemaakt. Dat toe te geven was voor mij al een hele bekentenis. Het heeft mij veel moeite gekost om dat toe te geven. Het was voor mij wel de enige manier om aan die verslaving wat te doen. Door het toe te geven kon ik zelf wat aan mijn verslaving doen. Niemand doet dat voor je. Er is geen pilletje voor. Er is ook geen toverspreuk voor. Ook God doet het niet voor je. Was het maar waar. Nee ik heb mezelf verslaafd gemaakt en alleen ik kon me daar weer van genezen. Maar, werd er gevraagd, hoe heb je het zelf dan zover laten komen. Dat was een vraag die wel heel erg persoonlijk werd. Ik kon allerlei oorzaken aangeven. Ik ben als kind emotioneel verwaarloosd. Als jong volwassene seksueel misbruikt. Veel ziekten gehad. En twee kinderen gekregen waarvan de een een neurologische aandoening heeft en de ander een ongeneeslijke dodelijke spierziekte heeft. Maar waren dat alleen de redenen om verslaafd te raken? Zijn alle mensen die zulke verschrikkelijke dingen meegemaakt hebben verslaafd? Veel mensen maken nog wel ergere dingen mee en worden niet verslaafd. Alles heeft te maken met de manier waarop ik met deze moeilijke dingen omging. Op een gegeven moment kon ik dat niet meer. Ik gaf alle moed op. Ik had geen energie meer om te vechten. Geen optimisme meer. Ik gaf het op. Ik gaf me over aan de drank, net zolang totdat de drank bezit van mij nam. Wat ik had moeten doen, is elke keer weer, leren die energie terug te krijgen. Zoeken naar moed in mezelf. Toen ik dat niet meer kon had ik hulp moeten zoeken. Hulp bij mijn vrouw, mijn vrienden, eventueel professionele hulp inroepen. Dat deed ik niet. Ik dacht het allemaal alleen te moeten doen. Ik vond dat ik het alleen moest kunnen. Dat kon ik dus niet. En heb me overgeleverd aan de drank. Vandaag ruim 32 miljoen seconden geleden besloot ik dat ik me niet langer wilde laten beheersen door de alcohol. Ik ben gestopt met drinken. Niet alleen dat, maar ik besloot ook, om mijn problemen aan te pakken. Ik besloot mijn uiterste best te doen, de moed, de energie, de krachten, en het positieve in mezelf terug te vinden. Dat was niet makkelijk. Ik heb daar hulp bij gekregen. Hulp die ik eindelijk toegaf nodig te hebben. Dankzij die hulp en mijn wil om te leven ben ik na al die seconden, die minuten, die uren, die dagen, die weken, die maanden nog steeds nuchter. Ik kan het leven weer aan. Ik heb weer plezier in het leven. Niet alles is makkelijk, en lang niet alles is even leuk in mijn leven. Maar belangrijk is dat ik niet meer drink en daardoor dat leven ook weer tegemoet kan treden. Deze maand zal ik hopelijk die 33 miljoen nuchtere seconden halen. Ik zal ze niet meer zo tellen als in het begin. Ik weet nog dat ik vaak dacht; alweer een uur zonder alcohol. Wat vond ik dat moeilijk in het begin. De alcohol houdt me niet meer zo bezig. Wat me wel bezig houdt, dat is het leven zelf. De alcohol staat daarbij niet meer in de weg. Ik ben daar zo blij mee dat ik het gewoon niet onder woorden kan brengen. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor al die mensen die me daarbij hebben geholpen. Ik kan geen namen noemen want ik ben bang dat ik iemand vergeet. Een aantal personen wil ik wel noemen. Mijn vrouw Joke, en mijn kinderen Petuël en Ayla. Ook wil ik de Skuul zijn staf en bewoners, de Buitenveldertgroep en de AA noemen. Zonder hen en al die anderen had ik het nooit gered.

Daarvoor BEDANKT.

Ik hoop dat iedereen die net als ik zo verslaafd, ziek, en de weg kwijt was, mensen zoals zij, in hun omgeving hebben of vinden zullen.

Anton =  Peter

 

54.Mede

Vorige week ontmoette ik een man, Hubert. Ik kwam hem bij een vergadering tegen, en dacht dat ik die man kende. Ik wist niet meer waarvan. Ik durfde hem ook niet aan te spreken. Onderweg naar huis kwam ik hem weer tegen, en hij sprak me bij mijn naam aan. Ik zei hem dat ik hem wel kende, maar dat ik niet meer wist waarvan. Hij wist het nog wel. Hij vertelde me dat ik al meer dan een jaar geleden met hem ooit, op zijn zolderkamer was geweest. Op het moment dat hij het zei, herinnerde ik me het weer. Ik was in de tijd dat ik hem ontmoette er slecht aan toe. Ik was op eigen kracht aan het afkikken wat natuurlijk verkeerd afliep. Ik kreeg een insult. In de kroeg waar het gebeurde had men verbazend genoeg veel begrip voor me. Ik was de volgende dag nog steeds welkom, en kreeg er zelfs gratis koffie. Ik zat erg in de put was depressief en snakte naar een borrel. Ik liep over van zelfmedelijden. Hubert kende iedereen in de kroeg, maar hij ging naast me zitten. Heel belangstellend vroeg hij hoe ik heette en hoe het met me ging. Voor dat ik het in de gaten had, vertelde ik hem mijn levensverhaal en al mijn problemen kwamen er uit. Zo mede-deelzaam was ik geloof ik nog nooit geweest. Deze Hubert straalde mede-dogen en mede-leven uit dat ik lang niet gezien had. Of beter gezegd niet wilde of kon zien. Hij nodigde me uit op zijn zolderkamer om eens goed tot rust te komen en me te ontspannen. Enigszins wantrouwend ging ik met hem mee. Hij had een zo als hij het noemde een walhalla gemaakt van zijn zolderkamer. Overal hingen tapijten aan de muren en op de grond. Stoelen en tafels, had hij niet er lagen kussens. Ik werd op een kussen gedeponeerd en hij zette heerlijke rustige muziek op. Ik voelde me rustig worden van binnen. We praatten een poosje en de mede-menselijkheid die hij uitstraalde deed me even voelen dat ik niet alleen op de wereld was. Ik voelde me echter steeds onrustiger worden, en ging weer terug naar het hotel waar ik verbleef. Daar aangekomen voelde ik me stom dat ik daar weg was gegaan. Eigenlijk wilde ik daar blijven. Even veilig. Even geaccepteerd te voelen. Dat kon ik natuurlijk niet. Ik was veel te ver heen. Maar toch die avond sliep ik vrij snel in en had een vrij goede nachtrust. Meer dan een jaar later stond ik daar tegenover het oosterpark weer met hem te praten. Ik vertelde dat ik net een jaar droog en nuchter was en weer thuis bij mijn vrouw en kinderen was. Het ging weer goed met me. Hij was daar erg blij om en hij vertelde dat hij de volgende week ook een jaar droog en nuchter was en dat het met hem ook goed ging. Ik realiseerde me destijds niet dat hij er toen ook zo slecht aan toe was. Dat had ik destijds niet in de gaten. Hij vertelde me dat ik hem destijds op een van zijn goede dagen getroffen had, en dat hij heel goed begreep hoe ik me toen voelde. Wat is dat geweldig. Twee mensen die elkaar totaal niet kenden. De een geeft de ander de steun die hij nodig had. Dit zonder welke bijbedoelingen dan ook. Niet kijkend naar wat jezelf bezighoudt. Onvoorwaardelijke. Mede-menselijkheid, mede-dogen, en mede-gevoel. Geen mede-lijden geen veroordelingen of misplaatste mede-delingen. De ander in staat te stellen mede-deelzaam te zijn. Zijn ei kwijt te kunnen. Wat had ik aan dat soort mensen in die tijd behoefte. Al was ik dan niet bepaald in staat echt mensen tot me toe te laten, ik merkte wel al die blikken. Mensen die naar me wezen, kijk daar heb je weer een alcoholist. Winkeliers die me extra in de gaten hielden, alsof ik alles stal wat ik kon. Deed ik echt niet, hoewel het besef dat ik in de gaten werd gehouden, wel hielp daarbij. Mensen die niet naar me wilden luisteren als ik wat vroeg. Ze waren er genoeg. Fantastisch die Hubert. Het was toen, en nu zelfs nog meer, geweldig, mensen zoals hij te ontmoeten. Dat heeft me toen, en ook nu, op de been gehouden. Die soort mensen, heeft denk ik iedereen nodig. Hubert bleek achteraf een mede-broeder te zijn en een mede-strijder tegen de alcohol. Jammer, dat hij niet met mij op de Skuul gezeten had, hoewel ik ook daar, deze mede-mensen ontmoette. In die periode ben ik meer mensen tegen gekomen die me wel accepteerden. Mensen die me probeerden te helpen, me wat te eten gaven of te drinken (ja ook wel eens een borrel). Maar deze mensen waren zeldzaam. Misschien een beetje bevoogdend of pretentieus maar;   Als je dit soort mede-mensen ontmoet wees daar dankbaar, voor dat ben ik ook. En probeer een mede-mens te zijn voor anderen, die zullen daar net zo dankbaar voor zijn. Dat is overigens geen wet van meden- of - perzen maar lijkt me handig. Ik maakte met hem een afspraak, dat we verder zouden praten, bij een bijeenkomst van de AA. Dat heb ik gedaan. Het was niet echt een succes maar hij, en de herinneringen aan die ontmoeting, inspireerde me tot dit verhaal.  

 

55.Met ivoren wachters in ivoren torens

Door mijn langdurige alcohol gebruik heb ik mijn gebit totaal verwaarloosd. Mijn tanden en kiezen rolden er bijna uit van de rottingsprocessen. Als ik lachte draaiden mensen hun gezicht af, door de aanblik van mijn gebit. Als ik weer eens kiespijn had, verhoogde ik voor zover dat mogelijk was mijn consumpties om verdoving te zoeken. Dat hielp wel maar de rottingsprocessen gingen gewoon door. Nu had ik wel eens een tandarts bezocht, maar daar werd ik een keer uitgetrapt, omdat de tandarts geen patiënten wilde behandelen die dronken waren. Nu was ik altijd al bang geweest voor de tandarts. Nou ja bang voor de eventuele pijn bij de behandeling dan. Toen ik eenmaal volkomen afhankelijk was geworden van de drank, kon ik me absoluut niet voorstellen dat ik nuchter bij zo´n martelkamer binnen zou gaan. Gevolg was dat ik niet meer naar de tandarts ging. Mijn gebit werd natuurlijk steeds slechter.Vond ik dat erg? Ja natuurlijk, maar wat kon ik er aan doen. Mijn verslaving had ik niet onder controle. In de spiegel kijken deed ik al zo min mogelijk. Ik keek niet graag naar mezelf. Een man, verslaafd, zijn leven een puinhoop. Ik was onverzorgd en zag er niet uit. Alleen andere mensen zagen, hoe ik me voelde. Zelf wilde ik mezelf niet meer zien.  Ik leefde in een door mezelf opgebouwde ivoren toren. Niet een dergelijke toren waar wetenschappers zitten vastgeroest in hun eigen wereld, Geïsoleerd. Vast gelovend in hun eigen gelijk. Hun eigen overtuigingen. Zich verheven voelend boven alle anderen Nee, een dergelijk toren bedoel ik niet. Die toren waarin ik leefde, die ivoren toren? Het was een wereld die afgesloten is van de buitenwereld. Alles staat in het teken van het gebruik van een middel of dat nu drugs, alcohol, seks, eten, of iets anders is. Je moet zorgen voor het geld om je middel te bekostigen. Je moet je gebruiksruimte regelen. Je moet je contacten leggen om je middel te gebruiken, dan wel om er samen je middel mee te gebruiken. Er is dan geen ruimte meer voor iets anders. Hij was ivoren in de betekenis van, afgesloten en verheven zijn. Boven alles en iedereen. Alleen ik, was belangrijk, en hoe ik aan de drank kwam. Het was een eenzaam en hard bestaan. Dat alles door de verslaving en het onvermogen, om met het gewone leven om te gaan. Na een opname in een verslavingskliniek en langdurig zelfonderzoek, besloot ik die ivoren toren af te breken en er een glazen huis voor in de plaats te bouwen. Een bouwproces dat nu en altijd door zal blijven gaan. Ik wilde weer leven. Leven waar plaats is voor meer dingen dan alleen de drank. Toen ik daar eenmaal mee begonnen was ontdekte ik tot mijn eigen verbazing dat het kon. Ik ging weer leven. Ik dronk niet meer en ontdekte de mooie kanten van het leven. Ik pakte mijn problemen aan. Het leven in een pas gebouwd glazen huis heeft echter ook zijn lastige kanten. Ik keek weer in de spiegel. Schrikken van wat ik zag deed ik niet. Ik wist nog wel hoe ik er uit zag. Maar je leven weer in de hand nemen heeft wel zijn consequenties. Ik moest met dat wat ik zag wat doen. Een van de dingen die ik zag, waar wat aan gedaan moest worden, was de slechte conditie van mijn gebit. Behalve dat ik er pijn aan had, en het eten me geregeld moeite kostte, was er ook een ander aspect dat ik nog veel lastiger vond. Ik dronk niet meer en was aanspreekbaar. Ik functioneerde weer goed op sociaal gebied. Maar als ik mijn mond open deed zagen de mensen me weer als die dronkelap. Ook als ik in de spiegel keek zag ik de dronkelap, en niet de man die ik weer was geworden. Lastig hoor als je de uitstraling hebt van een verslaafde, terwijl je het innerlijk hebt van een (redelijk) gezond man. Ik besloot dus dat ik mijn gebit moest laten herstellen. Mijn angsten voor de tandarts kon ik wel overwinnen. Ik had immers mijn verslaving overwonnen dus dat moest wel lukken. Maar dan loop je tegen de praktische problemen aan. Tandartsen kosten geld. Ik had dan wel het geluk dat ik verzekerd was, maar de eigen bijdragen zijn fors. Dat geld had ik niet. Ook een tandarts vinden is niet makkelijk. Terug te gaan naar mijn oude tandarts was niet echt een optie. Ik had niet echt vertrouwen in die tandarts en of zij mij nog zou willen ontvangen, na alles wat er voorgevallen was? Ik hoorde bij toeval van het bestaan van de tandheelkundige kliniek van de Jellinek. Het is een Centrum Bijzondere Tandheelkunde de CBT. Het CBT behandelt alleen patiënten die verwezen zijn door de verslaving zorg. De CBT beschouwd verslaafden als bijzondere patiënte die een speciale aanpak nodig hebben. Verslaafden hebben door hun gebruik en slechte voeding en levenswijze vaak een slecht gebit. Ook worden door drugsgebruik signalen van het lichaam verkeerd gedereguleerd. Mensen  hebben meer of juist minder pijn. Sommigen hebben ernstige psychische problemen. Toen ik over die CBT hoorde, en vernam dat het CBT contracten had afgesloten met de verzekeringen, waardoor er bijna geen kosten aan de behandeling verbonden waren, wist ik het zeker. Daar moest ik naar toe. Als je in behandeling bent bij een verslavingzorg instelling is een verwijzing zo geregeld. Bij mij, liep er (natuurlijk) weer het een en ander mis, maar dat zal ik jullie voor nu besparen. Ik werd dus op een wachtlijst geplaatst maar moest voor een spoed behandeling komen. Mijn ogen vielen bijkans uit hun kassen toen in binnen kwam. Ik werd gastvrij ontvangen, ik voelde me welkom. Er werd niet gesnoven, of ik gedronken had. Er werd niet naar mijn kleding gekeken. Er werd zelfs niet gevraagd of ik geld bij me had. In de wachtkamer zaten een aantal patiënten, de een zag er nog verslaafder uit dan de ander. Ik zag daar ook regelmatig mensen die die dag gebruikt hadden. Ook werd er wel eens een biertje gedronken in de tuin tijdens het wachten. Niemand die zich daar druk over maakte. Geweldig, eindelijk een tandartsenteam met hun assistenten die me gewoon accepteerden. Ik moest wat formulieren invullen en na een flinke tijd wachten werd ik uiterst vriendelijk geholpen. Ik werd gerustgesteld en ze vertelden precies wat en hoe ze me behandelden. Fantastisch, ik was zo blij dat er wat aan mijn gebit gebeurde. Na enkele maanden werd er gestart met mijn sanering. Bij het CBT kun je een half jaar in behandeling genomen worden. Je bent dan gesaneerd en kunt naar een reguliere tandarts, zonder veel problemen overstappen. Ik ben nog druk in behandeling en het zal nog wel een tijdje duren voordat mijn gebit klaar is maar ik ben niet meer bang van de tandarts. Ik poets het braaf elke dag. Ik let op mijn eten en drinken en zorg er zo goed mogelijk voor. Nu alle technische en medische problemen betreffende mijn gebit bijna opgelost zijn zal ik voor de sociale kant van mijn gebit weer de moed geduld en kracht kunnen opbrengen. Dat alles dankzij die CBT. Ik heb een groot respect gekregen voor de medewerkers van de CBT. Zowel de assistenten de administratief medewerkers, de tandartsen. Ze zijn allemaal geweldig. Net als alles in het leven ging mijn gebit niet kapot uit zich zelf. Dat is gebeurd door mijn drank en leef gedrag. Nu groeien tanden niet meer terug maar je kunt eer wel wat aan doen. Dat heb ik samen met de CBT gedaan en het bevalt me uitstekend. Mijn zelfvertrouwen groeit er mee. Door een vriend van me werd ik gewezen op een sonnet van Simon Vestdijk:

Ivoren Wachters

Hij beschrijft daarin dat zijn gebit de wachters zijn van t’ maagdarmkanaal en zijn algemene uitstraling. Ik sluit me daar bij aan. Aan een gebit kun je zien hoe iemand leeft. Aan je tanden kun je voelen of je goed bezig bent. Denk maar aan begrippen als tandenknarsen, daar bijt ik mijn kiezen aan kapot, van de hand in de tand leven noem maar op. Je gebit hoort er gewoon bij. Ik heb uiteindelijk mijn tanden in de verzorging van mijn gebit gezet, en daar ben ik blij om.

