Wonen
Een van de belangrijkste dingen voor een mens is het wonen. Een woning, of woonvorm is een veilige haven waar de mens kan terug komen. Tot zich zelf en tot rust kan komen. Voor ieder mens ziet zo’n woning er anders uit. Ook is de
plaats waar de woning ligt verschillend. Niet iedereen kan daar wonen waar je wilt. Soms zijn woningen te duur, te klein, op de verkeerde locatie. Daar is lang niet altijd wat aan te doen. Soms moet je lang wachten om de geschikte woning te vinden en soms
moet je sparen om de woning te kunnen kopen die je wilt. Ook komt het helaas vaak voor dat je het moet doen met wat je hebt en er wat van maken.
Als je echter gehandicapt bent of een chronische ziekte hebt, dan is een woning nog belangrijker. Zo hadden
wij een prachtige woning. Het was in een leuke wijk. We hadden drie etages. Een begane grond waar we de keuken en de woonkamer hadden, een eerste etage waar de slaapkamers waren en de badkamer. Ook hadden we een grote zolder etage maar die hadden we niet nodig
en hadden we aan een student onder verhuurd. We hadden zelfs een hele grote tuin op het zuiden. Geweldig toch, daar wil je nooit meer van af. Zelfs de huur was goed te betalen. Maar dan gebeurt er iets wat alles veranderde. We kregen een zoon die een ernstige
spierziekte bleek te hebben.
Dat had nog al wat gevolgen. Wij hoorden het pas toen hij al zeven jaar was. Hij zou volgens alle verwachtingen en statistieken binnen enkele jaren rolstoel afhankelijk worden. Dat gebeurde zelfs al heel snel. Zo snel dat
we nog geen enkele oplossing hadden om dat op te lossen. De woning was prachtig maar bleek niet aanpasbaar voor een rolstoel. De buitendeur was te smal. Zijn elektrische rolstoel kon niet naar binnen en die bleef dus staan op de Mytylschool. Zijn handbewogen
rolstoel kon net naar binnen. Maar we hadden een trap en het was niet mogelijk een traplift in te bouwen. Kortom grote ellende en veel praktische problemen. We moesten onze zoon elke dag naar boven dragen. Dat was erg zwaar en eigenlijk niet meer te doen.
Op de eerste etage was het rijden met een rolstoel onmogelijk. We moesten dus verhuizen of we wilden of niet.
De aanvraag voor een aangepaste woning verliep op zich eigenlijk wel snel. We kregen een vergunning en werden op een wachtlijst geplaatst.
Het duurde twee jaar voordat we woningen kregen aangeboden. Het waren echter zeker niet geschikte woningen. Het waren vaak etage woningen. Weliswaar met lift maar vaak zelfs zonder balkon. Als je twee jonge kinderen hebt dan moeten ze toch naar buiten kunnen?
Wat als de lift kapot was. Je zou dan opgesloten zitten. We hebben ook geprobeerd om woningruil te doen maar dat was nog niet zo makkelijk. We hadden weliswaar een prachtig ruilobject maar om ook een geschikte woning te vinden was lastig. Bovendien kregen
we problemen als er aanpassingen gedaan moesten worden. De gemeente wilde na woningruil geen aanpassingen meer vergoeden. Eindelijk kregen we na drie en een half jaar een geschikte woning aangeboden. Hij was volledig aangepast op de begane grond en op
een mooie plek in Amsterdam Noord. Het was een geweldige woning en we wonen er met veel plezier en gemak. De kamers zijn groot en de deuren zijn breed genoeg voor een elektrische rolstoel, een til lift en alles wat je maar nodig hebt. De huur was betaalbaar
want hij viel onder de subsidiabele huurgrens.
En dan gebeurde het ergste wat je als ouders kan gebeuren. Onze zoon kwam te overlijden.
Er was en er is nog veel pijn en verdriet. Ik ga er hier niet verder op in maar op de site waar je dit verhaal leest staan veel verhalen over hem, Petuël was
zijn naam. Nu alweer twee jaar geleden maar nog steeds vers in onze geest en hart. En dan ga je nadenken. Hoe zit het met ons huis. Mogen we er nog wonen? Waar moeten we naar toe? Onze eerste reactie was natuurlijk ”we moeten er uit”plaats maken
voor een ander gezin met een gehandicapt gezinslid. We weten zelf hoe moeilijk het is te wonen in een ongeschikte woning. We zijn dus gaan informeren. Wat blijkt:
Vroeger was het zo dat als je een aangepaste(invalide)woning betrok je in het contract
tekende voor het verlaten van de woning als de gehandicapte er niet meer woonde. Daarvoor kreeg je dan drie jaar de tijd. Je kreeg dan voorrang op een andere geschikte woning. Maar toen we ons contract er op nakeken bleek dat er van deze clausule geen sprake
was. Na contact te hebben gehad met de woningbouw vereniging bleek dat ook inderdaad niet zo te zijn. Ook zouden we geen recht meer op voorrang hebben voor een andere woning. Nog erger, bij woonduur werd alleen de laatste woning mee gerekend. Vroeger telde
ook de verlaten woning mee, omdat deze “gedwongen”was verlaten. Voor ons betekende dat het verschil tussen 27 jaar of 8 jaar woonduur. Nogal een verschil want de gemiddelde benodigde woonduur voor een woning is in Amsterdam rond de twintig jaar.
Kortom, we hadden nergens recht op en werden nergens toe verplicht. Raar, want er is in Amsterdam een schreeuwend tekort aan invalide woningen. We wonen nu prachtig maar wij zijn sociaal en houden graag rekening met andere mensen die in een vergelijkbare situatie
zijn zoals wij waren. Het wordt ons echter onmogelijk gemaakt om te gaan verhuizen.
Ook krijgen we elk jaar weer de maximale huurverhoging. Dit omdat men van het inkomen tot twee jaar terug uit gaat. Toen kregen we nog een PGB en na het overlijden van
Petuël niet meer en hebben we slechts een bescheiden inkomen. De huur wordt langzamerhand moeilijk te betalen. Ons inkomen is te laag om in de vrije sector (want dat is het nu geworden door alle huur verhogingen ) een woning te huren.
Wij
vinden dit te gek om los te lopen. Mensen staan jaren op de wachtlijst voor een invalide woning. Wij klaagde destijds vaak. We dachten dat mensen expres een invalide woning bewoonden omdat ze niet weg wilden. Nu weten we dat er veelmensen een woning bezet
houden omdat ze gewoon niet anders kunnen. Er zijn ook geen lijsten meer van mensen die woningruil willen (een mogelijke optie voor ons). Er bestaan wachtlijsten voor mensen die willen ruilen mar niet voor mensen met een indicatie voor aangepaste woningen.
Een schande is het. En dat allemaal dankzij de nieuwe regelgeving, waarbij blijkbaar geen rekening gehouden wordt met onze gehandicapte medemens.