Voor meer informatie over de CBT kun je terecht op de website van de Jellinek www.jellinek.nl

 

 56.Reïntegratie

 Als je zoals ik, bezig bent te reïntegreren in het arbeidsproces, kom je de lastigste dingen tegen. Het terug keren in het arbeidsproces, is als je er zoals ik, lange tijd tussenuit bent geweest, geen gemakkelijke opgave. Je bent het arbeidsritme kwijt, veel werkzaamheden zijn inhoudelijk veranderd, in de periode dat je weg bent geweest. Allerlei zaken waar je weer aan moet wennen. Maar misschien nog wel belangrijker;  Je hebt in je genezingsprocessen zelf ook veranderingen doorgemaakt. Je bent niet meer dezelfde persoon die je was, voordat je, zoals ik, door de alcohol beheerst werd. Ik denk dat ook mensen die andere ernstige ziektes doormaakten, hetzelfde mee maakten. Ook kanker, hart kwalen, en andere ernstige aandoeningen veranderen mensen van binnen. Behalve allerlei lichamelijke schade aan je lichaam die genezen moeten worden, hebben dit soort zaken een behoorlijke impact op je psychische functioneren. Als je lichaam genezen is moet je geest weer opnieuw wennen aan dat gezonde lichaam. Je hebt nieuwe inzichten verkregen in je leven. Niet alleen ziektes, maar ook belangrijke gebeurtenissen in het leven van mensen, zoals het overlijden van naasten, een scheiding, ongelukken, en andere rampen, brengen grote veranderingen in het leven. Je houding ten opzichte van het leven in de breedste zin van het woord is dan veranderd.  Je bent een nieuw mens geworden die ook je houding ten opzichte van het werk veranderd. Dat werk opnieuw oppakken, is niet makkelijk en het kost tijd. Gelukkig is de tegenwoordige arbeid reïntegratie, goed geregeld. De meeste arbo artsen en instanties als een UWV zijn goed op de hoogte, hoe werk hervatting, ook voor alcohol en andere verslavingen in zijn werk gaat. In principe hoef je niet meteen je werk volledig te hervatten. Je krijgt er de tijd, om aan te wennen, en je eigen mogelijkheden weer te onderzoeken.  Maar zoals gezegd. Je bent na zo´n ziekte tijd veranderd. Ook het werk is veranderd en met dat werk zijn de oude collega´s en bazen mee veranderd. Zij hebben in hun werk niet stil gestaan zoals ik dat heb gedaan. Daar bovenop komt nog dat zij jou hebben meegemaakt als "zieke" collega. Als het nu om een duidelijke lichamelijke ziekte gaat, of een ingrijpende gebeurtenis in iemands leven, dan ligt het wat makkelijker. Ze hadden met je te doen. Ze voelden met je mee, al misten ze je wel natuurlijk, en moesten ze werkzaamheden opvangen. Toch is er dan altijd iets van; hij zij kan er niets aan doen. Als je zo, als ik een gigantisch alcohol probleem had ligt dat vaak wat anders. Het is voor veel mensen moeilijk te begrijpen dat alcoholisme een ziekte is. Mensen hebben de neiging te zeggen; dan laat je die drank toch staan. Was het maar zo simpel.  Er is veel onbegrip voor alcoholisten en andere verslaafden. Ook wel een beetje logisch. Wat zou je denken van een collega die er niet is, maar wel lekker thuis zit en aan het zuipen is. Je moet zijn werk doen terwijl hij lekker thuis zit " feest" te vieren. En dan komt er nog bij, dat het algemeen bekend is dat verslaafden, nog al eens terug vallen in hun gebruik. Hoe kan je iemand weer aan het werk zetten, terwijl je weet dat het risico er is, dat hij weer gaat drinken. Je moet dan weer zijn werk opknappen. Alles goed en wel. Je kunt dan wel begrip hebben voor iemand, maar de risico´s zijn groot. Met verslavingen is dat voor sommige mensen moeilijk te aanvaarden. Ook ziektes kunnen terugkeren, maar dat is dan voornamelijk erg voor de patiënt. Dat ook een verslaafde liever niet terugvalt, en daar ook heel erg ongelukkig van kan zijn, is moeilijker te begrijpen. Tja, dan heb je eindelijk je verslaving met of zonder hulp van verslavingszorg onder controle. Je hebt je arbo-arts mee. Je hebt zelfs de wet mee. Maar dan krijg je te maken met je werkgever en je collega´s. Zij moeten het maar uitvoeren wat de wet en de arbo diensten bepalen. Hen werd eigenlijk niet eens gevraagd of ze die man of vrouw na alles wat ze met hem of haar hadden meegemaakt, wel terug wilden hebben. Of ze nu willen of niet ze moeten wel. Ook mijn werkgevers moesten dat. Niet ik alleen had het moeilijk mijn werk weer te hervatten, maar zij net zo goed. Dat het dus allemaal van zelf gaat, werk hervatten reïntegreren, kun je wel vergeten. Nee er is heel wat overleg voor nodig. Werkgevers en collega´s moeten worden geïnformeerd. Zij moeten weten wat mijn ziekte (alcoholisme) is en wat ik er mee gedaan heb. Ik moet ervaren wat ik wel en wat ik niet kan. Dat betekent dat ik open moet zijn en staan. Ik moet laten weten wie ik geworden ben. En wat net zo belangrijk is, ik moet weten wat, en hoe ze over me denken. Alleen door er met elkaar over te praten kun je zo´n reïntegratie laten starten en een kans geven om te slagen. Het is voor alle partijen niet makkelijk. Toch is het voor iemand (mij dus) belangrijk om de moed niet op te geven. Ik wil graag mijn leven weer helemaal oppakken. Het werk hoort daar net zo goed bij. Afgezien van alle praktische redenen zoals een inkomen genereren, is er ook mijn eigen behoefte om te werken. Weer op een "normale" manier met mensen in aanraking te komen. Ik leefde in mijn gebruikerstijd erg solo. Ik was feitelijk alleen en eenzaam. In het werk ontmoet je mensen die buiten je directe omgeving zijn. Het zijn sociale contacten die ik prettig vind. Ik wil wel eens over wat anders praten dan over mijn gezin. Ik word dit jaar hopelijk vijftig en ik vind mezelf nog te jong om te stoppen met werken. Als dat trouwens mogelijk is, want een alcoholist wordt niet meer zo als tien jaar geleden, gewoon afgekeurd. Werken is voor mij een noodzaak. Ik heb een inkomen nodig om mijn gezin te kunnen onderhouden. Ik heb daar veel te lange tijd geen aandacht voor gehad. Nu wel en ik wil er alles aan doen om weer aan mijn morele en innerlijk voelende verplichtingen voldoen. Ik heb mijn werk altijd met plezier gedaan en durf te zeggen dat ik best goed in mijn werk was, voordat de alcohol de baas over mij werd. Eigenlijk triest. Ik wil graag aan het werk maar dat lukt nog even niet, terwijl er zoveel mensen tegen hun zin, elke dag trouw naar hun werk gaan. Nog even voor de duidelijkheid; Elke ziekte heeft de eigen verschijnselen. Ook verslavingsziekten. Deze ziekte heb ik echter nu onder controle. De symptomen daarvan onderdruk ik door niet te drinken. Deze ziekte onderdrukken, vereist onderhoud, en daar ben ik elke dag weer mee bezig. Ach, ja het leven is niet altijd makkelijk, maar ik moet gewoon geduld hebben. Ik werk nu in het huishouden, en verzorg zo goed mogelijk mijn kinderen. Ook probeer ik op vrijwilligersgebied het een en ander te doen. Ik haal daar ook genoegdoening uit. Wie zijn billen brand (controle over zijn leven kwijt raken) moet op de blaren zitten. Ik zal het wel uit zitten maar blijf er aan werken om op te staan. 

57.Humor

Als je van je verslaving af wilt, dan is dat niet makkelijk. Er is vaak weinig om te lachen, eerder veel te veel redenen om te huilen. Je hebt al die jaren de gewoonte gehad de middelen, in mijn geval alcohol, te gebruiken in elke situatie die je tegen komt. Een dergelijke gewenning is lastig af te leren. Je wordt maar al te vaak geconfronteerd met de middelen die je steeds gebruikte. Zelfs als je er iets voor in de plaats hebt gevonden. En dan bedoel ik geen andere verslaving. Op elke hoek van de straat is wel een kroeg. In elke supermarkt is drank te koop. Op de meeste feestjes wordt wel wat alcoholisch geschonken. Noem maar op overal, kun je in mijn geval de alcohol tegen komen. Alles vermijden is praktisch onmogelijk. Met deze confrontaties om te gaan is wel eens lastig. Je moet alert blijven om niet aan de verleidingen ten onder te gaan. Dat is vermoeiend en zelfs wel eens vervelend. Soms word ik er wel eens boos en opgewonden van. Mensen die weten dat ik niet drink, en dan toch een borrel aanbieden. Die soort dingen. Maar goed. Ik moet er ook wel eens om lachen. Nou is het gekke met humor, dat het erg persoonlijk is. Waar de een om lacht, is voor de ander soms zelfs het tegendeel. De humor van een confrontatie met de drank, is voor anderen een test, een proef. Lachen is iets bevrijdend. Het is ook iets relatieverend. Als je lacht om de ellende van elke keer, weer, die confrontaties dan neem je er even afstand van. Je kunt er opnieuw naar kijken. Juist de laatste tijd nu ik wat langer nuchter leef lach ik wat af. Niet alleen om de leukste moppen of vertellingen, maar om de onverwachte gebeurtenissen en situaties. Lachen is iets individueels. Ieder lacht om de eigen dingen. Humor is niet uit te leggen. Waar de een om lacht, reageert de ander gelaten, of huilt er zelfs om. Lachen heeft mijn leven in ieder geval draaglijker gemaakt. Een aantal van die situaties die ik zelf meemaakte, wil ik u niet onthouden. Misschien kunt u er om lachen misschien ook niet.

De lawine

Ik zat met mijn dochter op een terrasje in Leeuwarden. Er kwam een man aan een tafeltje naast ons zitten. Hij had twee enorme grote honden bij zich. Het waren sint bernards honden. Mijn dochter vroeg wat het voor honden waren en mijn vrouw vertelde dat het honden waren die in de bergen mensen redden. Ze hadden dan een vaatje whisky bij zich om aan de onder gesneeuwde slachtoffers te geven, om weer warm te worden. Ze herinnerde mijn dochter aan de Disney films waar de honden moedig op traden. Ik zag mezelf al onder de sneeuw liggen daar in de bergen. Nuchter en vastbesloten om nooit meer te drinken. Daar lig je dan kleumend van de kou. Bijna bevroren en dan komt de redder met een vaatje whisky. Zal ik een teug nemen, of besluit ik maar dood te gaan, van de kou. Wat een dilemma.      Oei…

Verjaardag

Een man, net af van zijn alcoholverslaving, viert zijn verjaardag. Zijn dochtertje heel blij dat haar papa weer thuis woont, en niet meer drinkt, komt hem feliciteren. Ze heeft een zelf gekocht cadeautje bij zich. Ze had het samen met een buurvrouw gekocht bij de supermarkt. Het zat prachtig ingepakt, met een mooie strik erom heen. De man vond het prachtig en pinkte een traantje weg. Hij maakte het open. Er zat een doosje met grote banketbakkers verse kersenbonbons in. Boordevol kersenlikeur.    Oei …

Schapen melken

Op Texel, heb ik ooit mee gedaan aan een wedstrijd schapen melken. Het was een beleving. Ik die dertig jaar geleden, ooit een keer een schaap gemolken had, en op Texel druk doende bezig was van mijn alcohol verslaving af te komen. En dan melken. Met nog de tremoren van het afkicken vers in mijn vingers, aan het melken, en wat gebeurd er? Ik hoorde aan het einde van de wedstrijd dat ik een prijs gewonnen had. Leuk vond ik dat, totdat de presentatrice van de wedstrijd een doos openmaakte met de prijzen. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen. Het waren flesjes met Juttertje. Een Texelse kruidenbitter.        Oei……………

Op visite

We zouden een keer op visite gaan bij een goede vriend van me. Hij was net als ik alcoholist maar ook al weer een hele tijd volkomen droog. Mijn vrouw en ik overlegden even of we wat zouden mee nemen voor hem. Natuurlijk zei mijn vrouw we halen wel even een flesje wijn

Oei……..

Vergeten

Voor de zoveelste keer was ik weer eens vergeten de vuilniszak buiten te zetten en nog een paar dingen te regelen in het huishouden. Niet echt onwil van mij geweest, maar gewoon slordigheid. Zeker weer de Korsakov zei mijn vrouw       Oei….

Prijzen

Avonden lang had hij mee gedaan aan de Bingo op de camping, met de nodige biertjes erbij. Nooit won hij wat. Na enkele maanden Skuul en volledig nuchter met een flesje bitter lemon voor zich, deed hij weer eens mee. Wat gebeurde er. Hij won de eerste avond al de hoofdprijs. Een biertender met een vaatje bier erbij.   Oei….

Halve flessen

Een man werkte als schilder in een huis. De mensen woonden er gewoon nog, en elke morgen begon hij in de keuken met een kopje koffie. Elke morgen stond er een half lege wijnfles op het aanrecht. Het waren goede wijnen, en hij vond het gewoon zonde, om zo´n mooie fles, half leeg te laten staan. Hij liet hem altijd gewoon staan en dronk er niet van. Maar elke morgen zag hij weer zo´n half volle mooie fles staan.        Oei….

 

Dat zijn van die situaties waar ik bijna dubbel van het lachen lag. Niet iedereen kan dan begrijpen waarom ik lachte. Nu vind ik, dat ik de humor daar wel van in mag zien. Het zijn lastige confronterende momenten. Je weet echt even niet, waar je het dan zoeken moet. De humor er van inzien helpt dan wel. Lachen lucht op. Nu moet je met dit soort humor wel uitkijken. Niet iedereen kan zo´n grap vertellen of waarderen.  Het duurde een hele tijd voordat mijn vrouw bijvoorbeeld kon waarderen, dat als ze vroeg, waar ik op een avond naar toe ging, zei, dat ik even een borrel ging pakken op de hoek. Nu kan ze er om lachen, maar in het begin.             Oei…

 

58.De pausmobiel

Sinds ik besloot, om van de alcohol af te blijven, heb ik veel geleerd, en zal ik nog veel meer moeten leren. Een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb, is dat je geduld moet hebben. Nu was geduld, iets wat ik lang niet altijd even had. Alles moest snel, en liefst meteen. Eenmaal genomen besluiten, moesten onmiddellijk uitgevoerd worden. Aangeleerde handelingen, moesten meteen uitgevoerd worden. Dat ging niet, en gaat nog steeds niet. Zo werkt het niet. Dat had ik onder andere, in de Skuul wel geleerd. Ook heb ik wel geleerd dat als je eenmaal van je verslaving af bent, je er dan nog niet bent. Je moet immers iets vinden wat de plaats in neemt van je middelen. Doe je dat niet dan blijft er een groot niet opgevuld gat over. Wat een wijsheid. En dan moet je het in de praktijk brengen. Ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook daarbij moet je weer geduld hebben. Ik heb dat in de afgelopen veertien maanden in ieder geval een beetje geleerd. Je kunt dus zeggen dat ik nu wel wat geduld heb. Maar in alles?  Nee dus.

Zoals jullie weten, of misschien ook niet, heeft mijn zoon een spierziekte, waardoor hij volledig rolstoel afhankelijk is. We hadden dan ook dringend een rolstoelgeschikte auto nodig. U leest het goed. Hadden. We HEBBEN dus inmiddels een auto. Maar hoe dat ging? Ik heb nachten lang wakker gelegen. We hadden geen geld genoeg. De gemeente wilde geen onkosten betalen. Aangeschreven welzijn instellingen wilden niet meewerken. Alles zat tegen. En ik maar van alles uitproberen, en onderzoeken. Dagen en nachten in touw. Internet afgezocht en niets betaalbaar gevonden enz. Je kunt zo gek niet bedenken of ik had het wel gedaan. Ik had zelfs oproepen geplaatst in mijn lezers-mail-club. En toen begon het ongeduld weer op te zetten.  Ik had Jan en alleman, iedereen die het maar horen wilde (of niet) gevraagd, met me mee te kijken. Ik werd onrustig. Begon te drammen bij gemeente, en andere organisaties.  Nu zeiden mensen wel eens tegen me; wacht af, heb geduld, het komt wel goed.  Ik had er geen vertrouwen in. Ongeduld speelde maar in mijn hoofd rond, en ik kon over het auto probleem, niet meer helder nadenken. Verdorie mijn zoon heeft vervoer nodig. Hij moet en zal een auto hebben. Daar heeft hij recht op.  Op een gegeven moment besloot ik het maar even los te laten. Ik dacht we zien wel. Desnoods huren we een auto als het echt nodig is. We roeien maar met de riemen die we hebben, totdat we genoeg gespaard hebben. Dat was niet makkelijk, maar het is me uiteindelijk redelijk gelukt. Het ongeduld en de zorgen over de auto werden beheersbaar voor mij. Ik realiseerde me heel goed, dat ik een dik jaar geleden er wel anders aan toe was. Ik denk dat ik het toen (nog meer)op een drinken had gezet. Hoewel ik destijds dit autoprobleem ook weer als excuus gebruikt zal hebben om mijn drank lust te verbergen. Dat deed ik in die tijd altijd als er iets niet lukte, en ik ongeduldig werd. Ongeduld is iets heel slopend. Het vreet je van binnen op. En waarvoor? Je maakt je druk om iets, waar je op dat moment niets aan kan veranderen. Beter kun je dat accepteren. Niet de moed opgeven, maar gewoon even pas op de plaats maken. Even adem halen. Even jezelf de tijd geven. Dat heb ik dus gedaan, en ben niet gaan drinken. Ik was daar eigenlijk heel erg trots op. Het gaf me een tevreden gevoel. Niet dat ik blij was dat we geen auto hadden. Nee hoor blij was ik er zeker niet om. Maar wel was ik blij dat ik, weliswaar met moeite, met mijn ongeduld leerde omgaan, en niet ben gaan drinken. Toen ik nergens meer op rekende, en geduldig wachtte wat er komen ging, gebeurde het. Ik liep bij toeval een garage voor tweede hands auto´s binnen, en legde uit waar ik naar op zoek was. De eigenaar zei dat hij niets had. Ik wilde gelaten de zaak uitlopen toen hij me terug riep. Hij wist bij een collega misschien nog iets te staan. Hij vroeg me even te wachten en belde meteen op. De auto die hij in gedachten had stond er nog. Ik durfde nog niet te juichen en vroeg of we hem mochten zien. Dat kon drie dagen later. Ik maakte een afspraak en vertrok huiswaarts. Ik rekende nergens op, maar beschouwde het gewoon als een eventuele kans. Drie dagen later zagen we hem. Het was een oude renault express uit 1990. Volledig aangepast, verhoogd dak, verlaagde vloer, Delta bevestiging. Onze zoon vond hem prachtig, en hij mocht, met zijn rolstoel, mee voor een proefritje. De monteur genoot van de aanblik die mijn dol blije zoon gaf. Hij fluisterde me nog toe; dat komt wel goed hoor. Ik was helemaal ondersteboven. Een vriend die met ons mee ging die een beetje verstand van auto´s heeft, leek het wel wat. Ook wij kwamen na een kort overlegje tot de conclusie dat dit hem was. De prijs was al snel geregeld, en niet te geloven betaalbaar. We hadden een auto gekocht. Een echte pausmobiel. En in pauselijk wit ook nog. We waren en zijn nog steeds dolgelukkig met dat ding. Een hoop zorgen (voorlopig) minder. Al die zorgen en ongeduld was weer voorbij. Geduld wordt nog wel eens beloond. Morgen gaan wij, met mijn zoon in zijn ferrari rode elektrische rolstoel, in de pausmobiel een eindje rijden. Ik kan niet wachten tot morgen. Ik ben vol ongeduld. Nee, hoor ik wacht geduldig tot morgen. Ehhhh Nu maar hopen dat hij vannacht niet gestolen wordt.

In 2007 kregen we een nieuwe rolstoelbus. Deze keer wel van de gemeente. U kunt daar over lezen in het verhaal petuël 12  ook op deze website.

 

59.De sleutelhanger

Sinds ik in augustus vorig jaar uit de nieuwe skuul vertrok ben ik een nieuw leven begonnen. Een leven zonder alcohol en de verslaving van het gebruik daarvan. In de periode op die skuul heb ik veel geleerd. Alles wat ik daar geleerd heb nam ik mee. Dat zijn geen tastbare dingen. Ze zitten allemaal in mijn hoofd. Iets wat wel tastbaar, is nam ik ook mee. Met mijn afscheid, kreeg ik van mijn mede bewoners, een knuffel van een zeehondje, een hangertje van een dolfijn en vele hartelijke en gemeende handdrukken. Ook kreeg ik een sleutelhanger van Texel mee. Het is zo´n klein metalen plaatje. Geel met de letters Texel in het zwart er op. Het is geen fantastisch mooi hangertje. Nee dat niet. Maar wel was het iets met veel betekenis voor mij. Texel de plaats waar de nieuwe Skuul lag. De plek waar ik mijn leven opnieuw begonnen ben. Sinds die tijd draag ik dat kleine plaatje altijd bij me.  Aan dat plaatje hangen mijn sleutels van mijn huis en werk. Ik zeg het goed. De sleutels hangen aan dat plaatje. Niet het plaatje hangt aan de sleutels. Feitelijk is dat plaatje belangrijker dan die sleutels. Zonder het plaatje had ik die sleutels nooit gehad. Toen ik de nieuwe Skuul binnen trad had ik geen sleutels meer. Ik had geen huis en geen werk meer. Ik heb die sleutels moeten terug verdienen. Dat is me uiteindelijk gelukt. Dat was niet gemakkelijk, ik heb er alles wat ik in me had voor moeten doen. Dat plaatje herinnert me elke keer weer daaraan. Dat plaatje staat symbool voor die leerprocessen op de Skuul. Dat plaatje staat voor de ellende waarin ik gezeten heb, en wat nog belangrijker is, het staat voor de mogelijkheden die er zijn om uit die ellende te komen. Ik heb nog een sleutelhanger van Texel. Het is een rubberen plaatje van het eiland. Mijn fietssleuteltjes hangen eraan. Ook dat is weer een symbool voor mij geworden. Het hangertje doet me altijd denken aan de wandeltochten en de fietstocht die ik op Texel ondernomen heb. De tochten door de natuur en door mezelf heen. Dat onderweg gevoel. Zo voel ik me ook nu nog steeds onderweg. Onderweg in het leven. Er is geen stilstand. Ik probeer me te blijven ontwikkelen. Sleutelhangertjes kunnen veel zeggen van mensen. Mijn dochter heeft scoobydoo touwtjes aan haar sleutels hangen. Leuk hoe ze er mee aan het knopen was. Ontdekken wat ze er allemaal mee kon doen. Zichzelf ontwikkelen en ontdekken wat ze allemaal kon. Mensen die fotootjes van hun gezin aan de sleutels hebben hangen. Bezig met hun gezin. Erbij betrokken en constant er aan herinnerd willen worden. Ook uit trots, kijk die horen bij mij. De mensen met hun mercedessen aan de sleutels. Ik heb er een, kijk eens naar mij. Ach, iedereen heeft zo zijn hangertjes. Symbolen van wie ze zijn en wat ze belangrijk of gewoon leuk vinden in het leven. De sleutels zijn openers voor andere werelden. Nieuwe werelden die door de "genezing" van mijn verslaving weer open liggen. Ik in ieder geval ben trots op mijn Texel sleutelhangers. Als er een sleutelhangertje zou zijn van de Nieuwe Skuul zou ik hem ook met trots dragen.

Idee voor een lucratieve handel?

 

60.Loslaten

In het leven kom je allerlei problemen tegen. Niet meteen van die problemen die gaan om leven of dood, gelukkig niet zeg. Een heleboel simpele dingen. Tenminste zo lijkt het, want, ik heb wel eens meer dan twee uur voor een kast gestaan, omdat ik niets kon vinden, om aan te trekken. Niet dat er niet voldoende in de kast lag, maar gewoon omdat ik geen keuze kon maken. Of andere situaties. Probeer maar eens in een gezin, het televisieprogramma te kijken wat jij wilt. Halve oorlogen worden er dan uitgevochten. Het samen reizen naar een bestemming, levert, ook van die leuke situaties op. Hoe laat vertrekken we. Welke route nemen we. Zo zijn er veel, van die alledaagse dingen, die het leven wel eens vermoeiend maken. Gelukkig weet je in de meeste gevallen, wel tot beslissingen te komen. Conflicten, ruzies, spanningen verdwijnen snel. De dingen zijn niet zo belangrijk. Hoewel ik moet zeggen, dat ik in mijn gebruikerstijd, wel eens een halve dag boos rondliep, voor een weg geraakte aansteker. Te gek voor woorden natuurlijk maar toch. Meestal ga je dus die soort problemen, relatieveren. Je neemt even afstand, en bekijkt hoe belangrijk iets is. Dan neem je een besluit. Niet altijd besluiten die je wilde, maar je hebt er snel vrede mee. Anders wordt het, als het gaat om problemen die ingewikkelder in elkaar zitten. Ik schreef al over de problemen van de pausmobiel, maar zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken. Een van de meest goede voorbeelden van zo´n probleem, was wel het af willen van mijn verslaving. Af willen van een verslaving lijkt simpel. Je drinkt gewoon niet meer. Of slikt of doet het gewoon niet meer. Een beetje hulp van een arts voor de ontwenningsverschijnselen en hup, je bent klaar. Zo werkt het dus niet.     Een verslaving zit ingewikkeld in elkaar. Er zijn een heleboel aspecten die een rol spelen bij een verslaving. Ik zal er slechts een aantal noemen. Lang niet allemaal, want als ik dat zou doen, dan heb ik een boek of dertig nodig. Maar hier zijn er een aantal. Je hebt de lichamelijke afhankelijkheid van het middel.   De geestelijke gewenning. De achterliggende beweegredenen die je tot gebruik van de middelen hebt aangezet.   De handelingen die allemaal nodig zijn om je middel te bemachtigen.   De eigen privé omstandigheden, zoals gezin, werk, huisvesting etc.    Financiële perikelen.   Als je, zo als ik, al diverse keren geprobeerd hebt van je verslaving af te komen, dan loop je vaak stuk, op de ingewikkeldheid van deze problematiek. Een verslaving is niet zoiets simpels als het willen kopen van een broek. Je hebt dan alleen te maken met de maat, de prijs, de kleur en de uiterlijkheid van de broek. Tenslotte nog de plaats waar je hem wil kopen. Ook niet even makkelijk altijd, maar wel redelijk overzichtelijk. Een verslaving is erg ingewikkeld. Wil je daar dus wat aan doen dan moet je wat aan die ingewikkeldheid doen. Je moet analyses maken, en daardoor inzicht te krijgen in je problematiek. Pas dan kun je er wat aan gaan doen. Je problemen in parten verdelen en ze dan partje voor partje aanpakken.  Klinkt allemaal simpel maar hoe doe je dat dan.   Toen ik begon met het aanpakken van mijn problemen, begon ik keurig met het stoppen met drinken. Wat gebeurde er? Ik kreeg ontwenningsverschijnselen. Daar kon ik niet mee omgaan dus huppekee weer drinken. Toen naar de arts, en met behulp van medicijnen geen ontwenningsverschijnselen meer. En wat gebeurde er? Ik was gewend bij elk probleem de fles te pakken in plaats van wat aan die problemen te doen. Ik wist echter niet hoe ik dat moest doen dus huppakee weer de fles. Ik was gewoon niet in staat al de problemen in mijn leven, en mijn verslaving tegelijkertijd aan te pakken. Elke keer als ik een probleem aanpakte dook het volgende probleem op.  Al die problemen kwamen tegelijkertijd op me af. Ik kon geen onderscheid maken tussen wat eerst te doen en wat ik even met rust moest laten. Ik zag door de bomen het bos niet meer. Ik werd innerlijk verteerd. En dat eigenlijk alleen maar omdat ik geen afstand kon nemen om stapsgewijs aan het werk te gaan.  Na al die pogingen kwam ik uiteindelijk op de nieuwe Skuul terecht. Daar werd mijn probleem structureler aangepakt. We kregen het meteen al te horen. Niets is belangrijk. Alleen jij bent belangrijk. Je moet je verslaving beheersen en er iets voor in de plaats vinden. Dat wilde zeggen dat je eerst niet meer gebruiken moest. Dan in je gedrag en denken veranderen, zodat je met al je andere problemen aan de slag kon gaan. Eerst dus innerlijk veranderen. Lichamelijk was je al van je verslaving af daar hadden de medici al voor de opname gezorgd.  Al het andere was bijzaak. Je moest dan ook niet proberen op de Skuul bezig te zijn met huisvesting, je relatie, je kinderen, je financiële problemen, of je werk. Allemaal bijzaak. Eerst jezelf onder handen nemen. In de laatste weken van je verblijf werd daar natuurlijk wel aandacht aan besteed maar eerst kwam het belangrijkste. Werken aan jezelf.  Allemaal heel logisch eigenlijk. Want alleen als je jezelf onder controle had, kon je aan al die andere problemen wat doen. Je kon dan afstand nemen. Analyseren. Inzicht verkrijgen. En dan pas had je de bagage om er mee aan het werk te gaan.  Uiteindelijk heb ik dat lesje op de Skuul wel geleerd.  Als er een groot probleem opduikt dan ga ik me er niet meer meteen door laten beheersen. Dan is het probleem de baas over mij in plaats van andersom. En de baas, dat ben ik en dus niet problemen drank drugs of andere mensen. Lijkt nu allemaal wel simpel maar dat is het niet. Het kost me soms veel moeite om me niet te laten opvreten door problemen. Afstand nemen is wel eens heel lastig. Er zou een soort  arminstallatie moeten zijn. Een signaal dat je onmiddellijk een stapje terug laat doen. Van een afstandje lijken problemen vaak minder groot. Oplosbaar, en in ieder geval meer beheersbaar.  Tja zo´n installatie heb ik nog niet, maar ik ben wel bezig die in mezelf te bouwen. Het bezig zijn met dit soort terug stappen en loslaten, deed me denken aan een gebeurtenis enige jaren geleden.  Mijn vrouw en ik waren, tijdens een wandeling door de bergen, bij een alpenweide aangeland. De weide was afgezet met draad. Er graasden een paar schapen en geiten, en aan de andere kant van de weide, lag een almhutte. Je kent ze misschien wel. Zo´n gezellig berg café waar je wat kan drinken en eten.  Ik dacht bij mezelf. Ik klim er wel even over. Ik pakte dus de draad vast. En ik schrok me wild. Het was schrikdraad. En ik kreeg dus een schok. Het leek wel 220 volt. Zo´n pijn deed het. Ik schrok me wild. Mijn vrouw lachte zich een deuk. Maar ja wat doe je in zo´n geval. We waren moe. En hadden geen zin om nog lang te lopen. En ik probeerde het nog een keer. Ik dacht als ik snel ben, dan voel ik het niet. Dat lukte dus niet. Als ik ook maar even m´n gewicht op de draad zette.  Kreeg ik een schok.  De palen die het draad vasthielden, waren voorzien van een punt dus daar had ik ook geen houvast aan.  Ik probeerde het maar niet meer. We overlegden. We liepen een stukje verder, en ontdekten dat de draad misschien nog wel kilometers doorliep. We keken nog eens goed naar de draad en bestudeerden de omgeving. We zagen langs de kant van het pad, een paar jute zakken liggen. We besloten brutaal te zijn, en legden ze over de draad heen. We kwamen met behulp van de zakken heel aan de andere kant. Gelukt dus. Tevreden wilden we naar het cafeetje lopen, toen mijn vrouw op het geniale idee kwam, om de zakken maar mee te nemen om te gebruiken aan de overkant. Zo kwamen we uiteindelijk bij het café aan. Later hoorden we, dat die zakken, daar speciaal, voor zulke situaties waren neergelegd. Zonder dat we even rondom ons hadden gekeken, hadden we die zakken nooit gezien, en hadden we kilometers met droge lippen en legen maag moeten lopen. Zo zou je eigenlijk ook met de ingewikkelde dingen van het leven, moeten omgaan. Loslaten om mee te beginnen. Het schrikdraad vasthouden had geen zin. Elke keer die schokken. Constant, alleen met de problemen bezig zijn, heeft geen zin. Nee gewoon even een stapje terug. Diep inademen, en dan van een afstandje kijken, naar het probleem. Dan komt er meestal, wel een oplossing. En zoniet? Dan loop je maar een paar kilometer verder. Je moet dan het probleem maar laten liggen, en verder gaan met je leven. Net zoals bij die weide in de bergen.  Als je ooit schrikdraad langer dan een paar seconde hebt vatgehouden dan weet je dat je dat niet moet doen dus. Zo ook in het leven. Niet vasthouden maar loslaten.  Tenzij je natuurlijk van schokken houdt.

 

61.Terugkomdagen

Bij de behandeling op de nieuwe Skuul, zijn een aantal zogenaamde terugkomdagen inbegrepen. Iedereen die dat wil, kan eens in de zes weken, terug gaan naar die boerderij op Texel. De terugkomdagen zijn een gelegenheid, om nog eens te praten met stafleden, en met oud medebewoners en nieuwe bewoners.  Als je na je verblijf op de Skuul, weer in de echte wereld beland bent, dan begint je leven opnieuw. Alles wat je op de Skuul geleerd hebt, moet je nog in de praktijk brengen. Dat is niet eenvoudig. Je bent dan wel veranderd, als het goed is tenminste, maar alle innerlijke veranderingen, moeten nog een plaats krijgen, in het praktische dagelijkse leven.  Je kunt daar hulp bij krijgen, maar makkelijk gaat dat niet altijd. De instellingen waardoor je verwezen bent naar de Skuul, hebben hun eigen bureaucratische problemen. Nazorg komt soms moeizaam tot stand. Ikzelf heb pas nazorg gekregen toen ik al vier maanden thuis was. Eenmaal thuis, heb je vaak je herinneringen aan de Skuul. Wat je er al dan niet geleerd hebt, maar ook de vele dingen, die je er mee gemaakt hebt. Omdat je nu, als alles goed gegaan, is nuchter leeft, dan vallen veel dingen op zijn plaats. Voorvallen op de Skuul ga je beter begrijpen. Je begint door te krijgen, waarom op de Skuul dingen gebeurden, en hoe en waarom de staf deed wat ze deden. Toch blijf je met vragen zitten. Veel dingen snap je nog niet. Dat heeft niet alleen te maken met de Skuul, en het verblijf daar, maar gewoon omdat het leven als niet gebruiker nieuw is. Alles moet je opnieuw ontdekken. Met dat soort vragen kun je dan terecht, op de terugkomdagen. Als je dat wilt tenminste. Je kunt apart even praten met een staflid. Ook is er een groepssessie. Er wordt dan een onderwerp met elkaar gekozen, of ieder vertelt wat over zijn of haar situatie op dit moment. Niet iedereen, wil ooit nog eens de Skuul zien. Laat staan dat ze er nog binnen stappen.

De Skuul kan veel doen met een mens. Er gebeurt daar zo veel met je, dat het niet altijd leuk is, om daar aan herinnerd te worden. Sommige mensen hebben het er vreselijk moeilijk gehad. Met zich zelf maar ook met de andere bewoners. Het is daar echt niet altijd gezellig. Ruzies, en woordenwisselingen komen gewoon voor. Als ik mijn verblijf op de nieuwe Skuul zou moeten omschrijven zou ik zeggen; Het was een hel, ik heb er gehuild van binnen, gelachen, me geërgerd, maar het belangrijkste was dat ik er veel geleerd heb. Zelf ga ik graag naar die terugkomdagen. Ik zie dan oude bekende terug.  De stafleden waar ik vroeger als patiënt cliënt een relatie mee had, zie ik terug in een heel ander soort relatie. Ik ben immers niet mee de bewoner maar een bezoeker. De stafleden zijn mijn hulpverleners niet meer, tenminste niet in de directe zin. Ik keek toentertijd altijd erg tegen ze op. Zij hadden ook een verslavingsverleden gehad, maar waren daarvan af gekomen. Ze werkten en leefden gewoon. Sterker ze waren zelfs in staat om ons te helpen. Ze waren voorbeelden voor mij van hoe het ook kan. Nu ik er zelf van af ben (voor zover je ergens van af kan komen) kijk ik met andere ogen naar hen. Ik voel me gelijkwaardiger, al kunnen ze mij nog steeds veel leren. Ook zie ik wel eens oude mede bewoners. Leuk om ze terug te zien en te horen hoe het met ze gaat. Hoewel sommige mensen waar ik niet zo veel mee op had er ook wel eens zijn. Dan is het alleen hallo, goede dag, en dat was het dan. Maar herinneringen ophalen over die "goede" oude tijd, dat is echt wel leuk. Echt leuk wordt het echter als je met een blik van herkenning ook de gevoelens uit die tijd terug ziet in hun gezichten. We waren er geen van allen voor zweetvoeten immers. De tijd die je daar hebt doorgebracht met hen is een gemeenschappelijk iets wat in ieder geval mij diep geraakt heeft. Zij hadden mij zien binnen gaan als een wrak. En weer naar buiten zien gaan als een man die het leven weer aandurft. Voor mij zijn die terugkomdagen ook een soort toetsing van mijn huidige functioneren. Niet dat ik afhankelijk ben van de mening van anderen, nee dat heb ik in de Skuul wel geleerd. Maar wel, voelt het goed, om nog eens door hen bekeken te worden. Tenslotte is het een stuk trots. Ik wil graag laten zien dat het goed met me gaat, en dat ik het buiten de Skuul red. Ik vind dat leuk. Niet om op te scheppen, hoewel ook een beetje, maar vooral, omdat ik mijn eigen blijheid, wil delen met de mensen, die me geholpen hebben, om weer volop in het leven te staan.  Minder leuk is het, dat je op die dagen hoort over mensen, waarmee het niet goed gaat. Mensen met wie je zo veel gedeeld hebt, hebben het niet gered. Dat doet eigenlijk wel pijn. Zo zit het leven in elkaar, dat weet ik wel, maar toch. Het doet me ook beseffen, hoe wankel het evenwicht nog is, wat ik nu heb in mijn leven. Ook met mij kan het weer mis gaan.  De terugkomdagen, zijn dan ook voor mij, nu nog belangrijk. Het is een oefening in alert blijven.

Tenslotte zijn de terugkomdagen weer een mooi moment om van dat prachtige Texel te genieten. Op de nieuwe Skuul mag je altijd terugkomen. Je bent er altijd welkom. Ook naast de terugkomdagen kun je een afspraak maken om wat te praten. De Skuul biedt een nazorg. Je kunt zelfs gebruik maken van de ervaring van de stafleden terwijl je daar al lang niet meer intern bent. Ik vind dat een mate van betrokkenheid van de stafleden, die ik fantastisch vind. Nog even voor de duidelijkheid. Terugkomen op de Skuul is voor mij heel iets anders dan thuis komen. Mijn thuis is in Amsterdam bij mijn vrouw en kinderen. Ik zou van zijn levensdagen niet in de Skuul willen wonen. Stel je voor. Dag in dag uit met een Jannus, een Ruud, een Coby, een Jenny, een Johnnie, een Pjotr, en een Tiny. Nee dank je wel. Maar terugkomen bij hen vind ik geweldig. Ze zijn in mijn leven te belangrijk geweest, om ze te vergeten. Trouwens ik denk niet dat zij hun leven met een Anton van Marken willen delen, ook al vinden ze het fijn om van mij af en toe iets te horen.  Binnenkort ga ik weer. Voor de 7^e keer. En samen met Edwin, een goede vriend die ik heb leren kennen op de Skuul. Samen naar de terugkomdag. Wie had dat een anderhalf jaar geleden ooit kunnen denken.

 

 62.Naastenliefde

 Houden van andere mensen lijkt simpeler dan het eigenlijk is.

Een van de mooiste teksten die hierop betrekking hebben, komt uit de Bijbel; Het is een boodschap van Jezus Christus. Een boodschap aan alle mensen. Een raad, een advies, hoe om te gaan met andere mensen. Heb uw naasten lief, gelijk uzelve. Als iedereen zich aan deze raad zou houden zou er veel minder leed zijn op deze aarde. Maar dit advies op te volgen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe zit dat nou precies als je niet van jezelf houdt? Wat dan?  Als je zelf een zeer negatief zelfbeeld hebt is het heel moeilijk een positief beeld van anderen te hebben.  In mijn gebruikerstijd hield ik helemaal niet van mezelf. Nee, ik had een hekel aan mezelf. Alles wat ik ook deed, niets was goed genoeg. Ik was dan ook niet in staat iets positiefs aan mezelf te ontdekken. Mijn leven was een puinhoop. Waar moest ik nou gelukkig om zijn?  Ik had nog een vrouw en kinderen, maar kon ik van ze houden? Ik dacht het wel, maar kon ik dat ook laten merken? Nee. Integendeel, aan alles wat ik deed, of liet zien, het deed ze alleen maar pijn. Niet dat ik dat expres deed, maar ik kon toen gewoon niet anders.  Het hebben van aandacht voor anderen vereist een zekere concentratie. Je moet jezelf even op de achtergrond plaatsen om te kunnen kijken naar een ander. Ik bedoel niet alleen met je ogen, maar ook met je hart en met je gevoel. Dat lukt gewoon niet als je hele hoofd vol zit met jezelf. Met je eigen problemen. Je kunt wel proberen om jezelf opzij te zetten maar lukt dat ook als je problemen zo groot zijn dat je ze niet kan hanteren?  Ik denk van niet. In ieder geval lukte het mij destijds niet. Pas als je in staat bent met je eigen problemen om te gaan, kun je ze pas even opzij zetten om aandacht te hebben voor andere mensen.  Toen ik eenmaal aan het werk was om van mijn verslaving af te komen en de brokstukken in mijn leven op te ruimen dacht ik even dat er dan ook nog ruimte was voor anderen. Dat werkte niet. Ik kon het gewoon niet. De pogingen die ik deed strandde altijd. Niet omdat ik dat wilde maar gewoon omdat er geen ruimte was in mezelf. Ik had genoeg aan mezelf.  Dat te erkennen was een van de moeilijkste dingen die ik in die periode gedaan heb. Weten dat je te kort schiet was voor mij erg moeilijk. Het paste niet bij me. Ik wilde altijd alles voor iedereen doen. Dat die houding vaak ten koste van mezelf ging realiseerde ik me pas veel later.  Heb uw naasten lief gelijk uzelve.     Ook ik heb veel mensen pijn gedaan. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn collega’s, vrienden en andere naasten hebben heel wat te lijden gehad van mijn alcoholverslaving. Alles in mijn leven stond in het teken van de alcohol. Eigenlijk was het een grote egotripperij. Ik alleen was belangrijk want alles wat ik wilde (de alcohol) was het enige wat belangrijk was. Of anderen daar last van hadden was misschien vervelend maar zeker niet doorslaggevend om er mee te stoppen. Dat ik al die mensen zoveel pijn gedaan heb deed ik dat dan expres? Ik denk van niet. Ik denk dat ik dat uiteindelijk deed om mezelf nog meer pijn te doen. Een soort zelfkastijding.    Er zijn allerlei argumenten aan te voeren die misschien verzachtende omstandigheden genoemd kunnen worden. Alcoholisme is een ziekte, alcohol verandert je geestelijk functioneren. De problemen die ik had (waren)zijn groot. Ik had een groot gebrek aan zelfvertrouwen en zelfwaardering. Tsja allemaal op zich genomen juiste argumenten maar een excuus zal ik ze niet(meer) noemen. Ik zelf was en ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en gedrag. Met die verantwoordelijkheid om gaan was en is niet makkelijk. Ik heb er hard aan moeten werken om die verantwoordelijkheid zo goed en kwaad als het kan weer in de hand te nemen.   Die boodschap uit de Bijbel heeft voor mij veel waarde in zich. Er mankeert niets aan eigen liefde omdat, alleen dat, je in staat stelt van andere mensen te houden. In het belang van alle mensen is het dus dat je van jezelf houd. Van jezelf houden doe je dus ook voor anderen?   Dat klinkt wel heel erg kort door de bocht maar toch.   Dat weer leren van jezelf houden was erg moeilijk. Hoe kan je houden van iemand die zoveel dingen verkeerd gedaan heeft. In zoveel belangrijke dingen tekort geschoten is. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn eigen fouten en tekortkomingen heb leren accepteren zonder ze te veroordelen. Ik leerde weer van mezelf te houden. Ieder mens maakt fouten ik dus ook. Wel durf ik te zeggen dat ik er van geleerd heb. Niet dat ik ze nooit meer zal maken maar ik zal ze wel minder snel maken. En ik zal eerder in staat zijn te zien waar het fout(dreigt)te gaan en waar mogelijk te herstellen. En wat belangrijk is voor mezelf en ook voor de mensen die ik lief heb; Ik kan weer van ze houden.

 

 63.Nuchtere emotie

 Het leven is vaak gecompliceerd. Lang niet alles is even eenvoudig. Leven doe je ook niet alleen. Je bent niet alleen op de aarde. Er leven nog meer mensen, en met sommige heb je contact, en heb je zelfs een relatie. Sommige mensen kies je uit en anderen kom je tegen of krijg je met de geboorte mee, zoals een familie.  Zoals de geboorte, en het opgroeien, bij het leven hoort, zo hoort ook het afscheid van dat leven, (de dood), erbij.

Mijn vader overleed enige tijd terug. Hij was al ernstig ziek, en de laatste jaren van zijn leven woonde hij in een verzorgingshuis. Hij was halfzijdig verlamd, en kon zeer moeizaam communiceren met de buitenwereld. Hij was vroeger een man, die graag met andere mensen omging. Hij stond altijd klaar voor een praatje en had veel humor. De man die hij vroeger was, veranderde door zijn ziekte. Hij was slechts een schaduw geworden. Nu had ik niet wat je noemt, een geweldige band, met mijn vader maar toch. Zijn dood raakte me. Gelukkig had ik zijn overlijden aan zien komen, en heb ik nog met hem gepraat. Ik heb alles gezegd wat ik nog tegen hem wilde zeggen. Hij heeft het ook gehoord, daar ben ik zeker van, en zelfs ben ik ervan overtuigd, dat hij blij was met de woorden, die ik tegen hem uitsprak. Die woorden zal ik hier niet herhalen daar zijn ze te persoonlijk voor.

Nu ik nuchter leefde werd ik me bewuster van mijn emoties. Ik ging me afvragen waarom ik geraakt werd door de dood van mijn vader en van het overlijden van anderen in mijn omgeving. Is het omdat ik het erg vond voor de ander? Of is het omdat ik de persoon zal gaan missen. En waarom, ga ik die persoon dan missen. Had ik wat willen doen of zeggen? Had ik nog wat samen willen doen? Dat overlijden zette me aan het denken. Niet alleen wat de man voor me betekende maar vooral ook over mijn eigen leven. Ik besefte nog eens heel goed, hoe dat leven voor mij, nog niet zo lang geleden, dreigde beëindigd te worden door alcohol. En ik dacht nog eens na over hoe mijn geliefden en mensen die voor mij belangrijk waren, over mijn dood zouden denken. Wat zouden ze van me gedacht hebben als ik door mijn drankgebruik was gestorven? Hoe belangrijk was dat voor mij?

Toen ik in de taxi zat, op weg naar mijn moeder, en mijn al overleden vader, dacht ik even aan die borrel, die ik gewoon was te nemen, op die momenten dat ik iets moeilijk vond. Ik deed dat nu niet, en het verbaasde me, hoe makkelijk ik die drang (drank) van me afzette.

Ik had blijkbaar het afgelopen jaar wat bijgeleerd. Dit overlijden van mijn vader was een ware test. Zou ik om kunnen gaan met verdriet, en met de daarbij behorende andere emoties? De emoties die ik voelde waren niet duidelijk. Wat moest ik voelen? Moest ik verdriet voelen? Moest ik pijn hebben? Moest ik huilen? Moest ik misschien wel blij zijn? Voor mij speelde de meningen van anderen hierbij een rol. Je hoort toch verdrietig te zijn als je vaders sterft. Je hoort toch te huilen. Dat deed ik allemaal niet. Ik voelde weinig verdriet. Ik was juist blij voor mijn vader. Ik denk dat hij blij was dat hij niet meer hoefde te leven in een voor hem verschrikkelijke situatie. Ook voor mezelf was ik blij. Ik vond het verschrikkelijk hem zo te zien.  Dit verwarde me. Ik moet toch verdriet voelen, pijn hebben. Dat is wat andere mensen van me verwachten.  In mijn gebruikerstijd had ik ook vaak van die verwarde gevoelens. Over mijn leven, mijn werk, de relaties met mijn vrouw en kinderen en noem maar op. Wat overbleef was verwarring en een sterk gevoel van onbehagen. De enige oplossing die ik daar bij kon bedenken was nog meer te gaan drinken. Dat hielp niet, maar verdoofde wel. De alcohol versterkte die verwarring ook nog eens. Misschien veroorzaakte de alcohol zelfs de verwarring wel.   Ik was zo gewend om elke lastige emotie weg te drinken, dat ik niet meer wist wat te doen met de emoties. Ik zou moeten leven met de herinneringen aan hem. Dat lukte me tot mijn verrassing goed.  Nu ik niet meer drink zijn mijn emoties ook vaak genoeg verwarrend maar ik kan ze beter onder ogen zien. Wilde ik vroeger mijn emoties onderdrukken, nu aanvaard ik ze als realiteit. Ik durf de emoties beter onder ogen te zien, en er wat mee te gaan doen. Met lang niet alle emoties ben ik blij. Ik heb nog steeds moeite met zaken als verdriet, woede en frustraties.  Ze horen echter bij mij, en ik laat me niet meer door die emoties overheersen. Niet dat ik die emoties wegstop, dat niet. Maar ik probeer ze wel onder controle te krijgen en een plaats te geven. Ik ben gaan leren dat ik niets met anderen te maken heb als het gaat om mijn emoties. Die zijn van mij, en hoe andere voelen of denken dat is voor hen. En niet voor mij. Het heeft wel wat langer geduurd dan dat ik dat hier beschrijf maar het komt hier op neer;  Het leven zonder drank was nieuw voor me. Ik dacht dat ik het leven zonder drank niet kon, en verdronk het leven dus. Maar ik ontdekte dat zonder drank, ik het  leven ook aan kan, en zelfs beter. De dood van mijn vader heeft me op mijn eigen manier aangegrepen. Niet de manier van een alcoholhoudende Anton maar die van een nuchter in het leven staande man die zijn emoties onder ogen durft te zien, en daar een manier in vindt om mee om te gaan. Uiteindelijk ben ik blij met de manier waarop ik vrede heb gesloten met het overlijden van mijn vader. Ook ben ik blij met de wijze waarop ik dat emotioneel verwerkt heb.  De dood is voor veel mensen een bedreiging, iets om bang van te zijn. Het is een te emotioneel gebeuren. Ik heb dicht genoeg gestaan bij mijn eigen dood, en ben er niet bang meer voor (nu niet tenminste) en ben blij de dood van mijn vader nuchter onder ogen gezien te hebben en ervaren.  Veel mensen noemen het knap dat ik dat zonder drank heb gedaan. Ik niet.  Met drank had ik het gewoonweg niet gekund. Toch wel een goed idee om van die drank af te komen toch?

 

64.Een sprookje

Het leven is hard, soms gewoon moeilijk, en niet leuk. Dat is gewoon zo, en dat moet je accepteren, en leren er mee te leven. Dat is hard werken veel weg slikken en nooit de moed opgeven, of je overal bij neer te leggen. Nee, je moet blijven vechten. Alles wat je wilt krijg je niet voor niets. Je moet er wat voor doen. Sommige dingen worden dan uiteindelijk verwezenlijkt. Andere dingen niet. Daar moet je dan maar mee leven. Dat wil echter niet zeggen dat je wel eens mag fantaseren of dromen hebben. Ik vind het juist wel eens leuk om mijn fantasie, de vrije loop te laten gaan. Ik weet dan wel dat dromen bedrog zijn, maar ze kunnen je wel, even uit de realiteit weg sleuren. Je moet natuurlijk wel zorgen dat je in die zelf gecreëerde wereld niet blijft. Dat heeft geen zin. De echte wereld komt toch wel om de hoek kijken, daar ontkom je niet aan, tenzij je in sprookjes geloofd. Daar is ook niets mis mee als je maar weet dat het sprookjes zijn.  Een sprookje is een  van oorsprong mondeling overgeleverde vertelling waarin bovennatuurlijke wezens en verschijnselen voorkomen. Ze beschrijven een toverachtige fantasiewereld. Sprookjes zijn soms de hoop en het verlangen die mensen op de been kunnen houden of zelfs brengen.  Niet zo heel lang geleden was ik zwaar aan de alcohol, en raakte mijn vrouw en gezin kwijt. Ik was bijna zonder werk. Ik leefde bijna op de straat, en woonde tijdelijk in een passantenhotel. Ik was diep en diep ongelukkig, alles in mijn leven zat tegen. Nergens werd ik meer gewaardeerd. In een kroeg kwam ik een al wat oudere man tegen. Hij was erg aardig voor me, en was bereid te luisteren naar mijn ellende en zelfmedelijden. Ik weet het nog precies, hij vertelde me dat een leven zonder alcohol er een stuk beter uit zag. Ik vermoede wel dat hij daar wel gelijk in had maar hoe doe je dat dan? Zonder alcohol? Absoluut onmogelijk. Ik had dat al vaak genoeg geprobeerd. De man vertelde me dat je van de alcohol af kon komen als je je best er maar voor deed. Zal wel dacht ik. Ja, hoor het is heel simpel zei hij. Je stopt er gewoon mee en begint weer je leven in eigen handen te nemen. Enfin, ik begon er genoeg van te krijgen en onderbrak zijn verhaal. Ik zeg; ja, dat zal wel, maar ik geloof niet in sprookjes. Hij zegt; wat jij wilt joh, neem er nog eentje van me. Wat ik dankbaar deed. Die avond ging ik weer dronken naar mijn passantenhotel, en dacht nog even in een waas van de alcohol na over zijn sprookje, en sliep ongemakkelijk in. Ik dacht nog bij mezelf hoe mooi het zou zijn als dat zo was. Ik wilde echt wel van die drank af. Mijn leven wilde ik echt wel anders leven . Lukte dat maar eens. Maar ja het was maar een sprookje, althans zo voelde ik dat toen. Enkele jaren later, nu ik zelf nuchter leef, geloof ik toch weer in sprookjes. Het is mogelijk te leven zonder de alcohol. Dat wat ik toen niet voor mogelijk gehouden had, lukte me uiteindelijk. Het is geen sprookje, maar een realiteit. Ik moest het alleen willen zien. Zo zijn er veel sprookjes die werkelijkheid kunnen worden. Zo zijn er de laatste tijd meer sprookjes werkelijkheid geworden. Voornamelijk omdat ik niet meer drink, denk ik. De drank sloot de realiteit voor mij af. Maakte mogelijkheden tot sprookjes. Daarom neem ik veel sprookjes tegenwoordig serieus. Je weet maar nooit wat voor waarheden er in verborgen zitten. Kijk eens naar de mensen die hun prins op het witte paard ontmoeten en ook daadwerkelijk krijgen. Kijk naar kinderen die hun ouders weer terugvinden nadat ze jaren spoorloos verdwenen waren. Kijk naar ongeneeslijke zieken die weer gezond worden door een tovenaars dokter. Nu zal je me echt niet op zoek gaan naar een kikker om die te kussen. Je zult me ook niet op zoek te zien gaan naar de heilige graal om mijn ongeneeslijke zieke zoon te genezen. Nee dat niet. Maar als iemand mij een ongelooflijk verhaal vertelt. Iemand mij zijn fantasiewereld beschrijft. Me vertelt over een tovenaar of een wonderdoener. Dan ja dan wil ik zo graag in die sprookjes geloven. Je weet immers nooit of een sprookje werkelijkheid kan worden.  

 

65.Programma’s

Toen ik eenmaal begonnen was, om van mijn alcoholverslaving af te komen, kreeg ik vaak goed bedoelde adviezen.Doe dit, doe dat, en vooral, doe dat niet. Ik was wel blij met alle aandacht en zorgzaamheid, maar vond ook dat ze bemoeizuchtig waren. Ik was en ben dat trouwens nog steeds, eigenwijs. Vooral het aanbieden van de zogenaamde programma’s vond ik erg bevoogdend.  De mededelingen in de sfeer van:  als je deze stappen volgt dan kun je het redden. Soms zelfs nog sterker door te zeggen; Alleen zo kun je het redden.  Alleen het idee al om te doen wat een ander zegt schrok me al af. Ik voelde me immers speciaal. Ik was een individu, dat het trouwens zelf allemaal wel wist. Ik stond achter de oude tegelwijsheid; Van het concert des levens krijgt niemand een program. Programma’ vond ik onzin, ze pasten toch niet bij mij. Veel later kreeg ik door waarom ik eigenlijk zo’n tegenstander was, van de programma’s van de AA van de Jellinek, en van andere hulpverlenende mensen en instellingen. Ik dacht altijd dat je ze precies zo moest volgen, zoals ze dat beschreven. De zelfde volgorde van de stappen van de AA bijvoorbeeld. Ik was destijds wel overtuigd, van de vele waarheden, die de 12 stappen bevatten. Toch vond ik de volgorde daarvan niet altijd logisch. De mensen van de AA en van de hulpverlening zeiden(dacht ik) altijd dat die volgorde er niet voor niets was. Ze waren ontwikkeld door mensen die vele jaren ervaring hadden, en veel wetenschappelijk onderzocht hadden. Zij hadden gelijk, en ik moest gewoon doen wat in de boek(en) stond. Er bestaat geen programma van het leven en zeker van het mijne niet. Alsof ik iets aparts ben, wat ik natuurlijk ook wel ben.  Ik was het zat om altijd te doen wat andere mensen me zeiden. Ja knikken, niet protesteren, niet zelf nadenken. Dat waren een van de vele oorzaken waarom ik ben gaan drinken. Toch ging ik wel naar groepen. Ik kon het immers niet alleen. Dat had ik vaak genoeg geprobeerd. Ik voelde me meer thuis bij de Buitenveldert groep. Ik vond de druk daar minder groot. Gek genoeg waren het juist de mensen van de Buitenveldertgroep, die mij er van overtuigden dat het niet de AA was, die mij verplichtten de stappen in de “juiste” volgorde te volgen, maar dat ik dat zelf deed. De programma’s zijn geschreven om mogelijke richtingen aan te wijzen. Om mensen op ideeën te brengen. Om anderen die van hun verslaving af willen, te laten delen in de ervaringen die ze hadden. Ik kwam er langzaam achter, dat ik helemaal niet verplicht ben alles zo te doen als in de boeken beschreven stond. Ik hoefde niet alles over te nemen. Nee, ik mocht er uit halen wat me aansprak. Alles eruit halen wat mij zou verder helpen.    Dat ben ik gaan doen.  Dat gold en geld niet alleen voor geschreven ervaringen en ”adviezen”maar ook voor de verhalen die mensen mij zelf vertelden. Ik heb geleerd dat je de 12 stappen en tradities van de AA, of het leefprogramma van de Buitenveldertgroep op een andere manier moet bekijken.  Ik vergelijk het wel eens met de televisie gidsen. In die gidsen staan allemaal programma’s aangekondigd die je kunt gaan kijken. Vaak staat er een korte uitleg bij waar het over gaat. De tijden staan erbij. Je hebt dus de keuze om dat te gaan kijken wat je wil. Door de uitvinding van de videorecorder kun je het opnemen en zelfs kijken wanneer je het wil. En al heb je het programma gezien, dan nog kun er mee doen wat je wilt. Zo gaat het dus ook met de programma’s van de AA de Buitenveldertgroep en die van organisaties, en andere instellingen, die zich met verslavingsproblematiek bezig houden. Dat wil overigens niet zeggen dat ik het allemaal onzin vind. Er zitten wel degelijk veel nuttige informatie en handvaten in. Ik heb er in ieder geval heel veel aangehad, al heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik dat door had. Ik zal niet uitweiden over alle nuttige tips die ik gevonden heb in het grote Boek van de AA of de periodieken en leefprogramma’s van de buitenveldergroep. Daar zou ik een heel boek aan kunnen wijden. Bovendien moet iedereen dat voor zich zelf uitmaken. Wel kan ik zeggen dat ik toen ik eenmaal door had dat alle informatie vrijblijvend was, ik er een hoop aan gehad heb.

Van het concert des levens heeft niemand een program.

Mijn leven is niet te programmeren. Er is geen gids, waarin staat, wat er allemaal staat te gebeuren. Er is ook geen handleiding beschikbaar wat ik dan moet doen. Dat is er allemaal niet. Wel zit er een “videorecorder” in mijn hoofd die alles wat er gebeurt, wat er gezegd wordt en wat ik lees opgeslagen heeft. Daar kan ik wat van leren. Er zijn mensen in mijn omgeving die ook dingen hebben meegemaakt. Van hun ervaringen kan ik ook leren. Vooral de contacten met lotgenoten, zoals ik die vond in de AA, en in de Buitenveldertgroep, maar ook in die van de VSN de vereniging spierziekte Nederland. Daar vond ik mensen die op zijn minst vergelijkbare dingen meegemaakt hadden, en daar een manier in hadden gevonden om mee om te gaan. Nee, een programma van mijn leven bestaat er niet. Maar goed ook. Een televisie kun je uitzetten mijn leven niet(althans dat wil ik niet). Toch kan ik leren van het leven van anderen, en als mensen dat kunnen beschrijven, en op een structurele manier, in een programma kunnen onderbrengen, maak ik daar graag gebruik van.

 

66.50

Afgelopen december 2005 werd ik vijftig jaar.

Al jaren had ik mijn verjaardag niet gevierd. Ik vond dat nooit zo nodig. Deze keer echter wilden mijn vrouw en kinderen een feest organiseren. Blijkbaar vonden ze dat ik dat feest wel verdiend had. Ik weet niet of dat waar is maar ik was voor hun gedachte wel dankbaar.

Ik heb me er aanvankelijk tegen verzet maar ik ontkwam er niet aan. In de familie van mijn vrouw, is vijftig een kroonjaar. Een moment om te vieren. Ik zag erg tegen, een dergelijk feest, op. De hele dag opzitten en pootjes geven, jakkes. Aan de andere kant was het wel een gelegenheid om eens iedereen te zien. De kinderen en mijn vrouw begonnen steeds geheimzinniger te doen. Er werd van alles voorbereid, en gesprekken verstomden als ik binnenkwam. Langzaam aan begreep ik dat er wat te gebeuren stond. Ik ging zelf ook nadenken. Ik besefte heel goed, dat ik twee jaar geleden, nooit gedacht had, de vijftig te halen. Ik leefde nu al een langere tijd droog dan ik ooit gedaan had in mijn volwassen leven en dat beviel me goed. Er was dus wel wat te vieren vond ik. Ik begon wat te informeren naar de plannen van de kinderen, en mijn vrouw, maar ze lieten niets los.

Als er dan toch een feest zou komen wilde ik daar wel wat invloed op uitoefenen. Wat ik zeker niet wilde, was, dat er mensen zouden zijn, die ik niet wilde zien. Ook wilde ik zeker niet, dat er dronken of aangeschoten mensen waren. Ik besprak dat met mijn vrouw, en er werd afgesproken, dat er die dag geen alcohol geschonken werd. In de uitnodiging zou dat vermeld worden. Stiekem verkneukelde ik me. Zo zullen de mensen die van een borrel houden, ook eens merken, wat het is, een feest nuchter, mee te maken.

Ook besefte ik dat er veel nooit uitgesproken werd, over mijn alcohol probleem. Vaak zag ik mensen kijken, wat ik aan het doen was. Gesprekken over alcohol, en mijn misbruik daarvan, werden vaak vermeden. De moeilijke tijd die mijn vrouw en kinderen gehad hebben, toen ik volkomen de weg kwijt was, werd nooit in mijn aanwezigheid besproken. Er moeten heel wat familieleden vrienden en bekenden, geweest zijn die met de nodige vragen zitten. Ook zal er heel wat onuitgesproken wrok zijn. Er is slechts een enkeling geweest die me openlijk durfde aan te spreken, over die periode. Niet dat ik dat zo heel erg vond, maar toch. Ik had liever dat mensen gewoon eerlijk tegen me waren. Ik schaamde me niet meer voor die periode, maar ik wilde er ook niet voor weglopen.

En dan die lastige dingen, althans voor mij dan, was de vraag; wie nodig je wel en wie niet uit. In principe hebben de familieleden en mijn vrienden mij en mijn gezin altijd gesteund, dus dat was niet een dergelijk probleem. Maar hoe dan met mijn collega’s op mijn werk? Ik was dan wel niet verplicht, ze uit te nodigen, maar als je dan toch een dergelijke mijlpaal wil vieren, horen zij er ook bij. Ik wist precies, wie ik wel, en niet, er bij wilde hebben. Met sommige collega’s had ik altijd al een goede band gehad. Zij hebben mijn integratie op het werk ook gesteund. Die mensen wilde ik er zeker bij hebben. Maar de mensen die dat niet deden? Die collega’s die mijn integratie juist tegenwerkte? Die wilde ik er absoluut niet bij hebben. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het wel huichelaars. Ik heb best begrip voor gereserveerdheid. Daar was genoeg voor gebeurt, maar tegenwerken? Mensen geen kans geven? Nee, daar kan ik niet tegen.  Om iedereen een uitnodiging thuis te sturen, vond ik overdreven, dus ik zou ze persoonlijk afgeven. Om het stiekem te doen, had ik geen zin in. Dus al snel werd het duidelijk, wie ik wel, en wie ik niet uitnodigde. Eerlijk gezegd vond ik de gezichten van mensen die geen uitnodiging gehad hadden, wel aardig om te zien. Ik stond voldoende stevig in mijn schoenen, om zelfs een beetje te genieten, van “teleurgestelde”collega’s. Van mij mochten ze rustig weten dat ik ze er liever niet bij had.

De dag van het feest naderde. Ik had al begrepen dat het feest in het kerkgebouw zou plaatsvinden. Dat was een hele eer. Niet iedereen kon zo maar gebruik maken, van het kerkgebouw, voor een feestje of zoiets. Alles was geregeld, ik hoefde niets te doen, sterker, ik mocht me nergens mee bemoeien. Dat vond en vind ik moeilijk. Ik wil graag alles zelf regelen. De organisatie wilde ik in eigen handen houden. Dat lukte dus niet. Ik moest het loslaten. Enfin, dat deed ik dan maar. Ik wachtte af.

Het was gebruiklelijk in de familie dat de gasten een lied zongen of een toespraak hielden. Ik hield mijn hart vast. Wat zouden ze zingen. Welke memorabele feiten zouden aan de orde komen? Maak je niet druk zei mijn vrouw nog. Makkelijk gezegd, maar goed ik kon er niets aan doen. Wel bedacht ik me dat er van mij verwacht zou worden dat ik ook enkele woorden zou uitspreken. Ik maakte dus een toespraak.

Nou ben ik vrij makkelijk, in woorden vinden, dus de toespraak was snel gemaakt. Ik betrapte me er op, dat ik wel erg eerlijk, en erg persoonlijk, mijn woorden had gekozen. Het leek wel een typische Amerikaanse, alles onthullende toespraak. Toch voelde ik de behoefte om iets te zeggen.

De toespraak kunnen jullie hieronder lezen.

Beste vrienden en familie.

Zoals jullie van mij gewend zijn zal ik toch een paar woorden tot jullie richten. Tegen mijn gewoonte in zal ik het kort houden. Vijftig jaar geleden kwam ik ter wereld. Ik lag, zoals dat ook in mijn verdere leven ging, meteen dwars. Ik was een stuitligging. Meteen al koos ik niet de makkelijkste weg, maar deed meteen moeilijk. Dat moeilijk doen zette ik voort. Ik zal jullie niet lastig vallen, met alle gebeurtenissen in mijn leven, maar een ding wil ik wel zeggen. De afgelopen drie jaren waren moeilijk. Vooral voor mijn vrouw en kinderen. Op alle mogelijke manieren, heb ik hun in de steek gelaten, en heel veel pijn gedaan. Ook mijn vrienden en collega’s, heb ik op vele manieren tekort gedaan, en verdriet gedaan. Dat spijt mij echt.

Die tijd ligt echter nu achter me. Ik had dat nooit kunnen overleven, en staan waar ik nu sta, zonder vele mensen, die mij en mijn gezin geholpen hebben. Ik kan niet iedereen noemen, maar wel wil ik speciaal mijn vrouw en kinderen bedanken. Ook wil ik Edwin en Robbie bedanken die samen met mij veel hebben meegemaakt.

Ik ben vandaag vijftig geworden en heb Abraham gezien. Dat heeft me wijzer gemaakt. Ik zeg niet, dat ik nooit meer fouten zal maken, maar zover als het toen gegaan is, hoop ik niet meer mee te maken. Alles wat geweest is kan ik niet veranderen. Alles wat nog komen moet, daar weet ik niets van. Het enige wat belangrijk is dat is het nu.

Nu zijn jullie hier allemaal voor mij gekomen. En daarvoor wil ik jullie bedanken.

Bedankt.

Tot zover mijn toespraak. Ik wilde graag iets afsluiten. Een openbare schuldbekentenis hoorde daar, voor mijn gevoel bij. Ik wilde ook duidelijk maken dat ik niet voor mijn verantwoordelijkheden wegliep. Ik liet ook duidelijk merken dat ik niet meer die Peter was die dronk. Ik hoopte dat iedereen die voor mij belangrijk is dat ook zou zien. Het feest verliep verder goed. Ik kreeg veel complimenten voor mijn openhartige toespraak. Er waren wel enkele liederen maar er viel geen onvertogen woord. Alle mensen die uitnodigt waren, zijn gekomen. Moe maar tevreden gingen we nadat alles opgeruimd was naar huis. Voor mij is dat feest een afsluiting geweest van een periode in mijn leven. Maar ook en vooral ook een nieuw begin. Ik zal jullie wel vertellen, dat ik mijn een en vijftigste, als het even kan, niet zal vieren. Dat soort feesten en gebeurtenissen vermijd ik liever in het vervolg. Misschien mijn zestigste?  

 

67.Voorlichting

Deze week ga ik naar de Skuul. Deze keer niet als cliënt, of als oud bewoner, maar als afgevaardigde van de Buitenveldertgroep. Ik ga de bewoners van de Skuul vertellen wat de Buitenveldertgroep voor mij betekent. Ik zeg expres niet; om te vertellen wat de groep voor hen kan betekenen. Immers, of ze wat aan de groep kunnen hebben, moeten ze zelf beoordelen. Ik moet jullie zeggen dat ik het erg leuk vind om te doen. Vier maanden ben ik op de Skuul geweest en nu ik eenmaal buiten ben, en nog steeds nuchter leef, wil ik erg graag mijn ervaringen met hen delen.   Toen ik er zat kwam ik voor het eerst in aanraking met de Buitenveldertgroep. De mensen die de voorlichting daarover gaven, hebben mij op het idee gebracht, om na mijn opname, die groep te gaan bezoeken. Dat bezoeken, doe ik nog steeds, zo trouw mogelijk, iedere week. De Buitenveldertgroep heeft voor mij veel steun betekend. Zonder die steun weet ik niet of ik het gered zou hebben. Dat wil niet zeggen dat het aan de groep alleen te danken is. Nee, dat niet, maar de bijeenkomsten van de groep, hebben me wel elke keer, op nieuwe ideeën gebracht. Ze stelden me in de gelegenheid om te praten, over alles wat me bezig hield. Ik kon leren van hun ervaringen. Dat delen met lotgenoten deed me erg goed. Zij hadden allemaal, net als ik, een verslavingsprobleem(gehad). Zij wisten precies hoe moeilijk het is, met een verslaving te leven. Voor mij was, en is het bezoeken van de Buitenveldertgroep(trouwens ook van de AA) een onderhoudsdosering. Een soort inenting. Het helpt me alert te blijven. Het leert me mijn valkuilen herkennen. Het stelt me in de gelegenheid mijn gevoel te uiten. De Skuul was voor mij een geweldige ervaring. Ik heb er ongelooflijk veel geleerd. Het heeft me ook geholpen tot rust te komen. Ik heb er energie gekregen. Maar de Skuul was alleen een begin. Buiten de beschermde omgeving van de Skuul, begon het pas. De wereld was niet veranderd na mijn opname. Nee, integendeel. De wereld was zelfs ingewikkelder geworden, nu ik nuchter in die wereld kwam. De problemen van mijn leven waren niet weg, niet opgelost, nu ik eenmaal niet meer dronk. Het werd zaak nuchter te blijven en de problemen in mijn leven in de hand te nemen. Ik had geleerd dat ik dat niet alleen kon, en had dus hulp, en ondersteuning nodig. Ik kreeg alle medewerking van mijn dierbaren en ging ook het eerste jaar naar een nazorg hulpverlener, maar die konden me niet geven wat een lotgenotengroep mij kon bieden.   Ik ga dus nu voorlichting geven aan de bewoners van de Skuul. Een groep mensen in wiens positie ik mij ook bevonden had. Wat moet ik vertellen?  Ik heb al een zestal keren voorlichting gegeven aan mensen die opgenomen zijn in verslavingsklinieken. Het waren mensen die op de detox, de ambulante detox en op de sis zaten. Ik vertelde daar over mijn ervaringen met de Buitenveldertgroep. Ik vertelde hen wat ik er aan heb. De reacties van die mensen waren zeer verschillend. Sommige luisterden niet eens. Ze waren nog aan het ontwennen, hadden last van allerlei lichamelijke klachten, of waren gewoon niet geïnteresseerd. Ik had daar best begrip voor. Ik herkende me vaak in hen. Niet zo heel lang geleden was ik er net zo aan toe. Ook ik stond niet zo open voor allerlei goed bedoelde adviezen.  Maar nu dus naar de Skuul. Het komt voor mij weer erg dichtbij. Twee jaar geleden werd ik daar opgenomen. Twee jaar ben ik nu nuchter en heb ik mijn leven aardig onder controle. Toch weet ik nog goed hoe het daar was. Alle moeilijke situaties komen weer boven. Alle goede dingen die daar gebeurde met mij en met anderen, weet ik nog goed. Het gevoel wat ik er toen bij had is wel veranderd, maar is zo weer boven te halen.  Ik weet nog goed dat we daar verplicht naar de voorlichting moesten van de AA, NA en de Buitenveldertgroep. Ik weet ook nog dat ik daar te moe voor was. Dat ik nauwelijks geïnteresseerd was. Dat ik een hekel had aan bepaalde types die de voorlichting gaven. Dat verplichte bijwonen van die voorlichting heeft me er zelfs toe gebracht een protestbrief te schrijven, naar de directie van de Jellinek. Daar heb ik overigens nog steeds geen spijt van, maar dat is een onderwerp voor een ander verhaal. Toch heeft die voorlichting me er toe gebracht de Buitenveldertgroep te gaan bezoeken. Ik vraag me af wat het nu precies geweest is, dat me na de opname, naar de Buitenveldertgroep heeft doen gaan. De verhalen die er tijdens de voorlichtingen verteld werden, waren bijna allemaal wel bekend. Iets echt nieuws hadden ze me niet te bieden. Eén voorlichting is me echter wel bijgebleven. Het waren twee mannen van de Buitenveldertgroep(hun namen weet ik echt niet meer), die op een zeer openhartige wijze, hun onzekerheden lieten zien. Ze spraken over hun beperkingen, hun angsten. Dat was de reden waarom ze naar die groep gingen. Het was een heel ander verhaal dan ik gewend was. De meeste kwamen zo zeker van zichzelf over. Ik herkende me daarin niet. Ik geloofde niet dat als je zo ver was als zij(leken) waren, je dan nog naar een groep zou gaan. Deze twee mannen schaamden zich niet voor hun onzekerheden, maar deden er wat mee. Dat sprak me aan, onzeker en angstig als ik was op die Skuul.    En nu moet ik (wil ik) daar voorlichting gaan geven.

Voorlichting moet je alleen geven voor je zelf, dat is een van de belangrijkste redenen om het te doen. Maar ik wil er ook meer van maken. Ik zou zo graag willen dat de bewoners van de Skuul, door mijn praatje, op zijn minst geïnteresseerd zouden raken, in de Buitenveldergroep. Ik heb zo veel gehad aan die groep, dat ik dat graag ook anderen zou gunnen. Ik voel me daardoor wel een beetje verantwoordelijk, voor de “kwaliteit”van mijn voorlichting. Ik weet wel dat die verantwoordelijkheid gewoon bij de bewoners zelf ligt, maar toch. Wat kan ik doen om deze mensen te overtuigen? Moet ik ze wel overtuigen?  Ik besluit gewoon mijn verhaal te doen. Ik ga vertellen wat ik gehad heb, en nog steeds heb, aan de Buitenveldertgroep. Ik ga vertellen hoe het voor mij was, toen ik uit de Skuul, in de wrede buitenwereld kwam, en hoe de Buitenveldertgroep me daarbij ondersteund heeft. Ik ga ook vertellen dat ik het nog steeds wel eens moeilijk heb, maar dat de bezoeken aan de Buitenveldertgroep, mij daarbij helpen. Ook zal ik vertellen dat ik misschien net zo goed naar de NA of de AA of kerkelijke bijeenkomsten, zou kunnen gaan. Het gaat er om dat ik het nodig heb, om te praten over wat me bezighoud. Het leven zonder de alcohol, is voor mij dan wel wat makkelijker geworden, maar daar moet ik wel voor aan het werk blijven.  Ik hoop dat ze er wat mee doen. Als ze dat niet doen, is dat hun zaak. Maar ik kan in ieder geval mijn enthousiasme spuien. Uit de grap, zei een van de stafleden, dat ik geen reclame moet maken.

Dat doe ik dus wel.

Ik heb geen aandelen, en krijg geen provisie, voor nieuwe groepsleden. Ik maak reclame gratis en voor niks. Die groepen zijn gewoon te gek. Bezoek een groep en doe er wat mee. Meer informatie kun je vinden over verslavingszorg en de groepen op de volgende pagina.:

 

68.Lastig die skuulers

Dat er op de Skuul wel eens rare en nare dingen gebeuren is natuurlijk wel logisch. We waren op de Skuul eigenlijk geen van alle echte lieverdjes. Bijna ieder van ons heeft door zijn verslaving wel eens dingen gedaan die niet door de beugel konden. Ook ik ben niet altijd braaf geweest. Ik heb door mijn behoefte aan alcohol eens een paar flessen wijn “geleend” en ben zelfs zo ver gegaan om geld van de spaarrekening van mijn kinderen te halen. Schandalig. Hoe wanhopig ben ik toen geweest dat ik zo ver ging om aan mijn verslaving toe te geven. Op de Skuul werd ik me daar pas zeer terdege bewust van. Toen ik eenmaal nuchter werd en  in ieder geval fysiek minder afhankelijk werd van de alcohol zag ik in wat de alcohol en mijn verslaving met me gedaan hadden. De verslaving aan de alcohol had me gemaakt tot een asociaal wezen dat alleen rekening hield met zichzelf. Gedrag en houding verander je niet zo maar. Daar is tijd voor nodig. Een nieuwe denkwijze. Op de Skuul zat niemand voor zweetvoeten. Zo waren er bewoners die al jaren op de straat hadden geleefd (ik slechts enkele dagen)of steeds in klinieken waren geweest.(dit was min of meer mijn eerste) Wij hadden daar geleerd alles te pakken wat je pakken kunt. Als je op straat leeft en je hebt honger dan moet je het zelf regelen. Dat kan door te stelen of te zorgen dat je voor in de rij staat bij een van de verslaafden opvangcentra. Als je in een park slaapt moet je zorgen dat je een droog plekje bemachtigd. Dat betekent soms echt vechten. Te leven op straat is een overlevingsstrijd. Ook als je wel een huis of kamer hebt maar je hebt heel weinig geld dan was het moeilijk. Je bent verslaafd en behalve je middelen verkrijgen (alcohol drugs wat dan ook) moet je ook eten. Alles wat je pakken kan pak je gewoon zonder rekening te houden met anderen. Ook ik heb een periode van enkele maanden op straat, in een passanten hotel en in een kerk verbracht. De drie nachten dat ik in een park geslapen had zal ik nooit vergeten. Wat een ellende was dat. Ik heb ook zonder geld gezeten en op straat letterlijk om een shagje gebedeld. Ik ging zelfs zover om in een ziekenhuis op een patiënten rookkamer te gaan zitten. Daar was het droog warm en ik kon er een sigaretje bietsen. Honger heb ik zelden gehad. Ik ben wel eens wezen eten in een van de opvangcentra maar had gelukkig vrienden waar ik regelmatig eten kon. Ik had wat dat betreft nog veel geluk gehad. Ik vond het echt heel vervelend. Ik voelde me dood en dood ongelukkig. Elke dag weer vechten om aan mijn drank te komen. In die periode heb ik ook een pistool tegen mijn hoofd gehad. Ook werd ik van een schuilplaats in het park weg gejaagd met een mes. Ik had “zijn” plek ingepikt.

In een kliniek als de Skuul zat je op rozen. Je kreeg te eten je had een dak boven je hoofd. Je kon televisie kijken, en zonder gevaar voor eigen leven op de bank gaan zitten. Ook was er niemand die je wat kon maken als je liep waar je wilde lopen. De Skuul vroeg er echter iets voor terug. Je moest aan jezelf werken, om van je verslaving af te komen. Je werd dan wel niet geslagen, van je eten of je laatste rokertje beroofd, maar wat veel moeilijker was, je werd geconfronteerd met jezelf. Juist dat maakte het leven op de Skuul zo moeilijk. Voor sommigen was dit zo moeilijk dat ze dit niet aankonden. Ze bleven in hun oude gedrag zitten en konden de confrontatie met zich zelf niet aan. Ook voor mij was dit moeilijk. Regelmatig kreeg ik op mijn donder van Jannus dat ik te veel bezig was met bijzaken zoals: hoe doen we het met het eten, wat doen we met de kippen, en hun eieren. Dit alles om maar niet met mezelf bezig te zijn.  Dat werd  door de Skuul en daar bedoel ik niet alleen de staf mee, maar ook de andere bewoners niet getolereerd. Ik moest of ik wilde of niet aan mezelf werken. Deed je dit niet dan liep je het risico weg gestuurd te worden. Net zoals de meesten ging ik dus aan het werk met mezelf.  Op gebruik, stond zonder aanzien des persoon, en zonder excuses, altijd verwijdering van de Skuul. Ik heb dit in mijn verblijf periode meerdere keren meegemaakt. Soms was dit heel triest. Zo was er Jozef. Een geweldige vriendelijke goedzak van een man. Iedereen vond hem fantastisch. Hij was altijd aardig stond altijd klaar voor iedereen en was nooit te beroerd voor welke (rot) klus dan ook. Toch was voor hem de Skuul te moeilijk. Hij kwam op een avond dronken thuis. Hij was niet in staat geweest zijn verslaving te beheersen. Zelfs hij werd door de staf weg gestuurd. Wij als bewoners vonden het verschrikkelijk, maar waren het eens met de beslissing van de staf. Ik zelf ben regelmatig in de verleiding geweest om toch maar weer een borrel te nemen. Voor mij was de wil en kracht in mezelf gelukkig sterk genoeg om er niet aan toe te geven. Makkelijk was dit vaak niet. Ik wilde er echt graag vanaf.    Dat gedrag wat wij ons zelf aangeleerd hadden zag je op veel manieren terug. Zo waren er nogal eens problemen rondom het eten. Waren er bijvoorbeeld drie grote en vijf kleine stukjes vlees bij het diner dan waren de grootste bij voorbaat al geregeld. Er waren er altijd wel een paar bij (steeds dezelfde) die meteen een groot stuk pakten voordat een ander er de kans voor kreeg. Zelfs een keer toen er een stukje te kort was omdat we een gast hadden waren er weinig die van plan waren hun stukje te delen of af te staan. Zo ging het ook met lekkere vleeswaren. Die waren altijd onverwacht op. Een laatste plakje kaas of vleeswaren werd gewoon gepakt maar zelden aan een ander gegeven. Een van de bewoners had een keer roti gemaakt. Dit vond iedereen erg lekker maar er was zoveel over dat er besloten werd dat te bewaren voor de volgende dag  bij de lunch. De volgende morgen was de hele roti verdwenen. Iedereen baalde er van maar niemand wilde toegeven dat hij het geweest was die hem toch s´nachts naar binnen gewerkt had. Slagroom was een delicatesse bij ons in de groep. Er werd niet om gevochten maar als je niet snel pakte was die op voordat je er erg in had. En dat voor een beetje slagroom. Dat zelfde gold ook voor koekjes of gebak. Nooit was er genoeg. Er werd zelfs stiekem meegenomen naar de kamer. Dat alles om maar vooral niets te missen. Dankbaarheid daarover was vaak ver te zoeken. Het was er, dus het hoorde zo. Eigenlijk gek want voor velen waren die extra´s iets dat ze buiten de Skuul niet of nauwelijks gekend hadden. Ik zelf gaf niet zo veel om eten. Echt slecht had ik het zelden gehad. Toch maakte ik me er vaak erg druk over. Waarom? Eigenlijk alleen maar omdat ik geen keuze had om dat laatste plakje te nemen. Al had ik het niet eens willen hebben. Ik had het graag weg willen geven. Dan was ik aardig. Dat werd me ontnomen. Later besefte ik dat ik het niet zo hard meer nodig had om aardig gevonden te worden. Daardoor maakte ik me er ook minder druk om. Ieder heeft zo zijn of haar eigen manier om te gaan met zulke dingen. Het heeft voor mij erg lang geduurd  dat te accepteren.  Ook in de houding naar elkaar toe was, van sociaal verkeer soms weinig sprake. Er was niet veel geduld met elkaar. Een woordenwisseling had je al heel snel. Al werd er niet gevochten. Dit was tussen haakjes, iets waar wegzending op stond.  Al probeerden de meeste wel er iets van te maken, het viel niet mee, om met iedereen vrienden te zijn. Er waren wel eens wrijvingen. Ook ik was niet altijd even handig in het benaderen van mensen. Ik wilde nog al eens eigenwijs zijn, of wilde weer de braafste van allemaal zijn. Dat werd niet altijd gewaardeerd en ik kreeg er dan ook regelmatig van langs.

Op de Skuul gebeurden er soms wel dingen die mij persoonlijk enorm raakten. Al was ik dan wel druk bezig met te leren dat alle leed die je berokkend wordt in de essentie alleen berokkend wordt omdat je dat zelf toe laat. Een ander kan je pas pijn doen (fysiek uitgezonderd) als je dat toestaat. Waarom zou je het wat aantrekken van wat een ander van je vind? Als een ander je onaardig vind dan geeft dat niet. Het geeft pas als je jezelf pas aardig vind als een ander dat ook doet. In dat leerproces zat ik. Veel te vaak was ik ontevreden over mezelf. Kon ik mezelf niet accepteren omdat ik dacht dat anderen dat niet deden. Weer een excuus om maar weer te drinken. Zo was dat. Toen en nu wil ik dat niet meer. Het begrip van dit proces wil nog niet zeggen dat je dat zo maar veranderen kunt. Ik vond dat, en vind dat, nog steeds wel eens moeilijk.

 

69.Hoe afschuwelijk

Het was op de vooravond van mijn afscheid. Ik had een grote koude schotel gemaakt met zalm, asperges, augurk, ham, en een salade. Ook hield ik rekening met de eet wensen van de anderen. Een schaal zonder uien voor mij, in verband met mijn allergie. Een schaal zonder vis, en een schaal zonder vis en ananas. Ieder had, dacht ik, wat ze wilden. Er was geen afwas want ik had papieren en plastic bestek en bordjes geregeld. Zo had iedereen het makkelijk. Er heerste de laatste dagen een gespannen sfeer. Er waren wat problemen met drie bewoners die voor de nodige onrust zorgden op de Skuul.Ik had dus bedacht dat iedereen kon eten waar en wanneer men wilde. Toen Henny binnenkwam en zag dat er koude schotel was reageerde hij met.” Moet dat vreten ons avondeten voorstellen”. Het schoot me helemaal in het verkeerde keelgat. Ik dacht mijn best gedaan te hebben op mijn laatste uren in de Skuul, en dacht aardig geweest te zijn, voor iedereen. Waarom dacht ik niet gewoon nou én. Dat is zijn probleem. Kan mij wat schelen. Nee. Ik voelde me aangevallen. Voelde me onzeker worden. In plaats van daar mee aan de slag te gaan dronk ik dan wel niet maar antwoordde ik; ” wat ben jij toch een ontzettende asociale klootzak, leef lekker in je eigen wereldje dat gaat je toch zo goed af, donder toch op”. Robert vermaande me en siste; “Peter zo kan het wel”. Ik bond in, en werd rustiger. Hij had wel gelijk. Ik ging wel erg ver, maar ik was zo boos geworden. Dat was iets wat ik eigenlijk niet zo goed van mezelf kende. Meestal kropte ik het op en nam nog maar een borrel.

Ik had me zelf weer wat op de hals gehaald. Die hele avond liep ik onzeker rond. Was ik te ver gegaan? Had ik dat wel mogen zeggen. Was het niets meer dan goed voor jezelf opkomen of was het verwijten aan het adres van Henny terwijl het verwijt mijzelf had moeten gelden. Pfff ingewikkeld.  Henny zelf haalde slechts zijn schouders op en liep weg. Later maakte hij voor zichzelf een paar gebakken eieren en liet zichzelf niet zien of wat van zich horen, die avond. Ik dacht nog, zie je wel hij trekt zich niets van mijn reactie aan. Hij wordt er niet onzeker van.  De volgende middag was mijn afscheid wat afgezien van de nodige incidenten (lees afscheid) goed verliep. Op vrijdag 5 augustus om  16.43 uur verliet ik de Skuul.

Vijf dagen later luisterde ik thuis mijn antwoordapparaat af.

Op het antwoordapparaat was de volgende boodschap ingesproken.  “Ik hoop dat je zo snel mogelijk weer naar de kloten gaat en als ik je in Amsterdam tegen kom sla ik je helemaal de pest pleuris”. Datum was vrijdag 5 augustus 2005 om 16.55 uur.

Er werd geen afzender genoemd. Ik ben er later wel achter gekomen (Henny) maar wat me het meeste boos maakte was niet eens zo zeer de bedreiging en de angst die het in me opriep maar de onzekerheid die ik voelde. Was ik dan zo´n klootzak geweest dat ik dat verdiende. Had ik zelf om zoiets gevraagd? Ik was volkomen ontdaan. Wat bezielde zo´n figuur. Waarom zo´n bericht. Moest ik nu bang worden?  We zouden een paar dagen later op vakantie gaan. Het was al na vijf uur dus ik kon niemand van de staf meer bereiken. Ik had er behoefte aan om met iemand te praten van de Skuul. Ik wilde graag Robert spreken en wilde eigenlijk horen dat ik dat telefoontje niet verdiend had, dat ik aardig was. Ik legde het hem uit en hij reageerde meteen boos. Hij vond het verschrikkelijk voor mij en mijn vrouw. Ook zei hij me,dat ik morgen meteen de staf op moest bellen om dat met hen te bespreken. De volgende dag had ik Corry van de staf aan de lijn. Ik vertelde wat er gebeurd was en dat ik niet wist wat ik er mee aan moest. Ze had er alle  begrip voor dat ik belde en ze vroeg me te wachten totdat zij het met haar collega besproken had. Dezelfde middag belde ze me terug en vertelde dat ze het hadden besproken met de staf onder elkaar en dat ze het in de groep besproken hadden. Ze dacht dat er nog wel een vervolg zou komen en ze beloofde me de volgende dag terug te bellen. Ze  vroeg me ook nog geen acties of zoiets te ondernemen en me vooral niet te druk maken. Ik was erg blij dat ik met de staf in de persoon van Corry gesproken had en voelde me al wat rustiger worden. Gek dat ik me zo druk maakte om zo´n lullig telefoontje. Henny zal wel zijn hart hebben moeten luchten. Die zelfde avond belde   Robert een goede vriend van de Skuul. Hij vertelde me dat in het groepsgesprek het telefoontje aan de orde was geweest. Corry had in de groep verteld dat ik gebeld was zonder daarbij te vermelden dat ze wist wie dat gedaan had. Het was een grote rel geworden. Iedereen van de groep ook die van de andere groep stond achter me en was boos op Henny die bekende dat hij degene was die gebeld had. Veel later bleek dat het telefoontje het gesprek van de dag en avond was geworden. Iedereen was wit heet op Henny en hij werd volkomen genegeerd door iedereen Dit hoorde ik later.   Al was ik er zelf dan niet echt bij, maar wat ik hoorde was dat sfeer op de Skuul ieder geval goed verziekt was. Ik had niet verwacht dat er vanuit de Skuulbewoners zo´n grote back-up voor mij kwam. Het deed mij in ieder geval erg goed. Ik baalde er wel van dat vanwege iets dat mij overkomen was de hele Skuul op zijn kop stond. De volgende morgen stonden mijn vrouw de kinderen en ik klaar om op vakantie te gaan toen er een telefoontje binnen kwam. De Skuul. Het was Robert die me vertelde dat die nacht de beller al het geld wat er in de Skuul te vinden was had weggehaald en dat hij de bus gestolen had en op weg naar Amsterdam was gegaan. Ik schrok me wild en keek meteen naar buiten of er geen busje voor stond. Ik was echt een beetje bang geworden. Voor hetzelfde geld staat hij me op te wachten.  Ook vertelde hij me dat er een dreigbrief was achtergelaten gericht aan de staf de andere bewoners en zelfs aan het adres van mijn vrouw. Er zou een bom achter gelaten zijn  die om twaalf uur af zou gaan. De staf belde me een uurtje later en vertelde me hetzelfde verhaal.  Ze verzochten mij toch vooralaangifte te doen bij de politie wegens bedreiging. Zij verwachtten niet dat ik werkelijk iets te vrezen had maar toen ik zei dat ik zo dadelijk op vakantie zou gaan zeiden ze dat in dit geval dat wel goed uit kwam. Dat vond ik ook. Ook de politie vanuit Texel belde me nog met het verzoek a.u.b. aangifte te doen.  Ik heb uiteindelijk aangifte gedaan vooral ook omdat de staf dat wilde en het heeft weken gekost voordat ik wat minder paranoïde werd. Henny is uiteindelijk aangehouden en vastgezet.  In Januari zal zijn zaak voorkomen. Ook ik zou daar bij aanwezig kunnen zijn.

Als ik ga dan moet ik alleen gaan voor mezelf. Het handelen van Henny was niet mijn pakje aan meer. Ik had dat deel tenminste in handen van de rechter gelegd. Of mijn aanwezigheid in zo´n rechtszaal zal bijdragen aan het overwinnen van mijn angsten. Ik denk het niet. Wie moet ik iets bewijzen? Eigenlijk alleen mezelf en daarvoor hoef ik niet in een rechtszaal te laten zien dat ik niet bang ben. Heb ik het echt nodig om die gast te zien en daar een soort bevrediging uit te halen? Ik denk van niet, het maakt het alleen nog maar ingewikkelder.  Ben ik nog boos op Henny?  Ja zeker. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn vrouw en kinderen. Ook wat hij de Skuul aangedaan heeft. De Skuul en zijn bewoners aan wie ik zoveel te danken heb.  Ik kan geen enkel excuus bedenken voor wat er mij aan gedaan is. Natuurlijk had ik me er niets van kunnen aan trekken, maar ook ik was niet voor niets in de Skuul en ik had het moeilijk genoeg met mezelf om zoiets er nog eens makkelijk bij te kunnen hebben.

Kan ik het vergeven? Ja dat heb ik al. Maar ik zal het nooit vergeten, Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is als je verslaafd leeft en toegeeft aan je middelen. Je verliest elke redelijkheid. Naar na deze gebeurtenissen blijf ik zitten met een stukje onzekerheid.

Misschien een beetje angst. Dat is echter mijn probleem. Niet iets waar Henny nog iets mee te maken heeft. Het heeft vooral te maken met de manieren waarop ik met dit soort dingen omga.   Dat realiseer ik me wel maar toch het blijft me bezig houden. Trek heb ik er niet van gekregen (misschien een beetje) en vond het al heel wat van mezelf dat ik niet ben gaan drinken zoals ik dat voor de Skuul gewend was.  Ik heb steun gezocht bij de Skuul. Vanuit de staf van de Skuul werd er niet of nauwelijks gereageerd. Wat hun betreft was de zaak afgedaan. Er was wel een zinnetje in de geest van begrip dat ik het lastig vind maar daar bleef het bij. Ik begrijp wel dat het voor de staf (hulpverleners)  lastig was omdat ze als hulpverlener natuurlijk niet kunnen praten met de ene over de andere cliënt. Toch zou het voor mij misschien geholpen hebben als zij vertelden hoe zij er mee omgingen. Vooral Corry heeft die hele geschiedenis toch behoorlijk moeten raken wat ze aanvankelijk ook wel aangegeven heeft. Ik kreeg de indruk dat over dit soort zaken niet gepraat wordt. Het hoort er bij blijkbaar. Toch dacht ik dat op de Skuul over alles gepraat wordt.  

Henny wens ik toe dat hij een plek vindt, desnoods opgedrongen, waar hij kan genezen van zijn verslaving en leert leven met zichzelf en al zijn problemen. Het zal wel niet, maar ik hoop dat hij realiseert wat hij mij aandeed.  Ik heb inmiddels besloten om niet naar de rechtszitting te gaan. Vol met twijfel maar hoe langer ik een beslissing uit stel hoe lastiger het wordt. Ik denk dat je beter een beslissing kan nemen en dan maar leren omgaan met die beslissing dan een beslissing steeds maar uit te stellen.(lees maar nr 50 de lol van de twijfel)

Ik ga die dag met Robert snookeren en neem er geen borrel op.

 

69.Echo’s

Soms komt op de meest onverwachte momenten het verleden boven. Je wordt ongevraagd geconfronteerd met het verleden en dan ook nog nog eens een verleden waar je helemaal niet zo blij mee was. Dat gebeurde onlangs.

Bijna vier jaar geleden raakte ik betrokken bij een gewapende overval. Ik zat destijds morgens om 7.00 uur in een café. Ik was destijds dakloos, en zwaar aan de drank. Mijn leven lag helemaal overhoop. Ik logeerde in een passanten hotel, was mijn vrouw, mijn huis, en volledig de controle over mezelf kwijt. Ik zat in die bar net aan mijn eerste borrel toen een man binnen kwam. Hij bestelde een biertje. We zaten daar met zijn tweeën aan de bar. Alleen de barkeeper was er ook. De man ging vlak bij mij zitten en vroeg een sigaretje aan me, wat ik hem gaf. Plotseling stond hij ineens achter me. Hij sloeg een arm om mijn nek en zette een pistool tegen mijn hoofd. Hij eiste geld van de barkeeper. Ik begreep amper wat mij overkwam. De barkeeper pakte een stuk ijzer achter de bar vandaan en sloeg daar mee op de bar. Ik was stom verbaasd. Waarom gaf hij hem gewoon niet dat geld. Ik werd bedreigd. Waarom redde hij me niet? De man naast me schoot met zijn pistool een keer in de lucht. Een enorme knal was het… Meteen daarna schoot hij nog een keer richting de barkeeper. De barkeeper, Ton heette hij, lag op de grond, stond op en maakte de kassa open. De gewapende man stapte achter de bar en haalde het geld uit de la. Hij eiste nog meer. Hij liep naar me toe en vroeg ook mij om geld. Ik antwoordde dat ik niet eens een portemonnee bij me had, en alleen wat geld in mijn borstzak had. Dat geld haalde de man uit mijn zak. Ik wist niet waar ik de moed vandaan haalde, maar ik had wel een portemonnee in mijn broekzak met wel 300 euro erin. Dat geld was het enige wat ik had. Ik kon niet bij mijn eigen geld want mijn vrouw had al mijn rekeningen geblokkeerd. Ik wilde dat niet kwijt. Ik moet die hele gebeurtenis als een soort film ervaren moeten hebben want ik vroeg de man midden tijdens dit tumult ook nog waarom hij zo deed. Ik had hem net een sigaretje gegeven, doe nou niet zo raar zei ik tegen hem. Er was geen geld meer in het café aanwezig, tenminste dat zei Ton. De barkeeper en ik werden gedwongen naar de berging te gaan. We moesten onze broek naar beneden doen en gaan liggen. De man deed de deur dicht en na voor mij gevoel een halve eeuwigheid durfden we op te staan en terug naar de bar gaan. De man was vertrokken en Ton belde de politie. Ton bleek een kogel in zijn buik te hebben. Hij had geen pijn en het leek allemaal mee te vallen Later bleek dat de kogel vlak bij zijn ruggengraat zat en niet te opereren was.  Ton werd afgevoerd naar het ziekenhuis en ik werd mee genomen naar het bureau om aangifte te doen. Ik kon de hele gebeurtenissen goed beschrijven en kon precies aangeven waar er eventuele sporen te vinden waren.      Ik was hondsberoerd. Ik had trillende handen, een zeer hoofd, en was erg aangedaan door de hele toestand. Ik snakte naar een borrel. Die ene in het café was veel te weinig om de dag te beginnen. Ik was een alcoholist die op zijn dieptepunt beland was. De agenten die wel door hadden hoe ik er aan toe was vertelden me dat ze me zo naar het passanten hotel zouden brengen. Na meer dan twee uur was er nog steeds niemand. Ik ging uiteindelijk maar strompelend naar mijn tijdelijke verblijfplaats.  Ik heb in die periode de eerste weken vaak wakker gelegen. Ook door mijn depressie en alcoholisme maar ook doordat ik steeds wakker schrok en dacht dat er iemand in mijn kamer kwam. Ik heb destijds vaak gedacht: had hij me maar dood geschoten.  Ik probeerde met anderen over mijn ellende te praten. De mensen reageerden echter amper. Ze vonden dat ik het aan mezelf te danken had. Wie gaat er dan ook zo vroeg al naar een bar??? Je lokt het dan gewoon uit. Ook later begrepen mensen niet wat ik doormaakte. Alle ellende van mijn verslaving, en dan ook nog een pistool tegen mijn hoofd. Ik zakte steeds verder weg in mijn ellende. Ik was het spoor volkomen bijster. Ik besloot dan ook dat het genoeg geweest was. De volgende week zou ik aan wat geld kunnen komen en dan zou ik 2 flessen van een goed whisky kopen. Als die op waren zou ik een trein opzoeken en er voor springen. Mijn besluit stond vast.  Voordat de week ten einde liep kreeg ik te horen dat er een plaats vrij kwam in de nieuwe Skuul, een ontwenningskliniek. Ik kon daar zes maanden heen. Ik besloot mezelf die laatste kans te gunnen, en nog even te wachten met die trein.    Ik ben blij dat ik die kans gegrepen heb. De laatste borrel heb ik de dag van vertrek naar de voorbereidende opname gedronken en sinds dien geen druppel meer gedronken. Het nuchter leven bevalt me goed. Al is mijn leven lang niet altijd even makkelijk het gaat zonder drank een stuk beter. Ik ben weer herenigd met mijn gezin en ben weer volop aan het werk bij mijn oude werkgever.   Ik was vier jaar erna de bewuste gewapende overval min of meer vergeten totdat ik een telefoontje kreeg van de politie. De dader was aan de hand van DNA materiaal geïdentificeerd. Ik had destijds aan de politie alle plekken waar de man geweest was goed aan kunnen wijzen dus ze hebben daar waarschijnlijk sporen gevonden. Ik vroeg nog of ik dan ook op een zitting moest verschijnen maar dat was niet nodig volgens de politie. Ik bedankte dat ze me gebeld hadden en zette het verder uit mijn hoofd. Totdat ik plotseling een brief van de rechtbank kreeg. Ik werd opgeroepen voor een hoorzitting, om als getuige mijn verhaal te doen. In de brief stond dat de verdachte dhr. D.Ader heette. (gefingeerde naam). Ik kende die naam helemaal niet en belde dus op. Nu geven ze nooit informatie aan getuigen maar na lang aandringen vertelden ze me dat het ging om een geval van bijna vier jaar geleden. De enige gebeurtenis die ik kon plaatsen was die gewapende overval. Ik probeerde er nog onder uit te komen maar ik was verplicht te verschijnen. Ik moet dus straks op een zitting verschijnen waar die hele gebeurtenis nog eens uitgebreid besproken zal gaan worden. De verdachte zelf zou niet aanwezig zijn dus bang ervoor ben ik niet. Ik weet nog precies hoe het allemaal gebeurde. Mijn geheugen is wat dat betreft goed.  Maar gelijk met de herinneringen aan die overval kwamen ook alle herinneringen uit die periode terug. Het was net alsof ik weer even terug in de tijd ging. Ik voelde me echt niet lekker. Ik dacht dat ik mijn alcoholische ellende wel achter me gelaten had. Dat was dus niet zo. Het kwam weer heel dichtbij. Het maakte me nog eens extra goed duidelijk dat ik zoiets nooit meer wilde. Hoe ik het ook probeerde, ik bleef dagen lang weer rond lopen met al die ellende. Ik had daar niet om gevraagd. Ik praat nog elke week in de zelf-help-groep over mijn verslaving en mijn tot nu toe succesvolle inzet om droog te blijven, maar dan is het mijn eigen keuze wat ik zeg en denk. Nu werd ik ongevraagd gedwongen aan die tijd terug te denken. Ik vind het niet leuk.

Ik bleef er maar mee rondlopen en besloot de eerst volgende groepsavond het in te brengen als onderwerp. Een betere zet had ik niet kunnen doen. Ik was heel blij dat ik mijn verhaal kon vertellen. Het luchtte op. In tegenstelling tot destijds, was er niemand die mij veroordeelde. Ik ontmoette begrip. Er waren er meer die ander soort traumatische ervaringen hadden gehad in hun gebruikerstijd. Ook zij vertelden dat ze daar niet aan herinnerd wilden worden. Toch werd me duidelijk dat het ook iets is wat bij het gewone leven hoorde. Ieder mens verslaafd of niet maakt dingen in het leven mee die hij met zich meedraagt en die soms aan de oppervlakte komen. Dat is niet leuk maar hoort bij het leven. Gelukkig heb ik door het bezoeken van deze groep en de dag erna een andere groep, weer de hele geschiedenis een plek gegeven. Ik vind het nog steeds niet leuk aan die periode en die gewapende overval herinnerd te worden. Maar het belangrijkste is: ik ben er niet weer door gaan drinken. Vergeten wil ik wel maar kan ik niet. Ik weet nu inmiddels dat verdrinken niet helpt, dus dat doe ik dan maar niet. Er over praten hielp echt. Mijn vrouw en vrienden wilden best naar mij luisteren maar begrepen deden ze me eigenlijk alleen in de groep.

Het bezoeken van de groepen blijf ik doen. Het is gewoon veel te prettig.

Het had wel zijn voordelen om ooit aan de drank geweest te zijn. Wat als ik destijds niet gebruikt had, en die overval was gebeurd. Hoe had ik dan gereageerd? En wat was er gebeurd als ik dan jaren later weer met die overval zou geconfronteerd worden? Zou er dan een groep zijn waar ik naar toe kon om er over te praten???

Leve de AA en de Buitenveldertgroep.

 

70.Documenten

Het is vreemd met herinneringen. Gebeurtenissen uit het verleden, worden opgeslagen in het geheugen, maar ze veranderen op de een of andere manier. Als ik terug denk aan de tijd dat ik gebruikte(alcohol) dan weet ik, dat er veel ellendige, en vervelende dingen, gebeurt zijn. Maar alle details weet ik niet precies meer. Ook zijn er herinneringen die gewoon helemaal niet kloppen. Mijn geheugen heeft dan fantasie en werkelijkheid door elkaar gehaald. Wat dan waarheid en fantasie is, weet ik gewoon niet, althans niet met zekerheid.

Zo heb ik een hoed die ik nog dagelijks op heb. Ik weet dat ik mijn eerste hoed gekregen had van een vriend van me. Die hoed was echter gestolen. Tot zover klopte het. Maar de hoed die ik nu heb? Ik, denk, dat ik hem gekregen heb, van een vrouw, uit een kroeg, die ik toen regelmatig bezocht. Volgens mijn vrouw klopt dat niet. Ik had hem gekregen van een andere vriend. Wie heeft gelijk? Ik houd het er maar op dat mijn vrouw gelijk heeft, al ben ik er nog steeds niet van overtuigd. Ik kom nu, mensen tegen die me begroeten, alsof ik ze al jaren ken. Ik herken ze niet, en betwijfel, of ik ze ooit ontmoet heb. Vrienden van me, vertellen over gebeurtenissen, waarvan ik niets meer weet.  Ik weet dat alcohol het geheugen beïnvloed. Dus dat zal bij mij ook gebeurt zijn. Maar toch.   Ondanks de alcohol, is mijn geheugen, gelukkig, voor het grootste gedeelte, intact gebleven. Hersteld is waarschijnlijk een betere uitdrukking. Mijn geheugen is echter net als dat van andere mensen (hoop ik) echter ook selectief. Ook is het onderhevig aan tijd, en misschien wel belangrijker, beïnvloed door de veranderingen, die ik in mijn psychisch functioneren, doormaak. Een lang geleden geschreven verhaal wordt anders gelezen in het heden. De inhoud, verandert niet maar de betekenis verandert wel.  Ik heb inmiddels veel verhalen geschreven. Het eerste boekje “skuuulervertellingen”, is inmiddels al twee en een half jaar geleden geschreven. Ik zou die verhalen nu waarschijnlijk anders geschreven hebben. Ik zou er dingen aan toegevoegd hebben. Ik zou er dingen uit weg gelaten hebben. Ook zou ik stellingen aanpassen. Toch verander ik die verhalen niet. Ik herschrijf ze niet, al zal ik ooit de spelfouten er uithalen. Die verhalen, zijn in die tijd, geschreven door de man die ik toen was. Ze geven een beeld weer van die man. Die man, ik dus, is echter verandert. Ik heb ontwikkelingen doorgemaakt. Door die verhalen terug te lezen word ik bewust van de veranderingen die ik doorgemaakt heb.  Dat geld ook voor oude foto’s. Op foto’s van twee drie vier jaar geleden is goed te zien hoe de alcohol mijn leven in de greep had. Als ik die oude foto’s bekijk, roepen ze bij mij de emoties uit dat verleden nog wel eens op. Op de recente foto’s zie ik de veranderingen die zich in mijn uiterlijk hebben voltrokken.

Documenten uit het verleden hebben voor mij hun nut. Ik kan zien hoe het was, en raak daardoor bewuster van het nu. Geschreven verhalen, foto’s, video’s, maar ook officiële papieren zoals geboortebewijzen, diploma’s, en allerlei voorwerpen, die ooit bewaard zijn gebleven vormen een soort geschiedenis boek.  Uit al die documenten kun je afleiden wie ik was. Wie ik geworden ben..  Niet altijd is het leuk terug te kijken naar het verleden. Ik heb brieven terug gevonden uit moeilijke periodes in mijn leven. Ik vind het niet altijd leuk om aan die tijd herinnert te worden. Toch hoort het verleden bij mij. Ik draag dat met me mee.  Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als ik destijds de Skuulervertellingen van nu gelezen had. Zou ik er wat aan hebben gehad?? Ergens hoop ik van wel. Maar ja dat is achteraf gepraat. Destijds had ik genoeg boeken, films, en ontmoetingen met ervaringsdeskundigen. Daar deed ik niets mee. Omdat ik het niet kon, of wilde, laat ik in het midden. Feit is dat ik toch documenten achterlaat. Voor allen die dat lezen tijdens mijn leven of na mijn dood is het misschien interessant. Of niet.

 

71.Ontmoetingen en Romances

 

Wij leven in een druk land. Meer dan zestien miljoen mensen, in een klein land. De bevolkingsdichtheid in Nederland, was in 2005, al 483 inwoners per vierkante kilometer. Dat is het landelijke gemiddelde. In grote steden is dat veel groter. Elke dag ontmoeten mensen elkaar. Mensen lopen langs, of tegen elkaar. Mensen spreken elkaar aan. Mensen kijken elkaar aan. Maar hoeveel van die ontmoetingen zijn bewust? Hoe vaak onthoud je gezichten. Hoe vaak weet je de namen van die mensen? Meestal leven mensen langs elkaar heen. Toch krijgen mensen relaties met elkaar. Er ontstaan vriendschappen, werkrelaties, en zelfs intiemere relaties, die tot huwelijken of partnerschappen leiden. Hoe die ontstaan? Het zijn vaak toevalligheden die tot die relaties leiden. Je ontmoet op het werk een collega die plotseling je interesse heeft gewekt. Je komt in de tram, op straat, of in de kroeg iemand tegen waar je aan de praat mee komt. Dan praat je wat langer met elkaar, en ontdekt dat je iemand aardig vind. Daaruit ontwikkelt zich dan een vriendschap, en waaruit dan een partnerschap kan voortkomen.

Maar hoe ontstaat dat eerste contact dan? Hoe komt het dat je aan de praat geraakt? Naar mijn mening heeft het te maken met jezelf openstellen voor anderen. Interesse voelen voor anderen. Veel contacten met andere mensen, hebben een heel ander doel. Je wilt een dienst van een ander, en wie die ander is, dat interesseert je niet. Je doel is die dienst te verkrijgen. Wie is nou geïnteresseerd, in de naam van de buschauffeur? Je wilt gewoon van a naar b gebracht worden. Als je op straat loopt, interesseert het je niet wie er voor je loopt. Het enige wat telt, is dat je hem of haar niet op de hielen stapt. Dat hij of zij niet in de weg loopt. In sommige straten, is het nog belangrijk, dat je niet lastig gevallen wordt of beroofd wordt. Al die menselijke contacten zijn naar binnen gericht, en niet naar buiten. Echt contact maken met mensen is niet zo eenvoudig. Het vereist een openstellen van je zelf en een bereidwilligheid van de ander dat ook te doen.  Er lopen denk ik (hoop ik) heel erg veel aardige mensen rond. Dat weet je echter niet want je kent ze niet. Waarschijnlijk zal ik door heel veel mensen aardig gevonden worden. Maar dat, weten die mensen niet want ze kennen me niet.  Overigens geld dat ook voor de negatieve kanten van mensen.  Zo lopen er waarschijnlijk meer vervelende (slechte) mensen rond dan dat ik er ken. Er zullen veel mensen mij een klier vinden, maar die mensen kennen mij niet.  Al met al is het ook wel prettig. Immers wat moet je, met acht miljoen mensen, die ik aardig vind. Of, stel je voor, dat acht miljoen mensen mij, allemaal aardig vinden.  En wat, als al die mensen, ook nog een relatie, met mij willen, of er alles aan gaan doen, om me te vermijden, of erger, kwaad te doen?  Al met al vind ik al deze overwegingen ingewikkeld.  Wat ik wel weet, is dat er een duidelijk verschil zit in de manier waarop ik met al die men  omga nu ik nuchter leef.

Toen ik nog dronk, was ik alleen geïnteresseerd in andere mensen, als ze me aan mijn drank konden helpen. Elk contact, was er op gericht, om mijn eigen behoeften, te bevredigen. Ik had in die periode heel erg veel bekenden. Maar slechts een enkeling kende ik ook echt.  Open staan voor anderen was er toen niet bij. Dat is nu anders geworden. Ik ben weer geïnteresseerd in andere mensen. Niet dat ik nou meteen, met iedere voorbijganger, een relatie wil aanknopen, maar ik zie mensen, niet meer als alleen een gebruiksvoorwerp, voor mijn eigen bevrediging.  Dat het zo zijn voordelen heeft, ontdekte ik laatst in de supermarkt. Het was een korte romance in slechts enkele zinnen hier weer gegeven.

Ik stond bij de vleeswaren, en wilde het laatste pakje correlaat pakken.  Een vrouw reikte ook naar het pakje, en onze handen raakten elkaar.  Onze ogen ontmoeten elkaar. We keken elkaar, diep in de ogen en ik zei: pak jij het maar hoor, ik neem wel de salami Dank je, je bent erg aardig zei ze. Ach, zo ben ik antwoordde ik Onze ogen hielden elkaar langer dan “nodig”vast,  Toen: He Thea kom je; hoorde ik van achter uit de winkel  Haar ogen veranderde in een teleurgestelde uitdrukking en ze liep weg. Ik keek haar na. Bij de kassa gekomen, zag ik dat de vrouw, met een ongelooflijk lelijke vent, de deur wilde uitlopen  Ze draaide zich nog even om, zag me staan, en onze ogen ontmoeten elkaar weer.  Met een glimlach om haar lippen en een knikje verliet ze de winkel.

Die dag kon voor mij niet meer stuk. Ik vond het een leuke spannende ontmoeting. Het was een zeer kort maar toch intens contact met zo maar een onbekende. Wat had daar uit kunnen voorkomen? Nu ben ik gelukkig getrouwd, en heb ook geen behoefte, aan een buitenechtelijke relatie, maar toch. Ik realiseerde me, dat deze ontmoeting, heel anders zou zijn geweest, in mijn drank periode. Wat was er gebeurd, als destijds, de vrouw en ik, de laatste afgeprijsde fles wijn wilden pakken? Ik denk dat ik er zelfs ruzie om gemaakt zou hebben.

Het zijn dit soort ontmoetingen, met mensen die ik alleen nuchter, in staat ben te beleven. De alcohol, of liever gezegd mijn gebruik daarvan, weerhield me, dit soort ontmoetingen te hebben.  Ik ben blij dat ik deze kortstondige romance beleefde.

Het lijkt er op dat het nut van het niet meer drinken zich steeds vaker bewijst.

 

72.Huisarts

Toen ik langzaam maar zeker ten onder ging aan mijn verslaving was  er één veilig punt waar ik altijd terecht kon. Dat was mijn huisarts. Eigenlijk meervoud want er waren in die praktijk twee vrouwelijk huisartsen. Met al mijn lichamelijke problemen kon ik daar terecht. Dat waren er heel wat dat  kunt u zich voorstellen. Alcohol sloopt je lichaam. Ik was steeds moe. Had overal pijn. Mijn darmen waren altijd van slag. En de reeds andere lichamelijke gebreken werden steeds ernstiger.. Mijn huisartsen hadden altijd het geduld om naar me te luisteren, en behandelden me waar nodig, en voor zover mogelijk. Ook kon ik al mijn problemen van sociale en fysieke aard met hen bespreken. Nu wist ik zelf uiteindelijk wel dat ik zo niet verder kon. Ik moest wat aan mijn verslaving doen. Maar hoe?  Ik zag er geen heil in. Ik had veel last van depressies. Ik heb heel wat behandelingen bij het RIAG (ambulante geestelijke gezondheidszor) achter de rug. De psychotherapeuten wilden dat ik eerst wat aan mijn alcohol verslaving deed..

Dat lukte om vele redenen niet. Ik was nog lang niet zo ver dat ik voor mezelf toegaf dat ik verslaafd was. Ik vond dat ik gewoon depressief was en dat ik de alcohol alleen nam om mijn depressie te onderdrukken. Ik wist wel dat de alcohol de depressie ook versterkte maar kon gewoon die stap niet maken. Bovendien wilde  de verslavingszorg  niets aan mijn depressie doen. Tegenwoordig zijn er ook dubbele diagnostiek behandelingen mogelijk maar daarover misschien later eens.

Ik voelde me gewoon door alles en iedereen in de steek gelaten. De enige bij wie ik altijd terecht kon waren de huisartsen. Zij vonden ook dat ik met mijn alcoholverslaving aan het werk moest. En ook zij vonden dat er ook aan de depressie wat gedaan moest worden. Zij steunden me en zagen wel in dat ik steeds wanhopiger, en machtelozer werd. Op alle mogelijke manieren probeerden ze mij te steunen. Ze motiveerden me om naar de Jellinek te gaan. Met name deze twee dames wisten me aan mezelf duidelijk te maken dat ik aan de slag moest. Dat lukte me niet. Ik ging helemaal naar de filistijnen. Toch mocht ik bij hen langs komen. Het was vaak een goed gesprek wat me even weer lucht gaf. Ze schreven me (misschien tegen alle regels in) toch wel eens  seresta voor. Niet in hele grote doses maar toch vaak genoeg om weer even op de been te blijven.  Toen het heel slecht met me ging hebben zij diverse keren geprobeerd me opgenomen te krijgen. Ook hen lukt dat steeds niet. De bureaucratie van de hulpverlening is en blijft stug.  Toch lieten ze me niet in de steek. Ze waren er gewoon altijd voor me. Ze gingen zelfs bij mij op huisbezoek. Ook hielden ze contact met mijn vrouw. Ook zij kon de ellende die mijn verslaving met zich meebracht met hen bespreken.      Mijn huisartsen      In al mijn eenzaamheid waren ze er altijd voor me

Ze luisterden naar mijn door de alcohol versluierde verhalen, klachten en gezeur, zonder me te veroordelen. Ze hebben mijn lichamelijke klachten altijd serieus behandeld.  Zij hebben altijd hun uiterste best gedaan mij opgenomen te krijgen in ontwenningsklinieken al dan niet met resultaat (ik voelde me gesteund door hun actieve inzet daarvoor) Ze kwamen bij mij thuis en konden zien hoe mijn thuis situatie was. Ze waren er voor mijn vrouw en kinderen en steunden hen. Ze kozen nooit partij maar stonden gewoon voor iedereen klaar. Ze hadden de medische kennis rondom verslavingsproblematiek onder de knie, al misten ze misschien de uitgebreide  hulpverlenings ervaring, al stond dit een goede begeleiding van mij en mijn gezin niet in de weg. Zij waren er voor mij en mijn gezin. Ze wisten wie we waren, en voelden zich betrokken bij ons. Dat heeft ons altijd gesteund.  Ik hoop dat iedereen zulke huisartsen treft als ik (wij)

73.Jenneke

Het is niet mijn gewoonte te schrijven over mensen die ik met name noem. Toch maak ik deze keer een uitzondering. Jenneke is of liever gezegd was een van de stafmedewerkers van de Skuul waar ik vier maanden verbleef. Zij was een echt boegbeeld en ik heb veel aan gehad en te danken. Zij ging de Skuul verlaten en dat is zonde voor de Skuul en al zijn huidge en toekomstige bewoners. Zo af en toe neem ik me het recht toe iemand in het openbaar in het zonnetje te zetten. Dat is nu het geval.

Jenneke

Afscheid

Wij nemen vandaag afscheid van Jenneke een boegbeeld van de Skuul. Wij alle drie hebben een periode op de Skuul verbleven en daar kennis gemaakt met Jenneke. Bij een afscheid hoort een korte omschrijving van de persoon die afscheid neemt. Jenneke dus. Maar wat moet je zeggen als je met deze persoon kennis maakt in een periode van je leven waarin nu niet bepaald alles op rolletjes loopt. Een periode waarin je meer met jezelf bezig bent dan met anderen. Nu was het de bedoeling dat je in de Skuul met jezelf bezig bent dus we kunnen dat met goede redenen als excuus gebruiken om een niet al te duidelijke  omschrijving van Jenneke te geven.

Alhoewel?

Jenneke betekende heel veel voor ons in die periode. Ze was of  leek de grote sterke vrouw van de staf en de skuul. Ze leek ongenaakbaar en staalhard. Ze leek de grote baas te zijn op de skuul alhoewel niemand dat ooit met zo veel woorden vertelde. Als je haar zag lopen werden we allemaal jaloers op de grote zelfverzekerdheid die ze uitstraalde. Dat wilden wij ook wel zijn. Als je haar hoorde praten dan dacht je bij jezelf daar is niets tegen in te brengen. Geen commentaar kwam bij ons op. Al was ze lijfelijk niet zo groot ze straalde een grote rust uit en als je haar zag dan wist je “Die is te vertrouwen”. Tijdens de tafelgesprekken zat ze aan het hoofd van de tafel op welke plek ze dan ook daadwerkelijk aan de tafel zat.. Kortom ze was de moeder de tante de grootmoeder de moeder overste van de Skuul.

En Toen

Langzaam aan vonden we onze draai in de Skuul. We groeiden. En ontdekten dat Jenneke veel meer was. Ze was de persoon bij wie je altijd terecht kon met je vragen, je emoties je onzekerheden. Niet dat je dat bij de andere stafleden ook niet kon maar je koos Jenneke voor de voor ons speciale momenten. De speciale onderwerpen waarvan je het gevoel had dat die bij haar pasten. Welke onderwerpen dat waren kunnen we moeilijk omschrijven maar dat ze speciaal waren dat is zeker. Jenneke was de grote rots in de branding. Ze had een volkomen eigen manier om naar ons te luisteren. Een aparte manier van antwoorden en met haar ogen keek ze diep in onze zielen zonder daar oordelen over te geven.

Later

Op de terug kom dagen zagen we Jenneke weer. We werden welkom geheten door haar als een soort verloren zonen. Ze was echt blij ons weer te zien en te merken dat het met ons goed ging. Ze kon werkelijk waar glunderen van trots als ze ons als succes story’s van haar Skuul zag. We beseften wat Jenneke voor ons betekende. Ze was veel meer dan een onderdeel van de Skuul. Nee ze was en is de Skuul

 Ze gaat de Skuul nu verlaten maar ze zal zeker de Skuul met zich meenemen en samen met de Skuul al haar bewoners. Ze heeft een groot deel van haar leven in de Skuul gestoken. Haar hele ziel en zaligheid zit in de Skuul. Natuurlijk bestaat er meer in het leven dan de Skuul. We hopen en weten eigenlijk wel dat ze naast de Skuul een eigen leven heeft en ook daar op geheel eigen wijze invulling aan zal geven.

Beste Jenneke

Wij  Joop, Eddie en ik (Peter)willen wel dat je weet dat jij voor ons veel betekend hebt en dat we je daar dankbaar voor zijn. Jenneke heel veel geluk in een leven zonder de Skuul. Wij de Skuul en alle oude huidige en toekomstige bewoners zullen je missen. We hopen je nog eens terug te zien op jouw!! Terugkomdagen misschien kruisen die met die van ons.

Jenneke het ga je goed.

73. Jan
Wie zou er niet wat kunnen vertellen over Jan op de Skuul. Jan is een van de meest markante personen van de Skuul. Toen ik de eerste dag op de Skuul  Jan zag, dacht ik dat het een bewoner was. Al snel kwam ik er achter dat hij lid van de staf was. Mijn eerste indruk van hem was dat hij een grote teddybeer was, waar je als het nodig was,vast wel even kon knuffelen, en in de watten gelegd te worden.
Veel te snel kwam ik er achter dat het geen  teddybeer was maar veel eerder een grizzly.  Hij had dan wel geen scherpe klauwen ,waar hij mee uithaalde, maar zijn opmerkingen waren misschien wel scherper. Met een paar woorden en bijbehorende blik, kon hij je gewoon neersabelen. Stiekem keek hij wel of je ook weer opstond. Dat was zijn manier. Met een paar doelgerichte woorden zette hij je aan het denken. Werd je bewust van je eigen gedrag en denkpatroon. Zo kon je dat dan ook leren veranderen.
Zijn humor moest je wel leren begrijpen. Met een quasi leuk antwoord op een vraag of opmerking, kon hij je goed raken. Soms zelfs onder de gordel, maar daar leerde je vanzelf tegen te kunnen. Anekdotes zijn er genoeg te vertellen maar een paar wil ik jullie niet onthouden. Toen ik eens voorstelde maar een uurtje later terug te komen van weekend antwoordde hij: tuurlijk joh of twee uurtjes of weet je wat, je mag ook gewoon wegblijven. Een geintje? of was het serieus. Je moest wel eens even goed nadenken. Na een gesprek met een van de stafleden vertelde ik Jan vol trots dat ik niet dom was maar me bewust was geworden van aangeleerd gedrag. Jan antwoordde”welke gek heeft je dat wijs gemaakt. Weer zette hij me met beide benen weer op de grond . Gelukkig begreep ik het en moest heel hard lachen.
Nee van Jan heb ik, en ik denk vele anderen, veel geleerd. Vooral dat ik zelf moeten weten wat ik vind wat ik denk en wat ik doe. Hoe belangrijk  Jan voor  de Skuul en voor mij was en is blijkt wel uit het volgende. Toen mijn zoon vorig jaar in November plotseling overleed belde ik de volgende morgen meteen de Skuul en vroeg naar Jan. Al ben ik dan inmiddels al tien jaar nuchter en gaat het goed met mij ik had even dat contact nodig. Het steunde me te horen dat de Skuul er nog steeds voor mij was.
Nee voor mij heeft Jan mede de Skuul gemaakt voor wat die voor mij betekende en nog steeds betekent. Een plek waar je kunt leren, waar je de kans krijgt te herstellen van je verslaving en te werken aan een nieuw leven.  
Om te bewijzen dat ik wel wat geleerd heb van Jan het volgende. Jan er wordt zoveel gesproken hier over  jouw pensioen en hoezeer je dat verdiend. Waarschijnlijk boeit je dat niet zoveel. Wat ik er van vind interesseert je waarschijnlijk nog minder. Maar Jan vind je zelf dat je je pensioen verdiend?
Even alle gekheid op een stokje.  Nu weet ik wat je echt bent. Je bent geen bewoner en ook geen staflid van de Skuul. Jij bent de Skuul. De geest van de Skuul.
Je gaat straks of iets later de deur uit met je verdiende pensioen maar je laat iets groots van je achter.
Dus bewoners en staf van nu en in de toekomst. Let op want de geest van ( Jullie)  Jan zal hier altijd blijven rondwaren en spoken.

Jan Bedankt

74.Kennisoverdracht

Doelgroep

 

Managers, personeelsfunctionarissen,arboartsen,(vertrouwenspersonen) en directeuren bedrijven,of scholen

 

Doelstellingen

 

Informeren betreffende verslaving en de oorzaken daarvan, verslavingszorg en re-integratie arbeidsprocessen

Om te beginnen wil ik duidelijk maken dat ik geen arts ben. Door de ervaringen die ik zelf heb opgedaan met verslaving, kan ik echter wel vertellen wat verslaving is. Hoe het is als verslaafde te leven. En dat het mogelijk is met je verslaving te leven zonder te gebruiken.Bovendien wil ik tips geven hoe er met een verslaafde om te gaan valt.Hoe ze te ondersteunen zijn, en hoe ze weer een nuttig collega medewerker kunnen worden.

Een verslaafde is niet reddeloos, en hoeft niet verloren te zijn voor het bedrijf of organisatie.

 

Inleiding

 

Om te beginnen zal ik me even voorstellen. Mijn naam is Peter ik ben 58 jaar. Ik ben werkzaam op een van de basisscholen in Amsterdam als conciërge. Ik heb daar een leuke baan. Ik werk daar al 17 jaar. Een elf jaar geleden raakte ik verslaafd aan alcohol.

Over de oorzaken daarvan wil ik een aantal aspecten noemen

 -privé was er veel stress en zorgen betreffende mijn zoon, die een dodelijke ziekte bleek    te hebben

 -op het werk was er een grote werkdruk

 -ik zorgde slecht voor mezelf en besteedde geen aandacht aan het omgaan met stress zowel privé als op het werk

 -mijn relatie ging langzaam maar zeker kapot

 -op het werk functioneerde ik onder de maat

 -ik werd steeds meer meegezogen in mijn verslaving en leefde op een gegeven moment op straat.

 

Ik zat in de ziektewet had nauwelijks contacten op het werk, en met mijn gezin. Deze periode duurde alles bij elkaar 6 maanden.  Uiteindelijk werd ik opgenomen in een kliniek. Ik leerde daar mijn leven weer in de hand te nemen. Na vier maanden hard werken werd de relatie met mijn vrouw en gezin hersteld. Na een problematische start in mijn arbeidsre-integratie duurde het een jaar voordat ook de arbeidsverhoudingen herstelde. Ik werk nu alweer 10 jaar volledig en naar tevredenheid van mijn directeur en collega’s.

Dat dit niet allemaal vanzelf ging zal duidelijk zijn.  Problemen waar ik tegenaan liep waren:

 

-   Ik had veel tijd en energie nodig mijn eigen leven weer op te bouwen

-   Thuis moesten ze weer aan mij wennen

-   Lichamelijk was ik erg verzwakt. Ik moest weer aansterken

-   Werken kostte mij energie

-   Er was veel weerstand van collega’s, er moest opnieuw vertrouwen gewonnen worden

 

Verslaving

Verslaving is een ziekte. Een dodelijke. Het is echter een ziekte waar je geen last van hoeft te hebben. Enige voorwaarde is

-  Niet gebruiken.

Basis uitgangspunt is dat er twee belangrijke aspecten van een verslaving zijn:

 

Fysiek

Door langdurig gebruik van middelen als alcohol, en drugs ontstaat er een lichamelijke gewenning. Het lichaam gaat naar de middelen vragen. Er ontstaan allerlei lichamelijke klachten als het middel niet gebruikt wordt.   Per middel en persoon verschillen die verschijnselen, maar een aantal daarvan zal ik benoemen:

Beven en trillen van lichaamsuiteinden

Krampen, pijnen over het hele lichaam

Stemmingswisselingen

Concentratiestoornissen

Vergeetachtigheid

Uitersten als toevallen, epileptische insulten, flauwvallen, agressie.

 

Over het algemeen zijn de fysieke ontwenningsverschijnselen in een periode van 4 tot 6 dagen voor alcohol en iets langer (10 tot 20 dagen) voor drugs te bestrijden.

 

Geestelijk

Over het algemeen kun je zeggen dat niet het middel het probleem is maar het leven zelf. Het leven zelf kan men niet meer aan. Voor alle moeilijke of lastige dingen zoekt men een middel om er mee om te gaan. In plaats van een gezonde manier te vinden(leren) om met die dingen om te gaan zoekt men hulp middelen. Met een borrel op zijn dingen minder eng. Met een snuif coke ben je minder moe. Ga zo maar door.

Iedereen(bijna) drinkt er wel eentje extra als je verdrietig bent, of als je depressief of juist erg vrolijk bent.

 

Na langdurig gebruik van het middel is je geest en lichaam er zo aan gewend dat je zonder het middel niet meer weet hoe je het leven lijden moet.

Over het algemeen kun je zeggen dat de geestelijke gewenning(verslaving) alleen te behandelen is als je ook je leven verandert. Alles moet je opnieuw leren. En dan zonder een middel om je daarbij te helpen.

 

Afhankelijk van de soort verslaving en de duur daarvan, is behandeling vaak iets langdurigs. Volgens sommige deskundigen is een levenslange waakzaamheid noodzakelijk. Ik zelf bezoek nog steeds regelmatig zelfhulpgroepen. Ik ken er die dat al meer dan 30 jaar doen.

Opname in klinieken is soms noodzakelijk al komen er ook mensen na een ambulante behandeling er van af.

Volgens wetenschappelijk onderzoek kunnen 25% van de verslaafden aan alcohol na behandeling weer sociaal gebruiken. Ik zelf ken er tot nu toe maar 3.

 

Terugval

Een verslaafde blijft kwetsbaar.

Een enkele keer gebruiken van een middel kan onmiddellijk leiden tot een lichamelijke verslaving(het lichaam en de geest herkent het middel en roept onmiddellijk om meer)

 

Verslaafd en werken

Een gebruikende verslaafde kan voor veel problemen zorgen op het werk. Verslaafden zijn alleen bezig met overeind te blijven. Hun hele leven staat in dienst van de verslaving. (Lees hier gebruiken). Wat ze ook doen, hoe zeer ze hun best doen, uiteindelijk gaat het alleen nog maar om het gebruiken van hun middel. De tijd die ze op hun werk doorbrengen is alleen een periode van wachten op het volgende gebruik.  Mensen die verslaafd zijn zullen vroeg of laat hun werk steeds slechter doen. Er valt niet meer op hen te bouwen. Ze zullen vaker ziek zijn, en daar allerlei uitvluchten voor zoeken.  Afspraken zijn op een gegeven moment niet meer te maken. Verantwoordelijkheden kunnen niet meer gedragen worden.

Een gebruikende verslaafde is op den duur niet meer te handhaven op het werk. Net zo min trouwens in het gezin. De partner heeft niets aan een verslaafde. Hij zij kan net zo min rekenen op ze.

 

Oplossingen ??

Nog de werkgever nog de partner is in staat de verslaafde te genezen. Dat kan alleen de verslaafde zelf. Dat wil niet zeggen dat werkgevers, medici, partners vrienden en familie niets kunnen doen om hen daar bij te helpen.

 

Het werk

Preventie

- Let op uw werknemers dat zij niet te veel stress krijgen en let vooral op hoe ze er mee omgaan

-  Zorg voor een open cultuur waardoor stress en andere arbeidsproblematiek bespreekbaar worden.

-  Durf uw verdenkingen ten aanzien van overmatig gebruik bespreekbaar te maken

-  Beschouw “overmatig”alcohol gebruik op recepties en feestjes niet als “normaal”

-  Zorg voor een vertrouwenspersoon waar werknemers terecht kunnen met al hun problemen.

 

Begeleiding

-  Contact: Houdt contact met uw werknemer. Dit zal niet altijd even makkelijk zijn. Verslaafden willen vaak geen contact omdat ze midden in hun verslaving zitten. Als het moment aanbreekt dat de verlaafde daadwerkelijk aan de gang gaat met hun verslaving is dit contact belangrijk. Het maakt terug keer in de werksetting makkelijker. Bovendien blijft u zo op de hoogte van de ontwikkelingen

-  Hoe gek het ook klinkt contact met de familie kan tot de mogelijkheden behoren. Ook hierdoor raakt u op de hoogte van de ontwikkelingen.

-  Hou goed contact met de arbodienst. Stelt u op de hoogte.

-  Een zekere voorzichtigheid is goed maar belangrijk is dat uw werknemer uw belangstelling voelt.

 

Re-integratie

Belangrijkst aspect hierbij is dat u nooit moet vergeten dat u uw werknemer alleen kan beoordelen op zijn functioneren. Zijn ziekte is niet uw verantwoordelijkheid. Dat klinkt allemaal heel cru maar zo is het wel. Een niet gebruikende verslaafde heeft gewoon een ziekte waar hij (dus u ook niet) geen last van heeft.

Natuurlijk zijn er bij u allerlei bedenkingen. Vertrouwen is vaak weg gevallen. Dat vertrouwen zal de werknemer terug moeten verdienen. Dat is zijn verantwoordelijkheid.

De verslaafde schiet er echter niets mee op als u hem haar dat onmogelijk maakt. Te snel extra stress op de schouders leggen werkt contra productief. Geef hem haar de mogelijkheid om op zijn haar tempo het werk weer op te nemen.

Vergeet vooral niet dat uw werknemer ooit een zeer waardevol teamlid was. Dat kan hij weer worden als hij zijn gebruik weet te voorkomen.

Alertheid op gebruik is logisch. Maak ook duidelijke afspraken. Spreek ze ook uit. Bij gebruik is het afgelopen!!!!Wees daar open in. Bij verdenking ;vraag het. Ga niet zo ver om bloed en blaasproeven te eisen. Als u dat toch wil doe dat dan via de arbo.

 

Nogmaals

Verslaving is een ziekte en wel een zeer ernstige. Hij is dodelijk. Dat is niet prettig voor u maar vooral ook niet prettig voor uw werknemer en zijn haar familie.

Deze ziekte is echter hanteerbaar. Door niet toe te geven aan de ziekte en niet te gebruiken kan iemand met een verslaving net zo goed functioneren als iemand die die ziekte niet heeft.

 

Extra

Een mens die de verslaving te boven is gekomen is daaruit sterker terug gekomen. Feitelijk hebt u er een veel sterkere en betere werknemer voor terug gekregen.

Tenslotte:

Een uitspraak van een werkgever bleef me altijd bij:

Wij zijn een team.  (de verslaafde werknemer maakt ook deel uit van dat team)

Die uitspraak is hoopgevend voor de werknemer en ook een duidelijke boodschap naar de collega’s.

 

 

 

 

 

SLOT. Belangrijke adressen

 

AA

www.aa.nl

 

NA

www.home.hetnet.nl/~na-holland/NANL-start.htm

 

Buitenveldergroep

www.zelfhelp.nl

 

Organisaties die zich bezighouden met verslavingszorg:

 

Jellinek (Amsterdam)                                  Brijderstichting (Noord Holland)

www.jellinek.nl                                            www.brijder.nl

 

Boumanhuis (Zuid-Holland)                       Novadict (Noord Brabant)

www.boumanhuis.nl                                               www.novadict.nl

 

Consultatie bureau Alcohol/drugs             consultatie bureau Limburg

Noord/oost Nederland                                 www.cadlimburg.nl

www.caddrentthe.nl

 

Voor familie en partners is er ook een groep. Verslaafden veroorzaken veel leed binnen gezin en familie. Praten met “lotgenoten” kan veel steun betekenen.

www.cokevanjou.nl

Deze site (groep) is voor alle verslavingen, dus ook voor alcohol en drugs.

 

Internet biedt vele mogelijkheden om hulp te zoeken voor een verslavingsprobleem. Ook bij u in de buurt.

Bibliotheken, en maatschappelijkwerk organisaties kunnen u ook verwijzen.

 

  NB

De verhalen uit dit boekje mogen verspreid en gebruikt worden voor verslaafden,hulpverleners en familie. Publicatie mag alleen na toestemming van de schrijver.

Contact: via e-mail petervangelder@tiscali.nl  

 

De schrijver nodigt u uit deze verhalen te verspreiden onder iedereen die geïnteresseerd is in verslaving in de breedste zin van het woord.

 

Gooi dieze verhalen  niet weg maar geef het door.

Laat het desnoods gewoon ergens op een openbare plaats liggen.

 

Alle reacties, positief of negatief zijn welkom

Ook geeft de schrijver graag voorlichting over zijn ervaringen.

 

 

 

Peter van Gelder

 

 

 

 

 

 

Skuulervertellingen

 

Peter van Gelder Beschrijft in dit boek met korte verhalen het herstel van zijn alcoholisme. De verhalen beschrijven zijn verblijf in de Nieuwe Skuul, een ontwenningskliniek op Texel, en de jaren die er op volgden.

 

De weg naar het herstel ( en het nuchter blijven) was niet makkelijk maar het is hem tot nu toe gelukt met zijn verslaving te leven zonder te drinken.

2014 

 

Hij werkt en woont samen met zijn gezin in Amsterdam.  Hij is actief als vrijwilliger in een patiëntenvereniging en geeft voorlichting in verslavingsklinieken over het nut van zelfhelp en zelfhulp groepen zoals de AA en de Buitenveldertgroepen.

 

 

Afkomen van een verslaving is niet makkelijk maar wel mogelijk. Al is verslaving een dodelijke ziekte je kan er echter wel wat aan doen. Dat kost hard werken maar zoals de schrijver probeert te vertellen.  Het is de moeite waard.